Slechts één middelgrote verhuiswagen volstond voor Teun. Twee maanden eerder had hij een nieuw huis gekocht. Niet groot, niet klein, niet nieuw, niet oud, juist goed genoeg voor hem. Hij was zijn appartement beu. Na drie jaar vond hij het wel welletjes geweest. Hij was toe aan iets anders, aan iets compleet nieuws. Hij was in zijn auto gesprongen, beginnen rondrijden en nu twee maanden geleden belandde hij hier. Liefde op het eerste gezicht. Niet getwijfeld, direct gekocht. Vandaag werd er verhuisd. Dat deed hij niet zelf, daarvoor had hij een gespecialiseerde firma laten komen: Jos verhuizingen e.a. Wat die e.a. daar deden wist hij zelf ook niet. Hij dacht dat Jos ook nog wel andere dingen deed.
Teun had iets te verbergen, neen verkeerd, hij had véél te verbergen. Hij had zijn vrouw meppen verkocht totdat ze blauw zag. Hij had zijn vroegere buurmeisje herhaalde malen misbruikt en ook nog een jonge vrouw verkracht tijdens één van de zes zomervakanties met zijn vroegere gezin. Ondertussen had hij er drie jaar gevangenis, normaal waren het er vier geweest, maar hij werd zoals de meeste misdadigers vervroegd vrijgelaten, en acht maanden psychiatrische instelling opzitten. Nu was hij 53 en een vrij man. Een nieuw leven kon beginnen. Of het veel zou gaan verschillen van het vorige wist hij nog niet. Hij zou wel zien…

(wordt vervolgd)