|
De motor startte tot mijn grote opluchting snel maar luidruchtig: hij kwam brullend tot leven en bleef met veel lawaai draaien. Tja, met een pick-up van deze leeftijd moet er wel iets mis zijn. De antieke radio werkte; een onverwachte meevaller.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Het was niet moeilijk om de school te vinden, hoewel ik er nog nooit geweest was. Hij lag, net als de meeste andere dingen, vlak langs de autosnelweg. Het was niet gelijk duidelijk dat dit een school was; ik merkte het alleen aan het bord waarop stond dat dit de Forks High School was. Hij zag eruit als een verzameling identieke gebouwen van donkerbruine bakstenen. Er stonden zoveel bomen en struiken dat ik aanvankelijk niet kon zien hoe groot de campus was. Waar was het gevoel dat dit een instituut is, vroeg ik me vol heimwee af. Waar waren de stalen hekken en de metaaldetectoren?
Ik parkeerde voor het eerste gebouw, waar een klein bord boven een deur hing met secretariaat. Er stonden verder geen autos dus ik was er van overtuigd dat je hier niet mocht parkeren, maar ik besloot binnen de weg te vragen in plaats van als een idioot in de regen rondjes te rijden. Met tegenzin stapte ik uit de hete cabine van de pick-up en volgde een klein stenen paadje met aan weerszijden donkere heggen. Ik haalde diep adem voordat ik de deur opendeed.
Binnen was het licht schel en het was nog warmer dan ik gehoopt had. Het kantoor was klein: een wachtgedeelte met klapstoelen, oranje gevlekte vloerbekleding, muren bedekt met aankondigingen en mededelingen, en een grote klok die luidruchtig tikte. Overal stonden planten in grote plastic potten, alsof het buiten niet al genoeg groen genoeg was. De ruimte werd in twee delen gedeeld door een lange balie, bedekt met bakjes van metaaldraad vol paperassen en op de voorkant waren talloze kleurige folders geplakt. Achter de balie stonden drie bureaus. Aan een ervan zat een grote vrouw met rood haar en een bril. Ze droeg een paars T-shirt, waardoor ik me gelijk overdressed voelde.
De roodharige vrouw keek op. Kan ik iets voor je doen?
Ik ben Isabella Swan, vertelde ik en ik zag aan haar ogen dat ze meteen wist wie ik was. Ik werd verwacht, ongetwijfeld het onderwerp van roddels. De dochter van de wispelturige ex-vrouw van de chief was eindelijk thuisgekomen. 
|
