Karel en Jean ruimden samen de troep op en smeten de overgebleven kleren in de vuilbak. Een kwartiertje later verliet hij De Trut en moe zette hij koers naar zijn bed. Hij was net de deur uit en zag de twee daar liggen, op een hoopje tegen de muur. Ja zeg, dat kon hij toch niet zo laten gebeuren. Zou hij? Hij twijfelde even… Toch haalde zijn gezond verstand het van zijn dierlijke lusten en hij besloot de meisjes thuis af te zetten en verder niets, nee verder niets hield hij zich voor…

Hij kwam eerst voorbij het huis waar Jenny woonde. Hij belde aan. Haar vader deed vrij snel open voor iemand die waarschijnlijk al een paar uur in zijn nest lag. Hij leverde Jenny over aan de vader, deed een korte uitleg en was weer weg. Nu naar Fons, dat zou wat anders worden.

Hij zette zijn auto stil op de inrit en stapte uit. Hij deed het achterportier open en keek naar Kaat. Het kon nog, Fons zou toch niet wakker worden. Snel trok hij haar twee laatste kledingstukken van haar lijf en liet zijn broek zakken. Mmm, dat was al weer lang geleden, véél te lang. Opvallend voorzichtig legde hij zijn dikke lijf op dat van de nog steeds groggy zijnde Kaat. Mmm. Dat moest hij meer doen, dacht hij ineens. Hup hup hup, hij had er plezier in. Kaat iets minder, maar ze wist het toch niet. Een vettige grijns ontstond op zijn gelaat.

Jean duwde voor de derde keer op de deurbel. Het licht in de gang ging aan. Daar was Fons. Het duurde nog even maar uiteindelijk deed hij de nieuwe voordeur voorzichtig open.

Jean: Dag Fons, sorry voor het storen, maar ik denk dat dit uw dochter is.
Fons: Ha de Jean, nee ik denk van niet. Mijn dochter is gewend met kleren door het leven te gaan.
J: Kijk eens goed naar haar gezicht Fons. Is dat Kaat niet?

Jean hief het achterovergeslagen hoofd van Kaat op. Beeld of klank kwam er niet uit.

F: Nu dat je het zegt. Ze heeft wel wat weg van mijn dochter.
J: Het IS uw dochter Fons. Haar kleren heeft ze verloren in De Trut.
F: Ah zo. Kom geef maar hier dat ding. Hier zal ze niet goed van zijn…
J: Nogmaals sorry voor het storen en…

Fons had de voordeur al dichtgesmeten. Oh nee, de nieuwe voordeur. Hij strafte zichzelf in zijn gedachten. Ah zo, mijn dochter is van dat type, natuurlijk dat zo iemand direct zwanger wordt. Ze kon niet eens op haar benen staan. Hij sleepte haar naar de living, tilde haar op en smeet ze in de sofa. Nu het plezantste deel dacht hij. Een stevige rechter kwam hard neer op haar kaak. Shit, bloed! Fons spurtte weg. Subiet zou hij nog tegen de grond gaan. Eigenlijk was ze wel genoeg gestraft vond hij. Niet alleen door die klap van daarjuist, maar ook door haar zwangerschap. Hij ging terug slapen.

(wordt vervolgd)