Wanneer je zoals ik in de late twenty-somethings pas aan
kinderen begint, is er meestal al een deel van je vriendenkring die dit al
achter de rug heeft. Je hoort dan de leuke verhalen, maar zeker ook de minder
leuke. Miskraam op twaalf weken, een leeg vruchtzakje, geen eisprong en dus
hormonen nemen, andere problemen waardoor natuurlijk zwanger worden zelfs niet
kan. Als het dan eindelijk zo ver is dat voor ons wel positief uitdraait, heb
je vanaf die moment een heilige schrik om alles weer even snel te verliezen als
dat het er gekomen is. De eerste weken voel je ook helemaal niets, vanbinnen.
Buiten misselijkheid dan natuurlijk. Want die was er echt wel!
Maar dan is één dag je niet misselijk voelen al genoeg om te denken dat er iets
mis is. Of als je iets in je onderbroek voelt druppen is het in je hoofd
onmiddellijk bloedverlies. Eens de eerste schopjes beginnen, ben je een klein beetje geruster omdat je de
baby dan elke dag voelt. Toch is het telkens weer spannend om naar de gynaecoloog
te gaan.
En als het niet over de baby is dat je je zorgen maakt, dan
is het wel over je gewicht en het mogelijks te veel aankomen. Want ja, je weet
dan wel dat je buik dik zal worden. Dik is zelfs een understatement. Maar toch
zijn er van die opmerkingen die je humeur onmiddellijk onder nul krijgen. De
gynaecologe die zegt dat je toch een beetje te veel bij bent en beter wat zou
gaan bewegen en opletten als je geen twintig kilo wil aankomen. De vroegere
buurvrouw die je ziet en zegt dat je het nu toch wel goed begint te zien... Ja
wat wil je: ik ben zes maand zwanger!!
Ik moet toegeven dat ik raar opkijk van de vrouwen die
zwanger zijn zalig vinden! Dat zijn zeker vrouwen zonder kwaaltjes en zonder
enig complex! Het is hun wel van harte gegund hoor, dat zalige zwanger zijn.
Het is zelfs iets om een beetje jaloers op te zijn.
Op dit moment voel ik nog te veel met mijn hoofd: wat als dit, wat als dat, wat
gaat er gebeuren als... En hoop binnen dit en 3 maand toch meer mijn buikgevoel
te kunnen volgen en gewoon: genieten!
