‘Doe Charlie de groeten’xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

‘Doe ik’

‘Tot gauw’ drong ze aan. ‘Je kunt thuiskomen wanneer je wilt. Ik kom meteen terug als je me nodig hebt’

Maar ik kon aan haar ogen zien wat een zelfopoffering deze belofte hield.

‘Maak je maar geen zorgen om mij’ drukte ik haar op het hart.’Het wordt geweldig. Ik hou van je, mam’

Ze omhelsde me stevig, en toen stapte ik op het vliegtuig en was ze verdwenen.

Het is vier uur vliegen van Phoenix naar Seatle, nog eens een uur met een klein vliegtuig naar Port Angeles en vandaar is het nog een uur met de auto naar Forks. Vliegen vind ik niet erg, maar ik maakte me een beetje zorgen om dat uur in de auto met Charlie.

Charlie had overigens behoorlijk makkelijk gedaan over dit hele gedoe. Hij leek oprecht blij dat ik voor het eerst voor wat langer tijd bij hem kwam wonen. Hij had me al ingeschreven bij de middelbare school en zou me helpen bij het vinden van een auto.

Maar het leven zou vast moeizaam worden bij Charlie. We waren geen van beiden erg spraakzaam, en bij hem wist ik überhaupt niet waarover ik moest praten. Ik wist dat hij mijn beslissing niet echt begreep, want net als mijn moeder, had ik mijn afschuw van Forks nooit onder stoelen of banken gestoken.

Toen ik lande in Port Angeles, regenden het. Ik zag het niet als een voorteken, het was gewoon onvermijdelijk. Ik had afscheid genomen van de zon.

Charlie wachtte op me met de surveillancewagen. Ik had niet anders verwacht. Charlie is Police Chief Swan voor de brave burgers van Forks. De belangrijkste reden waarom ik een eigen auto wilde, ondanks mijn gebrek aan geld, was dat ik weigerde rondgereden te worden in een auto met rode en blauwe zwaailichten op het dak. Niets trekt zoveel aandacht als een politieagent.