Ik ben anoniempje
Ik ben een vrouw en woon in (belgie) en mijn beroep is internet.
Ik ben geboren op 17/08/1976 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: uitgaan, muziek, lezen, internet.
Tweekanten
Omdat niks maar 1 zijde heeft
21-12-2008
Voetbal een feest????
Deze avond nog eens naar een voetbal match gaan kijken. Lokeren - KV Mechelen, als geboren en getogen Lokeraar uiteraard supporter van de thuisploeg....pfffff heb ik me zitten vervelen zeg! Niet omdat de match zo saai was, die was er 1 van de middelmatige soort, maar wel omdat bij de supporters van Lokeren de ambiance nul komma nul was! Heb 90 minuten zitten zagen dat ik eigenlijk liever in het vak van Mechelen had gezeten.... dansen, springen, zingen enzovoort jeetje das pas voetbal kijken! je favoriete ploeg aanmoedigen en zelf terwijl plezier maken. Oooh was ik jaloers op die springende en swingende kerstmannen van Mechelen. Nee ik zat daar tussen een hoop droogstoppels en na het zoveelste leuke lied van Mechelen was het antwoord van de spionkop van Lokeren niet meer dan : " boeren... boeren...." ik zakte bijna door de grond van schaamte. Is dat echt het beste dat ze hier als verweer hebben???? De doelpunten konden me al lang niet meer schelen ( ja , ik weet dat de eindstand 2-2 was). Ik heb me geamuseerd, en nog genoten ook ,door het bekijken naar de vak van de Mechelen supporters. Het doet mijn hart zeer om het te moeten zeggen, maar wat een koude kak hier in Lokeren zeg! Dus Mechelaars, doe zo voort, steun jullie ploeg met hart en ziel en blijf alsjeblieft voor zo'n sfeer zorgen op de Belgische voetbalvelden. Ook al blijft mijn voetbalhart bij Lokeren, ik word een waanzinnige supporter van de KV Mechelen fans. Door jullie heb ik nog een leuke voetbalavond gehad, thx
Hoe raar kan het soms gaan. Deze weekend weer heel veel last van het tweekanten-gevoel. Aan de ene kant super veel lol gehad, met ons tweetjes en met vrienden. Lachen, gieren, eindeloos babbelen, pintje, dansen, genieten... En aan de andere kant, steeds die bezorgdheid over R. zijn ma in het achterhoofd. Hopelijk weten we vanavond al iets meer na zijn gesprek met haar huisarts. Dus vandaag echt wel die monday blues omdat je na al het plezier die de zorgen naar de achtergrond duwt, opeens weer in de realiteit zit. Op zulke momenten sta je er extra bij stil dat het leven toch enorm kort is en dan vraag ik me af wat voor zin het heeft om toch angstvallig bepaalde dingen geheim te houden voor mensen die je graag ziet. En toch... Net omdat we hier zo kort rondhobbelen op deze bol, willen we het zo aangenaam mogelijk hebben. En mensen die veel voor je betekenen niet kwetsen met dingen waar je jezelf perfect gelukkig bij voelt. Zo ben ik in januari gestopt met mijn job, niet omdat ik genoeg had verdient om te rentenieren hoor, lol, maar omdat het te zwaar werd , ik door de uren amper nog een sociaal leven had en omdat mijn bij-beroep dat ik al vier jaar doe, erg goed loopt. Alleen...slechts enkelen weten wat ik doe. Er is niks illegaals aan, niks gevaarlijk, maar ik voorzie mensen tegen betaling op internet van erotisch materiaal. En laat dat nu net iets zijn dat een ouder niet wil horen als job keuze voor hun dochter. Ik heb mezelf nog nooit zo gelukkig gevoeld sinds ik die beslissing heb gemaakt. Ik hoef niet meer de baan op, ben altijd thuis als mijn ventje van het werk komt, heb weer een sociaal leven, zit veilig thuis zonder dat iemand me kan aanraken. En toch... ze zouden het niet begrijpen. Ik heb reuze ouders maar mijn job van nu zouden ze serieuze problemen mee hebben, dus laat ik hen maar in de waan dat ik huisvrouw geworden ben en dat mijn vriend genoeg verdient. Voorlopig stellen ze geen vragen meer, maar toch wringt het soms omdat ik hen iets wijsmaak.
Wat kan je meer doen dan luisteren, luisteren naar iemand wiens ouders problemen hebben doordat de moeder zwaar ziek is. Ik weet al lang dat de relatie tussen mijn vriend, laat ik hem R. noemen, en zijn ouders niet schitterend is, maar toch zijn ze nog steeds heel belangrijk voor hem. Wat kan ik meer doen dan er zijn voor hem, ook al heb ik zijn ouders nog nooit gezien. Maar toen R. onlangs vertelde dat zijn ma enorm veel vergeet de laatste tijd en soms heel prikkelbaar is, in combinatie met diabetes en nog andere aandoeningen, kon ik het niet helpen om aan dementie te denken. Tja, heb dan ook 10 jaar lang als verpleegkundige gewerkt en ervaring haal je zoveel uit. Wat kan ik meer doen dan R. mijn schouder aanbieden, toen vanavond bleek dat de situatie van kwaad naar erger gaat en hij vraagt naar mijn ervaringen vroeger. Ik kan de situatie toch niet mooier voorstellen, ik kan toch niet verzwijgen dat dit waarschijnlijk nog niet het begin is, maar dat het ergste nog moet komen. Wat kan ik meer doen wanneer ik de tranen in mijn schat zijn ogen zie, dan hem troosten en zeggen dat ik er ben voor hem? Het zal zwaar worden lieverd, heel zwaar, maar verlies nooit de liefde voor je ma, hoe erg ze ook doet. Besef dat het de ziekte is die van haar een ander mens maakt. En weet vooral dat ik er altijd voor jou zal zijn xxx
Raar, heb altijd al de neiging gehad om dingen die in mijn leven gebeuren neer te pennen. Niet dagelijks, maar als ik de behoefte eraan heb. En meestal is dat in periodes dat het ff minder gaat. Voorlopig lijkt alles top te gaan. Maar toen mijn vriend deze avond thuis kwam met de mededeling dat zijn moeder en vader zware problemen hebben doordat zijn ma op korte tijd dement is geworden, kreeg ik het akelige gevoel dat de komende maanden heel zwaar zullen worden. Misschien is dit niet de reden waarom ik terug de behoefte heb om mijn gevoelens van me af te schrijven, misschien hing het er al langer aan te komen en is dit de druppel. Tweekanten is ook niet zomaar een naam. In mijn leven zijn er heel wat dingen die 2 kanten hebben, waar sommigen niks van af weten. Mijn job, mijn relatie, mijn sexuele geaardheid,... Nu ja, ik zie wel hoever ik raak, het is een gehele geruststelling dat ik mijn plekje heb om lekker onbezorgd en anoniem al mijn hersenkronkels los te pennen.
