We waren al een tijdje aan het uit zien,om een Duitser Herder in huis te nemen
.Daar wij steeds dieren hebben gehad,en we het toch begonnen te missen.
Wij zijn zoals zoveel mensen op internet gaan zien,en kwamen daar verschillende kennels tegen,ze waren allen proper,en stonden schatten van dieren op
.Wij hebben er eentje uitgezocht,een kennel bij ons in de buurt.
We zijn er dan ook een kijkje gaan nemen.
Daar aangekomen leek echt alles in orde,de puppy's zaten proper,er waren van alle rassen,en ze waren alert en levendig.
Waar onze keus naar uit ging,waren geen pups zichtbaar.
Wij vroegen dan naar een pup Duitse Herder,ja zeiden ze we hebben die,zullen ze eens halen,een paar minuten later kwam ze met twee puppy's binnen,een zwarte en een grauwe van kleur, natuurlijk ze waren allebei lief. En toch moesten wij een keuze maken .We vroegen ook of we de ouders mochten zien,maar deze waren niet aanwezig,maar konden ons de foto's laten zien op de pc.
Nu weten wij dat dit eender welke Duitse Herders konden zijn,die ze ons als ouders lieten zien.
We kozen voor de grauwe kleur,het diertje was wat stil,maar kon ook zijn van de stress op dat moment .Het was erg klein,en ze zeiden dat het 7 weken oud was .Wij reserveerden het diertje en gaven een voorschot,en spraken af dat we het de volgende week kwamen ophalen,daar wij nog wat spulletjes voor het diertje moesten aankopen.
Op 1 november zijn we ons Tycha gaan halen,ze rook naar spuugsel en wij vroegen of ze soms had over gegeven ,neen zeiden ze ,waarschijnlijk broertje of zusje,en er werd wat hondenparfum op het hondje gespoten.
Onderweg naar huis gaf ze over in de auto,maar kon allemaal van de stress zijn,of nog niet zolang gegeten,we wisten eigenlijk niks,als we nu alles op een rijtje zetten.
En diaree steeds maar diaree.
We moesten van die vlokken kopen waar je warm water moet opgieten,want dat was ze gewoon van te eten,zeiden ze,maar die vlokken waren zo groot voor dat beestje,maar wij deden wat ons was gezegd.
De zaterdag 3 november,wou ze niks meer eten,overgeven,maar ze dronk nog .Tegen de avond wou ze ook dat niet meer,en wij werden ongerust,en zijn met haar s'avonds om 22u naar de dierenarts van dienst geweest,want die van hun was niet te bereiken.
Daar aangekomen,kregen we direct te horen,dat ze maag darm ontsteking had,en de dokter niet wist of ze het zou halen,ze vroeg ons waar we het hondje hadden gekocht,wij zeiden het,en zagen de uitdrukking op haar gezicht.
Ze geeft toen veel pijnlijke spuitjes gehad,wij hebben veel medicatie meegekregen,en we hadden de indruk,dat ze aan de beterhand was,maar ze bleef de diaree houden,wat ons niet beviel.
We zijn met haar toen hier naar de dierenkliniek gegaan,alles onderzocht,ze had een parasiet,vlooien,die niet met het blote oog konden gezien worden,weer spuiten,en een reeks antibiotica mee naar huis.
S'anderendaags wou ze weer niet meer eten,en ook niet meer drinken,weer terug gegaan,naar de dokter,ze moest blijven,en aan het infuus,ze was aan het uitdrogen,dokters geloven niet dat ze de ouderdom geeft die ons werd meegedeeld.
Met veel tranen,haar daar gelaten,wij zijn haar afgelopen zaterdag gaan bezoeken,ze was zo blij dat ze ons zag,mijn hart maakte kleine sprongetjes,omdat ze ons zeiden,dat de diaree beter was,en ze goed dronk,maar nog niet at.Dus wouden de dokters haar daar nog houden tot na het weekend.
We hadden hoop,maar diep in ons hart waren we ook zo bang.
Nu vandaag 12 november 2012 om 10 u mochten we bellen om te zien hoe het met haar ging,en of ze naar huis mocht.
Opnieuw,werd onze hoop haar vandaag thuis te hebben ontnomen,met het bericht,dat ze was gaan snotteren,niet wou eten,en de dokter haar toch nog daar wou houden.
Ik ben kapot van verdriet,mijn vriend probeert mij te troosten,door te zeggen het komt wel goed,maar ik weet dat ook hij diep in zijn hart weet dat het kantje boord is.
Wij mogen vanavond terug bellen,om af te spreken wat er moet gebeuren,en om te zien hoe ze de dag geeft doorgebracht.
Ik ben zo bang dat de dierenarts zal zeggen ,dat het beter is dat we ze laten inslapen,ik weet niet hoe ik zal reageren.
Ze is ons kleine meisje,we hebben ze in ons hart gesloten vanaf de eerste seconde.
De dokters hier in de dierenkliniek,zijn stuk voor stuk prachtige mensen,ze hebben alles gedaan,om haar er bovenop te krijgen.
Het zal vandaag een lange bange dag worden voor ons,en we hopen dat ze het haalt.
Ik ben zo kwaad op die kennel,waar ze van komt,en nu kan er gezegd worden,je had het moeten weten,we wisten het niet .We hebben met ons hart een puppy gaan halen,niet met ons verstand,dat is miss onze fout geweest.
Als het fout afloopt vanavond,waar staan we dan ,niks kan je tegen die maffia praktijken doen.
De harde waarheid !
Wij zijn naar ons meisje geweest,daar lag ze,ze bewoog niet,veel snotter kwam uit haar neusje,want ze had een longontsteking bij gekregen . Niet eten niet drinken,ze deed niks meer.
De dierenarts wou ze laten inslapen,ons hart kromp in elkaar.
We spraken af met de arts dat we haar nog een kans wilde geven,het moest lukken,maar we hadden wel gevraagd aan de arts,als ze zag dat ze pijn had of ze af zag,om haar niet te laten lijden.
We kregen haar in onze armen,daar lag ze heel stil,wij fluisterden haar toe,dat ze moest vechten,dat wij haar niet kwijt wilde,met deze woorden,legden we haar heel zachtjes terug in haar kooi,met de tranen over onze wangen,zijn we naar huis gegaan,troost zoekend bij elkaar.
We hadden een bange nacht,maar anderzijds hadden we geen telefoontje gehad.
Dinsdagmorgen,om 10 u gebeld om te vragen hoe het met ons meisje was,de dierenarts zei,het is bijna een wonder,het is gekanteld,ze geeft een heel klein beetje gegeten.
Maar jullie mogen nog niet hopen,want het gevaar is niet geweken,er kan nog van alles mis gaan.
Om 16 u belden we terug,het ging nog steeds de goede kant uit,maar weer werden we attent gemaakt dat we nog niet mochten juichen.
S'avonds gingen we haar terug bezoeken,en we zagen,en voelden dat ze zich al een beetje nestelde in onze armen.
We bleven haar zeggen dat ze moest blijven vechten,dat we haar niet kwijt wilden,dat ze ons kleine meisje was.
Wij belden alle dagen tweemaal de dierenkliniek,en s'avonds gingen we op bezoek,en we zagen en voelden heel goed,dat ze elke dag wat beter werd.De woensdag,als we er aan kwamen,en we zeiden haar naam,kwam ze al met haar staartje kwispelend naar de tralies van haar kooitje.
Wat ons heel hard opluchtte,en onbewust gaat je toch hopen,zelfs iets meer dan hopen.
Vrijdag we belden opnieuw,en we kregen het antwoord,we hebben goed nieuws voor jullie,Tycha mag naar huis.
Wat waren wij blij en gelukkig,het kon niet vlug genoeg avond zijn,dat we haar mochten ophalen.
Ze was echt alert,als we haar gingen afhalen.
De dokters hadden daar zo met ons meegeleefd,even bang geweest als wij waren,ze was daar de jongste een puppy van 7 weken,met de hondenziekte,wormen vlooien,ze had alles wat je je maar kon indenken
Ze is nu wel de mascotte,van de dieren kliniek .We kregen heel veel medicatie mee dat ze nog moet krijgen,speciaal eten en krachtvoer,melk pillen spuitjes.
Maar dat geven we haar met heel veel plezier.
Nu vandaag woensdag 21 11 2012,doet ze het heel goed,ze speelt, bijt in haar speeltjes,soms in onze handen doet nu de alledaagse puppy dingen,ze is wel veel achter,klein,maar toch heel vinnig.
We maken haar stilaan gewoon,om mee te rijden met de auto,andere geluiden,zodat ze een sociaal gedrag ontwikkeld.
Morgen gaat ze een dagje mee naar Gent,en in het weekend gaan we met de mobilhome,een weekendje Brugge doen.
Want ook dat moet ze gewoon worden,daar wij nergens gaan zonder haar.
We zien wel hoe ze het doet.
We waren al een tijdje aan het uit zien,om een Duitser Herder in huis te nemen
.Daar wij steeds dieren hebben gehad,en we het toch begonnen te missen.
Wij zijn zoals zoveel mensen op internet gaan zien,en kwamen daar verschillende kennels tegen,ze waren allen proper,en stonden schatten van dieren op
.Wij hebben er eentje uitgezocht,een kennel bij ons in de buurt.
We zijn er dan ook een kijkje gaan nemen.
Daar aangekomen leek echt alles in orde,de puppy's zaten proper,er waren van alle rassen,en ze waren alert en levendig.
Waar onze keus naar uit ging,waren geen pups zichtbaar.
Wij vroegen dan naar een pup Duitse Herder,ja zeiden ze we hebben die,zullen ze eens halen,een paar minuten later kwam ze met twee puppy's binnen,een zwarte en een grauwe van kleur, natuurlijk ze waren allebei lief. En toch moesten wij een keuze maken .We vroegen ook of we de ouders mochten zien,maar deze waren niet aanwezig,maar konden ons de foto's laten zien op de pc.
Nu weten wij dat dit eender welke Duitse Herders konden zijn,die ze ons als ouders lieten zien.
We kozen voor de grauwe kleur,het diertje was wat stil,maar kon ook zijn van de stress op dat moment .Het was erg klein,en ze zeiden dat het 7 weken oud was .Wij reserveerden het diertje en gaven een voorschot,en spraken af dat we het de volgende week kwamen ophalen,daar wij nog wat spulletjes voor het diertje moesten aankopen.
Op 1 november zijn we ons Tycha gaan halen,ze rook naar spuugsel en wij vroegen of ze soms had over gegeven ,neen zeiden ze ,waarschijnlijk broertje of zusje,en er werd wat hondenparfum op het hondje gespoten.
Onderweg naar huis gaf ze over in de auto,maar kon allemaal van de stress zijn,of nog niet zolang gegeten,we wisten eigenlijk niks,als we nu alles op een rijtje zetten.
En diaree steeds maar diaree.
We moesten van die vlokken kopen waar je warm water moet opgieten,want dat was ze gewoon van te eten,zeiden ze,maar die vlokken waren zo groot voor dat beestje,maar wij deden wat ons was gezegd.
De zaterdag 3 november,wou ze niks meer eten,overgeven,maar ze dronk nog .Tegen de avond wou ze ook dat niet meer,en wij werden ongerust,en zijn met haar s'avonds om 22u naar de dierenarts van dienst geweest,want die van hun was niet te bereiken.
Daar aangekomen,kregen we direct te horen,dat ze maag darm ontsteking had,en de dokter niet wist of ze het zou halen,ze vroeg ons waar we het hondje hadden gekocht,wij zeiden het,en zagen de uitdrukking op haar gezicht.
Ze geeft toen veel pijnlijke spuitjes gehad,wij hebben veel medicatie meegekregen,en we hadden de indruk,dat ze aan de beterhand was,maar ze bleef de diaree houden,wat ons niet beviel.
We zijn met haar toen hier naar de dierenkliniek gegaan,alles onderzocht,ze had een parasiet,vlooien,die niet met het blote oog konden gezien worden,weer spuiten,en een reeks antibiotica mee naar huis.
S'anderendaags wou ze weer niet meer eten,en ook niet meer drinken,weer terug gegaan,naar de dokter,ze moest blijven,en aan het infuus,ze was aan het uitdrogen,dokters geloven niet dat ze de ouderdom geeft die ons werd meegedeeld.
Met veel tranen,haar daar gelaten,wij zijn haar afgelopen zaterdag gaan bezoeken,ze was zo blij dat ze ons zag,mijn hart maakte kleine sprongetjes,omdat ze ons zeiden,dat de diaree beter was,en ze goed dronk,maar nog niet at.Dus wouden de dokters haar daar nog houden tot na het weekend.
We hadden hoop,maar diep in ons hart waren we ook zo bang.
Nu vandaag 12 november 2012 om 10 u mochten we bellen om te zien hoe het met haar ging,en of ze naar huis mocht.
Opnieuw,werd onze hoop haar vandaag thuis te hebben ontnomen,met het bericht,dat ze was gaan snotteren,niet wou eten,en de dokter haar toch nog daar wou houden.
Ik ben kapot van verdriet,mijn vriend probeert mij te troosten,door te zeggen het komt wel goed,maar ik weet dat ook hij diep in zijn hart weet dat het kantje boord is.
Wij mogen vanavond terug bellen,om af te spreken wat er moet gebeuren,en om te zien hoe ze de dag geeft doorgebracht.
Ik ben zo bang dat de dierenarts zal zeggen ,dat het beter is dat we ze laten inslapen,ik weet niet hoe ik zal reageren.
Ze is ons kleine meisje,we hebben ze in ons hart gesloten vanaf de eerste seconde.
De dokters hier in de dierenkliniek,zijn stuk voor stuk prachtige mensen,ze hebben alles gedaan,om haar er bovenop te krijgen.
Het zal vandaag een lange bange dag worden voor ons,en we hopen dat ze het haalt.
Ik ben zo kwaad op die kennel,waar ze van komt,en nu kan er gezegd worden,je had het moeten weten,we wisten het niet .We hebben met ons hart een puppy gaan halen,niet met ons verstand,dat is miss onze fout geweest.
Als het fout afloopt vanavond,waar staan we dan ,niks kan je tegen die maffia praktijken doen.
De harde waarheid !
Wij zijn naar ons meisje geweest,daar lag ze,ze bewoog niet,veel snotter kwam uit haar neusje,want ze had een longontsteking bij gekregen . Niet eten niet drinken,ze deed niks meer.
De dierenarts wou ze laten inslapen,ons hart kromp in elkaar.
We spraken af met de arts dat we haar nog een kans wilde geven,het moest lukken,maar we hadden wel gevraagd aan de arts,als ze zag dat ze pijn had of ze af zag,om haar niet te laten lijden.
We kregen haar in onze armen,daar lag ze heel stil,wij fluisterden haar toe,dat ze moest vechten,dat wij haar niet kwijt wilde,met deze woorden,legden we haar heel zachtjes terug in haar kooi,met de tranen over onze wangen,zijn we naar huis gegaan,troost zoekend bij elkaar.
We hadden een bange nacht,maar anderzijds hadden we geen telefoontje gehad.
Dinsdagmorgen,om 10 u gebeld om te vragen hoe het met ons meisje was,de dierenarts zei,het is bijna een wonder,het is gekanteld,ze geeft een heel klein beetje gegeten.
Maar jullie mogen nog niet hopen,want het gevaar is niet geweken,er kan nog van alles mis gaan.
Om 16 u belden we terug,het ging nog steeds de goede kant uit,maar weer werden we attent gemaakt dat we nog niet mochten juichen.
S'avonds gingen we haar terug bezoeken,en we zagen,en voelden dat ze zich al een beetje nestelde in onze armen.
We bleven haar zeggen dat ze moest blijven vechten,dat we haar niet kwijt wilden,dat ze ons kleine meisje was.
Wij belden alle dagen tweemaal de dierenkliniek,en s'avonds gingen we op bezoek,en we zagen en voelden heel goed,dat ze elke dag wat beter werd.De woensdag,als we er aan kwamen,en we zeiden haar naam,kwam ze al met haar staartje kwispelend naar de tralies van haar kooitje.
Wat ons heel hard opluchtte,en onbewust gaat je toch hopen,zelfs iets meer dan hopen.
Vrijdag we belden opnieuw,en we kregen het antwoord,we hebben goed nieuws voor jullie,Tycha mag naar huis.
Wat waren wij blij en gelukkig,het kon niet vlug genoeg avond zijn,dat we haar mochten ophalen.
Ze was echt alert,als we haar gingen afhalen.
De dokters hadden daar zo met ons meegeleefd,even bang geweest als wij waren,ze was daar de jongste een puppy van 7 weken,met de hondenziekte,wormen vlooien,ze had alles wat je je maar kon indenken
Ze is nu wel de mascotte,van de dieren kliniek .We kregen heel veel medicatie mee dat ze nog moet krijgen,speciaal eten en krachtvoer,melk pillen spuitjes.
Maar dat geven we haar met heel veel plezier.
Nu vandaag woensdag 21 11 2012,doet ze het heel goed,ze speelt, bijt in haar speeltjes,soms in onze handen doet nu de alledaagse puppy dingen,ze is wel veel achter,klein,maar toch heel vinnig.
We maken haar stilaan gewoon,om mee te rijden met de auto,andere geluiden,zodat ze een sociaal gedrag ontwikkeld.
Morgen gaat ze een dagje mee naar Gent,en in het weekend gaan we met de mobilhome,een weekendje Brugge doen.
Want ook dat moet ze gewoon worden,daar wij nergens gaan zonder haar.
We zien wel hoe ze het doet.
