Oeganda nieuwsbrief 3.
Nee, nee .. we zijn jullie niet vergeten! En we hebben keiveel te vertellen.
Gisteravond (donderdag) hebben we Elke, dochter van Meta, terug naar de vlieghaven gebracht.
We brachten samen een fantastische week door. Het was super om Elke voor te stellen aan onze vrienden, en samen met haar o.a. ons project te bezoeken. Ze vertegenwoordigde in Namutumba één van de comitéleden uit België, samen met haar konden we een plan opmaken.
Haar zakelijke kennis kwam juist op tijd om de organisatie van het schoolgebeuren in goede banen te leiden. We hadden ons geen lievere gast kunnen toewensen . .
Het bouwen van een school is totaal anders dan het runnen ervan. Het is nu de uitdaging van de door ons aangestelde persoon om een goed schoolplan voor te leggen.
De eerste voorbereidingen voor de computerklas zijn afgerond, de computers zijn besteld en deze zijn ze nu in orde aan het maken, vandaag zijn we de verf gaan kiezen en hebben we 80 liter besteld.
We hopen dat we een goede keuze hebben gemaakt . Zachtgroen voor de muren gecombineerd met een bijpassende kleur voor de onderkant (lees hoge plinten).
De ramen en deuren krijgen een donkere variant van het groen. Vrijdag aanstaande starten we met de opkuis en het schilderen van de grondlaag.
Mensen, heeft Elke die zon mee naar jullie genomen of wat?? Het is hier vandaag amper 20 graden, géén zon!! Veel regen en gewoon een koud gevoel. Iedereen loopt hier rond met een jas en Ria zou sokken kunnen gebruiken. Het is nu 5 uur in de namiddag, normaal tijd om een lekker koud biertje of frisdrank, maar Ria bibbert bijna uit haar vel en we drinken nen hete thee.
Weer een dagje later, vandaag is het zaterdag en we zijn precies terug in België wat het weer betreft.
Het is hier in Oeganda Independenceday (een feestdag). Dat betekent op vele straten en pleinen een drukte van jewelste met veel politiepatrouilles.
Museveni, de president van Oeganda, is hier al begonnen aan zijn verkiezingspropaganda. Op verschillende pleinen zijn er meetings, met veel toeters en bellen, daar waar meneer de president gaat verschijnen. Van de week nog passeerden we een voetbalplein waar Museveni verwacht werd. Gekke toestanden hoor .. op dat plein wat open tenten en nen hoop stoelen, dat plein kan je dan als je dat wil, langs alle kanten betreden, staat er in enen hoek zon metaaldetectorbrug, zoals op de luchthavens, waar iedereen door moet. Stom zicht.
Voor ons is zon dag als vandaag de dag om ons papierwerk in orde te maken, onze bagage te herschikken, en het vele strijkwerk te doen dat zich serieus heeft opgestapeld. Dus met andere woorden, een dag om binnen te blijven! (lees . Aan het zwembad al de paperassen en computerwerk doen)
Strijken ??? Zullen jullie zeggen?? Ja hoor. De eerste dag dat we Roy zagen, heeft zij zelf ons voorgesteld om onze was te (laten) doen in een plaatselijke DRY CLEAN, voor 4 hemdjes, 4 lange broeken en 4 topjes betalen we hier 4000 Shilling, nog gene anderhalve euro!
Je ziet dan wel soms onze kleding drogen aan een waslijn ergens in hoofdstraat van de sloppenwijk .
Maar ze krijgen onze was wel proper verdorie, wat ons dikwijls zelf niet lukt met het wassen van sokken en kleine spullen.
Strijken doet Ria dus zelf, we hebben op onze kamer een strijkplank en strijkijzer. (kwestie van af en toe een huiselijke sfeer en gezelligheid te creëren ..)
Strakjes lopen we nog even langs de bank om onze portemonnee (geldbeugel) wat te spijzen en vanavond verwachten we wat bezoek.
Nog vele groetjes aan iedereen, en aan onze werkcollegas . Houd de moed erin, wij zitten nu bijna halverwege ons TESTPENSIOEN.
Vervolg van ons verhaal. Deel 2
Woensdag 23 sep. Terug van onze school, hebben we uiteindelijk in de late namiddag ons Roy gezien.
We schrokken wel even, Roy is wel wat bijgekomen (zacht uitgedrukt), we denken dat ze de beste klant is van haar eigen restaurantje.
Brittje is al wat losser, ze komt al wat gemakkelijker bij Ria, Herman heeft nog geen succes.
Op donderdag hebben we samen met Nathalie en Jan De Cock, de schrijver van het boek Hotel Prison en De Kelders Van Kongo, Kamperingnisa bezocht. Dit is een kindergevangenis maar hier noemen ze het om een mooie naam te geven een verbeteringsgesticht. Er lopen hier kindjes rond van 3-4 jaar die van de straat geplukt zijn, dikwijls achtergelaten of mishandeld door ouders of familie. De overheid weet er geen weg mee en plaatst (dropt) ze hier dan. Er lopen hier kinderen rond die een T-shirt aan hebben als broek verder bijna geen kledij, schrijnende toestanden. Toch doet FOODSTEP hier prachtig werk. Ze trachten hier de kinderen een aangenamere en gezondere toestand te bezorgen. Nathalie kent bijna al deze kinderen bij naam en het is wonderlijk om haar met deze kinderen bezig te zien, zelfs de grote gasten komen naar haar toe voor een knuffel.
Tot slot hebben de kinderen nog Happy Birthday gezongen voor Herman, die morgen jarig is.
VRIJDAG . We hadden een afspraak met een leraar computerverkoperman in de voormiddag, maar diee meneer is niet komen opdagen .
De dag was heel regenachtig begonnen, tegen de middag klaarde het helemaal op, zodanig dat de crew van het hotel onze feesttafels alsnog konden buitenzetten.
Vandaag gaan we dus een feestje geven voor vrienden en familie in Uganda .
We hadden aan de gasten gevraagd om te komen tussen 5 en 6 uur in de namiddag, het buffet zou van start gaan om 7 uur, dan hadden we een mooie marge zodat iedereen wel op tijd zou zijn ..
NU MOET GE NIET IN DE LACH SCHIETEN HE, maar ge zou het jullie eens moeten voorstellen
Wie zat er om zes uur nog met zijn 2 bij de mooi gedekte feesttafels . JUIST Ikke en Herman.
Om half zeven was het dan zover, de eersten kwamen eraan, onze kinderen samen met onze goede vriend Francis, die ze was gaan ophalen. Ook een grote cake (die we besteld hadden) hadden ze bij, heel mooi versierd met kleine souvenirtjes erop, er stond zelfs een ventje op met een djembee.
Dit laatste was wel heel toepasselijk, want wat Herman niet wist, was dat er een groep muzikanten zou komen, dit was een ( heel geslaagd ) verjaardagsgeschenk van lieve vrienden uit Belgie.
Wat ook voor mij een verrassing was, dat deze groep uit 12 mensen bestond drie danseressen, 1 danser en acht met drums en andere lokale instrumenten.
Het was echt heel mooi . Wonder boven wonder was iedereen aanwezig om 7 uur.
Het eten was heel lekker, we hadden buffet besteld van lokale food, maar zelfs onze Belgische vrienden hier vonden het heel goed klaargemaakt.
We waren met 20 , en Herman heeft dus een geslaagde verjaardag gehad, die hij toch nooit meer zal vergeten, het is toch zo frappant dat mensen hier al vlug praten over een BIG PARTY, en wij in ons eigen landje zulk een feestje maar simpel en gewoontjes zouden vinden. OOK dit is Afrika.
Rian is heel het weekend bij ons blijven slapen, zij is weer mooier geworden, en toch zo een schat.
Zaterdagmorgen zijn we met Rian naar de bank gegaan. Daar heeft ze haar gekregen geld uit België op haar eigen spaarrekening mogen plaatsen.
Ge had moeten kunnen zien Rian vroeg aan de dame .. can I put this money on my account please ? Natuurlijk moesten wij wel helpen met formulieren invullen en zo, maar zij heeft wel mee mogen ondertekenen. Het is onze bedoeling om haar dit van jongs af aan te leren, zij is immers al een uitzondering en één van de weinige Oegandezen die een spaarrekening heeft.
In de namiddag waren we uitgenodigd op een trouwfeest. Ze hadden gevraagd om naar de mis te komen maar we kennen dat hier duurt altijd veel te lang, dus dat hadden we afgewimpeld.
Om 4 uur werden we verwacht op de receptie. Er waren 200 gasten uitgenodigd.
We beginnen hier het al wat op zn Afrikaans te doen, want we waren maar netjes . drie kwartiertjes te laat, te laat dachten wij . Ja man, het heeft nog een uur geduurd eer het feestje begon en we het bruidspaar te zien kregen.
Op zn Afrikaans veel pracht en praal, glitter en glamour, knipperende lichtjes en een oorverdovende muziekinstallatie. Na een paar uur kregen we uiteindelijk een drink, te kiezen uit cola, Fanta of sprite. Wisten wij veel dat dit ook onze enigste drink was voor de verdere avond. Dorst dat we nog gehad hebben! Later op de avond was er dan nog het buffet .. maar er waren borden en bestek te kort.
Dus .. wachten tot er iemand gedaan had met eten, dan rap wat gauw dat bord afgespoeld en werd er wat eten opgekwakt. Ria vond dat maar vies en heeft haar bord dan nog maar eerst aan het overhangende tafelkleed van het buffet afgeveegd met als gevolg ..boze blikken achter de buffettafel. Bestek was er helemaal niet meer te bespeuren, dus konden wij, zoals de echte Oegandezen maar met onze handen eten.
EN DORST DAT WE HADDEN. Ria is dan gaan vragen of ze alsnog geen flesje water kon KOPEN ??? Maar alles was op was het antwoord.
Het aardige is dan hier, dat dit maar allemaal NORMAAL is! Rare cultuur, niet te verbazen dat ze ons feestje van de dag ervoor een BIG PARTY vonden, daar was drinken genoeg .
Terug in het hotel hebben we dan maar voor de zekerheid gekozen, en dubbele portie darmpreventie genomen.
Zondag hebben we heel de dag met ons Afrikaanse kinderen doorgebracht. We hebben ze vroeg naar huis gestuurd want Rian moest s maandags al vroeg terug op school zijn.
Maandagmorgen is dan eindelijk die afspraak van vorige vrijdag met die computerman doorgegaan. We hebben nog wat kunnen onderhandelen en een goede deal kunnen maken. Voor 4000 euro kopen we 10 computers, inclusief flatscreens, toetsenborden en muizen en bekabeling. Deze komen ze dan in Oktober in onze school, 180 kilometer verder leveren, plaatsen en aansluiten, en zien of alles werkt.
De computers zijn Pentium 4, 1Gb Ram en een harde schijf van 80 Gb, zeker zwaar genoeg om op leren te werken. Windows XP en Office worden geïnstalleerd. Ze krijgen nog een extra ventilator om de temperaturen te trotseren.
Het was al heel de morgend OOO zo mooi weer, toen die meneer eindelijk weg was beslisten we om te voet naar de stad te gaan om inkopen te gaan doen. Ria smeerde haar huid in met een laagje créme, maar de inhoud van die tube was wat lopend, zodanig dat dit met gevolg een stevige laag crème werd.
We namen goed onze voorzorgen voor die brandende zon hier, we waren goed een kwartier aan het stappen toen die keiblauwe lucht zich als een kameleon van kleur veranderde ..
Gigantisch hoe dik regendruppels kunnen zijn, ons tempo hadden we al in vierde versnelling gezet.
Ons Lieve Heerke was met ons, we geraakten door die druppels door nog binnen in een grote supermarkt alvorens de hel losbrak.
Zo een grote supermarkt hadden we hier nog nooit gezien, hier kan je nu eens alles kopen wasmachines, micro ovens, tot Père Joseph en Passendale kaas toe. Het water kwam niet alleen uit de hemel maar ook in onze mond. We kochten wat Crémepatee (dat was er zelfs), een stukje kaas en 100 gr zwarte woudham. We beslisten voor die avond het voor ons simpel te houden, een boterhammetje met beleg. Maar dat Frans brood dat Ria gekocht had was zo droog, het was amper door te slikken met een glaasje wijn, dat we daar ook kochten. Niet alleen het brood viel tegen, maar we betaalden meer voor het brood en beleg dan dat we op restaurant hier in het hotel zouden gaan eten zijn. Weer een experiment rijker!!
Mensen . Wat toch een contrast hier in Oeganda! Aan de ene kant mensen op straat die zitten of liggen te bedelen, mensen in de sloppen, geen bed om op te slapen, kinderen in kapotte kleren en nog zoveel armoede, en dan zie je al die rijkdom van dat eten in die supermarkt, niet te beschrijven. Je wordt er stil van.
Gisteren stuurden wij een berichtje voor steun voor ons project. Blijkbaar krijgen enkelen onder jullie de link niet open. Surf even naar www.depluim.be en vandaar kan je ook verder.
De bedragen die worden gegeven aan het project met de meeste stemmen zijn achtereenvolgens per regio 1x 2000 euro en 4x 500 euro en dat zou welkom zijn voor onze school.
Mogen wij jullie vragen om ons een pluim toe te kennen en vraag dit ook aub aan vrienden en familie. Een pluim geven kan tot en met 3 oktober, en sorry wij wisten het ook niet eerder.
Volgende gegevens kan je gebruiken om in te vullen.
Naam: Longin Herman & Coppens Ria
Adres: Mayerlei 80, 2640 Mortsel, tel 0498700329, loncop04@yahoo.com
Wat: Laten bouwen en inrichten van technische school in NAMUTUMBA, UGANDA
Laten brengen van elektriciteit naar dorp en school en momenteel bezig met de inrichting
en opstart van een computerklas.
Verder mag je natuurlijk altijd iets aan toe voegen om het persoonlijk te maken.
We doen dit volledig vrijwillig.
ATV is onze lokale zender.
Lieve mensen, we vragen deze pluim niet voor ons zelf, maar voor al diegenen die ons hierin al gesteund hebben en natuurlijk voor ons project.
Please . Massaal pluimen uitdelen, men zegge het voort.
We hebben nog slechts drie dagen.
Vele groetjes aan iedereen
Vanwege Ria en Herman, die zich hier nog steeds goed in hun vel voelen.
Hallo iedereen;
Eerste nieuwtjes uit Oeganda.
Even ter informatie voor diegenen het nog niet weten, we zijn sinds donderdagavond terug in Oeganda. We zijn hier voor twee maanden, en willen op deze tijd het één en het ander realiseren in onze school. Dank zij onze 3 maanden testpensioen (lees loopbaanonderbreking) is dit mogelijk.
De computerklas inrichten en opstarten, daarvoor zijn we gekomen.
Donderdag laatstleden zijn we met 143 Kg vertrokken in Zaventem. Het inchecken was geen probleem, heel vriendelijke mensen aan de balie. Als je naar Afrika reist moet je wel op tijd komen want de gate is wel dik een half uur stappen, reken daarbij de handbagage controle, dan heb je maar even de tijd nog voor een hap en wat shopping.
De vlucht verliep vlot (op wolkjes), een half vliegtuig vol, dus we namen elk twee zetels. In Kigali, een tussenstop, hebben we dan wel 50 minuten langer dan normaal aan de grond gestaan, de papieren waren niet in orde om terug op te stijgen. Dit was wel niet zo gezellig.
Uiteindelijk dan na een 40 minuutjes, geland in Entebbe. De visum verliep vlot, alleen bij de bagage was er één doos te weinig, en het duurde ook lang eer de bagage op de band kwam.
== Er komt geen bagage meer == lieten ze ons weten! Maar wij stonden daar nog zeker met 10 te wachten op bagage. Daar was dan enen die zei dat we maar papieren moesten gaan invullen, Ria was al onderweg (30 meter) toen er dan plots toch nog bagage op de band kwam, en daar was dan ook onze doos. Afrikan way (en hoe graag je een kartonnen doos van 23 Kg kan zien)
In het naar buiten gaan was er dan er dan nog ene die graag wist wat we zoal mee hadden, Ria zei overtuigend dat dit allemaal materiaal was voor de school die we laten bouwen hebben, ze wou dan fotos laten zien, maar dan was het ineens ok.
Onze man stond ons op te wachten en na een 50 minuutjes rijden bereikten we het hotel.
Eerste probleem KEIHARDE matrassen, maar de volgende ochtend kregen we andere.
Tweede probleem De douchekop spoot evenveel (warm) water naar opzij als door de gaatjes. Na nen goeie wrong van Herman was dat euvel ook weer opgelost. Derde probleem .. na den douche komt er water van onder het bad, daar leggen we dan maar een vloermat tegenaan. Al bij al klagen we niet hoor, we hebben een prachtige grote kamer op het gelijkvloers, dit hadden we niet verwacht.
Vrijdag bezochten we eerst de office van Brussel Airlines, gewoon even laten weten dat alles ok was.
Dan naar de ambassade om te melden dat we in Oeganda zijn .. kan nooit geen kwaad als je voor een langere periode daar bent.
En dan uiteindelijk .. naar onze Afrikaanse familie. Verrast . het restaurantje van Roy was gesloten, nochtans hadden we hier afgesproken. Even navraag daar, legden ze ons uit dat dit al enkele dagen gesloten was. Hoe? Wat? Gesloten .. wij natuurlijk ongerust. Herman wou juist Thaddeus bellen en op dat moment kwam die juist aan de wagen.
Hij legde uit dat Roy dringend naar een zieke nonkel was geroepen, ver van Kampala. Die man was dan ondertussen ook overleden en werd zaterdag begraven. Dus . geen Roy.
Wij vroegen dan naar Brittje, O die is bij de mama van Roy. Ok, wij daar naartoe. Komen we daar aan, ligt die mama ziek int bed te bibberen van de koorts. En Brittje . die wou van ons niet weten.
Zo konden we deze situatie niet laten en we gaven geld aan de oppas zo dat ze met de mama naar het hospitaal kon gaan, resultaat de mama had zware malaria. Brittje werd bij de buren gedaan.
Al wat we nog konden doen was naar de school van Rian gaan, om te zien of we ze niet mee kregen.
Dat was ook al een teleurstelling, we konden ze pas de dag erna, om één uur in de namiddag komen ophalen.
Alléé, onze eerste geplande dag viel al in duigen . niets van ons programma klopte nog.
De rest van die dag bleven we dan maar in het hotel. s Avonds kwamen er nog een paar vrienden, om wat bij te praten.
Zaterdagnamiddag hebben we Rian opgepikt op school. In de tuin van het hotel gaven we de brieven die we bij hadden voor haar. Met een verwonderde gezicht opende en las ze haar post.
Van Roy wisten we enkel dat ze pas zondag terug thuis zou zijn.
Zondag morgen, wij, zoals goede westerlingen, op tijd vertrokken naar de kerk. Daar aangekomen was de vorige dienst nog bezig, dus wij dan maar wat wachten. 40 minuten aub. nen mens heeft wat over We brachten de dag door met Thaddeus en de kinderen, Roy . die was er nog altijd niet.
Maandag morgen vertrokken we voor drie dagen naar onze school. Voor we Kampala verlieten gingen we langs de Ambassade van Kongo om een visum aan te vragen. Dit zal nog WEL even duren voor we het visum hebben.
Dinsdag hadden we in onze school bezoek van Hilde en Jos uit Hove . Het was een hele leuke dag,en wij hebben er allemaal van genoten. Tof om ons project eens te laten zien aan mensen uit onze omgeving, als geschenk hadden ze voor dit koppel een tafeltje gemaakt in de houtbewerkingklas, waar ze met man en macht met velen aan gewerkt hebben om dit toch maar af te krijgen vooraleer de dag om was.
Hilde en Jos als jullie deze mail lezen zijn jullie al terug in Belgie, langs deze weg nog eens super bedankt, een dag die we nooit vergeten.
Onze eerste mail sluiten we hierbij af.
Aan allen nog vele groeten.
Beste mensen,
Even een kort mailtje over de huidige situatie hier in Uganda.
Sommige onder jullie weten dat we hier speciaal een weekje naar toe zijn gekomen om een trouwfeest bij te wonen. Ook willen we hier ineens enkele puntjes recht zetten betreft de school.
Wat betreft de trouwfeest die is NIET doorgegaan. De twee families komen niet overeen. Het betreft een religie kwestie en de ene wilt niet wijken voor de andere. Ondertussen hebben ?? wij ?? hier een verzoeningsgesprek gehad met de beide kandidaten. Alléé, wij hebben al gedaan gekregen dat ze terug met elkaar willen praten, dat is toch al iets. In hun religie-kwestie willen wij ons niet moeien. We vinden het alleen heel erg dat de twee verliefden niet kunnen huwen omwille van hun familie .. This is Africa .
Ook met de elektriciteit naar onze school loopt het mank. Begrijpen wie kan ???????
In oktober vorig jaar waren alle paperassen in orde, toch volgens onze supervisor. De plaatser van de palen en kabels had ons een prijs gemaakt en daarvoor hadden we het nodige bedrag naar Uganda gestuurd. Ze beloofden ons dat tegen februari 2010 alles zou geplaatst zijn, tenminste als we konden bewijzen dat het geld beschikbaar was. Nu blijkt dat ook de Ugandese elektriciteitsmaatschappij een onderzoek heeft gemaakt, blijkbaar gebruikelijk ., en die bedragen komen natuurlijk niet overeen. Dus de discutie loopt nu . wie dat verschil gaat betalen. Er is een aanvraag ingediend bij de Ugandeese overheid, die beslissen ergens in april of zij mee betalen. Daar hebben ze hier wel goede hoop op maar als dit negatief is, wordt weer alles achteruit geschoven. En dan is er nog de betaling .. de ondernemer wil niet starten zolang de bedragen niet betaald worden, wij betalen niet zolang er niets beweegt, en de overheid .. ?????? u raad het al. Als laatste hebben wij nu gedreigd met onze centen terug naar België te versassen, om zo toch wat beweging in heel die situatie te verkrijgen. Wij hebben hier eens stevig op de tafel geslagen en ons goed kwaad gemaakt, we hopen nu dat ze begrepen hebben niet met ons voeten te blijven rammelen.
Ons hele verblijf loopt niet zoals gepland. Het begon al bij de eerste dag wij wat onvoorzichtig onze rugzak met wat kleding en papieren werd gestolen uit de wagen. We waren op een plaats waar begot niemand te zien of te horen was, alleen enkele koeien, vlinders .. onze driver en wij. De auto was toe maar niet op slot. Eén geluk de papieren waren allen kopies en voor een Ugandees geen waarde. Erger voor Ria, die mist haar brillen en slippers, en natuurlijk de rugzak zelf. Onze klakken en zonnecrème waren ook foetsie, met als resultaat na de eerste dag fel verbrand.
Hierdoor waren we echt wel wat aangeslagen, dit is ons nog nooit overkomen ..
Wij dan maar naar onze kinderen gereden, het was een blij weerzien, maar het was schrikken toen we ons kleine Britt zagen dit was een heel ander kind dan degene die we drie maanden geleden terug naar Uganda hadden gebracht. Ze herkende ons niet eens was enorm vermagerd, en ze hadden al haar krulletjes afgeschoren ze wou langs geen kanten van ons weten ..
Om een lang verhaal kort te maken, dit hebben we twee dagen aangezien, toen heeft Ria de knoop doorgehakt en gezegd dat ze met haar naar de dokter moesten gaan . MALARIA was het resultaat, maar wel een soort waarvoor de kleine niet aan het infuus moest, enkel tabletten nemen.
We willen jullie zeker niet in spanning laten zitten, ons kleintje is momenteel terug de kapoen die ze in België ook was, en sinds twee dagen wil ze terug eten alles wat haar mondje voorbijkomt, ook naar ons komt ze nu gezwind toegelopen en krijgen we tientallen kusjes.
Gelukkig maar, want hiermee had Ria serieus zware problemen, en stond ze dikwijls met de tranen in haar ogen.
De tweede dag misstapt Ria s morgens haar voet van haar slecht been, en haar knie begint erg pijn te doen. Na wat pijnkillers en de nodige rust, nen ijszak op haar knie, en bijna niets doen verminderd toch de pijn. Dit was weerom een dag waarvan we ons programma helemaal konden omgooien. Ondertussen heeft Ria veel kunnen rusten en doet ze dagelijks haar opgelegde oefeningen. De knie wordt merkbaar beter. Eindelijk.
Donderdag dan, Ria heeft bijna geen oog toegedaan van de buikpijn en de krampen. Wat dacht ge .. diaree, alweer een dag om om te gooien . Ja, dit was ons weekje al . TOT ..
Ons van geen kwaad bewust, kregen we dan die donderdag een telefoontje uit België. We zaten hier samen ons laatste gezamenlijk etentje met enkele vrienden te nuttigen, tot men ons zei dat er geen vluchten meer vertrekken uit België ???? We hadden al één valies zo goed als ingepakt en de rest van de bagage klaargelegd.
s Avonds dan maar den TV opgezet, met een very slecht BBC beeld, het was precies dat de aswolk in onze TV zat. Daar gaven ze wat beelden van de vulkaanuitbarsting en van de luchthavens die gesloten waren, Brussels airport nergens te bespeuren werd niet van gesproken.
s Anderendaags na het ontbijt dan maar naar het office van Brusselsairlines gebeld. Daar bevestigden ze ons het verhaal en zeiden ze dat we wel bericht zouden ontvangen via GSM. We mochten in elk geval niet uitchecken in het hotel tot ze zelf van iets wisten.
Ons programma van die dag hebben we een beetje moeten aanpassen . Tenslotte zijn we dan in de namiddag zelf naar het kantoor gegaan, een klein kwartiertje stappen van het hotel.
Na wat gevraag boden ze ons een voucher aan voor het hotel waar we verbleven, slapen, ontbijt, middageten en avondeten a la carte en de nodige natjes (twee per maaltijd ) inbegrepen, zolang we hier vastzitten. Dat was pas eens goed nieuws. We mochten van de manager van het hotel zelfs in de zelfde kamer blijven .dus we konden terug wat uitpakken wat we nog hadden.
Maar toch, er komen allerhande zaken kijken bij zon onverwachte verlenging van een verblijf.
Het thuisfront een beetje ongerust, s avonds soms tot twee uren via internet ( traaaaaaaag ) het VRT nieuws volgen. En dan onze extra kosten .de weinige kledij die we terug naar België meebrachten moest nu gewassen worden, de sokken zijn op en beginnen Afrikaans te rieken, de medicatie die op geraakt en bijgekocht moet worden .. de extra vervoerkosten van hier naar daar, dat is iets waar nen mens niet dadelijk op rekent.
Toch al bij al .. we worden hier ongelofelijk goed opgevangen. De verhalen die we via internet lezen, wat sommigen meemaken ja mannekens, het is misschien hier een apenland maar onze hoed af voor Brusselsairlines en het begrip van al die mensen rondom ons. Het verblijf hier verschilt geen sikkepit van anders, goede service, dagelijks proper linnen, zeepjes en shampoos, flesjes water op de kamer en een heel vriendelijke staff van het hotel.
Toch zullen we blij zijn dat dit alles achter de rug is en we veilig thuis geraken.
Al bij al blijft het hier Afrika, met de nodige ergernissen, de traagheid, de chaos, de warmte en het zweten, ondanks het regenseizoen, en het bijna dagelijks onweer.
Graag vele groetjes aan iedereen.
Een mailtje van jullie is hier meer dan welkom.
Hoj beste vrienden en familie;
Vrijdag laatstleden verzonden we jullie ons laatste mailtje uit Uganda. Ondertussen zijn we sinds gisteren ( woensdagmorgend ) terug in het Belgenlandje, nat, koud maar OOOOOOOOOO zo proper.Sinds zondag avond zaten we daar zonder internetverbinding ( deze keer WEL electriciteit ! dus daar lag het niet aan ) en konden we onze mail niet nakijken of versturen. Zondag zijn we heel de dag op stap geweest met onze twee Muzungu meisjes, Sanne en Alice. Deze jonge dames zijn voor drie maanden stage in Uganda om les te geven in een schooltje. (www.aliceensanneinafrika.be) De eerste dagen van hun verblijf ( ondertussen al 4 weken geleden) waren ze serieus geschokt van het grote verschil in leefomstandigheden. Maar jong als ze zijn hebben ze hun geweldig aangepast. Zondag was het ook de doop van ons klein Brittje. De priester was weer in zijn sas, zoals ze ginder die kerkdienst kunnen brengen, onze kerken zouden al snel terug vol zitten....... Hij begroette ons hartelijk en vondt het leuk dat we de doop van ons Brittje konden bijwonen, alhoewel (dat zij hij toch) hij het nog altijd niet snapt hoe we aan een zwarte dochter komen. Iedereen lachen natuurlijk.Samen met ons Brittje werden er ook nog twee andere meisjes gedoopt. Het dopen gebeurt hier even plechtig als bij ons in België, alleen de doopvont is een ..... blauw plastieken kom ( waar meneer pastoor zijne was in doe, hi hi ) en met een roze plastieken maatbeker ( uit de keuken ), werden de kinderen gedoopt. De zalving is dan uit een minuscuul klein potje.Onze Britt noemt officieel Bridget Namiire. Het was ook zondag " vrouwendag " en dat werd ook in de kerk gevierd. De priester bevool de mannen recht te staan en om eens warm in hun handen te klappen voor hun echtgenote, en dat het ook de mannentoer was om te koken die dag........ De priester kwam naar Herman toe, met de micro in zijn hand...) en vroeg zich af hoe ik dat dan zou doen vandaag? Met een smilende grijns ..... liet hij ook weten dat hijzelf hiervoor niet in aanmerking kwam vandaag, weeral alom gelach. Op het einde van de dienst heeft hij er nog een wedstrijdje van gemaakt wie van de twee geslachten het meeste geld zouden inzamelen... Er moest geld verzameld worden voor een nieuwe poort van de kerk. De mannen moesten in de korf van de mannen geld doneren en de vrouwen bij de vrouwen. Dit geld werd dan geteld en op zo'n hoger - lager maniertje werden de twee geslachten op elkaar uitgespeeld. Dan weer de hadden de mannen het meest, dan weer de vrouwen....... Uiteindelijk hebben de vrouwen dan toch nog gewonnen, maar dat mocht niet anders, 't was tenslotte vrouwendag....... Samen met onze twee meisjes ( blanke dochters, dat dachten ze ginder al ) en met ons volledig gezinnetje, brachten we na de dienst een bezoekje aan de school voor doven. Daar had Ria serieus last om op een ge-ordende manier wat ballons uit te delen, dus onze meisjes sprongen ter hulp. Daarna trokken we met hen door de echte sloppen van Mulago, dat hadden we hun ook beloofd. Ogen te kort....... niet te beschrijven hoe de mensen hier in deze omstandigheden kunnen (over)leven. Spijtig genoeg kunnen we via mail jullie niet de geurtjes en kleurtjes laten proeven, dat hier niet meer mensen sterven is een wonder. 's Middags zijn we met zij'n allen in een plaatselijk restaurantje gaan lunchen. Dit plaatsje is bekend voor zijn lekkere vis. Bijna iedereen had de grote Tilapia genomen, en ge geloofd het misschien niet, wij waren met 10, en het koste me 87.000 Ush., zo'n 35,50 euro, drinken inbegrepen.Na de lunch brachten we een bezoek aan de KASUBI Tombs, Dit was ooit een vestigingsplaats en paleis van de koningen. Nu liggen er 4 koningen begraven. We kregen hier een toffe uitleg, iedereen was erg geïntresseerd. Ondertussen was het tijd geworden om naar de avondvoorstelling van de NDERE Troup te gaan. Hier worden traditionele dansen opgevoerd uit heel Uganda, een show die wel 3,5 uur duurt. Het was al na de klok van 11 die avond, toen we uiteindelijk terug in ons hotel aankwamen, nadat we iedereen terug netjes afgezet hadden in hun hutjes & huisjes.Het was een fijne dag. Maandagavond was het tijd om afscheid te nemen van Rian, want zij moest dinsdag tests afleggen in de school..... Later die avond kwam ook onze African Daddy met Ruth, zijn vrouw, afscheid nemen. Het laatste kwartier was hij bloedserieus, hij bedankte ons voor de school en voor al het vele werk. Ook aan al de mensen uit België was er een welgemeende dank. Daarna ging Ruth nog een gebed opzeggen, het was oprecht en heel gemeend, we werden er zo waar stil van. Dinsdag, onze laatste dag. Vanavond vertrekken we terug naar huis, kort na het ontbijt .... Ria misselijk, tegen de middag..... overgeven ... diaree ...... en na de middag nog wat zieker. Een slokje water of beetje cola, alles kwam er uit. Jammer voor onze kinderen die voor de laatste keer nog enkele uurtjes met ons wilden doorbrengen.In de vlieghaven is Ria dadelijk plat gaan liggen, we kregen toestemming om tot als laatste in de vertrekhal te mogen verblijkven. ( dicht bij de toiletten ) Kwam er ineens een dikke matron naar ons toe, om te zeggen dat we moesten doorgaan...... en als ik dan toch zo ziek was, of we wel een toestemmingsformulier hadden van een dokter, dat ik mocht vliegen. Na de nodige uitleg ........ zijn we dan toch als laatste op het vliegtuig gegaan. Na enkele uurtjes in het vliegtuig hadden de Motiliums en Imodiums eindelijk hun resultaat.Tegen de ochtend kon Ria al terug wat binnen krijgen, en thuis ....... was het helemaal over. Dag UGANDA ............. we komen zeker terug ! ! Dag Alice en Sanne .... Geniet er nog van .... super dat jullie zo vele kinderen het zonnetje ook in hun hartje laat schijnen.Lieve mensen, we zijn hier weer terug met enkele duizende foto's en heel veel verhalen.De school .... is al geweldig .... maar we moeten er nu zeker nog voor gaan, willen we van Namutumba een succesverhaal maken. Dank u aan iedereen weer, voor de hulp en sympathie, Weebale nyo, hartelijk dank.
Onze mannen hadden ook niet stilgezeten want zij moesten afspraken maken over het verdere verloop van de school.
De school..... de regenton stond mooi afgewerkt achter het gebouw, alleen aan de dakgoten moet er nog gewerkt worden. We hebben het idee dat ze geen waterpas gebruikt hebben, op sommige plaatsen hing de dakgoot lager dan de afloop. We hebben hun uitgelegd dat ze dit volledig terug moeten nakijken door op het einde van de dakgoot wat water te gieten en te zien hoe het wegloopt, dat vonden ze een goed idee.
De toiletten zijn ook afgewerkt, twee voor de dames en twee herentoilletten, alhoewel ik daar geen verschil in zie....... Het gebouwtje is langs binnen en buiten mooi bezet en de deuren met een blauwe verf geschilderd. De toiletten ( zoals de franse wc`s) worden door middel van een houten blok met steel, toegedekt. Op de deuren moest nog wel een slot aangebracht worden.
De naaiklas is opgestart. Om alles vlot te laten verlopen betalen we van ons budget het eerste jaar het loon van de leerares, een 80 euro per maand. Hierdoor kunnen de kinderen uit de laatste klas van de plaatselijke lagere school GRATIS les volgen. De anderen zullen moeten schoolfees betalen.
Op die wijze gaan we ook werken voor de houtbewerkingsklas, die ze nu gaan inrichten.
Ons volgende doel is electriciteit tot aan de school te brengen. We hebben, na plaatselijk overleg, gekozen voor het netwerk en niet voor een solarsysteem.
Het voordeel van het netwerk is, dat langs de weg naar onze school, er huisjes kunnen aangesloten worden op dit netwerk, nu onmogelijk om dit leidingwerk te betalen. Op die manier helpen we niet alleen de school maar ook weer de plaatselijke bevolking.
De kinderen uit de St. LUDGARDIS school te Antwerpen streven met hun nieuwe vastenactie van dit jaar om de electriciteit tot aan de school in Namutumba te brengen.
Vorige week is er ook een concil van het ministerie van onderwijs langs geweest, en heeft onze school goed bevonden om te starten. Het is nu nog wachten op de officiele bevestiging (burocratie) van deze registratie.
Dinsdagavond hebben we dag moeten zeggen aan Meta en Robert. Het zijn onvergetelijke mooie weken geweest. Wij blijven nog een weekje.
Vanaf dinsdagnacht logeren we terug op ons vertrouwde plek in Bakuli, in de hoofdstad Kampala. Ze hadden voor ons een suite klaargemaakt, maar meer dan de chique naam moet je je daar niet van voorstelllen zene. Wat we wel hebben is een goedstromende warme douche en onze kamer is heel proper.
Pik pik donker was het gisteravond in het restaurant toen we ons eten kregen. Met behulp van 3 pillichten slaagden we er toch in om ons eten op een vrij normale manier binnen te krijgen zonder op onze vingers te bijten. Ze hadden geen kaarsen, en de man die normaal voor de generator zorgt....... was er niet, tis is africa.
We hadden bezoek van onze kinderen en ook Diana, een dochter van onze African Daddy was er. Diana is een mooi meisje die studeert voor lerares voor het secundair onderwijs, maar zoals zovelen hier heeft ze haar studies weer moeten staken wegens geen geld. Het is wel jammer als je 23 bent en al zover bent geraakt...... Nu zoekt ze werk om te kunnen sparen voor die twee laatste jaren af te maken. Diana is een doorbijter, die geraakt er ooit wel.
Nu zondag wordt onze kleine Britt gedoopt. Kleine Britt is genoemd naar de naam van een Belgisch vriendinnetje van ons Rian. Het doopkleedje van Britt uit Belgie ( nu +/- 11 jaar ) hebben we meegekregen en daarin zal dan ons Brittje zondag gedoopt worden. Tof he..
Het zonnetje schijnt de laatste dagen niet meer zo hard en er is wat meer wind.... de 30 graden halen we niet meer.
Dus mensen, we denken dat Meta en Robert een aantal graden van hier hebben meegebracht naar Belgie, geniet er van..... En als je regen hebt, nee die komt echt niet van hier.
Dikke knuffels voor iedereen.......
Ria en Herman.
Hello allemaal ginder in het koude Europa, hi hi, mopje...
Sorry dat je een dagje hebt moeten wachten op dit volgende bericht, maar mensen dit is Afrika. Gisteren is onze uitpak wat uit de hand gelopen...... en tegen dat we hier in dit internet cafe waren, was er geen electriciteit meer. Dus naar ik hoop vandaag meer sucses.
We gaan gewoon verder...........
Donderdag vertrokken we al vroeg richting Namutumba. Vol verwachting, geladen met onze vele groenten - kookpotten - passe vites, knuffelbeertjes en kleren voor de kindjes.
effe tussen door, het begint hier te stinken..... ze hebben juist naft bij de generator gedaan.
We hadden helemaal geen idee wat ons hier te wachten stond. Lieve mensen, Meta en ik (Ria) hebben amper de school gezien. In ons eerste klaslokaal zaten er al enkele vrouwen te wachten op ons, met hun babytjes op hun rug.
Misschien toch een extra woordje uitleg voor diegenen onder jullie die niet helemaal kunnen volgen..... Vorig bezoek, in oktober vorig jaar, had Ria gezegd dat ze aan de arme mensen in Namutumba soep zou leren maken bij ons volgende bezoek, samen met Meta en Robert, om alzo een voedzame maaltijd te kunnen leren maken, en die maar de helft kost van een gewone maaltijd. Soep... mensen kennen het niet in Uganda.
Het is namelijk zo, dat de kinderen normaal s`morgens enkel een beker thee te drinken krijgen, en pas s`avonds een bord met rijst en bonen. Wanneer ze dan tussen de middag een tas soep zouden kunnen eten, zou dit al een wereld van verschil kunnen maken op hun eenzijdige voeding.
Het enige wat de dames moesten meebrengen was een mes om ons te helpen met groenten te snijden en een beker of bord of kommetje om later de soep te kunnen proeven.
Rond de veertig dames stonden samen met ons dapper de ajuinen fijn te snijden en ja hoor, ook hier in Uganda moesten ze ervan wenen........... van de ajuinen.
Ria en Meta deden voor hoe er moest gesneden worden en allen samen kregen we mooie fijne, egaal gesneden groenten, Piet Huize..... kan het niet beter.
We gingen twee soorten soep maken, onze fijn gesneden groentensoep en pompoensoep die nog door de passe vite moest gedraaid worden.
Lieve mensen, NIET TE BESCHRIJVEN, uiteindelijk stond er op zes houtskoolvuurtjes zes potten soep te pruttelen. De meegebrachte spaghetti hadden we in stukjes laten breken om als laatste (vermicelli) in onze soep te kunnen doen.
Volgens onze mannen was het daar een gekwetter en gekakel van jewelste...., het waren echte vrouwenuurtjes, alhoewel we regelmatig Herman nodig hadden voor foto`s te nemen.
Later, toen onze soep klaar was, werd er dan geproefd. Eerst de pompoensoep die door de passe-vite gedaan werd. Wij denken goed van smaak...... want we kregen zelf geen kans om te proeven. Er waren vrouwen bij die het deksel van de pispot bijhadden.... om alzo ook een kommetje te hebben, NIE TE BESCHRIJVEN.
We hadden enkele broden laten gaan halen zodat 1 snee brood met een beetje soep hun het idee van een maaltijd moest geven.
Later kwamen dan de kinderen aanschuiven, met yes ...een bekertje in de hand. Jammer genoeg konden we iedereen maar een beetje geven.
Taferelen om nooit te vergeten.......... een kleine jongen, +/- 5 jaar, zat op de grond, met heel kappote kleren, samen met z`n drie jongere broertjes...... Hij deelde het beetje soep dat hij had, slokje voor slokje aan ieder van z`n broertjes, braaf bleven de kindjes zitten tot ze terug een slokje kregen. Dit is pas armoe...
Sorry, je moet hier eigelijk een schrijver zijn om aan jullie thuis dit te kunnen laten voelen, ruiken, beseffen, hoe we dit ervaren hebben.
Aan iedereen die ons geholpen heeft om dit te kunnen verwezelijken, door potten te verzamelen en jullie passa vites mee te geven........ HARTELIJK DANK.
De dames gaven ons een hartelijk dank door middel van zang en dans. Ontroerend... ondertussen, ontelbare vrouwen, meer dan vijftig. Dit, lieve mensen, is voor mij (Ria) 1 van de mooiste momenten die ik al in Uganda heb meegemaakt.
Om dit samen met onze vrienden te kunnen delen was super, en mede dank zij hen realiseerbaar.
Dit was de VROUWENDAG uit Namutumba, voor velen van hen ook onvergetelijk.
Later gingen we ook nog naar de dichtsbijzijnde hutten waar de vele knuffels, onderbroekjes, petten, ballons enz. werden uitgedeeld. Ook de meegebrachte kleurtjes was een groot sucses.
Vervolg in ons mailtje nr 7.......
Vele groetjes.
De voorbije week stond er natuurlijk een bezoekje aan onze school in Namutumba op het programma.
Hiervoor hadden we drie dagen uitgetrokken. Onderweg, naar het hotelletje in Jinja brachten we een bezoek aan de thee factory.... yes we kregen hier een prachtige prive rondleiding door de manager himself.
Je gelooft het misschien niet maar op een tijdspanne van 24 uur worden de theeblaadjes geplukt, gedroogd, gemalen en verpulverd en verpakt, klaar om te transporteren naar Mombasa in Kenia. Als afsluiter van ons bezoek kregen we een tas verse thee en een uitnodiging van de Indische Manager himself om bij ons volgend bezoek in Uganda bij hem thuis met zijn familie te komen eten.
De eerste avond van deze drie dagen zijn we samen met Meta en onze driver op een lokale markt allerlei groenten gaan kopen. De eerste 10 minuten was het een beetje drummen tussen die menigte die allen een beetje vreemd opkeken naar die drie bazungus ( blanken ) die ineens het zwarte beeld kwamen verstoren.
Nadat we overal zowat een beetje bangelijk tussen gelopen waren, kwamen we uiteindelijk terecht bij de afdeling groenten en fruit........
Het was wel efkes wennen maar we voelden ons toch helemaal niet onveilig tussen die kraampjes. We kochten bij iedereen wat..... pompoenen, wortelen, tomaten, courgettes, groene bladeren, rode bladeren, egg plant ( kleine bolletjes ter grote van een erwt ), groene paprika, het was gewoon keitof...
Herman was onze boekhouder, die alles opschreef wat het per kilo koste en hoeveel we uitgaven. Je gelooft het misscien niet maar we gaven zo maar eventjes 40.000 ugandashillings uit, ( ja ja, als vrouwen gaan choppen h'e ). Gelukkig waren er behulpzame handen om alles naar de auto te dragen.
We konden het natuurlijk ook niet laten om nog een halve kilo verse nootjes te kopen, een pak zout hadden we ook nodig en ook nog 2 pakjes spaghetti en een soort curry poeder om onze soep wat op smaak te brengen. Onze uitgaven omgerekend was in totaal 17 euro.
Het was een leuke ervaring. Terug in het typisch afrikaans hotelletje had Robert voor ons al een gezellig tafereel klaargemaakt. ---- Een gekoelde fles wijn en de rust, de stilte in een prachtige tuin. Een super ontspannende avond met heel lekker eten stond ons te wachten, samen met een koppeltje Ugandese vrienden van ons, hadden we een leuke avond.
Zo beste mensen, dit was het voor vandaag.... wacht allen op bericht 6, waarschijnlijk morgenvroeg.
Vele zonnige groeten uit Uganda.
So far, so good, geen stroomuitval...........
Vrijdag dan, een bezoekje aan de sloppenwijk en ons gezinneke. Op de markt hebben we chapatits, een soort pannekoek, gekocht. Terwijl deze aan het bakken waren, speelden enkele " muzikanten " voor amper 1 euro op traditionele muziekinstrumenten een deuntje voor ons. Al snel stonden er een hele meute mensen rondom ons.
In de namiddag brachten we een bezoekje aan de mensen met HIV. Deze waren ook heel blij om ons terug te zien. Verder die avond geen verhuis meer van kamers en douches.
Zaterdag, na het ontbijt, zijn we vertrokken naar de Murchisson falls, een natuurpark waar de Nijl doorstroomt. Zeker een bezoekje waard..... de Nijl met mooie omgeving, het park met de ontelbare dieren. De lodges waren prima en het eten OK.
De laatste dag - op de terugweg - hebben we nog een Chimpansee trekking gemaakt..... bijna 3 uur wandelen door een stukje brousse, voor amper twee apen, hoog in de bomen..... ( wie waren hier eigelijk de apen ?? )
Onderweg zijn we nog gestopt voor de pic-nik, en een bezoekje aan een neushoornfarm, een soort tehuis waar ze de neushoorn terug willen opkweken omdat deze totaal zijn uitgeroeid in Uganda. Met de wagen konden we tot op een kleine 100 meter naderen en de rest moesten we te voet doen. Echt waar..... deze kolossaale beesten stonden en lagen maar zo`n 30 meter van ons, en weten dat dit het dodelijkste dier is in Afrika.
Natuurlijk...... waren er Rangers( bewakers ) bij die de boel in`t oog hielden.
Samen met Meta en Robert hebben we hier een ongeloofelijke tijd gehad.
Zie verder in ons 5e berichtje.....
Dag allemaal en iedereen,
Vandaag wat tijd om wat meer nieuws te vertellen, alhoewel het weer niet gemakkelijk en rap zal gaan aan dit arabisch toetsenbord.
Onze eerste dagen in Uganda verliepen vrij goed, buiten de verhuis van kamers, de warme witte wijn en het vele geduld dat je hier moet hebben. Dag twee hebben we een bezoekje gebracht in Masulita, 1,5 uur rijden ...... 45 km, de plaats waar thadeus, onze schoonzoon, zijn familie woont. Onderweg, zoals gewoonlijk, nog gestopt om rijst, bonene en suiker te kopen. Na de traditionele ontvangst = veel en lang handjes schudden, zijn we de tuin ( den hof ) ingewandeld. Thadeus heeft daar wat groenten en bomen gepland, ge moet alleen goed weten waar de groenten staan, tussen al dat onkruid. Ze doen hier weing moeite om dat onkruid weg te doen, ze laten alles zo maar wat groeien.
Na de nodige uitleg mochten we aan tafel. Weer traditioneel rijst, matoke, petatten, kip en rund in bananenblaren. Voor ons veel te zwaar om te verteren..... maar die Ugandezen, eten dat die kunnen. Voor hen was dit wel een feestmaal dat we aangeboden kregen.
We kregen het daarbinnen serieus benauwd, dus zo gauw we konden, na het eten naar buiten.
Daar hebben we nog wat *kadookes* uitgedeeld, zoals pluchen beertjes, T- shirts, klakken, en voor de dames .... B.H`s, opblaasballen...... voor de kinderen, en enkele kookpotten en pasvits.
Terug in het hotel, na een hotsende en botsende terugweg, was het hoog tijd om een goede douche. Bij de receptie vertelden ze ons dat we van kamer moesten veranderen want er waren problemen met het bad en water....... we weten niet wat we verkeerd gedaan hebben maar toen we onze bagage uit de kamer haalden stond er wel zo`n twee centimeter water op de vloer in de badkamer .....
Dus eerst gaan kijken in de volgende kamer, daar was de matras steenhard, de volgende kamer.... te veel lawaai van de waterpomp. t`Is niet dat we kieskeurig zijn.... maar een goede nachtrust kan je hier wel gebruiken, vandaar onze keuzes. De volgende kamer dan maar....... daar leek alles prima totdat Herman een douchke wou nemen. Er spoot meer water uit de douchedarm dan uit de douchekop. Hiermee hebben we dan maar onze plan getrokken maar toch beleefd gaan vragen om dit te herstellen.
Ondertussen waren Robert en Meta al lang fris en gewassen klaar om iets te gaan eten.... dus wij zoals de echte Ugandezen een stuk te laat op de afspraak. Die dag verliep verder prima.......
Lees verder in ons 4e verslag want die computers draaien hier op nen generator en ik verwacht elke moment nen stroomuitval.
Tot verder.......
We vertrekken binnen 10 minuten naar onze school in NAMUTUMBA.. We hebben ongeloofelijk veel dieren gezien op onze voorbije safaritrip, hebben tussen de leeuwen gestaan, en zelfs te voet bij de neushorens geweest. Te veel om op te noemen.... maar nu te weinig tijd, sorry hoor. Vele groetjes aan iedereen..... en bedankt om een antwoordje te sturen. daaaaag.Ria en Herman
Dag vrienden en familie, hoj allemaal,
Het is ons weer eens gelukt om veilig en wel met 250 kg in Uganda te geraken. De vlucht was zoals normaal heel goed en het vliegtuig zat maar voor 1/3 vol, dus elk had twee zetels voor zich.
Aan de vlieghaven in Uganda stonden ze ons met twee wagens op te wachten, dus een deel bagage in de ene + Meta en Robert en wij met een goed gevulde tweede 4 x 4 naar het hotel. Daar goed aangekomen, maar zoals .......... op zen afrikaans niet de juiste kamers, amaai helemaal naar het derde via de trappen, een geluk dat we niet alle bagage in de kamers nodig hadden........Meta en Robert ... een harde matras. wij een lekkend bad. dus dag twee konden we al verhuizen.
We gaan het nu kort houden, de rest vertellen we na onze eerste trip die morgen aanvangt, dus even wachten tot volgende week woensdag.In elk geval, alles verloopt heel prima, onze familie hier is gezond, kleine Britt is gelijk een klein Boeda-ke, allee gekent dat he, zo'n Michelin manneke.... en er is al veeeeeel afgelachen. Het is hier overdag heel warm, +/- 30 *graden* want ik vind het bolletje niet, ons gezicht en andere blote delen hebben al een kleurtje gekregen, alleee als ge rood mooi vind he. Aan iedereen veeeele warme groeten en tot later.
Voor de mama's een dikke knuffel.
's Morgens ( maandag ) ging het alweer een stuk beter met Ria en 's middags besloten we om toch naar Munonya te rijden om alzo langs het kantoor van OXFAM te gaan, om informatie in te winnen voor de opvang van water voor onze school. Ook onze kapotte onderdelen van de naaimachines moesten nog binnengebracht worden. In het kantoor van OXFAM zijn we jammer genoeg niet geraakt, want Ria werd terug misselijk en was zeer ellendig. Wij zo spoedig mogelijk terug naar het hotel... We hadden nog een lichte aanrijding en kwamen zo enkele uren later pas in het hotel terug. Het was al laat in de namiddag.
Woensdag komen we terug naar België..... we kunnen niets riskeren. Het Mengo hospitaal is dicht in de buurt, en voor een malariatest is er alleen maar een bloedtest nodig. Dus.... wij met Ria naar dat hospitaal, voor een onderzoek ( dachten we...). Na een eerste kontrole bij de arts, en zonder enige uitleg, werd ze in een driewielige rolstoel gezet, bergop en bergaf gereden naar een volgend gebouw. Daar zagen we dat Thadius een doos bij zich had, met enkele bussen met een vloeistof. Bleek dat ze Ria die nacht aan een infuus wilden leggen...., Ria had achter een gordijn al nieuwschierige kopkes gezien en zag dat ze met 4 personen in één bed lagen !!!!!
Ria en ik weigerden daar te blijven..... Allee wij terug met die kramakkeligge rolstoel, bergaf... bergop, we moesten met met 4 man die rolstoel tegenhouden of duwen....., terug naar die dokter. Die was natuurlijk kwaad en wou geen andere medicatie geven. Nadat wij bleven weigeren om te blijven, vertikte hij om verder met ons Engels te praten. Terug in het hotel kregen we in de kamer een visite van 3 Amerikaanse verpleegsters ( logeerden ook in het hotel ). Hun diagnose was : voedselvergiftiging met uitdroging als gevolg en een geinfecteerde maag. Dus, veel cocacola drinken en dadelijk starten met antibiotica, die we notabene zelf bij hadden.
Andere, verontruste vrienden, die ondertussen naar het hotel waren gekomen, ...... begonnen hardop een gebed om terug een goede gezondheid af te smeken... Ja dit is ook Afrika... Een ervaring waar we nu al wel het komische van inzien, maar op het zelfde moment niet gerust in waren. Maar... de bezorgdheid van iedereen over die muzungu die is ziek is...... echt ontroerend.
Volgens afspraak, op dinsdagmorgend 7.00 uur haalden we de 35 kg bagage op die mensen uit Hove voor ons nog meegebracht hadden. Al deze t-shirts, speelgoed en babykleertjes hebben we nog op de juiste plaats kunnen uitdelen. Die namiddag hadden we ook een afspraak met onze aids madammekes, en ook al was Ria nog wel niet 100%, die afspraak wilden we wel echt nakomen. Ze stonden ons al op te wachten en waren talrijk aanwezig. Bijna een uur moest Ria kiezen uit de vele hangers, want natuurlijk iedereen wilde stukjes die ze zelf gemaakt hadden verkopen. Bij het afscheid konden wij hen allen nog een rode T-shirt geven. Wij hopen, lieve mensen, als je dit leest, dat jullie zich een klein beetje kunnen inbeelden, die dankbaarheid, dat ongeloof, die blijdschap en vreugde op deze mensen hun gezicht.
We gingen ons Rian nog van 't school halen om hier ook nog even te kontroleren of alles in orde was. Daarna nog even de stad in, om de naaimachineonderdelen op te halen,---omgeruild zonder te veel protest---, zou hij dat dan toch bewust gedaan hebben???? Dank zij cocacola en droge koekjes kwam Ria er wat bovenop, maar van eten was nog geen sprake. Onze laatste nacht.... konden we eens echt doorslapen. Woensdagmorgend gingen we inpakken, je kan niet alles weggeven hé. Een valies vol met lege sporttassen en een valies vol herinneringen, verhalen en emoties, dit was onze bagage retour.
We verlieten het hotel in de vroege namiddag, samen met onze kinderen, en onze daddy, die speciaal uit Namutumba gekomen was.
Onze laatste uurtjes samen brachten we door, rustig bij het Victoriameer, vlak bij de vlieghaven.
Nog een laatste knuffel, nog één keer die armpjes om ons heen, dag lieve kinderen.... zorg goed voor elkaar. Afscheid nemen is zo moeilijk. Beste mensen, aan iedereen die ons gevolgd heeft, we hopen dat jullie door onze ogen mee hebben kunnen genieten van deze hele lieve, maar toch zo arme mensen. De blijdschap in de ogen van zo velen die we hebben kunnen helpen... de school... de toekomst van de kinderen. Hier is geen sprake meer van enkele druppels op een hete plaat, maar mede dank zij jullie steun en jullie hulp is het al een echte plensbui geworden.
Wij gaan nog zeker terug, want onze school is nog niet af, en er is nog zo veel te doen ginder....
Uw steun blijft steeds welkom, in welke vorm dan ook. Onze Ugandarekening is 733-0360093-59
Dank jullie allen voor uw interesse.
Ria en Herman en vele Ugandesen.
Zaterdag,... toch een nachtje geslapen??? Onze maag en darmen dachten daar anders over.... al bij al toch enkele uurtjes onze ogen kunnen sluiten,tot... ze om 5.30 uur in de morgen die verdom... pomp terug opzetten. Gedaan met de nachtrust. We namen al de tijd om die morgen op te staan, te ontbijten, we voelden ons dan ook wat beter uitgerust, we kalmeerden onze ingewanden met de nodige medicatie. Na een rit van 2,5 uur bereikten kort na de middag de stad Kampala.
Zondagmorgen, het beloofd een mooie, zonnige dag te worden, we gaan zoals steeds ginder naar de kerk. Ria krijgt precies vapeurekes en veegt regelmatig het zweet van haar gezicht. Tijdens de mis verwelkomt de priester ons, hij noemt ons bij onze voornaam, en verteld aan de aanwezigen ( met veel humor )dat hij niet weet hoe we dit precies gedaan hebben??? maar dat we een ZWARTE dochter hebben, hier in Mulago, en zelfs een Muzukulu (kleindochter), deze laatste lag in een diepe slaap tegen Herman aan.
Na de mis wilden wel enkele mensen onze handen schudden, Ria kreeg een opgeplooid briefje in de handen gedrukt door een kleine jongen. In dit briefje vraagt de jongen om hulp voor het betalen van schoolgeld.... er staat een telefoonnummer bij. Na het lezen van dit briefje wil Ria deze jongen aanspreken maar hij is verdwenen in de massa kerkgangers.
We moesten verder... want wij waren uitgenodigd bij de echte mama van Roy. Ondertussen.... donkere wolken pakten zich samen boven de sloppenwijk. Na het drinken van de Afrikaanse thee ( gekookt water en melk, theezakje en gember ) dringen we er op aan om terug te gaan naar het hotel. De mama van Roy woont in het midden van de sloppen. Via een wirwar van straatjes en steegjes komen we op de hoofdweg, het is ondertussen beginnen zwaar te druppelen... we zijn nog juist niet helemaal nat als we in een taxi ploffen. Deze rijdt met ons nog geen 500 meter.... en valt stil....geen benzine meer. De regen valt ondertussen met bakken uit de hemel, je kan geen centimeter de raam open zetten en alles is dan ook meteen aangedampt... plezant voor Rian, want nu kunnen we tekeningen maken op de ruiten.
Als je nu met kleren en schoenen in een zwembad springt, awel sé, zo zag onze chauffeur eruit als hij met een jerrycan terugkomt met wat benzine.
Uiteindelijk dan toch, door de gietende regen, in het hotel aangekomen,'t was ondertussen 3 uur in de namiddag. En wat doet ge zoal als het regent...... vroegen we onze schoonzoon. SLAPEN, was het antwoord ?????!!!! Amaai, een geluk dat die hier nie ons Belgikske weer hebben, anders slapen ze drie weken aan één stuk.......
Dit was even een uitgelezen moment om met Roy en Thadius te praten over het schoolgeld dat we reeds betaalden voor Juliette, de zuster van Roy. Juliette werd in het verleden gesponserd, maar nu ze zestien was geworden, vonden deze dat ze maar moest gaan werken voor haar schoolgeld (zoals velen). Natuurlijk creëer je hierdoor een achterstand in het onderwijs, eerst, als je al werk vindt, wat gaan werken en dan pas terug naar school.... Geen goed idee vonden wij. Juliette is een mooi en flink meisje, dat graag studeerd, daarom beslisten wij haar op weg te helpen en betaalden de eerste trimester voor het eerste secundair. Ook boeken en uniform kochten we, zodat ze alvast van start kon gaan. We beloofden haar dat we in België zouden uitkijken naar een evt. sponser voor de volgende jaren. Als iemand geïntreseerd is ????? ....... voor het hele jaar kost dit amper een kleine 300 euro. Er zijn betere scholen in de omgeving, maar dan is het prijskaartje naargelang.
Diezelfde avond, laat na het eten, werd Ria ziek. We moesten haar tot 2 x toe op de grond leggen, ze draaide helemaal weg, diaree, braken, koorts. Met in het achterhoofd de gedachte van een Malaria-aanval, en de geruststelling dat we steeds een vriend mochten bellen, indien het erger werd, gingen we de nacht in.
's Morgens (maandag), curieus zeker, zie verder.............
Beste mensen,sorry voor het lang wachten op het vervolg van ons verhaal. We schrijven nu terug van thuis uit.
Ria is de laatste dagen in Uganda ziek geworden en zodus hebben we enkele zware dagen achter de rug, maar nu is alles terug ok. Zet jullie maar een kwartiertje op uw gemak, want we willen jullie graag het verdere verloop van ons verhaal vertellen.
Dus......... we gaan terug een weekje in de tijd.......wanneer we dus op vrijdag met de council van het distrikt Namutumba aan't praten waren........ De meegebrachte naaimachines was een schot in de roos. Onze daddy en zijn familie konden hun oren en ogen niet geloven toen we hen meenamen naar de achterkant van de auto, de koffer vol met dozen, de naaimachines, wel nog in gedemonteerde toestand. Het was dan ook wel een emotineel moment.... het was ons tweetjes dan toch maar gelukt, ginder in het afrika, de eerste tools voor de school mee te brengen, al ging het dan niet zoals we het ons voorgesteld hadden. In onze dromen zouden we deze naaimachines in elkaar puzzelen en achterlaten in de school, maar door het feit dat de ramen er nog niet allemaal instaan, de deuren nog niet op slot kunnen, hebben we alles even verder uitgeladen bij onze kennissen, veilig achter slot. Het is al bijna 2 uur in de namiddag als we uiteindelijk deze machines kunnen uitladen, onze planning begint precies weer danig omgegooid te worden, want meestal biedt men ons hier nog een lunch aan, maar van enige food is hier nog geen sprake. Toch willen we hier weg zijn om 4.30 uur, zodat we voor het donker wordt, terug in het hotel in Jinja zijn.
Ria begint met haar uitleg over de meegebrachte pompoen - en andere zaadjes, zoals zij het vertelt gaat het precies allemaal wel lukken. De oudste van de familieclan is dan ook zeer geïntresseerd en schrijft alles op. Herman is ondertussen een naaimachine aan't ineensteken. Echter een tegenslag.... bij het uitpakken van de machines blijkt dat er enkele poten gebroken zijn....... Dat kan niet gebeurd zijn tijdens het vervoer, maar... men zou die muzungus kapotte spullen hebben aangesmeerd...., het beste was, volgens iemand van de familie, om alles maar terug in te laden... en terug mee te nemen naar Kampala. Ja, tarara, dan kennen ze die Muzugus nog nie...
Neeje, neeje... alleen de kapotte stukken nemen we terug mee...
We beslisten om 1 machine in elkaar te zetten en de andere stukken 1 voor 1 te kontroleren. Resultaat ... 3 poten en 1 beschermstuk gebroken.
Toch is het een mooi machien dat Herman met de schroevendraaier van zijn pennemes heeft in elkaar gekregen. Ria begint er op aan te dringen om te vertrekken, maar men wil ons niet laten gaan vooraleer iets te hebben gegeten. TWEE UUR later dan voorzien komen we dan terug aan in Jinja.... ja dit is Afrika. Die avond hadden we nog een afspraak met een vriend die zijn lady kwam voorstellen. Na het diner, bij het slapengaan viel het ons op dat het zo stil was, men had de waterpomp dan toch afgezet....zoals beloofd. Toch een nachtje slapen ????
Verder in Namutumba......
Na de twee uur durende rit naar Namutumba, zoals traditioneel. eerst eten gaan kopen in de plaatselijke shopkes, 3 kg vlees...boef in nen plastieken zak, rijst, suiker, pocho en brood. Tevens namen we enkele stukken zeep mee, waar ze hier de was mee doen.
Onze school... daar was ze dan...,het was wel even wennen, we verwachten een zilveren dak, maar het was ondertussen licht blauw geschilderd, iets voor de weerkaatsing van de zon, en de warmte binnen in het gebouw??? Men was bezig aan de ramen en deuren, maar wegens te veel regen van de laatste dagen en het regelmatig uitvallen van de stroom heeft men nog maar 4 ramen en drie deuren kunnen laten lassen en plaatsen. Als je zo binnenstapt... het is toch wel een serieuze oppervlakte... en het regent er zeker niet binnen.
Een 10 tal mensen is er aan het werk, ze zijn ontzettend blij met de felgroene petten van Carlsberg die we voor hen meebrachten, ook lieten we een t-shirt zien dat ze deze week allen krijgen. Deze zijn nog onderweg van belgie naar Uganda....Een vriendelijk koppel uit Hove brengt nog een 30 kg bagage mee op dinsdag... daarin zitten nog vele t-shirts om uit te delen.
Terug naar de werkmannen, we gaven hun elk wat extra geld ( 2.5 euro gelijk aan dagloon). Nu moesten we nog wachten op de council van het distrikt... diegene die instaat voor de scholen. Blijkbaar nen hele tip als je zo onze daddy bezig hoorde.. Nen echte Ugandees, hij liet op zich wachten....
Eigelijk was het bitterkoud, nog nooit meegemaakt in Uganda, onze dikke fleecetruien kwamen goed van pas.
Ondertussen had iemand 3 grote Jacqfruits gaan halen die ze met een gigantisch mes te lijf gingen, dit is hier het arme mensen fruit, met wat verbeelding smaakt het naar banaan.
Blij waren deze werklui met de aandacht die ze kregen. Allee, die counsil kwam er dan toch eindelijk door....., eerst wa blabla, onze daddy was apetrots met die twee muzungus en een mooi gebouw, we lieten de banner zien die Robert had gemaakt om alzo wat te kunnen uitleggen hoe wij in Belgie geld verzamelden. ja ja die meneer was best wel onder de indruk. Ze bleven hier maar wat rond de pot draaien dus Ria maakte die meneer dan maar duidelijk dat wij,(de mensen uit Belgie) nog wel willen sponseren wat wij belangrijk vinden. Ze spraken over de muren te bezetten..... maar wij vinden dat het veel belangrijker is voor de kinderen dat er een laterine (WC) en water voorradig is. Dus, Ria vertelde dat het district dan ook hun bijdrage mocht leveren en eventueel de kosten dragen voor de bezetting. Allee, die meneer ging nen brief opmaken met een aanvraag voor..... dat zullen we dan later wel te weten komen zeker.
Tot zo later, blijf ons volgen !!!
Helo allemaal, Terug in ons vertrouwde cybernetcafee, alleen met een toetsebord zonder (bijna) opdruk.
We gaan verder........... Donderdag, was het dan eindelijk zover. Die dag vertrokken we naar Jinja om dan vrijdag verder te rijden naar onze school in Namutumba. Onze auto ( Landcruiser) volgeladen met naaimachienes..... Het verkeer is nog steeds hectisch, veel te hoge snelheden op veel te smalle banen. 2,5 Uur hebben we nodig om de 80 km te overbruggen. Men had ons een klein Hotel aanbevolen, waar het rustig vertoeven was en we hadden geluk..... een mooie frisse kamer met douche en warm water. Yes,... hier zouden we waarschijnlijk eens voor de eerste keer sinds onze aankomst goed kunnen slapen, de auto veilig op de bewaakte parking, dus geen enkel probleem, dachten we...
Dit hotel heeft zelfs een prachtig (buiten onder de bomen) restaurant met een uitgebreide menukaart, waarop meer te vinden was dan chicken en friet.Het is duidelijk dat men hier al meer Muzungu`s over de vloer heeft gehad. Ons laat middagmaal (15.00 uur) smaakt overheerlijk, alleen, jammer de zon wil niet schijnen vandaag....
Na de lunch bezoeken we nog het weeshuis van Mama Jane. Ook hier merken we dat het schooljaar pas begonnen is, alles is nog een chaos, geen orde in de slaapzalen, de klaslokalen nog overhoop, hier is spoedig een harde hand nodig.
Later die dag verraste onze chauffeur ons met een prachtverhaal. Hij werk bij een kleine NGO, deze brengen de lokale bevolking bij hoe ze kunnen werken met bijen. (imken) Het hele verhaal wordt ons vakkundig uitgelegd, via een laptop, die hij bij zich had, kregen we deskundige informatie. We luisterden aandachtig, hij kan dan ook heel boeiend vertellen. Eend maand terug is de NGO naar een plaatslijke stam geweest, helemaal in het noord-oosten van Uganda, bij de Karamoja... vergelijkbaar met de Masai in Kenia. Ongeloofelijk mensen, dat dit in 2008 nog bestaat, stammen die van elkaar koeien stelen, evt. met geweld, en waar een koe belangrijker is dan een mensenleven. Deze stammen trekken soms meer dan 300km tevoet, met hun gestolen koeien van de ene plaats naar de andere. Deze mensen leven nog zo goed als naakt, enkel bij bepaalde gelegenheden, bvb. bezoek van vreemden, dragen ze traditionele kleding met bijhorende pluimen op het hoofd. Fotos gezien....
Daar heeft de NGO dan scholing gegeven voor de verbetering van het houden van bijen, het winnen van de honig, over de bijenziektes enz.
..... Ok.... Tijd om te gaan slapen na een goed douchke. Ja tarara, vlakbij de kamer stond een waterpomp die om de 15 minuten opsloeg. Bij het stoppen van die pomp gaf de druk een ferme knal in de waterleiding........ resultaat..... geen slaap die nacht, nie te verschieten dat ze hier veel kinnekes maken. Ook het onweer en de felle regen was voor een stuk de oorzaak.
Met dikke wallen onder de ogen, `s morgens dan maar opgestaan... pfffff. Voor de volgende nacht een andere kamer gevraagd, maar die was er niet, ze beloofden om de pomp af te zetten. Zeker voor het onzekere zijn we na het ontbijt eerst rubber botten gaan kopen in de Ugandeese BATA, met al die regen van de nacht, ge weet maar nooit...
En wij verder naar Namutumba.
Tot later..........
Nogeven de tijd...........
Maandag zijn we in een prachtig hotel, 3 grote zakken met kleren gaan ophalen die de stewardessen van Brusselsairlines verzameld hadden. Zij hadden deze zakkenspeciaal meegebracht voor een weeshuis hier in Kampala. We hadden hen hierover verteld op onze heenvlucht. Fantastisch, dat zij dit willen doenhebben.
Met onze gezondheid is alles prima.... we nemen trouw onze tabletten en onze maag en darmtoestanden geven ons tothiertoe geen enkelprobleem.
Alleen....... slapen...... dat kunnen we hier niet goed, het blijft moeilijk om steeds die film van overdag stop te zetten. Het lawaai vanandere mensen die metdeurenslaan, of het lawaai van de regen naast ons raam ( onweer snachts), er is altijdwel iets, Och.... nee we klagen niet.
Gisteren, dinsdag zijn we naar de groep geweest van de mensen met aids. Het regende pijpestelen, maar we werden onthaald met de mededeling dat dit een zegen van God was. Het werd een blij weerzien met een 10 tal die we reeds 3 jaar geleden ontmoeten. In totaal waren we wel met 35 personen. Och mensen, hetis niet te omschrijven, te laten voelen aan jullie, de blijdschap vandie mensen, het stralen van hun ogen, de uiting van hun expressie op hun gezicht.
We hadden voor de groep 200.000 ugandaschilling (100 euro) meegebracht, heel wat hier...... bijna 1,5 maand loon. Die mensen maken hier kettingen en armbandjes en allerlei....... aan een klein handtasje hebben ze drie weken werk maar, deze handtasjes worden knoopje na knoopje volledig met de hand gemaakt.
Met het geld dat ze nu van ons gekregen hebben willen ze graag een "kotteke" huren in een souveniermarktje om alzo hun handwerk te verkopen. Zo ontstond ons idee om een eerste bestelling te plaatsen. Wij beloofden hun dat we volgende week, voor ons vertrek, terug komen en een 50 tal kettingkjes kopen. Deze gaan we dan aan jullie in Belgie door verkopen en...... de winst gaat volledig terug.
Ware vreugde en ongeloof in die groep. Hun biezenies was gestart.
Meer dan drie uur hebben we met deze mensen aant praten geweest, lachen, zingen, dansen. Ge hebt wat gemist.
Woensdag. REGENDAG. Tis of hier is niks meer normaal...
Morgen vertrekken we naar Jinja en Namutumba om onze school te bezoeken. We nemen 5 naaimachienes mee SPIKSPLINTERNIEUWE, die ze gisteren geleverd hebben. Een verhaal appart.... maar tis ons gelukt.
Ons volgend verhaal zal pas zondag of maandag doorgestuurd worden.
Vele groetjes en tot later.
U mag nogsteeds een antwoordje sturen, altijd plezant, en blij met nieuws van het thuisfront. loncop04@yahoo.com of via onze website.
Zo mensen, hier zijn we terug. Terug dat plezant toetsebord met geen spatietoets. ik doe mijn best...........
Zondag..... gingenwe naar de kerk inMulago( sloppen).Door het feit dat het zaterdag zo laat was geworden......en we nogafscheid moesten nemen van Lennox,die terug naar Londen vertrok, waren we eigenlijk een half uur te laat voor de dienst, niet ongewoon hier maar toch. Och die ugandezen zijn nooit op tijd dachten we, dus so what.... een stukje vandiemis minder is niet zo erg, Jaaaa Tararara, die mis van 10 uur was nog niet begonnen en we moesten zelf nog een kwartier wachten, AFRIKA !!!! nooit zullen we het leren. Toch onze hoed af voor deze mensen, het is moeilijk te omschrijven..... de priester deed een oproep voor een kind dat juist zijn ouders verloren had en nu niemand had om zijnschoolgeld te betalen,........ al die mensen gaven een beetje geld, terwijl zehet zelf niet te breed hebben, en voor het einde van de mis was er genoeg om die jongen zijn eerste trimester volledig te betalen.
Ook werd er voor het einde van demis speciale aandacht gegeven voor die twee Muzungoes uit Belgie, die toch maar elk jaar terug kwamen. De priester vroeg om even recht te staan, zodat iedereen ons kon zien, er volgde een spontaan applaus. Amaai aangrijpend zene.
Na de mis moest Rian nog van haarkapsel veranderen ( lang haar voor het gezicht word niet toegelaten op de school) dus het was kiezen, ofwel alles afscheren, ECHT WAAR, KAAL...... ofwel een kapsel strak tegen het hoofd en naarachter in vlechten. Onze keuze was snel gemaakt. Twee uur duurt het alvorens dit gedaan is. Herman was niet mee naar dat "" kapsalon"" die was ergens afrikaanse muziek gaanuitkiezen. Jekunt jullie niet voorstellen waar Ria overal gelopen heeft...... steegje in, steegje uit, jammer Meta dat jehier nietbij was.... Toch voelde Ria zich hier niet onveilig zonder mij.
We kunnen blijven vertellen..........
Tot verder..... BLIJF ONS VOLGEN.....
Dag vrienden en familie,
Hier in het hotel maakten we kennis met een man (van oorsprong Jamaicaan)maar reeds vele jaren woonachtig te Londen.
Zaterdagmorgen hadden we samen het ontbijt (:twee boterhammen,toaster werkt niet, met meegebrachte ZIZ kaas.
Na het ontbijt nam Lennox en zijn fieldmanager Rose ons mee naar hun project in Ndejje, een 10 km van Kampala. Hun eerste doel is daar om te zorgen dat de mensen geen 2 km moeten lopen om met een jeerycan water uit de bron te halen. Ze zijn een pijplijn aant bouwen samen met een tank van 10000 liter. Het water zal met een pomp omhoog naar de tank worden gepompt, en dan kan de bevolking ter plaatse water nemen.
Hun bedoeling is ook in de toekomst een (lagere)school te bouwen een medische post.
Wij leren van elk project, Lennox Was heel blij met de adviezen die Herman kon geven voor het leggen van de pijplijn.
Die namiddag moesten we naar de school van Rian om haar bed te gaan kiezen....... eerst is eerst. Jesus, wat was dat..... vier bedden boven elkaar, een slaapzaal wel voor een 70 kinderen. De MATRON, lees verantwoordelijke voor die slaapzaal, moest elk ding, potlood, zeep, bedlakens, noem maar op, eerst nakijken en aanduiden op een lijst.
Nadien gaf ze nog de gepaste instructies en raadgevingen. Dit alles duurde meer dan 2,5 uur, wachten en nogeens wachten, ongeloofelijk.
Onze daddy, dieons vergezelde, was intussen al int slaap gevallen.....
Hij was speciaal teruggekomen van Namutumba om verslag uit te brengen over de school. De plaatselijke mensen waren enorm blij dat er terug aan de school werd gewerkt. Men is er dadelijk terug ingevlogen........ De ramen en deuren zijn ondertussen geplaatst. Aan het glas was men nu bezig en ook de voorbereiding voor de vloer was klaar. Dus normaal gezien zou alles (bijna?) klaar moetenzijn bij ons bezoek later deze week.
s'Avonds washet een leuke bende op het terras van het Hotel. Lennox onze man uit Londen speelde op zijn gitaar en zong hierbij enkele prachtige liedjes van Elton John en Bob Marley. De stemming zat er goed in, zelfs een manager van het hotel was er komen bijzitten en klapte vrolijk in zijn handen mee.
Voordat wij vertrokken naar Uganda, bij het nakijken van de papieren, merkten we op datThadeus jarig is op 02/02. dus wij verrasten hem met het zingen van Happy birthday, We haddenwel geen taart maar een hele doos snoepjes Celebretions uit Belgie meegebracht. Nog nooit iemand zo verbaasd zien kijken.... hij wist zelf niet dat hij jarig was.
Van de gezellige gelegenheid maakten we gebruik om aan die manager te vragen of er geen werk was in het hotel voor onze Thadeus, hijhad er immers voor gestudeerd. Waarachtig de man nam Thadeus evenopzij en resultaat....... hij mag vanaf deze week op training beginnen..... 6 weken zonder loon, maar wel eten en drinken...... en een dikke kans op een job. Joepieeeeee.
Ons spontane feestje duurde tot 1 uur snachts. We moesten afscheid nemen van onze daddy want die vertrok zondag al terug naar Namutumba.
Tot later........
Oeganda nieuwsbrief 3.
Nee, nee
.. we zijn jullie niet vergeten! En we hebben keiveel te vertellen.
Gisteravond (donderdag) hebben we Elke, dochter van Meta, terug naar de vlieghaven gebracht.
We brachten samen een fantastische week door. Het was super om Elke voor te stellen aan onze vrienden, en samen met haar o.a. ons project te bezoeken. Ze vertegenwoordigde in Namutumba één van de comitéleden uit België, samen met haar konden we een plan opmaken.
Haar zakelijke kennis kwam juist op tijd om de organisatie van het schoolgebeuren in goede banen te leiden. We hadden ons geen lievere gast kunnen toewensen
. .
Het bouwen van een school is totaal anders dan het runnen ervan. Het is nu de uitdaging van de door ons aangestelde persoon om een goed schoolplan voor te leggen.
De eerste voorbereidingen voor de computerklas zijn afgerond, de computers zijn besteld en deze zijn ze nu in orde aan het maken, vandaag zijn we de verf gaan kiezen en hebben we 80 liter besteld.
We hopen dat we een goede keuze hebben gemaakt
. Zachtgroen voor de muren gecombineerd met een bijpassende kleur voor de onderkant (lees hoge plinten).
De ramen en deuren krijgen een donkere variant van het groen. Vrijdag aanstaande starten we met de opkuis en het schilderen van de grondlaag.
Mensen, heeft Elke die zon mee naar jullie genomen of wat?? Het is hier vandaag amper 20 graden, géén zon!! Veel regen en gewoon een koud gevoel. Iedereen loopt hier rond met een jas en Ria zou sokken kunnen gebruiken. Het is nu 5 uur in de namiddag, normaal tijd om een lekker koud biertje of frisdrank, maar Ria bibbert bijna uit haar vel en we drinken nen hete thee.
Weer een dagje later, vandaag is het zaterdag en we zijn precies terug in België wat het weer betreft.
Het is hier in Oeganda Independenceday (een feestdag). Dat betekent
op vele straten en pleinen een drukte van jewelste met veel politiepatrouilles.
Museveni, de president van Oeganda, is hier al begonnen aan zijn verkiezingspropaganda. Op verschillende pleinen zijn er meetings, met veel toeters en bellen, daar waar meneer de president gaat verschijnen. Van de week nog passeerden we een voetbalplein waar Museveni verwacht werd. Gekke toestanden hoor
.. op dat plein wat open tenten en nen hoop stoelen, dat plein kan je dan als je dat wil, langs alle kanten betreden, staat er in enen hoek zon metaaldetectorbrug, zoals op de luchthavens, waar iedereen door moet. Stom zicht.
Voor ons is zon dag als vandaag de dag om ons papierwerk in orde te maken, onze bagage te herschikken, en het vele strijkwerk te doen dat zich serieus heeft opgestapeld. Dus met andere woorden, een dag om binnen te blijven! (lees
. Aan het zwembad al de paperassen en computerwerk doen)
Strijken
??? Zullen jullie zeggen?? Ja hoor. De eerste dag dat we Roy zagen, heeft zij zelf ons voorgesteld om onze was te (laten) doen in een plaatselijke DRY CLEAN, voor 4 hemdjes, 4 lange broeken en 4 topjes betalen we hier 4000 Shilling, nog gene anderhalve euro!
Je ziet dan wel soms onze kleding drogen aan een waslijn ergens in hoofdstraat van de sloppenwijk
.
Maar ze krijgen onze was wel proper verdorie, wat ons dikwijls zelf niet lukt met het wassen van sokken en kleine spullen.
Strijken doet Ria dus zelf, we hebben op onze kamer een strijkplank en strijkijzer. (kwestie van af en toe een huiselijke sfeer en gezelligheid te creëren
..)
Strakjes lopen we nog even langs de bank om onze portemonnee (geldbeugel) wat te spijzen en vanavond verwachten we wat bezoek.
Nog vele groetjes aan iedereen, en aan onze werkcollegas
. Houd de moed erin, wij zitten nu bijna halverwege ons TESTPENSIOEN.
Hoj beste vrienden en familie;
Vrijdag laatstleden verzonden we jullie ons laatste mailtje uit Uganda. Ondertussen zijn we sinds gisteren ( woensdagmorgend ) terug in het Belgenlandje, nat, koud maar OOOOOOOOOO zo proper.Sinds zondag avond zaten we daar zonder internetverbinding ( deze keer WEL electriciteit ! dus daar lag het niet aan ) en konden we onze mail niet nakijken of versturen. Zondag zijn we heel de dag op stap geweest met onze twee Muzungu meisjes, Sanne en Alice. Deze jonge dames zijn voor drie maanden stage in Uganda om les te geven in een schooltje. (www.aliceensanneinafrika.be) De eerste dagen van hun verblijf ( ondertussen al 4 weken geleden) waren ze serieus geschokt van het grote verschil in leefomstandigheden. Maar jong als ze zijn hebben ze hun geweldig aangepast. Zondag was het ook de doop van ons klein Brittje. De priester was weer in zijn sas, zoals ze ginder die kerkdienst kunnen brengen, onze kerken zouden al snel terug vol zitten....... Hij begroette ons hartelijk en vondt het leuk dat we de doop van ons Brittje konden bijwonen, alhoewel (dat zij hij toch) hij het nog altijd niet snapt hoe we aan een zwarte dochter komen. Iedereen lachen natuurlijk.Samen met ons Brittje werden er ook nog twee andere meisjes gedoopt. Het dopen gebeurt hier even plechtig als bij ons in België, alleen de doopvont is een ..... blauw plastieken kom ( waar meneer pastoor zijne was in doe, hi hi ) en met een roze plastieken maatbeker ( uit de keuken ), werden de kinderen gedoopt. De zalving is dan uit een minuscuul klein potje.Onze Britt noemt officieel Bridget Namiire. Het was ook zondag " vrouwendag " en dat werd ook in de kerk gevierd. De priester bevool de mannen recht te staan en om eens warm in hun handen te klappen voor hun echtgenote, en dat het ook de mannentoer was om te koken die dag........ De priester kwam naar Herman toe, met de micro in zijn hand...) en vroeg zich af hoe ik dat dan zou doen vandaag? Met een smilende grijns ..... liet hij ook weten dat hijzelf hiervoor niet in aanmerking kwam vandaag, weeral alom gelach. Op het einde van de dienst heeft hij er nog een wedstrijdje van gemaakt wie van de twee geslachten het meeste geld zouden inzamelen... Er moest geld verzameld worden voor een nieuwe poort van de kerk. De mannen moesten in de korf van de mannen geld doneren en de vrouwen bij de vrouwen. Dit geld werd dan geteld en op zo'n hoger - lager maniertje werden de twee geslachten op elkaar uitgespeeld. Dan weer de hadden de mannen het meest, dan weer de vrouwen....... Uiteindelijk hebben de vrouwen dan toch nog gewonnen, maar dat mocht niet anders, 't was tenslotte vrouwendag....... Samen met onze twee meisjes ( blanke dochters, dat dachten ze ginder al ) en met ons volledig gezinnetje, brachten we na de dienst een bezoekje aan de school voor doven. Daar had Ria serieus last om op een ge-ordende manier wat ballons uit te delen, dus onze meisjes sprongen ter hulp. Daarna trokken we met hen door de echte sloppen van Mulago, dat hadden we hun ook beloofd. Ogen te kort....... niet te beschrijven hoe de mensen hier in deze omstandigheden kunnen (over)leven. Spijtig genoeg kunnen we via mail jullie niet de geurtjes en kleurtjes laten proeven, dat hier niet meer mensen sterven is een wonder. 's Middags zijn we met zij'n allen in een plaatselijk restaurantje gaan lunchen. Dit plaatsje is bekend voor zijn lekkere vis. Bijna iedereen had de grote Tilapia genomen, en ge geloofd het misschien niet, wij waren met 10, en het koste me 87.000 Ush., zo'n 35,50 euro, drinken inbegrepen.Na de lunch brachten we een bezoek aan de KASUBI Tombs, Dit was ooit een vestigingsplaats en paleis van de koningen. Nu liggen er 4 koningen begraven. We kregen hier een toffe uitleg, iedereen was erg geïntresseerd. Ondertussen was het tijd geworden om naar de avondvoorstelling van de NDERE Troup te gaan. Hier worden traditionele dansen opgevoerd uit heel Uganda, een show die wel 3,5 uur duurt. Het was al na de klok van 11 die avond, toen we uiteindelijk terug in ons hotel aankwamen, nadat we iedereen terug netjes afgezet hadden in hun hutjes & huisjes.Het was een fijne dag. Maandagavond was het tijd om afscheid te nemen van Rian, want zij moest dinsdag tests afleggen in de school..... Later die avond kwam ook onze African Daddy met Ruth, zijn vrouw, afscheid nemen. Het laatste kwartier was hij bloedserieus, hij bedankte ons voor de school en voor al het vele werk. Ook aan al de mensen uit België was er een welgemeende dank. Daarna ging Ruth nog een gebed opzeggen, het was oprecht en heel gemeend, we werden er zo waar stil van. Dinsdag, onze laatste dag. Vanavond vertrekken we terug naar huis, kort na het ontbijt .... Ria misselijk, tegen de middag..... overgeven ... diaree ...... en na de middag nog wat zieker. Een slokje water of beetje cola, alles kwam er uit. Jammer voor onze kinderen die voor de laatste keer nog enkele uurtjes met ons wilden doorbrengen.In de vlieghaven is Ria dadelijk plat gaan liggen, we kregen toestemming om tot als laatste in de vertrekhal te mogen verblijkven. ( dicht bij de toiletten ) Kwam er ineens een dikke matron naar ons toe, om te zeggen dat we moesten doorgaan...... en als ik dan toch zo ziek was, of we wel een toestemmingsformulier hadden van een dokter, dat ik mocht vliegen. Na de nodige uitleg ........ zijn we dan toch als laatste op het vliegtuig gegaan. Na enkele uurtjes in het vliegtuig hadden de Motiliums en Imodiums eindelijk hun resultaat.Tegen de ochtend kon Ria al terug wat binnen krijgen, en thuis ....... was het helemaal over. Dag UGANDA ............. we komen zeker terug ! ! Dag Alice en Sanne .... Geniet er nog van .... super dat jullie zo vele kinderen het zonnetje ook in hun hartje laat schijnen.Lieve mensen, we zijn hier weer terug met enkele duizende foto's en heel veel verhalen.De school .... is al geweldig .... maar we moeten er nu zeker nog voor gaan, willen we van Namutumba een succesverhaal maken. Dank u aan iedereen weer, voor de hulp en sympathie, Weebale nyo, hartelijk dank.
