‘Char-pap, ik heb helemaal geen verstand van auto’s. Ik kan hem zelf niet repareren als er iets kapot gaat, en een garage kan ik niet betalen.’xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

‘Geloof me, Bella, dat ding doet het prima. Zo maken ze ze niet meer.’

Dat ding, dacht ik bij mezelf… Daar zat wat in. Als bijnaam in elk geval.

‘Hoe goedkoop is goedkoop?’ Want dat was per slot van rekening het onderdeel waarbij geen compromissen mogelijk waren.

‘Eh, liefje, ik heb hem eigelijk al voor je betaald. Als een welkom-thuis-cadeau.’ Charlie gluurde met een hoopvolle uitdrukking naar mij.

Wauw. Gratis.

‘Dat had je niet hoeven te doen, pap. Ik zou zelf een auto kopen.’

‘Ik vond het leuk om te doen. Ik wil dat je hier gelukkig bent.’ Hij keek voor zich op de weg terwijl hij dit zei. Charlie had moeite om het hardop uitspreken van zijn gevoelens. Dat had ik van hem geërfd. Dus keek ik voor me uit toen ik antwoorde.

‘Dat is lief, pap. Dankjewel. Dat vind ik echt heel aardig.’

Het had geen zin om toe te voegen dat ik hier met geen mogelijkheid gelukkig kon worden. Hij hoefde niet met mij mee te lijden. En ik keek een gratis pick-up niet in de bek – of de motor.

‘Eh, nou, graag gedaan.’ Mompelde hij, opgelaten door mijn dankbaarheid. We wisselden nog wat opmerkingen uit over het weer – dat nat was – en daarmee was de conversatie afgelopen. We staarden zwijgend uit het raam. Het was natuurlijk prachtig buiten, dat kon ik niet ontkennen. Alles was groen: de bomen, hun bemoste stammen, hun takken met gordijnen van mos, de bodem bedekt met varens. Zelfs het licht scheen groen door de bladeren.

Het was té groen, een vreemde planeet.