Wanneer je zoals ik in de late twenty-somethings pas aan
kinderen begint, is er meestal al een deel van je vriendenkring die dit al
achter de rug heeft. Je hoort dan de leuke verhalen, maar zeker ook de minder
leuke. Miskraam op twaalf weken, een leeg vruchtzakje, geen eisprong en dus
hormonen nemen, andere problemen waardoor natuurlijk zwanger worden zelfs niet
kan. Als het dan eindelijk zo ver is dat voor ons wel positief uitdraait, heb
je vanaf die moment een heilige schrik om alles weer even snel te verliezen als
dat het er gekomen is. De eerste weken voel je ook helemaal niets, vanbinnen.
Buiten misselijkheid dan natuurlijk. Want die was er echt wel!
Maar dan is één dag je niet misselijk voelen al genoeg om te denken dat er iets
mis is. Of als je iets in je onderbroek voelt druppen is het in je hoofd
onmiddellijk bloedverlies. Eens de eerste schopjes beginnen, ben je een klein beetje geruster omdat je de
baby dan elke dag voelt. Toch is het telkens weer spannend om naar de gynaecoloog
te gaan.
En als het niet over de baby is dat je je zorgen maakt, dan
is het wel over je gewicht en het mogelijks te veel aankomen. Want ja, je weet
dan wel dat je buik dik zal worden. Dik is zelfs een understatement. Maar toch
zijn er van die opmerkingen die je humeur onmiddellijk onder nul krijgen. De
gynaecologe die zegt dat je toch een beetje te veel bij bent en beter wat zou
gaan bewegen en opletten als je geen twintig kilo wil aankomen. De vroegere
buurvrouw die je ziet en zegt dat je het nu toch wel goed begint te zien... Ja
wat wil je: ik ben zes maand zwanger!!
Ik moet toegeven dat ik raar opkijk van de vrouwen die
zwanger zijn zalig vinden! Dat zijn zeker vrouwen zonder kwaaltjes en zonder
enig complex! Het is hun wel van harte gegund hoor, dat zalige zwanger zijn.
Het is zelfs iets om een beetje jaloers op te zijn.
Op dit moment voel ik nog te veel met mijn hoofd: wat als dit, wat als dat, wat
gaat er gebeuren als... En hoop binnen dit en 3 maand toch meer mijn buikgevoel
te kunnen volgen en gewoon: genieten!
Dat een zwangerschap je leven verandert is niets nieuws. Ik ben één van die vrouwen die altijd wel wist dat ze later een kindje wou met de juiste man en dan ook superblij was als het zo ver was. Toch hoop ik ergens in deze nieuwe wereld die zal opengaan mezelf niet te verliezen in al dat nieuws en al die veranderingen. En om dit voornemen te realiseren begin ik deze blog. Waar alles in komt wat er in me omgaat, ook de dingen die niet iedereen je vertelt over zwangerschappen. (Geen nood, ik hou het proper)
2015 is gestart met dit heugelijke nieuws en het zette precies een heleboel andere veranderingen in gang. 2 dagen nadat we een positieve test hadden, vroeg mijn partner me ten huwelijk op Rockefeller Center. In één klap waren twee dingen die ik liefst 'voor mijn dertigste' had gedaan gerealiseerd. We zijn beide wel echt nuchter genoeg om dit een plaats te geven en stap voor stap alles te kaderen. Ook al waren er 2 tests positief, we zouden sowieso de bloedresultaten bij de dokter én de eerste echo afwachten vooraleer we echt uitzinnig konden zijn over dit kleine wondertje.
Het 'down to earth' gevoel was er ook wel omwille van het feit dat ik op dat moment werkloos was. Allerlei rampscenario's en financiële zorgen spookten door mijn hoofd dag in dag uit. Als ik 2 maand zwanger was, kreeg ik evenwel een bevrijdend telefoontje voor een interim-job. En 2 maand daarna het aanbod voor een vaste job, bij een ander bedrijf die zelfs op de hoogte waren van mijn zwangerschap.
Als ik dus spreek over veranderingen, bedoel ik écht vele veranderingen! En elke verandering brengt op zich weer nieuwe dingen met zich mee die ik in deze blog zal delen!
