We liepen weer om de kantine heen, naar de gebouwen bij de gymzaal. Eric liep mee tot aan de deur, hoewel het duidelijk was aangegeven.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

‘Nou, succes,’ zei hij toen ik naar de knop tastte. ‘Misschien hebben we nog wat lessen samen.’ Hij klonk hoopvol.

Ik glimlachte vaag naar hem en ging naar binnen.

De rest van de morgen ging min of meer op dezelfde manier voorbij. Mijn wiskundeleraar, meneer Varner, aan wie ik alleen vanwege het vak waarin hij lesgaf een hekel had, was de enige die me voor de klas liet staan om mezelf voor te stellen. Ik stamelde, bloosde en struikelde over mijn eigen voeten op weg naar mijn plek.

Na twee lessen begon ik verschillende gezichten te herkennen. Er was altijd iemand die dapperder was dan de rest en zich aan me voorstelde, om vervolgens te vragen hoe ik het vond in Forks. Ik probeerde diplomatiek te zijn, maar over het algemeen loog ik veel. Ik had in elk geval geen plattegrond nodig.

Een meisje zat naast me tijdens zowel wiskunde als Spaans en ze liep met me mee naar de kantine voor de lunch. Ze was klein, een aantal centimeter kleiner dan mij een meter zestig, maar door haar donkere, wild krullende haar leek het verschil niet zo groot. Ik kon haar naam niet herinneren, dus glimlachte en knikte ik terwijl zij doorratelde over de leraren en de lessen. Ik deed geen moeite haar verhaal te volgen.

We zaten aan het eind van een volle tafel met een aantal van haar vriendinnen, die ze aan me voorstelde. Ik vergat al hun namen gelijk nadat ze die genoemd had. Ze leken onder de indruk van het feit dat zij gewaagd had mij aan te spreken. De jongen uit mijn Engelse les, Eric, zwaaide naar me vanaf de andere kant van de kantine.

Daar, in de kantine, tijdens mijn pogingen een gesprek te voeren met zeven nieuwsgierige vreemdelingen, zag ik hen voor het eerst.