Niet Fons, ook niet Jenny, maar Sammie was als eerste bij Kaat. Nog geen vier uur na de bevalling was ze al in het ziekenhuis gearriveerd. Fons was namelijk maar matig geïnteresseerd in nakomelingen en Jenny zat bij Michael, een leraar Frans uit het zesde middelbaar, thuis, weet ik veel wat te doen.

Kaat en Sammie praatten wat over koetjes en kalfjes en terloops kwam de pasgeboren baby ook wel eens aan bod, maar dat was toch duidelijk niet de hoofdmoot van het gesprek. Een kwartiertje later was Sammie alweer weg. Ze moest gaan werken. Raar, het was bijna half acht ’s avonds. Maar het kon. Ze had in het verleden wel eens laten vallen dat nachtwerk wel eens iets voor haar zou kunnen zijn. Wie weet had ze ondertussen een job gevonden.

Vijf dagen later werd Kaat uit het ziekenhuis ontslagen. Tijdens de afgelopen dagen had ze veel bezoek gekregen, spijtig dat het alleen van dokters en verpleegsters was. Noch haar vriendinnen, noch haar vader waren haar komen opzoeken. Ze wandelde met haar tas vol vuile kleren door de gangen van het ziekenhuis. Ze was bijna aan de uitgang. Wat nu, dacht ze in haarzelf. Ik kan dat kind toch niet opvoeden. Ze liep door de automatische deuren en stond nu buiten, in de regen. Het was verschrikkelijk slecht weer. Maar wat was dat daar? Een klein grijs Peugeot’ke stond daar ongeveer 50 meter voor haar te toeteren. Het was niet waar! Wat een verrassing! Sammie was daar! “Hé Kaat, kom vlug, stap in!” Kaat mankte naar de auto deed het portier open en stapte in. Lieve was er niet bij. Volgens Sammie lag ze ziek in bed. Jenny was er ook niet, die zat bij een of andere Michael of zoiets. Ook Fons was er niet.

Sammie: Hey Kaat, hoe is ‘t?
Kaat: Fantastisch, eindelijk naar huis! Ik vind het super dat je mij bent komen ophalen.
S: Voor jou alles hé!
K: Natuurlijk, je weet wat de gevolgen kunnen zijn hé.
S: Ja daarom! Zeg, waar is de kleine?
K: Ah ja, even kijken. 20 seconden later Shit vergeten, ik wist dat er iets ontbrak!

Zonder nadenken en zonder stuurcontrole gooide Sammie het wiel om. Bijna waren ze er geweest. Een zwarte pick-up raasde hen luid toeterend voorbij. Sammie duwde haar poot voluit op het pedaal. Minder dan een minuut later stuurde Sammie haar bolide voor de ingang. Kaat sprong er uit, ging op haar gezicht, hinkte naar de deur en mankte verder naar de balie. “Waar zijn hier de verloren voorwerpen, en snel alstublieft!” Een blond verpleegstertje van rond de vijftig jaar moest even slikken en dacht na. “Hier naar links de gang door lopen tot achteren en daar de lift naar het derde verdiep. Daar ga je direct naar rechts en de eerste deur weer rechts. Je bent er dan bijna. In die gang neem je de vierde deur links en achterin die kamer is een kot met verloren voorwerpen.” Kaat had het begrepen, en onthouden ook. Ze snelde naar boven. Iets later dan een doorsnee mens arriveerde ze in de kamer. Ze opende de blauwe deur van het opbergkot. Oef, hij lag er nog! Ze nam hem op en slenterde terug naar beneden. Aan de balie knikte ze nog even naar de verpleegster en verdween naar buiten, naar Sammie.

S: Alé de baby hadden ze toch nog bewaard.
K: Ja ja, precies wel hé. Maar wat nu?
S: Hoe bedoel je?
K: Wat moet ik nu met hem aanvangen?
S: Ah, het is een jongentje, wat schattig.
K: Ja, maar wacht ik zal nog eens checken voor de zekerheid… jawel een jongentje.
S: Tsja, je kunt hem niet opvoeden eigenlijk hé.
K: Ja dat is het probleem, en veel zin heb ik er eigenlijk ook niet in. Hij heeft geen vader, zijn opa die er niks om geeft, arm kind.
S: Zeg dat wel ja. Droppen zou ik zeggen.
K: Serieus?
S: Tuurlijk, of durf je niet?
K: Hola, als er hier iemand iets durft ben ik het wel!
S: Ja, dat klopt wel.
K: Kom Sammie ik zal eens wat laten zien. Stop daar op de inrit van dat rode huis.

Een weinig later stopte Sammie voor het rode huis. Kaat deed de deur open nam haar baby en snelde naar de voordeur. Toch iets te snel blijkbaar… daar ging ze weer tegen de grond, met baby en al. Met veel gevloek en bloed kroop ze overeind met de kleine. Nog erger mankend dan voorheen kwam ze aan de voordeur, legde de baby tegen de deur op de grond, belde aan en wandelde voorzichtig naar de auto. Met bebloede handen nam ze de klink vast, opende voor de zoveelste keer het portier en ging zitten. “Sammie, rijdeuuuuuuuuh!”

(wordt vervolgd)