Beste (Oeganda) vrienden, 

Het is alweer een tijdje geleden dat er nog nieuws was van ons. Daar hebben we wel enkele goede redenen voor. 

Bij ons bezoek aan de school in Namutumba vorig jaar oktober hebben we onze Principal (hoofd van de school) op staande voet moeten ontslaan voor wanbeleid.

Het is niet de bedoeling om hier nu dieper op in te gaan, maar verder werken met hem was niet meer mogelijk en zou de ondergang van de school betekend hebben.

Wij zijn in oktober gestart met een nieuw schoolbestuur en hebben dit bestuur de kans gegeven de laatste trimester van dat schooljaar af te werken. Onze bedoeling was, na een goed resultaat, met dit schoolbestuur het schooljaar 2018 verder te gaan. 

Daar we dit jaar (nog) geen voldoende berichten kregen over het verloop van het nieuwe schooljaar, waren we genoodzaakt om zelf polshoogte te gaan nemen. We moesten namelijk op 15 maart onze subsidieaanvraag gaan verdedigen in gemeente Hove, dus er was geen tijd te verliezen.

En als Mozes niet naar de berg komt …… moet de berg zelf gaan reizen hé. 

Holderdebolder zijn we op 4 maart ’18 vertrokken voor negen dagen, met een vrij druk programma op een korte tijd.

… Naar Afrikaanse gewoonte ... liepen onze geplande afspraken de eerste dagen al flink fout.

Toch waren we verwonderd toen we op woensdag 7 maart in onze school aankwamen. Groot was onze verbazing over de aanpak van het nieuwe bestuur.

Eerst verschoten we van het aantal kinderen …. Liefst 183 nu i.p.v. 81 op het einde van het voorbije schooljaar.

Onze kleuterklasjes zitten bomvol! Ook in elke klas van de lagere school is er een groei van studentjes.

De informatie die we o zo graag geweten hadden hing gewoon aan de muur in het office, aantal leerkrachten, lessenroosters, namen van school comité enz. Bij de vraag waarom deze nog niet door gestuurd was kwam het antwoord …. Ja maar die lijsten zijn nog niet compleet??? 

Het schoolbestuur besefte blijkbaar niet dat dit voor ons belangrijke informatie is zodat we weten dat de school werkt. 

Er is een headteacher aangesteld en een “boekhoudster” die alles noteert wat in en uit komt en er is een nachtwaker. 

Ook door de ouders zelf is er een oudercomité opgericht en zij kijken uit hoe en op welke manier ze de school kunnen helpen. 

Die woensdag planden we een oudervergadering voor de dag erna. We zegden aan de kinderen dat ze deze boodschap thuis moesten vertellen.

Dus op donderdag 8 maart grote vergadering …. Onze schooldirecteur kwam in opstand ….

In Oeganda is vrouwendag een officiële feestdag en dan kan het niet dat je een schoolbijeenkomst inricht … te laat … den tamtam was al aan ’t rondgaan, Mama Ria en Herman wilden de ouders op donderdag spreken, punt amen uit.

Liefst 128 ouders, papa’s en mama’s waren aanwezig op de vergadering! De mensen waren blij dat wij terug waren, de angst was er dat de Belgische sponsors zouden afhaken. Er waren voor ons ook een pak nieuwe ouders die met ons kwamen kennis maken.

Onze aanwezigheid, het nieuwe schoolbestuur en de nieuwe organisatie gaf hen (terug) vertrouwen in de school. 

Er werd nogmaals uitgelegd hoe belangrijk het is de betrokkenheid van de ouders, de gemeenschap rond de school dus, het betalen van het schoolgeld enz. voor het behoud van de school en dat de school niet kan werken enkel op de sponsoring van buitenaf.

Er kwamen wederzijdse vragen ….. en een gekwetter in het Oegandees.

De vergadering werd afgesloten met voor ieder een soft drankje, een water en een soort smoutenbol.

Daarna zong Ria samen met de aanwezige kinderen nog enkele liedjes voor de ouders. Die hadden er duidelijk plezier in.

We hebben ook nieuwe bekers en borden aangekocht, een welgekomen geschenk. Nu kunnen de kinderen allen tezamen eten.

Alle klaslokalen zijn nu benut, er is zelfs een leerjaar dat momenteel onderwijs krijgt in de open eetplaats.

Met de plotse overweldigende stijging van het aantal kinderen is er dringend noodzaak aan nieuwe bijkomende klaslokalen. In de toekomst zullen er ook meer zitbankjes, kasten en schoolmateriaal moeten bijkomen. 

Ondertussen zijn sommige speeltuigen “voorlopig” hersteld. We hebben nu nog één klimrekje, één schuifaf, een wipplank en een molentje met vijf stoeltjes. Dit alles voor al onze kindjes!! 

De nieuwe registratie van de school is rond. Dankzij deze registratie is er in Oeganda een nieuwe bankrekening geopend op naam van de school.

Men zal voortaan met meerderen moeten zijn om deze rekening te beheren en we hebben daar bovenop nog een onafhankelijk persoon die hier controle op uitvoert.

De schoolpoort is hersteld, maar er is een keukenbrand geweest en daar moet het houtwerk van het dak nog vernieuwd worden. Ook onze grote parabool voor solarcooking heeft jammer genoeg de brand niet overleefd.

Zoals je merkt, weer veel werk aan de winkel en voor ons een boost om er opnieuw volop voor te gaan.

Onze planning is om op het einde van dit schooljaar weer aanwezig te zijn in Namutumba, dit hebben we ook aan de ouders verteld. We willen met onze eigen ogen zien, dat de vele beloften die we kregen ook werkelijk waargemaakt zijn. 

Zoals jullie merken heeft onze school een stevige financiële boost nodig, daarom onze oproep naar jullie toe…… is er iemand onder jullie (onze vele sympathisanten) die goede contacten heeft met een school of organisatie die wel eens graag een voordracht over Uganda wil krijgen en waardoor we dan weer extra centjes kunnen bij elkaar krijgen ….. AUB neem contact op met ons. Of heeft er iemand een KEITOF IDEE voor een benefiet!!!!

Alle ideeën zijn van harte welkom… Ook een kindje sponsoren kan nog altijd!!! 

Dat de ouders terug meer vertrouwen hebben in de nieuwe opstart van dit schooljaar blijkt duidelijk aan de enorme toename van het aantal kinderen. De extra motivatie is er nu gekomen nadat wij terug aanwezig waren. Ons gevoel dat het hoognodig was om onze school te bezoeken was dus terecht. Men verwacht ons terug voor het einde van het schooljaar, half november. Dit is voor iedereen een stimulans om er echt voor te gaan met de beperkte middelen dat ze hebben en wij ….. wij hopen samen met jullie hulp om van de school in Namutumba een succes verhaal te maten, zodat in de toekomst de Mama Ria Nursary and Education Center op eigen benen kan staan. Wij hebben er alvast terug zin in.

Nog vele groeten                                           WEEBALE NYO = HARTELIJK DANK

Ria en Herman.

15-03-2018 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Hallo iedereen, 

Ondertussen zitten onze vijf weken Uganda er op ….. maar willen we het niet laten om jullie nog te vertellen over de laatste weken. 

Na ons bezoek in de school en de vele ontelbare meetings die hierop volgden beslisten we om de laatste trimester van dit schooljaar verder te gaan met een nieuw schoolbestuur.

Om de puntjes op de i te zetten zijn we terug naar de school in Namutumba gegaan. Ook maakten we van deze gelegenheid gebruik om voor onze sponsorouders foto’s te nemen van hun kindjes.

Niemand had ons terug verwacht. Reeds aan de schoolpoort hoorden we dat men in de klassen druk bezig was.  Het eten stond te pruttelen in de keuken, en was bijna klaar.

Een kwartiertje later stroomden de kinderen buiten ….. het vrolijke geroep en de lachende gezichtjes…..  Mama Ria ….. Mama Ria

Het doet je hart smelten!!!

De jongste kindjes mochten na … handjes wassen, meteen aanschuiven om hun middagmaal (pocho en bonen) te krijgen, de anderen gingen braaf en rustig zitten wachten. Wat een discipline… toen we vroegen waarom zij geen eten gingen halen, vertelden ze ons dat er niet genoeg borden en bekers zijn. De kleintjes mochten dus eerst eten en als zij hun bordjes afgespoeld hadden kon er een volgende klas gaan aanschuiven.

Slik……toch klaagt er niemand, dit zal één van de aandachtspunten zijn dat we voor de start van het nieuwe schooljaar begin Februari gaan bijsturen ….voldoende borden en bekers.

Ook de speeltuigen …draaimolentje, wipplank en klimrek zijn volledig ....versleten, hoe kan het ook anders, dagelijks worden deze bestormd door een honderdtal kleine mannen. De touters die we in januari meebrachten zijn blijkbaar nog niet lang bovengehaald en heeft men in enkele bomen gehangen, de kinderen zijn er dol op……

Ook het dak van onze open ruimte is niet stevig genoeg gemaakt, hier moet terug aan gewerkt worden. Deze plaats is fantastisch, de mooiste plaats van de hele school, alle kinderen kunnen hier aan verschillende tafels samen eten tekenen en knutselen. Multifunctioneel dus, een overdekte mooie open ruimte. We hopen dat we voor deze herstelling, voor de start van het nieuwe schooljaar, geld kunnen bij elkaar krijgen door een actie te doen of een voordracht ergens te mogen geven.  Indien er iemand een idee heeft ALTIJD WELKOM.

Toch laten onze kindjes het niet aan hun hart komen, ze lachen, zingen en huppelen vrolijk rond. Hun dag kon niet meer stuk, ieder kreeg van ons nog een knalgeel pakje met koekjes en een lolly.

Alvorens Namutumba te verlaten moesten we nog eerst naar het plaatselijke hospitaal om te praten met de midwife ( vroedvrouw ) en de gynaecologe.

Het anticonceptiestaafje dat bijna drie jaar geleden geplaatst was zal in januari vervallen. Ria had de vrouwen hiervan op de hoogte gebracht …… en hun beloofd om hen de kans te geven om dit te laten verwijderen of eventueel te vernieuwen. Zijzelf hadden geen idee hoelang dit geleden was, ondanks dat ieder van hen een kaartje heeft met de datum erop.

Vrij snel kreeg Ria de vroedvrouw te spreken, deze was met twee bevallingen tegelijkertijd bezig. WAT BLIJKT NU…  Anticonceptie is GRATIS in Uganda, wanneer men niet naar een privé hospitaal gaat. Men moet alleen betalen als je een verdoving wil.

Waarom  heb ik het gevoel dat vele vrouwen dit niet weten????

We maakten een akkoord dat onze Ladies allen recht hadden op een plaatselijke verdoving indien ze dat wensten.

Met een vrij goed gevoel verlieten we dit keer Namutumba, ondertussen was het al stevig donker en zonder pech moesten we nog een dikke 2 uur rijden. Het was op DIE avond dat we uiteindelijk onze fles champagne hebben opgedronken die we in het vliegtuig hadden gekregen.

De dag erna reden we terug naar de hoofdstad om aan onze laatste week te beginnen.

Bij het herlezen van onze nieuwsbrieven merk ik dat we toch nog enkele leuke, grappige en pijnlijke anekdotes te vertellen hebben.

Zo was er in de eerste week een dag dat ik ( Ria ) broodpudding ben gaan leren maken in een bakkerij van een vriend. Broodpudding met véééél bananen, het resultaat was hééérlijk, in totaal hebben we er 5 grote gemaakt. Ook was men er pizza’s aan het maken, een kolfje naar mijn hand, daar dit 1 van mijn taken was op mijn werk in België. We hadden veel plezier… een muzungu (blanke) die hen kwam helpen!!!!!!  Volgende keer ga ik zeker terug.

En zo heb ik nog een verhaaltje …. Wel pijnlijk maar achteraf gezien best wel grappig….

In een hotel… vrij kort bij de school kregen we een kamer met een keiharde matras …. Hier op kunnen wij onmogelijk slapen!!!!!  Als oplossing bracht men ons een mouske +/- 5cm dik, ….. dit ding was wel een halve meter breder dan onze matras en stak er dus een ferm stuk over.

Wij al lang blij, we hadden hier niets op tegen, ware het niet dat IK ‘s nachts uit het bed ben gevallen. Stel je voor …. Herman werd wakker van een lawaai en zag mij niet, maar hoorde mij wel ….. vooraleer hij goed en wel het pillicht had gevonden, was ik al terug aan het recht krabbelen, maar had mij wel wat pijn gedaan.

Ook werden we een keertje tegengehouden door de wegpolitie …. Na controle van de papieren vertelden ze aan Francis dat onze banden niet in echt goede staat waren …. en ja ok, we mochten verder rijden ….. Geloof het of niet, enkele uren later Platte band …. NIET 1 MAAR 2. Van rijden was er natuurlijk geen sprake meer….!!!! Er werd een Boda Boda (brommertaxi) tegengehouden die Francis en het tweede wiel naar een garage bracht om te laten herstellen.  Wachten is één van de vele deugden hier in Afrika (niet mijn sterkste punt).

Ook bezochten we eens een Imker die we jaren geleden leerden kennen. Deze man heeft nu een mooi bedrijfje…. Alles héél steriel, waar hij de honing van vele plaatselijke Imkers verwerkt en verpakt. Hij leert ook de farmers hoe men kan werken met deze diertjes, wij hebben natuurlijk onze schoonzoon met hem in contact gebracht …. Wie weet vertellen we volgend jaar niet een pracht verhaal en brengen we honing mee dankzij onze inbreng.

Brian … de Imker heeft bij de Karamanjon people het vak van Imker gaan aanleren, en is nu vooral bezig in het buurland Zuid Soedan.

Als laatste willen wij jullie nog vertellen over ons Brittje, onze jongste kleindochter van 9. Zij is voor de allereerste keer 2 volle dagen en nachten bij ons in het hotel gebleven, helemaal alleen. Wij hebben ze natuurlijk een beetje ROT verwend ….. iets wat grootouders toch doen nietwaar????

We gingen met haar naar de stad en lieten gaatjes in haar oortjes schieten, kochten cadeautjes, nieuwe schoenen …. gingen met haar Pizza eten ….en een ijsje natuurlijk. Ik weet niet wie er het meeste van genoten heeft, wij of zij.

Het was supertof, we zijn heel trots op onze kleindochter die voor niets gezaagd of geklaagd heeft. ‘s Avonds na de douche las ik haar een sprookje voor …. Ons meisje viel in slaap … ‘s morgens vroeg ze me om terug te vertellen, want ze wist het niet meer…wow.

Als fiere DJJA DJJA (oma) wil ik nog effe iets vertellen, toen we met Brittje in de stad liepen, gaf ik haar een centje dat ze aan een bedelaar mocht geven …. Een beetje later nog eens …. Toen we pizza gingen eten, had ik niet gezien dat er iemand zijn arm door het hek had gestoken, ons kleine Britt daarentegen ging in haar nieuwe handtasje en haalde er enkele kleine centjes van haarzelf uit ….. en stapte naar het kind toe ….. HIER WORD IK WARM VAN.  De overschot van onze pizza werd ingepakt, vol trots heeft Brittje die aan een arme mama met baby op de schoot gegeven.

Lieve mensen…. Dit keer was ons verblijf niet zo super (behalve ons trouwfeest en de verjaardag van Herman).

We weten ondertussen van andere projecten dat het niet altijd gaat zoals gewild en gepland, en velen hebben ervaring met ups en downs. Dankzij de ontelbare vergaderingen en gesprekken, en de regeling van ons nieuwe management gaan wij er echter met goede moed terug tegenaan. 

Hartelijk dank aan ieder die ons steunt.

Hartelijk dank vanwege de kinderen uit Namutumba die dankzij jullie een mooie toekomst krijgen.

SAMEN MAKEN WIJ HET VERSCHIL;;;

HET VERSCHIL… OM VAN NIEMAND , IEMAND TE MAKEN 

Ria en Herman

Vele groeten.

10-10-2017 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Beste mensen. 

Nog nagenietend van onze huwelijksverjaardag en feestje gaan we even verder met wat nieuwtjes voor we naar de school vertrekken.

Doordat we hier al vele jaren komen willen we wel eens iets nieuws ontdekken, en meer bepaald hoe de mensen hier leven. We waren dan ook wel verwonderd een nieuwsgierig toen Francis ons voorstelde om een Joodse Oegandeese gemeenschap te bezoeken. Vooral nieuwsgierig omdat met de Antwerpse Joodse gemeenschap in gedachte we helemaal niet wisten wat we moesten verwachten. 

Francis bracht ons dus naar deze 2000 tellende Joodse gemeenschap die in een soort compount leven. Ria had wel een lang kleed aangetrokken met blote armen en had een vestje bij om over aan te doen. Je weet nooit wat de beste kleding is in sommige religies.

Toen we de auto uitstapten kwam er een man ons verwelkomen. Ria vroeg hem of het toegelaten was om in deze kledij rond te lopen, waarop hij dadelijk antwoordde dat dit helemaal geen probleem was ….. en het veel te warm is om bedekt rond te lopen. Als we de synagoge zouden bezoeken is het bedekken van de schouders wel een vorm van respect. 

Ondertussen hadden enkele andere mannen zich bij ons gevoegd en samen wandelden we naar het huis van de Rabbi.  Ria had ondertussen al kennis gemaakt met enkele vrouwen die fleurig gekleed waren in lange kleren.

Hier was helemaal geen sprake van strikte kleding, deze mensen waren gewoon zoals iedereen, alleen de mannen droegen een keppel.

We mochten plaats nemen in het grote salon en ze vroegen zelfs of we een glas water wilden drinken. Ze verzekerden ons, dat water was veilig, gekookt en gefilterd. 

De vrouw bracht een schattig kereltje binnen, deze was een stuk cake aan’t eten. Het bleek het zoontje van de Rabbi te zijn. Terwijl we praatten kroop het jongetje op de schoot van de vader en stopte stukjes cake in het hemd, de kleine nam zelf de keppel van het hoofd van de papa om ermee te spelen, een gewone familie dus. Wisten wij veel dat deze man de hoogste Rabbi van geheel Afrika was en zelfs zetelde in het Oegandeese parlement. Een hele eer voor ons om hier zomaar onaangekondigd op bezoek toegelaten te worden.

Even later werd de kleine terug aan de mama gegeven en de man begon de kruimels uit zijn hemd en de zetel te halen, exuseerde zich en ging even weg.

Voor hier in Oeganda heel ongewoon, zo een hooggeplaatste man die zich als een gewone papa gedraagt. 

We hadden nog een fijn gesprek en de vragen gingen over en weer. Ria kon het niet laten en vroeg hoe ze dat ”potske” toch op hun hoofd konden laten zitten. Blijkbaar een pure gewoonte. Ria vroeg aan de dame waarom de Joodse heren, vrouwen en kinderen bij ons zo streng gekleed zijn, haar antwoord was dat deze behoren tot een heel ortodoxe groep.

Toen de Rabbi terug binnen kwam, gekleed in een mooi kostuum, zette hij ongegeneerd zijn keppel terug op. Hij gaf ons zijn “adres kaartje” en exuseerde zich, want hij moest nu vertrekken naar het parlement.

Hij verzekerde ons dat we gerust mochten blijven en dat Isaac ons verder zou begeleiden.

We bezochten het hele terrein, de guesthouse (waar Ria even snel gebruik maakte van het toilet) nog enkele andere woonsten en ook een bezoek aan de synagoge was geen probleem.

Als afscheid kregen we van de vrouw v.d. Rabbi een groot stuk sugercane. Toen Ria haar vertelde dat we voor haar geen cadootje bij hadden, maar haar wel wilden groeten zoals vrouwen doen in België, gaf zij haar een stevige knuffel en drie dikke zoenen, dat vond ze geweldig. Lachend namen we afscheid.

NOOIT hadden we gedacht de we met mensen uit een Joodse gemeenschap zo zouden kunnen communiceren.

We zijn heel blij dat we deze mensen hebben mogen ontmoeten, in hun gewone leven.

Minder leuk ……. was het nadien, we moesten nog langs de bank gaan.  Anderhalf uur voetje voor voetje aanschuiven voor wat geld, ja watte. 29 Mensen voor ons en jawel, Ria heeft voor de sport aan’t tellen geweest, 36 achter ons, wat doe nen mens al niet bij het wachten.

We stonden daar in de bloedhete rij als sardientjes in een blikken doosje.

Het was onze bedoeling om nog een zwemmetje te doen maar tegen we in het hotel waren, was daar de dagelijkse regenvlaag.

Die avond hadden we nog een afspraak en kennismaking met een man en vrouw die ons zouden begeleiden naar de school om te tolken.

Het werd weer een late avond. 

Dinsdag dan …. naar de school, maar dit kon je lezen in ons derde nieuwsbrief.

Nog vele groeten.

Ria en Herman.

08-10-2017 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Beste vrienden, 

Wat graag wil ik (Ria) jullie vertellen over het weekend van de 1^ste  oktober, onze veertigste huwelijksverjaardag. 

Die zondag werden we door onze vriend Francis rond 11 uur opgehaald in het hotel waar we voor dat weekend verbleven …… in Mbale, oost Uganda, zo’n 270 km van de hoofdstad.

Hij bracht ons naar een lokale Afrikaanse kerk, waar we opgewacht werden door juichende en Ukelele zingende mensen. (Ukelele = speciaal keelgeluid)

We moesten zoals een echt jong koppel een intrede maken in hun kerk en vooraan plaats nemen. Vooraf hadden we onze trouwringen al moeten afgeven.

Na de nodige introducties & speeches en gezang was het aan ons om onze huwelijks –herbelofte te doen en zoals bij een echte trouwpartij gaven we elkaar terug het JA woord, inclusief het aanbrengen van de trouwringen.

Heel deze ceremonie werd zelfs vertaald naar het Engels.

En toen …… toen kregen we plots vele handen op onze hoofden ….. van de dominee, wijzen van het dorp, oude tantes …. terwijl men een zegen uitsprak om ons veel geluk te wensen.

Mensen, dit was echt aangrijpend en emotioneel. 

Herman kon het echt niet laten, vroeg de microfoon en stelde de vraag aan de dominee of hij de toestemming had om die avond met de “bruid” naar het hotel te mogen gaan.

Ook dat werd vertaald …. en hierop volgde een gejuich en gelach van jewelste. 

Tenslotte kregen we een “huwelijks certificaat” getekend door onze getuigen, de dominee en wij zelf. We zijn hier zeer trots op, juist zoals 40 jaar geleden op ons trouwboekje.

Na de nodige foto’s in de “tuin” van de kerk bracht men ons naar de woning van Francis zijn ouders. Traditie getrouw had men twee met bloemen versierde bananenbomen geplant aan de ingang van de ouderlijke tuin. De traditie is, dat dan het pas gehuwde koppel hier tussen door wandeld ter verwelkoming.

Bijna aan het huis aangekomen hoorden we al het gezang van de mensen en weerom die Ukelele. Plots gooiden kinderen van opzij en van in de bomen blaadjes naar en in de auto, zo ongeveer zoals met rijst gooien.

Wij moesten dan nog een liaan doorsnijden, die over de weg gespannen was, om het feest te openen.

Wat een ontvangst ….. wat een feest. De dag ging verder met nog tradities zoals het aansnijden van de cake (taart). Ik moest op mijn beide knieën voor Herman gaan zitten en het eerste stukje cake in zijn mond steken …. daarna moest Herman het tweede stukje cake in mijn mond steken. De cake werd verder in kleine stukjes versneden en wij, het bruidspaar, mochten dit verder verdelen onder de 80 genodigden. 

De vrouwen van het dorp waren al van 4 uur ’s morgens bezig om het lokale eten te bereiden. Zo was er o.a. Matoke, Greens, Meat, Chicken in bananasleeves, Bambooschuts, Pumpkin, Milletbread, Goat, Cabigge, Tamarin juice, Watermelon, White en Brown Rice.

Ik hoor het jullie al zeggen ….. wat is dat allemaal, maar dit zijn hun feestgerechten.

Er werd nog veel gelachen, gedanst, muziek gemaakt op jerrycans en een houten Xylofoon.

En echt waar, er was geen druppel alcohol, alleen water en frisdrank. Iedereen had veel plezier.

Hier in Oeganda kan een vrouw een vrouw zijn, zonder angst voor haar kilo-kes meer, integendeel. De vrouwen - shaken ongeneeerd met hun borsten en stevige poep alsof ze behangen zijn met juwelen, wat natuurtalenten, gewoon om jaloers op te zijn.

Op een gegeven moment bracht Francis ons twee kleine kalabassen. Hierin zat het sap van de Tamarin vrucht. En zoals wij al eens zot kunnen doen …. haakten we onze armen in elkaar en dronken zo uit de kalabassen. Hierop volgde een gelach en wederom de Ukelele …. Dit hadden ze nog nooit gezien.

07-10-2017 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Hey iedereen, lang geleden hé. 

Sinds onze laatste nieuwsbrief is er reeds veel gebeurt. Eerst willen we graag onze sponsorouders vertellen dat we op twee kindjes na, al de gesponsorde kinderen in goede gezondheid in de school aangetroffen hebben. 

Bij ons onaangekondigde bezoek waren er 80 kinderen aanwezig, de laatste termijn van het schooljaar is gestart. Jammer genoeg loopt het hier niet allemaal zoals we gehoopt maar ook een beetje gevreesd hadden. Het gevolg hiervan is dat we reeds vele vergaderingen en zware discuties achter de rug hebben. We hadden twee onpartijdige mensen, een man en een vrouw uit Kampala, meegenomen naar de school. Deze mensen hebben drie dagen voor ons getolkt, dat was voor ons van onschatbare waarde.

De eerste vergadering was met de aanwezigge leerkrachten, daarna volgde een inspectie van de school. Het was verrassend proper.

Via de kinderen en enkele ouders lieten we de tamtam rondgaan dat we de dag nadien  een vergadering bij elkaar riepen voor alle ouders, leerkrachten en plaatselijk schoolcomitee.

Die bewuste vergadering met de ouders (67) heeft vijf uur geduurd! Hierop volgend had Ria samen met de vrouwelijke tolk, nog een vergadering met alleen de dames.

Met als gevolg …… aan het einde van de dag had Ria kompleet geen stem meer. De dagen nadien, hees en telkens forceerde ze haar stem opnieuw, ’t was ’s avonds stil in de kamer.

Terug in Kampala is Ria dan, als gevolg van …… enkele dagen buiten strijd geweest, een combinatie van het stof, stress, vermoeidheid en een zware verkoudheid. 

Men is hier heel bezorgd geweest, het ergste is achter de rug dankzij de opstart van een dosis antibiotica voor de luchtwegen, nadat we al enkele plaatselijke middeltjes en onze eigen medicatie geprobeerd hadden. 

Dank zij de vele lachende gezichtjes van de kinderen en hun oprechte blijdschap om ons terug te zien, gaan we er voor deze termijn terug tegen aan.

Voor zover voorlopig, het minder goede nieuws. 

Wat graag willen we jullie vertellen over het weekend van de eerste oktober, onze 40st huwelijks verjaardag …….. maar dit is voor onze volgende nieuwsbrief.

Nog vele groeten van Herman en Ria.

03-10-2017 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Hello iedereen, 

Onze eerste volle dag in Oeganda … wakker worden en je dadelijk thuis voelen, een zaligheid.

Vandaag hebben we een afspraak met ons gezinnetje, maar dit kon pas na schooltijd, dus tijd om wat uit te pakken.

Gisteravond bij het douchen ontdekten we dat het water heeeeel traag wegliep in het bad, dus wij naar de receptie om dit te melden. Zo juist voor de middag is een “technieker” langs gekomen met zo’n wc stomper. Wij hadden niet te tijd om het resultaat te af te wachten want we hadden een afspraak voor onze eerste meeting, afspraken maken voor de komende dagen.

Wij …. wij waren op tijd, maar we zijn nog niet ge-Afrikaniseerd dus … wachten op onze vriend.

Hij had ons trachten te bellen maar ons plaatselijk telefoonnummer stond geblokkeerd. Wisten wij veel dat ze dat hier afsluiten na drie maand geen gebruik ervan, weer een nieuwe regel.  Dus wij samen, na de meeting naar het Airtel kantoor. Hier weer alles op z’n Afrikaans, wachten …. Eerst kon het niet voor ons nummer te deblokkeren, we moesten een nieuw nummer krijgen, dan ging het op eens terug wel maar moesten we ons terug laten registreren. Alom een heel gedoe en het resultaat was dat we de dag nadien mochten terug komen omdat we geen paspoort bij hadden. Dus al die tijd geen telefoon, en het gebruik van het Belgisch nummer is wat duur. Het is in zo’n situatie dat je je pas hulpeloos voelt zonder dat kleine ding. 

Het resultaat was dat we zelf te laat waren op de afspraak met ons gezinnetje.

Al bij al was het een heel gemoedelijk weerzien. Na heel wat getater en een avondmaal samen, spraken we af dat we de volgende dag (zaterdag) naar hun nieuw huisje zouden gaan kijken.

Onze bedoeling was om in de loop van ons verblijf dit nieuw gemetseld huisje mee te gaan  schilderen en in te richten. We hadden afgelopen weken enkele foto’s gekregen van de vorderingen aan het gebouwtje en maakten zo ons programma.

En …. O ja, ’s avonds bij het douchen liep het water weer weg uit het bad.

Zaterdagmorgen, wij dus eerst terug naar Airtel, gelukkig  veel minder druk dan gisteren. En ja hoor, na de paparassen en het gedoe uiteindelijk weer een actieve telefoon.

Vandaar uit, eerst de familie nog oppikken, en op weg naar het restaurantje waar ons Roy nu werkt, om samen te lunchen.

Het is zo’n typisch “straat” restaurantje, vijf tafeltjes en 15 stoelen, waar ze een ontbijt en een middagmaal serveren. Roy moet ’s morgens om 5 uur beginnen te koken, want hier in Oeganda eten ze voor het ontbijt al warm eten. Ze moet werken tot soms 9 uur ‘s avonds en dit echt voor een armoezaaier loontje, gewoon schandalig hoe ze hier de mensen uitbuiten.

Met ons achten hebben we hier samen geluncht, echt lekker local food, Roy kan lekker koken. Voor ons allen, inclusief drankje moesten we 84.000 shilling betalen, omgerekend aan de huidige koers zo’n kleine 20 euro!

Wij samen terug op weg ….. Na een tijdje rijden komen we aan in een smal zanderig steegje. We worden uitgenodigd door Thaddeus om hun te volgen. En …. ja daar staat een gebouwtje aanpalend aan een ander. Eerst wat moeilijk om te weten wat nu van hun was. We worden uitgenodigd om mee binnen te gaan. Eén kamer, 4,5 bij dikke 3 meter en één kamer 3 bij 2 meter. Niet groot maar genoeg voor ons gezinnetje.

Maar wij die dachten om hier te komen (mee) schilderen …. dat slaagt dik tegen. De muren zijn nog door nat van het bezetten, ramen en voordeur niet afgewerkt, binnendeur niet geplaatst, helemaal nog een bevloering. Aan het tempo dat ze hier werken nog zeker vier weken werk! Dan nog het uitdrogen …. neem maar aan dat ze pas in december of januari kunnen verhuizen. Aaijeaai, weer een kleine tegenslag voor ons.

Op de weg terug vragen we aan Roy en Thaddeus of we de nieuwe school voor Britje konden bezoeken, ook niet, want ze hadden er nog niet naar uit gekeken.

Het blijft hier een probleem, de mensen denken en plannen niets op langere termijn, en dan verschieten wij dat alles hier lang duurt. 

Zondag, het verjaardagsfeestje voor ons Brittje en Herman. Brittje werd wel al in augustus negen jaar, maar dat vieren ze hier niet door gebrek aan geld, dus ook voor haar dit feestje. Herman vierde zijn 61st verjaardag. 

We nodigden samen met  onze Afrikaanse familie enkele vrienden uit. In de tuin van het hotel plaatsten we twee grote tafels, hingen ballonen in de bomen. We hadden een cake laten maken voor een 16 personen, maar er konden gemakkelijk 20 mensen van eten.

Na het eerste drankje was het tijd voor de cake aan te snijden, hier in Oeganda een belangrijk moment op een feest. Ria plaatste enkele kaarsjes op de taart maar door de wind kregen we er geen vlammetje aan, dan maar blazen zonder brandende kaars.

26-09-2017 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Donderdag 21 september, voor de zoveelste keer naar Oeganda.

Enkele dagen voordien … onze toegestane Kilograms verpakken in zes stuks bagage, eerlijk gezegd een hele karwei. Eerst sorteren wat zeker mee moet, valiezen vullen, zeven keer wegen om te kijken of we niet over het gewicht zitten, er zijn plezanter dinges in het leven om te doen.

Op het laatste komen daar nog bij onze handbagage, dit wel – dit niet, aai weegt te veel, oei vloeibaar mag niet in de handbagage enz. enz.

Toch zijn we weer met in totaal een 170 kg vertrokken naar Oeganda.

De vervoerder die ons komt ophalen kijkt raar op en de vraag volgt …. Wat ist, gaan jullie verhuizen ???

In de luchthaven laten we de sporttassen nog wrappen, dan worden ze wat kleinder en in Entebbe is het dan gemakkelijker om door de controle te geraken, hopen we.

Onze vlucht heeft een kwartiertje vertraging. 

In begin van de vlucht bij het eerste aangeboden drankje geraken we aan de praat met een hostess, babbelen over wat we gaan doen in Oeganda, over de school, ons gezinnetje ….. en natuurlijk Ria kon het niet laten dat we daar onze 40st huwelijksverjaardag gaan vieren.

Zij heeft dit door verteld aan de hoofdpurser die trouwens haar moeder was. De vlucht zat niet helemaal vol.

Mensen, wat zijn wij in de watten gelegd door de crew …. glaasje Champange, extra koekjes bij de koffie, extra dekentje voor Ria. Volle zak speelgoedjes om mee te nemen naar de school. Het hield nog niet op, de hoofdairhostess bracht ons een fles Lorent Perrier Champange om in het hotel op te drinken. En als je dacht dat het gedaan was …. bij het verlaten van het vliegtuig kregen we nog een doos Neuhaus pralines aangeboden door de crew.

Tja, je viert maar éénmaal een 40st huwelijksverjaardag hé. Nog een geluk dat ze niet voor ons gezongen hebben. Hadden we nog niet verteld dat Herman zondag jarig is ….

O ja ….. waren nog vergeten …. we kregen ook nog beiden zo’n vliegtuig tasje dat men alleen in betere klasse krijgt. En waar steek je dat allemaal in je al overvolle handbagage, wetende dat je nog enkele controles moet ondergaan. 

Bij het binnenkomen van het luchthaven gebouw moesten we onze gele koorts kaartjes laten zien, dit waren we natuurlijk totaal vergeten en het zoekwerk kon beginnen in die overvolle handbagage. 

Na de visum en het oppikken van onze ondertussen 180 kg bagage, nog een laatste controle door een scanner en vanaf dan is alles vlotjes gegaan.

We arriveerden in het hotel zo rond kwart voor tien ’s avonds. Ria is dan nog snel een clubsandwich voor ons beiden gaan bestellen en zo werd het tijd om te gaan slapen.

Een eerste dag was voorbij met heel wat belevenissen.

Tot volgende nieuwsbrief.

Vele groetjes van ons beiden, Ria en Herman.

Pittig detail ….. met ons gaat het prima hoor.

23-09-2017 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Derde Nieuwsbrief van Uganda,

Beste mensen allemaal,

(Ondertussen zijn we wel terug in België)

We gaan verder met ons verhaal in Mbale … Mbale is een 90 km van onze school verwijderd en ligt aan het Mount Elgon gebergte dat deels de grens vormt met Kenia. We zijn speciaal voor één nacht nog naar hier doorgereden om morgen een dag bij de familie van Francis door te brengen. 

Dit was een dag waar we allemaal naar uit keken. Deze uitstap kan je in geen enkel reisbureau ter wereld boeken …. gewoon deel uit maken van een typische grote hechte Afrikaanse familie. Vader en moeder, tien kinderen en 45 kleinkinderen.

We werden hartelijk verwelkomt, speciaal ik Ria wordt beschouwd als een dochter van de familie. Zelf Chrisje, die hier voor de eerste keer kwam, voelde zich na één minuut op haar gemak.

Papa en Mama wonen hier nog met twee zonen in huis, maar de anderen waren allen naar het ouderlijk huis gekomen om samen met ons de dag door te brengen. De vrouwen waren al het eten aan het voorbereiden. De papa was nog op het veld aan het werken, een vier kilometer verderop. We beslisten om met z’n allen naar het land een wandeling te maken om de papa te gaan halen ……. PUUR NATUUR, we leerden heel wat van de fauna en flora, kinderen klommen in de bomen om vruchten voor ons te plukken.

We passeerden enkele buren, iedereen werd hartelijk begroet. Eén bepaald moment kwamen we voorbij enkele huisjes, kinderen en zelfs tieners krijsten en liepen weg. Die hadden nog nooit blanke mensen gezien !!! Voorzichtig werd er een deur opengedaan en terug dicht gesmeten. Enkele van onze Afrikaanse vrienden praatten op hen in …. De ouderen kwamen ons wel begroeten en na enige tijd durfden enkele dappere kinderen aarzelend naar buiten te komen. Dat dit nog bestaat in onze tijd, ONGELOOFELIJK. Het is waarschijnlijk ook niet niks, zit je dan gewoon wat leuk te spelen, enkele kleintjes zelfs poedelnaakt, komen daar zo in één keer drie witte madammen, elk met een andere haarkleur ….. waren dat misschien spoken of geesten …???

Ikzelf (Ria) had dit al wel meer meegemaakt, die kinderen zagen voor de allereerste keer in hun leven witte mensen, wat moeten die toch niet gedacht hebben …. God weet hoeveel nachtmerries die kindjes niet hebben gehad naderhand. 

We leerden ook dat er niet enkel gele en groene, maar ook paarse bananen groeien die men voor ons later op dag klaar maakten. Lekker !!! en Zoet !!!

Wederom klonk er geroep … het bleek dat we bij de papa van de familie waren aangekomen.

Ik (Ria) kreeg als eerste enkele dikke knuffels en hij sprak onmiddellijk enkele troostende woorden voor mij en mijn familie in België.

Ook Herman, Meta en Chrisje werden allerhartelijkst begroet. Onze wandeling ging nog een stukje verder. Men liet ons enkele familie graven zien, de plaats waar Francis en de oudste kinderen opgroeiden en vertelden ons het verhaal van hoe ze gevlucht waren tijdens de oorlog, (jaren ’70), het leek wel alsof we in een film liepen van Uncle Sam. 

Terug in het huisje aangekomen, vele uurtjes later, kregen we zelfgemaakt sap aangeboden van de TAMARIN vrucht (zie foto), gevolgd door een heel lekkere maaltijd, local food dat ze zelf allemaal oogsten.

De uren vlogen voorbij, er werd gelachen, gezongen en muziek gemaakt en geschenkjes uit gedeeld. De papa is ook dominee, samen met de volwassenen hebben we tenslotte hand in hand gebeden voor ons overleden vokke in België, zo mooi en zo welgemeend.

Eigenlijk te laat ….. en hoogtijd om terug naar Jinja te vertrekken, zo’n 180 km rijden.

Onderweg was er nog een stop, want ons gezelschap (dames) waren in het vorige hotel hun adapters voor de telefoons vergeten, een geluk dat we daar nog moesten passeren. En moet je weten …. we dachten ook daar nog terug te blijven slapen ware het niet dat het volgende hotel geboekt was …. lees verder.

Vier uur later, en “meurgh” van het zitten en schudden, kwamen we aan in het bestelde hotel. Het was al tien uur voorbij.

Oeps …. er was iets mis gelopen met de boeking en er waren geen kamers meer vrij. Wij hadden er niet aan gedacht, maar het was 14 februari en ja ook in Oeganda vieren ze Valentijn, sommigen blijkbaar op hotel …..  Men bracht ons rond middernacht naar een ander hotel, alles leek in orde tot we heel moe op het bed gingen liggen, zo kei hard …. We hebben nog steeds overal pijn, T I A … This Is Africa !! Een Valentijn om nooit te vergeten.

De laatste namiddag terug in Kampala,

We hadden gereserveerd om naar een optreden te gaan van local groepen en dansers. Het moest nog een mooie afsluiter worden ware het niet dat we na anderhalf uur file nog steeds niet ter bestemming waren en de voorstelling al bezig was. Het zag er niet naar uit dat we nog veel van de voorstelling zouden zien en zijn dan maar terug gedraaid. Weeral een tweetal uur in de wagen zonder iets te zien, T I A … 

Donderdag, onze laatste dag in Oeganda en nog steeds hadden we ons vriendje Martin (de jongen met de dikke hand) niet gezien. We hadden de nachtvlucht en moesten op tijd in de luchthaven zijn …..

Na wat getelefoneer weten we dat Martin ergens aan de grens van de stad Kampala bij familie verblijft. Onze vriend Francis stelt voor om Martin toch nog gaan op te zoeken. Dus onderweg richting luchthaven rijden we via hobbelige zandwegen op zoek naar Martin om uiteindelijk aan het huisje van zijn tante te komen.

En zijn hand …. niet te geloven …. niet menselijk meer, we maken enkele foto’s maar durven deze niet meer te laten zien.. Toch staat onze jongen daar met nog een mooie smile op zijn gezicht. Hij heeft geen pijn beweerd hij.

Zij die toch graag een recente foto willen, mogen ons dit laten weten. 

7 Maart (binnen enkele weken) wordt Martin in het Corsu ziekenhuis verwacht waar men hem op 8 maart gaat opereren, dit is alvast de planning.

Er komen 4 artsen van Gent naar Oeganda om in dit Corsu ziekenhuis operaties uit te voeren bij kinderen, zij komen dus niet speciaal voor Martin, we hebben gewoon het geluk dat hij één van die patiënten zal zijn.

Met speciale dank aan Foodstep Uganda om ons en Martin hierbij te helpen.

We nemen afscheid en reizen verder richting luchthaven. Francis neemt een alternatieve weg om alvast geen file te hebben, maar op een gegeven moment moet je wel de hoofdbaan op, er is geen andere weg.

Voor ons …. een dame die naar mijn (Herman) normen nog met een L moet rijden, …. wil maar niet een kruispunt op rijden. Francis steekt deze dame voorbij maar op dat moment, (als je ze nodig hebt vindt ge ze niet) …. een politieagent die Francis doet stoppen. Hij mag dadelijk zijn rijbewijs inleveren en het op een verder gelegen politiekantoor gaan uit leggen. En wat dacht je …. de tijd dat we gewonnen hadden met die alternatieve weg te nemen konden we nu aan dat kantoor doorbrengen. Onbegrijpelijk, voor zo’n futiliteit, ik vermoed dat die politieman nog niet uitgekeken was op die dame ….. en geërgerd was dat Francis zijn zicht belemmerde. 

Uiteindelijk geraken we toch nog op tijd in de luchthaven, met nog een tussenstop in Kigali en met boven de Sahel heel wat turbulentie landen we veilig vorige vrijdagmorgen in Zaventem. 

De volgende dagen hebben we het nog druk met alle foto’s te sorteren maar we beloven onze sponsorouders de volgende weken meer informatie over hun kindje. 

Het is al bij al een reis geweest om niet snel te vergeten, met vele ups en downs, tegenslagen maar ook mooie momenten. We zijn blij dat we het gezelschap hadden van Meta en Chrisje, die ons in moeilijke momenten goed opgevangen hebben. Twee toffe madammen!!!! 

Nog vele groeten van ons team, 

Ria en Herman

02-03-2017 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Lieve mensen allemaal, 

Zoals reeds verteld in onze eerste nieuwsbrief bezochten we op vrijdag 3 feb. voor enkele uren de school in Namutumba. Het was niet gemakkelijk maar toch slaagden we erin om heel wat activiteiten te doen. We speelden poppenkast, we zongen samen liedjes met de aanwezige kindjes, vooral voor de ouders gaven we diezelfde presentatie die we ook hier in België gebruiken voor onze voordrachten. Soms wel met gekwetter en gelach toen ze zichzelf of anderen herkenden.

Daarna legden we nogmaals uit dat niet wij, Ria en Herman, maar het sponsorouders zijn die het schoolgeld betalen voor de gesponsorde kinderen. Ook trachten we uit te leggen dat het door onze activiteiten hier in België het ons mogelijk maakt om de school uit te breiden.

En dan ….. terug 7 uur in de auto naar Kampala, het was al vrij laat en de keuken was reeds gesloten, toch konden we onze dorst even lessen. 

Zaterdagmorgen moesten we eerst naar het kantoor van Brussels airlines, waar men ons wist te vertellen dat we alleen maar vandaag mee konden vliegen wanneer we een upgrade namen. Anders moesten we wachten voor de vlucht van dinsdag – aankomen pas woensdag.

Wij wilden zo snel mogelijk thuis zijn bij de familie, zodoende was onze vlucht zaterdag nacht …. en werd er een terugvlucht geboekt de dag na de begrafenis, om dan nog enkele dagen terug naar de school in Namutumba te gaan, zodat we nog enkele dringende zaken op punt konden stellen. 

Juist toen we het hotel verlieten om naar de vlieghaven te vertrekken, brak er een tropisch onweer uit. Het water stroomde langs alle kanten naar beneden, modder en zand meesleurend. Onze schoenen en kousen waren dadelijk kloddernat en vol slijk. Het leek wel of Uganda huilde en meevoelde met ons verdriet.

Ondanks deze stortbui geraakten we toch op tijd in de vlieghaven, weliswaar nog steeds met natte sokken. Bij de eerste controle moesten we onze valies openmaken. Dit moment gebruikte ik (Ria) om in onze vuile was droge sokken te kunnen grabbelen, nog snel wat deodorant spuiten ….. en eigenlijk weten we niet waarnaar men aan’t zoeken was, maar het was ok, de valies mocht terug toe.

We hadden een rustige nachtvlucht en werden ’s morgens opgehaald door een broer die ons dadelijk een stand van zaken bracht. 

Dank aan iedereen die ons een mailtje stuurden met medeleven, maar vooral dank aan Meta en Christje om ons zo goed bij te staan en te troosten in Uganda.

Het vooropgestelde programma werd een beetje gewijzigd zodoende dat onze twee gasten die week hun reis konden verderzetten weliswaar in goede handen van onze vriend Francis.

Ook bij hen verliep niet alles zoals geplant maar deze twee vrolijke dames maakten daar het beste van. 

De dag na de begrafenis, zaterdag 11 feb, was er onze terugvlucht. Het had die nacht lichtjes gevroren en ’s morgens was het beginnen te sneeuwen. Het gevolg …. we moesten in het vliegtuig meer dan een uur wachten omdat ze eerst de romp en vleugels van het vliegtuig moesten ontdooien en vrij maken van sneeuw. Dus weeral pech …. 

Het was al bijna middernacht toen we in het hotel aankwamen en Meta en Christje terug ontmoeten. We praten nog enkele uurtjes over de weder ervaringen, want de volgende morgen was er geen tijd te verliezen, kort na het ontbijt zaten we met z’n allen terug in de wagen voor een rit van een vijf uren richting onze school. Die namiddag was het de eerste keer dat we het iets kalmer aan konden doen en genoten we van de verdiende rust.

Doch … de dag nadien, weer vroeg op om op tijd in de school te zijn. Onze planning was om erom halfnegen aan te komen. Maar Uganda zou Uganda niet zijn, als het zou lopen zoals gepland ….. eerst al een half uur kwijt aan de supermarkt, we wilden een doos met water kopen maar die moesten ze eerst ergens gaan halen in hun magazijn.

Onze Principal zat mee in de wagen en onderweg beslisten we om iemand op te zoeken die met kennis van zaken kon praten over het planten van watermeloenen. Die zou ons wegwijs maken hoe en waar er een beplanting kan gebeuren op de grond van de school die we een dik jaar geleden aankochten. Deze man was zo vriendelijk om dadelijk met ons mee te gaan en we kregen meer dan een uur uitleg.

Men verwacht heel binnenkort hier het regenseizoen, dus de grond moest eerst dringend klaar gemaakt worden. Wij beslisten dan maar dat dit werk gemakkelijk kan uitgevoerd worden door de ouders waarvan de kinderen gesponsord worden, zodoende dragen zij hun steentje bij aan de school. 

Het werd hoog tijd om aan de (verplichte) fotosessie van onze sponsorkindjes te starten. Een heel werkje, kind voor kind kreeg eerst hun nieuwe uniform en dan namen we van elk enkele beeldjes.

Ondertussen speelde Meta en Christje met de kleutertjes. In de lagere klassen werd er al volop les gegeven.

Die dag reden we nog verder naar onze laatste bestemming van onze reis .. Mbale. Maar in een latere nieuwsbrief meer hierover.

Vele lieve groeten aan iedereen.

Meta, Christje, Ria en Herman.

22-02-2017 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Hallo iedereen, familie, vrienden en sponsors van het Mama Ria Nursary and Education Center  in Namutumba - Uganda. 

Met een paar weken vertraging willen we jullie toch enkele belevenissen vertellen van onze reis Uganda. Onze bedoeling was om bijna vier volle weken naar Uganda te komen, maar door het plotse overlijden van Ria haar vader hebben we onze reis moeten onderbreken en zijn we sinds zondag terug in België.

Zaterdag 11 februari vertrekken we terug voor een korte week. Deze zal volledig benut worden om onze school te bezoeken en dringend hier en daar wat bij te sturen. 

Toch nog enkele belevenissen van de eerste week.

Bij ons vertrek enkele weken terug hebben we zomaar eventjes 180 kg bagage kunnen transporteren. Via b – foundation van Brussels Airlines hebben we gratis extra bagage mogen meenemen. Alle controles zijn perfect en probleemloos verlopen.

Het leek wel alsof we nooit waren weggeweest. Het weerzien met onze kinderen was zoals steeds zeer ontroerend.

Op de tweede dag hadden we reeds een meeting gepland met de Principal van onze school. Daar hebben we uren aan één stuk gepraat en gediscuteerd. We hadden vele vragen en nog steeds zijn er velen niet beantwoord.

Het was een drukke week in Uganda, je kan maar best één ding plannen per dag en gegarandeerd komen er genoeg onverwachte zaken bij.

We bezochten Belgische vrienden die een opvangtehuis voor kinderen hebben. Op de dag van onze ontmoeting zaten we gezellig wat na te praten na de lunch. Echter toen we wilden opstappen zag Nathalie dat haar handtas gestolen was, gewoon voor onze neus weggenomen ….. zonder dat we er iets van gemerkt hadden. Alles weg … haar autosleutels, paspoorten, tablet, papieren en geld. Hierdoor kwam er abrupt een einde aan onze prettige dag. Aangekomen in het hotelletje, dicht bij hun project, is Ria nog gevallen over een klein dorpeltje toen we naar de kamer stapten. Het was er vrij donker en ze is recht op haar beide knieën terecht gekomen. We vreesden het ergste, ze zag vele sterretjes, maar gelukkig is de pijn verdwenen na een paar Dafalganetjes.

En toen …. liet men ons de kamer zien. Het was een prachtige mooie kamer ware het niet dat het bed vol lag met lake flies, kleine vliegjes die vooral bij avond naar kunstlicht komen. Zelfs onder het muskietennet, op de lakens en kussens, op de wc bril … overal van die beestjes. Misschien gaan slapen met al onze kleren aan ??? maar nee toch, toch liever niet.

Ria kon amper op haar benen staan van de pijn maar wij terug naar de “receptie”. Ok, we kregen een andere kamer, ze verschoten zelf van zovele beestjes in de kamer. Uiteindelijk dan toch een proper bed.

De volgende dag brachten we zoals afgesproken een bezoek aan het opvangtehuis van onze vrienden. Jammer genoeg zonder Nathalie, die een volledige dag nodig had bij de politie voor de aangifte. Ook moest er in hun wagen een nieuw slot en contactslot geplaatst worden, en dit mag niet zonder politiebegeleiding.

’s Avonds reden we samen met onze vriend Francis naar de luchthaven om Meta en haar schoonzus Chrisje op te halen. Zij zouden de volgende weken samen met ons rond reizen.

In de wagen was het een gekwetter van jewelste … je kan je wel voorstellen … drie vrouwen op de achterbank met reeds wat avonturen.

De volgende dag, het was reeds dinsdag, hadden we allen een privé ontmoeting met één van de 12 Koningen die Uganda rijk is, een grote eer in Uganda. Je zal je misschien afvragen, hoe komen ze daar nu bij. ’t Ja, goede relaties en vrienden …..

We hadden ons allen mooi aangekleed, de afspraak was in de lobby van het SERENA hotel, één van de duurste in Kampala.

Het was een heel tof bezoek, de Koning deed helemaal niet uit de hoogte. We hebben ons Belgenlandje prachtig voorgesteld, de ligging, onze chocolade en de verscheidenheid aan bieren, gin enz. Hij was bijzonder geïnteresseerd en vroeg ons of we een brief van hemzelf konden overmaken aan onze Koning. We legden uit dat dit niet zo simpel zou zijn maar dat we ons best zouden doen.

De brief hebben we nog niet ….. maar dit komt nog wel, daar leek hij veel te serieus voor.

Heel dit bezoek heeft een dikke 40 minuten geduurd.

Woensdag dan zijn we richting onze school vertrokken. Onderweg in Mukono hadden we een afspraak met onze Nederlandse vrienden Leo en Herma. We bezochten één van hun projecten, Green Charcoal. Houtskool gemaakt van maiskolven. Blijkbaar toch wel een intens en zware karwei, waarvan de opbrengst vrij pover is en zeker niet momenteel te commercialiseren.

In Jinja bezochten we met Meta en Chrisje de Bron van de Nijl. Dit deden we al verscheidene keren en het viel ons op dat het niveau van het water steeds hoger wordt. Hier hebben we mooie foto’s kunnen maken die we kunnen gebruiken in de volgende voorstellingen

Het was ook in Jinja dat we het verplettende nieuws kregen van uit België dat Ria haar vader was overleden.

We waren een 120 km van de school verwijderd. Na heel wat rondbellen wisten we dat we pas op zaterdagnacht ten vroegste een vlucht terug hadden naar België. Hierop besloten we unaniem om toch nog even verder te reizen, om op vrijdag nog enkele uurtjes een bezoek te brengen aan de school. We moesten wel die dag nog 7 uur terug rijden naar de hoofdstad.

Meer nieuws vertellen we in onze volgende nieuwsbrief.

Vele lieve groeten aan iedereen. Ria en Herman

19-02-2017 om 00:00 geschreven door Ria & Herman