‘Fijn je te zien Bells’ zei hij glimlachend terwijl hij me automatisch opving en op mijn benen zette. ‘Je bent niet veel veranderd. Hoe is het met Renée ?’xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

‘Met mam gaat het goed. Ook fijn je te zien, pap.’ Ik mocht hem niet aanspreken met Charlie.

Ik had maar een paar tassen. De meeste van mijn kleren uit Arizona waren niet waterproof genoeg voor Washington. Mijn moeder en ik hadden ons geld bij elkaar gelegd om mijn wintergarderobe aan te vullen, maar hij was nog steeds niet uitgebreid. Het paste allemaal gemakkelijk in de achterbak van de surveillanceauto.

‘Ik heb een goede auto voor jou gevonden, heel goedkoop’ kondigde hij aan toen we onze gordels vastmaakten.

‘Wat voor auto?’  De manier waarop hij een goede auto voor jou in plaats van een goede auto, maakte me wantrouwig.

‘Nou, het is eigelijk een pick-up, een Chevy.’

‘Waar heb je hem vandaan?’

‘Ken je Billy Black nog uit La Push?’

La Push is het piepkleine indianenreservaat aan de kust.

‘Nee.’

‘Hij ging ’s zomers met ons mee vissen.’ Zei Charlie.

Dat verklaarde waarom ik me hem niet herinnerde. Ik ben er goed in pijnlijke, onnodige dingen uit mijn geheugen te wissen.

‘Hij zit nu in een rolstoel,’ ging Charlie verder toen ik geen antwoord gaf,’dus hij kan geen auto meer rijden, en ik zijn pick-up voor weinig geld overnemen.’

‘Van welk bouwjaar is hij?’ Ik zag aan de veranderde uitdrukking op zijn gezicht dat hij gehoopt had dat ik dat niet zou vragen.

‘Eh, Billy, heeft de motor goed onderhouden – hij is eigenlijk maar een paar jaar oud.’

Ik hoopte dat hij niet dacht dat ik daar genoeg mee zou nemen. ‘Wanneer heeft hij hem gekocht?’

‘In 1984, geloof ik.’

‘Heeft hij hem nieuw gekocht?’