‘Wauw, papa, ik vind hem geweldig!’ Nu zou mijn afgrijselijke dag morgen iets minder afschuwelijk zijn. Ik zou niet voor keuze staan om of door de regen drie kilometer naar school te lopen, of een lift te moeten aanvaarden in de surveillanceauto van de Chief .xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

‘Fijn dat je hem mooi vind,’ zei Charlie bruusk, opnieuw opgelaten.

We hoefde maar een keer te lopen om al mijn spullen naar boven te brengen. Ik kreeg de slaapkamer op het westen, die uitkeek op de voortuin. De kamer was bekend; sinds mijn geboorte was dit mijn kamer. De houten vloer, de lichtblauwe muren, het plafond dat in een punt liep, de vergeelde vitrage voor het raam… ze waren allemaal onderdeel van mijn jeugd. De enige veranderingen die Charlie ooit had aangedacht, waren het vervangen van de wieg door een bed en het toevoegen van een bureau toen ik ouder werd. Op het bureau stond nu een tweedehands computer en over de vloer liep een telefoonsnoer voor de modem naar de aansluiting in de muur. Dit was een eis van mijn moeder, zodat we gemakkelijk contact konden houden. De schommelstoel uit de tijd dat ik een baby was stond nog in de hoek.

Er was maar één badkamer boven aan de trap, die zou ik moeten delen met Charlie. Daar probeerde ik niet te veel aan te denken.

Een van de beste eigenschappen van Charlie is dat hij niet om je heen blijft hangen. Hij liet me alleen zodat ik kon uitpakken en me kon instaleren. Iets wat voor mijn moeder volslagen onmogelijk zou zijn geweest. Het was fijn om alleen te zijn, niet te hoeven glimlachen en blij te lijken. Een opluchting om mismoedig uit het raam te kunnen staren naar de stromende regen en een paar tranen te laten lopen. Ik was niet in de stemming voor een echte jankbui. Die bewaarde ik voor vanavond in bed, wanneer ik zou moeten denken aan morgenochtend.