De eerste twee weken van hun relatie waren geweldig. Ralph vond Jenny tof en Jenny vond Ralph tof. Meer moet dat niet zijn. Het leeftijdsverschil, Jenny was er al 34 en Ralph slechts 15, deerde hen niet. Absoluut niet.

Na drie weken had Ralph Jenny al uitgenodigd om bij zijn thuis te komen eten. Hij had tegen zijn vaders gezegd dat zijn nieuwe vriendin morgenavond zou langs komen en of ze mocht mee eten. Dat laatste was zeker geen probleem voor Richard en Erika, dat eerste, zijn nieuwe vriendin echter wel. Ralph ha nog nooit een vriendin gehad, wel eens een vriend, dus hoe kon je dan spreken van een ‘nieuwe’ vriendin? Dat kon er niet in bij Richard. Hij had zijn zoon een paar lappen verkocht en hem voor altijd verboden om over zulke dingen te liegen.

Richard: Ha dag Jenny.  Het was toch Jenny, niet?
Jenny: Jawel meneer, u hebt het bij het juiste eind, behalve de uitspraak dan.
Ri: Ah zo, al direct tegenspreken?
J: Ja, waarom niet, juist is juist.
Ri: Kijk, wat jij denkt maakt mij niet uit, willen we dat afspreken?
Erika: Niks te willen!
Ralph: Ja zeg, wat zijn we weer vriendelijk, als we zo gaan beginnen… Zeg Jenny, wist jij eigenlijk dat mijn ma een kerel was?
J: Neen, amai nu dat je het zegt. Als je goed kijkt zie je het nog wel, daar zo, onder haar neus.
Ra: Ja ja, dom hé.
J: Zeg dat wel ja. Alé twee venten hier in huis dan. Zal wel plezant zijn soms…
Ri: En trouwens Jenny, nog niets. Dat zal onze Ralph wel nooit uit zijn eigen vertellen. Wij hebben hem voor de deur gevonden en Erika is er zelfs bovenop gaan staan. Dat was pas lachen toen…

Van een verpeste sfeer was ondertussen al lang geen sprake meer. De vier lachten en bulderden, het was een prachtige avond. Niet alleen Ralph en Erika werden er doorgetrokken, maar ook het candid camera verhaal van Richard en de ouderdom van Jenny werden flink door het slijk gehaald. “Iedereen gelijk voor de wet” schreeuwde Richard tussen de lachbuien door. Erika verdween op de gepaste momenten naar de keuken om het avondmaal verder klaar te maken. Richard had er sterk op aangedrongen dat Erika haar specialiteit, omelet met worst, zou klaarmaken voor het bezoek. Dat zou zeker in de smaak vallen.

Ondertussen was ze al een tiental keren opgesprongen, naar de keuken geweest en teruggekomen, toen ze plots zei: “Kom we gaan naar de frituur.” De omelet met worst waren altijd geweldig lekker geweest, maar de helft van de tijd lukte het haar niet. Vandaag was weer zo een dag. Ten eerste had ze nog maar drie eieren in de koelkast gevonden en ten tweede waren de worsten aangebakken. Maar ja, niemand scheen dat erg te vinden en ze gingen nog steeds goedlachs naar frituur “Flor’s Frietje”.

Jenny kende Flor nog van vroeger op school. Flor kende haar waarschijnlijk niet meer. Dingen in zijn geheugen opslaan, nee, dat was niets voor hem. Vorig jaar had hij, dankzij zijn bloeiende wapenhandel, genoeg centen gevonden om de verlieslatende frituur “Karel” over te kopen. Sindsdien draaide het daar alweer een stuk beter, hoewel het nog niet volledig aan de verwachtingen van De Nul beantwoordde.

(wordt vervolgd)