Proloog :

Ik heb nooit echt nagedacht over hoe ik dood zou gaan, hoewel ik daar de laatste maanden redenen genoeg voor had. Maar zelfs al had ik dat gedaan, dan nog zou ik nooit gedacht hebben dat het zo zou gaan. Ik staarde met ingehouden adem naar de andere kant van de lange ruimte, in de donkere ogen van de jager, die vriendelijk terugblikte. Het was wel een goede manier om dood te gaan: in plaats van iemand anders, iemand van wie ik hield. Nobel, zelfs. Dat zou toch wat waard moeten zijn. Ik wist dat als ik nooit naar Forks was gegaan, ik de dood nu niet in de ogen zou staren. Maar hoewel ik doodsbang was, had ik toch geen spijt van die beslissing. Als het leven je een droom biedt die zo ver buiten alle verwachtingen ligt, is het niet redelijk om het einde ervan te betreuren. De jager glimlacht licht toen hij op me af liep om me te doden.

1. Op het eerste gezicht.

Mijn moeder bracht me naar het vliegveld. De autoraampjes stonden open, want het was 24 graden in Phoenix en de wolkeloze lucht was strakblauw. Ik had mijn favoriete bloes aan: mouwloos, van witte broderie. Ik droeg het als afscheidgebaar. Mijn parka trok ik wel aan in het vliegtuig. Op het Olympic Peninsula in het noordwesten van de staat van Washington ligt, onder een bijna altijd aanwezige wolkendeken, de kleine provinciestad Forks. Er valt meer regen op deze onbetekende stad dan waar ook in de Verenigde Staten van Amerika. Juist deze stad en zijn duistere, altijd aanwezige schaduw was mijn moeder samen met mij ontvlucht toen ik een paar maanden oud was. En in deze stad had ik tot mijn veertiende elke zomer een maand moeten doorbrengen. Vanaf toen had ik mijn poot stijf gehouden en de afgelopen 3 zomers hadden mijn vader Charlie en ik twee weken doorgebracht in Californië.

En nu verbande ik mijzelf naar Forks – een actie die ik met groot afgrijzen ondernam. Ik verafschuwde Forks.

Ik was dol op Phoenix. Ik hield van de zon en de verzengende hitte. Ik hield van de levendige, uitgestrekte stad.

‘Bella’ zei mijn moeder tegen me – de laatste duizend keer – voor ik op het vliegtuig stapte. ‘Je hoeft dit niet te doen.’ Mijn moeder lijkt op mij, maar heeft kort haar en lachrimpels. Ik voelde een vlaag van paniek toen ik in haar grote, kinderlijke ogen staarde. Hoe kon ik mijn liefhebbende, verstrooide, onbezonnen moeder aan haar lot overlaten? Natuurlijk had ze nu Phil, dus de rekeningen zouden waarschijnlijk wel betaald worden, er zou eten in de koelkast liggen, er zou voldoende benzine in de auto zitten, en er zou iemand zijn die ze kon bellen als ze verdwaalde, maar toch…

25-02-2009 om 00:00 geschreven door JolienShizzoo  

‘Doe Charlie de groeten’

‘Doe ik’

‘Tot gauw’ drong ze aan. ‘Je kunt thuiskomen wanneer je wilt. Ik kom meteen terug als je me nodig hebt’

Maar ik kon aan haar ogen zien wat een zelfopoffering deze belofte hield.

‘Maak je maar geen zorgen om mij’ drukte ik haar op het hart.’Het wordt geweldig. Ik hou van je, mam’

Ze omhelsde me stevig, en toen stapte ik op het vliegtuig en was ze verdwenen.

Het is vier uur vliegen van Phoenix naar Seatle, nog eens een uur met een klein vliegtuig naar Port Angeles en vandaar is het nog een uur met de auto naar Forks. Vliegen vind ik niet erg, maar ik maakte me een beetje zorgen om dat uur in de auto met Charlie.

Charlie had overigens behoorlijk makkelijk gedaan over dit hele gedoe. Hij leek oprecht blij dat ik voor het eerst voor wat langer tijd bij hem kwam wonen. Hij had me al ingeschreven bij de middelbare school en zou me helpen bij het vinden van een auto.

Maar het leven zou vast moeizaam worden bij Charlie. We waren geen van beiden erg spraakzaam, en bij hem wist ik überhaupt niet waarover ik moest praten. Ik wist dat hij mijn beslissing niet echt begreep, want net als mijn moeder, had ik mijn afschuw van Forks nooit onder stoelen of banken gestoken.

Toen ik lande in Port Angeles, regenden het. Ik zag het niet als een voorteken, het was gewoon onvermijdelijk. Ik had afscheid genomen van de zon.

Charlie wachtte op me met de surveillancewagen. Ik had niet anders verwacht. Charlie is Police Chief Swan voor de brave burgers van Forks. De belangrijkste reden waarom ik een eigen auto wilde, ondanks mijn gebrek aan geld, was dat ik weigerde rondgereden te worden in een auto met rode en blauwe zwaailichten op het dak. Niets trekt zoveel aandacht als een politieagent.

27-02-2009 om 13:50 geschreven door JolienShizzoo  

‘Fijn je te zien Bells’ zei hij glimlachend terwijl hij me automatisch opving en op mijn benen zette. ‘Je bent niet veel veranderd. Hoe is het met Renée ?’

‘Met mam gaat het goed. Ook fijn je te zien, pap.’ Ik mocht hem niet aanspreken met Charlie.

Ik had maar een paar tassen. De meeste van mijn kleren uit Arizona waren niet waterproof genoeg voor Washington. Mijn moeder en ik hadden ons geld bij elkaar gelegd om mijn wintergarderobe aan te vullen, maar hij was nog steeds niet uitgebreid. Het paste allemaal gemakkelijk in de achterbak van de surveillanceauto.

‘Ik heb een goede auto voor jou gevonden, heel goedkoop’ kondigde hij aan toen we onze gordels vastmaakten.

‘Wat voor auto?’  De manier waarop hij een goede auto voor jou in plaats van een goede auto, maakte me wantrouwig.

‘Nou, het is eigelijk een pick-up, een Chevy.’

‘Waar heb je hem vandaan?’

‘Ken je Billy Black nog uit La Push?’

La Push is het piepkleine indianenreservaat aan de kust.

‘Nee.’

‘Hij ging ’s zomers met ons mee vissen.’ Zei Charlie.

Dat verklaarde waarom ik me hem niet herinnerde. Ik ben er goed in pijnlijke, onnodige dingen uit mijn geheugen te wissen.

‘Hij zit nu in een rolstoel,’ ging Charlie verder toen ik geen antwoord gaf,’dus hij kan geen auto meer rijden, en ik zijn pick-up voor weinig geld overnemen.’

‘Van welk bouwjaar is hij?’ Ik zag aan de veranderde uitdrukking op zijn gezicht dat hij gehoopt had dat ik dat niet zou vragen.

‘Eh, Billy, heeft de motor goed onderhouden – hij is eigenlijk maar een paar jaar oud.’

Ik hoopte dat hij niet dacht dat ik daar genoeg mee zou nemen. ‘Wanneer heeft hij hem gekocht?’

‘In 1984, geloof ik.’

‘Heeft hij hem nieuw gekocht?’

27-02-2009 om 13:51 geschreven door JolienShizzoo  

‘Char-pap, ik heb helemaal geen verstand van auto’s. Ik kan hem zelf niet repareren als er iets kapot gaat, en een garage kan ik niet betalen.’

‘Geloof me, Bella, dat ding doet het prima. Zo maken ze ze niet meer.’

Dat ding, dacht ik bij mezelf… Daar zat wat in. Als bijnaam in elk geval.

‘Hoe goedkoop is goedkoop?’ Want dat was per slot van rekening het onderdeel waarbij geen compromissen mogelijk waren.

‘Eh, liefje, ik heb hem eigelijk al voor je betaald. Als een welkom-thuis-cadeau.’ Charlie gluurde met een hoopvolle uitdrukking naar mij.

Wauw. Gratis.

‘Dat had je niet hoeven te doen, pap. Ik zou zelf een auto kopen.’

‘Ik vond het leuk om te doen. Ik wil dat je hier gelukkig bent.’ Hij keek voor zich op de weg terwijl hij dit zei. Charlie had moeite om het hardop uitspreken van zijn gevoelens. Dat had ik van hem geërfd. Dus keek ik voor me uit toen ik antwoorde.

‘Dat is lief, pap. Dankjewel. Dat vind ik echt heel aardig.’

Het had geen zin om toe te voegen dat ik hier met geen mogelijkheid gelukkig kon worden. Hij hoefde niet met mij mee te lijden. En ik keek een gratis pick-up niet in de bek – of de motor.

‘Eh, nou, graag gedaan.’ Mompelde hij, opgelaten door mijn dankbaarheid. We wisselden nog wat opmerkingen uit over het weer – dat nat was – en daarmee was de conversatie afgelopen. We staarden zwijgend uit het raam. Het was natuurlijk prachtig buiten, dat kon ik niet ontkennen. Alles was groen: de bomen, hun bemoste stammen, hun takken met gordijnen van mos, de bodem bedekt met varens. Zelfs het licht scheen groen door de bladeren.

Het was té groen, een vreemde planeet.

27-02-2009 om 13:52 geschreven door JolienShizzoo  

‘Wauw, papa, ik vind hem geweldig!’ Nu zou mijn afgrijselijke dag morgen iets minder afschuwelijk zijn. Ik zou niet voor keuze staan om of door de regen drie kilometer naar school te lopen, of een lift te moeten aanvaarden in de surveillanceauto van de Chief .

‘Fijn dat je hem mooi vind,’ zei Charlie bruusk, opnieuw opgelaten.

We hoefde maar een keer te lopen om al mijn spullen naar boven te brengen. Ik kreeg de slaapkamer op het westen, die uitkeek op de voortuin. De kamer was bekend; sinds mijn geboorte was dit mijn kamer. De houten vloer, de lichtblauwe muren, het plafond dat in een punt liep, de vergeelde vitrage voor het raam… ze waren allemaal onderdeel van mijn jeugd. De enige veranderingen die Charlie ooit had aangedacht, waren het vervangen van de wieg door een bed en het toevoegen van een bureau toen ik ouder werd. Op het bureau stond nu een tweedehands computer en over de vloer liep een telefoonsnoer voor de modem naar de aansluiting in de muur. Dit was een eis van mijn moeder, zodat we gemakkelijk contact konden houden. De schommelstoel uit de tijd dat ik een baby was stond nog in de hoek.

Er was maar één badkamer boven aan de trap, die zou ik moeten delen met Charlie. Daar probeerde ik niet te veel aan te denken.

Een van de beste eigenschappen van Charlie is dat hij niet om je heen blijft hangen. Hij liet me alleen zodat ik kon uitpakken en me kon instaleren. Iets wat voor mijn moeder volslagen onmogelijk zou zijn geweest. Het was fijn om alleen te zijn, niet te hoeven glimlachen en blij te lijken. Een opluchting om mismoedig uit het raam te kunnen staren naar de stromende regen en een paar tranen te laten lopen. Ik was niet in de stemming voor een echte jankbui. Die bewaarde ik voor vanavond in bed, wanneer ik zou moeten denken aan morgenochtend.

27-02-2009 om 14:08 geschreven door JolienShizzoo  

Als ik eruit zou zien als een meisje uit Phoenix, zou ik daar misschien mijn voordeel mee kunnen doen. Maar wat betreft uiterlijk had ik nooit ergens bij gepast. Ik zou gebruind moeten zijn, sportief, blond. Een volleybalspeelster of misschien cheerleader. Allemaal dingen die horen bij een leven in de Valley of the sun.

In plaats daarvan was mijn huid ivoorkleurig – zonder het excuus van blauwe ogen of rood haar – ondanks de voortdurende zonneschijn. Ik was altijd slank geweest, maar op een of andere manier zacht, duidelijk geen sportvrouw; ik miste de noodzakelijke hand-oogcoördinatie om een sport te beoefenen zonder mezelf voor paal te zetten, zodat ik zowel mezelf als iedereen te dicht in mijn buurt blesseerde.

Toen ik mijn kleren had opgeborgen in de oude houten kast, pakte ik mijn toilettas en ging naar de gemeenschappelijke badkamer om mezelf na een dag reizen op te frissen. Ik keek naar mijn gezicht in de spiegel terwijl ik de klitten uit mijn natte haar borstelde. Misschien lag het aan het licht, maar ik zag er gelijk al valer, ongezonder uit. Mijn huid kon mooi zijn – hij was erg licht, bijna doorschijnend – maar dat hing volledig af van de kleur. Ik had hier geen kleur.

Tegenover mijn bleke reflectie in de spiegel was ik gedwongen toe te geven dat ik mezelf voor de gek hield. Ik paste niet alleen wat betreft uiterlijk nergens bij. Als ik al geen plekje voor mezelf kon vinden op een school met drieduizend leerlingen, wat zouden mijn kansen hier dan wel niet zijn?

Ik kon niet goed overweg met mensen van mijn leeftijd. Misschien was het wel zo dat ik niet goed overweg kon met mensen, punt. Zelfs mijn moeder, die mij het meest nabij was van alle mensen die ik kende, zat nooit helemaal op dezelfde golflengte als ik. Soms vroeg ik me af of mijn ogen wel dezelfde dingen zagen als de rest van de wereld. Misschien maakte iets kortsluiting in mijn hoofd.

Maar de oorzaak deed er niet toe. Het enige wat er toe deed was het gevolg. En morgenochtend was nog maar het begin.

27-02-2009 om 14:27 geschreven door JolienShizzoo  

Dichte mist was alles wat ik de volgende ochtend zag uit mijn raam, en ik voelde hoe claustrofobie bezit van me nam. Je kon hier nooit de lucht zien, het was als een kooi.

Het ontbijt met Charlie was een stille aangelegenheid. Hij wenste me veel succes op school. Ik bedankte hem, wetend dat zijn hoop vergeefs was. Veel succes ging meestal aan mij voorbij. Charlie vertrok als eerste, op naar het politiebureau dat zijn familie vormde. Na zijn vertrek zat ik in een van de drie niet bij elkaar passende stoelen aan de oude, vierkante eiken tafel en bestudeerde de keuken. Hij had donkere houten wanden, heldergele kastjes en een witte linoleum vloer. Er was niets veranderd. Mijn moeder had de kastjes achttien jaar geleden geschilderd in een poging het huis wat zonniger te maken. Boven de kleine open haard in de aangrenzende miniwoonkamer hing een serie foto’s. Een trouwfoto van Charlie en mijn moeder in Las Vegas, een van ons drietjes in het ziekenhuis vlak na mijn geboorte genomen door een vriendelijke verpleegster, en een opeenvolging van schoolfoto’s van mij tot en met die van het afgelopen jaar. Het was gênant om naar te kijken. Ik moest maar eens proberen Charlie zo ver te krijgen dat hij ze ergens anders ophing, in elk geval zolang ik hier woonde.

Hier in dit huis was het onmogelijk niet te beseffen dat Charlie mijn moeder nooit vergeten was. Het gaf me een ongemakkelijk gevoel.

Ik wilde niet te vroeg op school komen, maar ik hield het niet meer uit in dit huis. Ik deed mijn jack aan – dat aanvoelde als een anti-stralingspak – en stapte de regen in.

Het miezerde alleen nog een beetje, niet voldoende om gelijk doorweekt te raken. Ik tastte naar de voordeursleutel die altijd verstopt was onder de dakrand bij de deur en sloot af. Het klossen van mijn nieuwe waterdichte laarzen werkte op mijn zenuwen. Ik miste het gebruikelijke knersen van grind terwijl ik liep. Hoewel ik dat graag wilde, kon ik niet blijven stil staan om mijn nieuwe pick-up opnieuw te bewonderen, want ik wilde snel weg uit die mistige vochtigheid die om mijn hoofd wervelde, aan mijn haar plakte en onder mijn capuchon bleef hangen.

27-02-2009 om 16:22 geschreven door JolienShizzoo  

De motor startte tot mijn grote opluchting snel maar luidruchtig: hij kwam brullend tot leven en bleef met veel lawaai draaien. Tja, met een pick-up van deze leeftijd moet er wel iets mis zijn. De antieke radio werkte; een onverwachte meevaller.

Het was niet moeilijk om de school te vinden, hoewel ik er nog nooit geweest was. Hij lag, net als de meeste andere dingen, vlak langs de autosnelweg. Het was niet gelijk duidelijk dat dit een school was; ik merkte het alleen aan het bord waarop stond dat dit de Forks High School was. Hij zag eruit als een verzameling identieke gebouwen van donkerbruine bakstenen. Er stonden zoveel bomen en struiken dat ik aanvankelijk niet kon zien hoe groot de campus was. Waar was het gevoel dat dit een instituut is, vroeg ik me vol heimwee af. Waar waren de stalen hekken en de metaaldetectoren?

Ik parkeerde voor het eerste gebouw, waar een klein bord boven een deur hing met  secretariaat. Er stonden verder geen auto’s dus ik was er van overtuigd dat je hier niet mocht parkeren, maar ik besloot binnen de weg te vragen in plaats van als een idioot in de regen rondjes te rijden. Met tegenzin stapte ik uit de hete cabine van de pick-up en volgde een klein stenen paadje met aan weerszijden donkere heggen. Ik haalde diep adem voordat ik de deur opendeed.

Binnen was het licht schel en het was nog warmer dan ik gehoopt had. Het kantoor was klein: een wachtgedeelte met klapstoelen, oranje gevlekte vloerbekleding, muren bedekt met aankondigingen en mededelingen, en een grote klok die luidruchtig tikte. Overal stonden planten in grote plastic potten, alsof het buiten niet al genoeg groen genoeg was. De ruimte werd in twee delen gedeeld door een lange balie, bedekt met bakjes van metaaldraad vol paperassen en op de voorkant waren talloze kleurige folders geplakt. Achter de balie stonden drie bureaus. Aan een ervan zat een grote vrouw met rood haar en een bril. Ze droeg een paars T-shirt, waardoor ik me gelijk overdressed voelde.

De roodharige vrouw keek op. ‘Kan ik iets voor je doen?’

27-02-2009 om 16:40 geschreven door JolienShizzoo  

‘Juist,’ zei ze. Ze groef door een vervaarlijk opgestapelde berg documenten op haar bureau tot ze vond wat ze zocht. ‘Hier heb ik je rooster en een plattegrond van de school.’ Ze liep met de papieren naar de balie.

Ze nam mijn rooster met me door, markeerde de snelste route naar alle lessen op de kaart, en gaf me briefjes mee die elke docent moest tekenen en die ik aan het eind van de dag weer moest inleveren. Ze glimlachte naar me en hoopte, net als Charlie, dat ik het hier in Forks leuk zou vinden. Ik glimlachte zo overtuigend als ik kon terug.

Toen ik terugliep naar mijn pick-up, begonnen er andere leerlingen te arriveren, ik reed om de school heen achter de andere auto’s aan. Het was fijn om te zien dat de meeste auto’s ouder waren, net als de mijne, en niet zo opzichtig. Thuis had ik in een van de weinige niet zo rijke buurten gewoond die het Paradise Valley District kent. Het was heel normaal dat er op de leerlingenparkeerplaats een nieuwe Mercedes of Porsche stond. De mooiste auto hier was een glimmende Volvo, en die viel op. Toch deed ik de motor uit zodra ik op een plekje stond, zodat het donderende lawaai geen aandacht zou trekken.

In de auto bestudeerde ik de plattegrond in een poging hem in mijn geheugen te prenten; hopelijk hoefde ik dan niet de hele dag met dat ding vlak voor mijn neus rond te lopen. Ik propte alles in mijn tas, hing hem over mijn schouder en zoog mijn longen vol lucht. Ik kan het, loog ik zwakjes tegen mezelf. Niemand zou bijten. Ik ademde eindelijk uit en verliet de pick-up.

Ik hield mijn gezicht verborgen onder mijn capuchon terwijl ik naar de stoep vol tieners liep. Mijn eenvoudige zwarte jas viel niet op, merkte ik opgelucht.

Eenmaal voorbij de kantine was gebouw drie eenvoudig te vinden. Op de linkerhoek was een grote zwarte 3 op een wit vlak geschilderd. Ik voelde hoe mijn ademhaling langzaamaan veranderde in hyperventilatie toen ik de deur naderde. Ik probeerde mijn adem in te houden terwijl ik twee uniseks regenjassen naar binnen volgde.

27-02-2009 om 17:08 geschreven door JolienShizzoo  

Ik bracht het briefje naar de leraar, een lange, kalende man, die volgens het bordje op zijn bureau Mason heette. Hij gaapte me aan toen hij mijn naam zag – echt heel bemoedigend – en natuurlijk kleurde ik bietrood. Uiteindelijk stuurde hij me naar een lege tafel achterin zonder me aan de klas voor te stellen. Het was lastiger voor mijn nieuwe klasgenoten om mij achterin aan te staren, maar op de een op andere manier lukte het hen toch. Ik hield mijn blik gericht op de leeslijst die de leraar me gegeven had. Hij was nogal standaard: Brontë, Shakespeare, Chaucer, Faulkner. Ik had alles al gelezen. Dat was een troost… en saai. Ik vroeg me af of mijn moeder me mijn map met uittreksels zou willen sturen, of dat ze dat oneerlijk zou vinden. In mijn hoofd hield ik verschillende discussies met haar terwijl de leraar maar doordreunde.

Toen de bel ging – een nasaal gezoem – leunde een slungelige jongen met pukkelige huid en haar zo zwart als een olievlek over het gangpad om me aan te spreken.

‘Jij bent toch Isabella Swan?’ Hij zag eruit als het al te hulpvaardige schaakclubtype.

‘Bella,’ verbeterde ik. Iedereen binnen een straal van drie stoelen draaide zich om en keek naar me.

‘Waar is je volgende les?’ vroeg hij

Dat moest ik nakijken in mijn tas. ‘Eh, maatschappijleer van Jefferson, in gebouw zes.’

Ik kon geen kant op kijken zonder nieuwsgierige blikken te zien.

‘Ik moet naar gebouw vier. Ik kan je de weg wijzen…’ Absoluut té hulpvaardig. ‘Ik ben Eric,’ voegde hij toe.

Ik glimlachte aarzelend. ‘Dank je.’

We pakte onze jassen en stapten de regen in, die weer was verhevigd. Ik zou zweren dat verschillende mensen zo vlak achter ons liepen dat ze ons konden afluisteren. Ik hoopte dat in niet paranoïde werd.

‘Is het hier nou heel anders dan in Phoenix?’ vroeg hij.

‘Heel erg.’

‘Het regen daar niet veel hé?’

‘Drie of vier keer per jaar.’

‘Wauw, hoe zou dat zijn?’ vroeg hij zichzelf af.

‘Zonnig,’ kon ik hem vertellen.

‘Je ziet er niet erg bruin uit.’

‘Mijn moeder is half albino.’

27-02-2009 om 17:48 geschreven door JolienShizzoo