Ik ben Bertje, en gebruik soms ook wel de schuilnaam BBA.
Ik ben een man en woon in West-Vlaanderen (België) en mijn beroep is Postbode.
Ik ben geboren op 01/08/1986 en ben nu dus 38 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Browsergames, Wielrennen, Badminton, Sociaal Vertier.
Ik hoop door te schrijven weer een gezonde relatie met eten te kunnen krijgen.
mijntweededieet
Therapeutisch eetdagboek
20-08-2017
Nieuwe week, nieuwe start
Goeie avond beste dagboek, beste lezers...
Het is een tijdje geleden dat ik iets schreef op mijn blog en hoe minder ik schrijf hoe minder het meestal ook met me gaat. Ik heb een paar lastige weken achter de rug. Grotendeels heb ik dat aan mezelf te wijten: ik slaap veel te weinig, te onregelmatig en op alle mogelijke tijdstippen. Mijn sociaal leven komt of kwam (even) onder druk omdat ik 's nachts vaak opbleef en overdag op de vrije uren slaap moest inhalen. I blame Netflix: mijn lievelingsserie House MD is nog maar tot eind deze maand beschikbaar en ik moet nog 3,5 seizoenen zien te kijken.
Maar het zijn ook andere gewoontes die steeds zwaarder beginnen door te wegen: in allerlei browsergames vaak inloggen om toch maar ideaal te trainen of te spelen. Het is nog niet zo met eten dat ik verslaafd was of ben, maar het begon er toch op te lijken. Ik heb daarom besloten te stoppen met de helft ervan. Als gamen een opgave of een taak wordt moet je het niet blijven doen natuurlijk.
Uiteraard is dit alles ook nefast voor mijn dieet. Ik sta nu op 113 kilogram bij het begin van het badmintonseizoen. Afgelopen donderdag moest ik om 21 uur naar huis: ik kon gewoon niet verder. Mijn enkels deden pijn, een pijn die ik al een paar weken sluimerend ervaar, maar nog niet aan mezelf durfde toe te geven. Ik heb mezelf voorgenomen om elke avond om 21.30 uur te gaan slapen, zo heb ik elke nacht toch ten minste 6 uur slaap. Alleen drinken achter de pc moet er ook uit...
Mijn moeder is zoals wel vaker ontgoocheld dat ze me niet genoeg ziet. Ik maak mezelf wel wijs dat ik daar wel mee om kan gaan, maar toch voel ik me wat schuldig. Het was inderdaad al drie weken geleden dat ik haar zag afgelopen week. Van mailen of smsen houdt ze niet, dat zou makkelijker zijn, maar dat lukt dus ook maar amper.
Mijn vriendin is ook aan het dramatiseren dat ik niet genoeg tijd voor haar maak en dat we beter uit elkaar gaan. Dat zeggen we af en toe wel tegen elkaar, dus ik zit er al zo niet meer mee. Morgen kan ze weer plots bijgedraaid zijn. Het sociale leven is soms als jongleren met balletjes en de afgelopen weken zei mijn lichaam me dat ik geen twintiger meer was. Ik moet leren leven naar de uren van mijn job, me niet volproppen met rommel en genoeg water drinken.
Morgen begint een nieuwe week en ik heb vrijdag met mijn tweede baas of teamleader de afspraak gemaakt vooral eerst voor mezelf te zorgen. Ik heb de app 'Fitnesspal' geïnstalleerd waarin je je calorie-inname, mits wat moeite kan bijhouden. Je kan je water-inname en trainingen uploaden enzovoort. Ik hoop dat dat ook al wat helpt.
Velen zitten nu misschien op terras of liggen/zitten hun partner te vogelen, ik zit achter mijn laptop deze blogpost te schrijven. Vrouwlief is de deur uit en ik had geen zin in sociaal contact vanavond. Weer gaan drinken, wat te veel geld uitgeven, wat te veel drinken en het dan weer een hele zondag moeten bekopen. Nee, ik heb intussen een lekker bad genomen met een lekkere bruisbal. Precies een gigantische oplossende Dafalgan in het water, plezier voor jong en iets minder jong.
Deze morgen moest ik onverwachts gaan werken. In het postkantoor dicht bij deur moest ik starten om dan pakketten te gaan uitreiken in een uitgestrekt gebied aan onze Belgische kust. Ik kende laat ons zeggen de helft van het geografische gebied, maar de manier van uitreiking in een 'vreemd' kantoor maakte me toch wat nerveus. Het bleek dat ze echter veel professioneler bezig zijn dan ons kustkantoortje. Ze werken er namelijk met een app op de GPS, die ze pakketjes automatisch in een redelijke volgroute stopt. Ja, het vergt iets meer voorbereidend werk, maar wanneer je ergens dus de weg niet weet kan je eigenlijk moeilijk verloren rijden. Je krijgt zelfs een print mee van de volgorde van je af te werken taken.
Ik deed het liever dan een krantenroute op zaterdag: het is minder stress en ook gewoon minder hard werken en later opstaan. Het startuur is 8.30 uur. Ergens logisch dat je de mensen niet vroeger uit hun bed belt. Het is tenslotte ook zaterdagmorgen voor hen...
De weegschaal was me warempel goedgezind deze morgen, want er was een kilo af. Goedgeluimd heb ik dus op mijn gemak kunnen ontbijten en bij mijn terugkomst was het middageten net klaar. Drie mini-hamburgertjes in één grote hamburger met veel groentjes die het bord versierden. Ik waande me even op restaurant, maar dan goedkoper en het was wel nog self-service. Gelukkig hebben we wel een vaatwas.
Daarna eigenlijk niet zo gek veel gedaan vandaag. Ik ben om een kapstok geweest voor in de gang, de juiste vijzen en pluggen ervoor ook gaan halen en nog het een en ander weggesmeten in het containerpark. De middag was alweer voorbij en ik voelde me plots leeg en moe. Dat komt wel meer voor op zaterdag, maar dat komt dan door dat ik heel vroeg op moest. Nu was dat eigenlijk niet het gevel. Ik heb een paar uur geslapen en sinds 20 uur weer op. We hebben samen gegeten en zij wou nog uitgaan, dus waarom niet? Ik had echt geen zin om nog aan te zetten, voldaan van de boterhammetjes met soep.
Nu nog drie rijstcrackers aan het snacken en een volledige fles plat water. Ik wil niet meer snoepen vanavond. Let's do this shit. Positive vibes en al! ;)
Het is bijna half twee, een tijdstip waarop het altijd donker is. Vreemd genoeg zijn de buren nog op, want ze doen nu hun rolluiken dicht. Misschien zijn ze bang van maanlicht.
Of van het feit dat ik schaarsgekleed in de living naar House MD zit te kijken. Zouden ze ook hebbe gezien hoe ik een half pakje koekjes heb verorberd, gecombineerd met een glas melk?
Na het sporten heb ik wel een test doorstaan. Ik ben niet meer mee iets gaan drinken, want van eentje komen er steeds meer. Ik had vooraf bewust niet veel geld op zak gestopt.
Mijn vrije dag was vrij saai, maar ik heb goed kunnen rusten en niet echt overdreven veel gegeten. Ik heb me hiervoor nog eens gewogen. 112 kilo: niets eraf, niets erbij.
Ik beklaag mezelf nu al dat ik niet vroeger mijn bed inkroop. Ik word over drie en half uur op mijn werk verwacht. Slaapgebrek helpt ook niet tegen obesitas, dat weet ik eigenlijk ook wel.
Het is toch te laat. Nog een of twee afleveringen en dan nog twee uurtjes tukken in de zetel.
Ik lig in bed, voldaan van de dag die straks alweer geschiedenis zal zijn. Ik ben recentelijk 31 lentes oud geworden. Of 30+, dat klinkt jonger: de tijd gaat al snel genoeg.
Moe, maar weigeren om echt te slapen. Morge heb ik een vrije dag, maar toch zal ik mijn wekker zetten. Het negatiefste puntje van mijn job is dat je midden in de nacht kan worden opgebeld om toch je botten te komen afdraaien. Iets plannen op een losse vrije dag is dus living on the edge, zwaar doorzakken al helemaal Russian Roulette.
Bruce Springsteens 'Glory Days' is op de radio en ik mijmer over mijn leuke, maar toch veeleisende werkdag. Ik heb twee jonge vrouwen geholpen: de ene had zichzelf buitengesloten en had telefoon noch autosleutels bij; de tweede zat in het grind in de berm van een havenweg. Ze was gevallen met de fiets en niemand stopte om te helpen. Haar eerste werkdag op een nieuwe job naar de knoppen, net als haar mooie broek.
Ook qua eten geen excessen vandaag. Ontbijt: 3 belegde boterhammen. Overdag 3 pistolets die mijn vriendin daags voordien had belegd, aangevuld met een gratis gekregen currubroodje. Een mens moet al van staal zijn om dat te weigeren. Vanavond zelfgemaakte pitta's met gyros. Een eerste goede zonder meer dag dus, ook op dat vlak.
Ik ga toch goed kunnen slapen nu, Donovan op Spotify. Slaap ze!
De voorbije dagen waren niet makkelijk. Een avondje uit eten met een paar vrienden, te weinig slaap en toegenomen stress op het kantoor...
Ik heb amper ontbeten en eigenlijk constant mijn maag gevuld met rommel in plaats van normale voeding op de gewone eetmomenten. Zo kom ik er natuurlijk nooit.
Ik ga donderdagavond weer badmintonnen. Ik doe het nog steeds graag, maar voel dat mijn gewicht meer en meer doorweegt. Ik ben iets trager en durf minder te springen of duiken naar een pluim.
Vandaag heb ik me overslapen trouwens, iets wat me nog niet veel is overkomen. Wat heb ik zoal gegeten? Twee Monster-energydrinks, twee zwarte koffie's, een cappucinootje uit de automaat en een flesje water. Vier pakjes Royco-soep, een dubbele boterham en een broodje eiersalade.
Het was weer werken geblazen deze ochtend. Het viel dik tegen en ik slaap normaliter erna een paar uren om aan het weekend te kunnen beginnen. Helaas: er is vrij veel drukte in de straat en echt lekker geslapen heb ik niet.
Ik ben hangry. Ken je dat woord? Het is een versmelting van 'hungry' en 'angry'. Het komt er op neer dat ik chagrijnig word van de honger.
Voor het werk heb ik twee cupcakes gegeten, tijdens het werk een koffiekoek en een Canada Dry, na het werk gestopt in de Lunchgarden voor een mini taboule, een frambozengebakje en een croissant. Uiteraard met twee black coffee's erbij...
Het begint een traditie te worden na het werken op zaterdag om even me-time te nemen in de Lunchgarde. Op zich zou daar ook niets mis mee zijn, maar ik zou er dan beter gewoon lunchen dan snacken. Het zal qua prijs op hetzelfde niveau zitten, maar ik zal langer verzadigd zijn.
Het is vroeg in de morgen, maar het is al klaar buiten. Ik heb de late shift, maar heb er ook van geprofiteerd om (te) laat op te staan. Snel nog dit berichtje typen, een koffie slurpen en nog een cupcake naar binnen werken. Gisterenavond is ongeveer de helft uitgedeeld geweest, vandaag volgt de andere helft op mijn werk. Het zal best zijn dat ze hier niet meer in huis zijn.
Ik neem mezelf voor om vandaag een broodje te kopen in de Spar of de Carrefour en geen foute keuzes te maken. Een fles water neem ik zo meteen ook mee op weg. Maar nu snel die koffie verder binnen gieten, of ik kom nog te laat.
Ik weeg mezelf bijna dagelijks en ken daarom de schommelingen in mijn ochtend- en avondgewicht ook. Dat kan tot een volledige kilogram gaan en daarom ga ik meestal ook 's ochtends op de weegschaal staan. Sinds kort hebben we thuis een sterke manuele weegschaal, omdat het aantal tienden van een kilo die ik verlies of bijkom er niet meer toe doen. Het getal is immers te groot geworden om daarom nog mee rekening te houden. Gisterenavond bij het maken van dit online dagboek schoot de wijzer resoluut naar 112 kilogram. Als je weet dat ik 'slechts' 1,75 meter lang ben weet je dat dit veel te veel is. Overdreven gespierd ben ik ook al niet. Nee, ik sta gewoon veel te vet. Met alle gezondheidsrisico's die daarmee gepaard gaan.
Toch geloof ik dat ik het tij kan keren, ook al mislukt het afvallen al jaren. In 2010 had ik hier ook al een blog waarin ik schreef hoe ik van 125 kilogram naar 75 eenheden ging. Ik deed er een volledig jaar over en ben toen letterlijk op Nieuwjaarsdag beginnen diëten. Hamburgers in porties verdelen, boterhammen tellen, bakken in olijfolie en de olie in de pan gieten met een eetlepel in plaats van cirkeltjes te tekenen met de fles zelf. Ik heb het allemaal gedaan, heel gedisciplineerd. Het lukte, maar mijn leven stond wel enkel in functie van het diëten. Ik was werkloos en had iets positiefs nodig om op te richten om het feit dat ik -in mijn ogen- geen werk 'kreeg' te verwerken, na jaren hard gestudeerd te hebben.
Mijn leven is eindelijk wat gestabiliseerd. Ik blijf werken bij Bpost, omdat ik na wat zijsprongen heb gezien wat ik absoluut niet wil en dat het gras elders niet altijd groener is dan bij het postbedrijf. En voor mij is de losse band met collega's en een niet al te hiërarchische structuur belangrijker dan ik voordien dacht. Daarnaast hebben we ook een huis aangekocht, dus impulsief iets anders gaan doen zou er sowieso niet meer bij zijn. Ik heb vrienden die om me geven, een vriendin die zielsveel van me houdt en ouders die me vaker willen zien dan nu het geval is. Enkel ik lijk soms niet gelukkig te zijn. Ik wijt het aan mijn werk: het vroege opstaan, de flexibiliteit die van mij wordt gevraagd, de overuren die niet opgenomen kunnen worden, het slaapgebrek.
Ik had altijd al excuses weet ik nu. Toen ik zittend werk deed was het excuus voor het bijkomen in gewicht dat ik onvoldoende beweging had. Maar ook als voltijds werkende postbode die nogal wat overuren doet kom ik (langzaam, maar zeker) bij. Als je weet hoe hard wij werken is dat opmerkelijk. Ligt dat dan allemaal aan mijn eetpatroon? Als ik eerlijk ben met mezelf moet ik schuld bekennen. Het is ook allemaal zo lekker en aanlokkelijk: boterkoeken met pap en chocolade, een warm worsten- of currybroodje in de ochtend, al dan niet afgewerkt met mayonaise of ketchup, een lekker Snickers en een suikerrijk drankje bovenop. Ik zal het er wel afwerken...om enkele uren later alweer iets ongezonds te kopen.
Ja, ik beschik nochtans over eigengemaakte (lees: mijn vriendin) lunches. Die zijn ook best lekker, maar blijven soms staan of worden soms weggegooid/weggegeven. Ik heb inmiddels al te veel ongezonde brol in mijn gaffel gewerkt. Tuurlijk voel ik me schuldig, ongezond en volgevreten. Bijna dagelijks. Het zou moeten eindigen houd ik mezelf voor, maar het lukt nog niet. Door erover te schrijven hoop ik door zelfconfrontatie een manier te vinden om ermee om te gaan, ergens lotgenoten te vinden of inspireren.
Vandaag ben ik een dagje thuis, als voorafgaande recuperatie voor zaterdag die ik zal moeten werken. Ik heb rijkelijk uitgeslapen, wat gezien mijn chronisch slaaptekort goed is. Maar mijn ontbijt en lunch zijn zo weer in elkaar overgelopen, al moet je dat vooral niet letterlijk nemen. Ik heb drie cupcakes gegeten en twee suikerloze koffie's. Niet evenwichtig, maar de suikerloze koffie is een opsteker. Vroeger dronk ik altijd suikerloos en dat moet er nu weer ingeslopen worden, gezien het aantal koffie's dat ik nodig heb om dagelijks enigszins te functioneren.
Ik denk dat ik nu nog een kom soep ga drinken, verder ga dweilen en dan langzaam mijn sportzak ga maken.
Ja: als obese persoon sport ik nog vrij veel. Doorgaans twee keer per week, maar in de vakantieperiode slechts eenmaal omdat de sportzaal bij een school hoort die dus nu gesloten is. Ik speel badminton op recreatief niveau, maar ga er nog altijd volledig in op. Ik voel me slechter dan vroeger door mijn gewicht. Ik besef dat ik niet overal meer even goed bij kan en word sneller vermoeid, waardoor ik minder matchen echt vol kan meestrijden. Laat het verder een drijfveer zijn om toch maar gezonder te gaan leven.
Ik houd het hier voorlopig bij, maar ben van plan regelmatig te schrijven. Niet in de eerste plaats voor andere mensen of volgers, maar vooral voor mezelf. Vragen, opmerkingen, bedenkingen, tips zijn zeer zeker welkom via mail of reactie's op mijn blogposts. Want obesitas is meer en meer aanwezig in onze samenleving. Vroeger waren dikkere mensen meer uitzonderlijk, nu kom ik ze overal tegen. Alleen nog niet in die mate als mij, maar toch. We weten allemaal wel dat het aartsmoeilijk is om extra kilootjes moeilijk kwijt te raken zijn, dus eenmaal ze eraan hangen...
Iets positiefs om te eindigen? Wel, mijn buren hebben hun klimop gesnoeid, het is rustig in de straat en ik heb al flink opgeruimd. Ik zal dus van vrouwlief al mijn punten hebben en zorgeloos kunnen gaan sporten. Hopelijk blijf ik vanavond van de alcohol af, want daar moet ik ook een beetje mee beginnen opletten.
