Flor had zijn bijnaam niet gestolen. Iets meer dan negen maanden geleden, tijdens het galabal, had hij een nummerke gemaakt met Kaat. Dat hij Kaat met die fantastische openingszin had kunnen versieren mag al een wonder genoemd worden, maar dat ze daarna direct de toiletten hadden opgezocht, onder het mom van ‘het zit tegen het doek’, is al helemaal verbazingwekkend.

Sinds Kaat haar vader had opgebiecht over haar zwangerschap, had Fons elke steun, écht élke steun geweigerd. Het enige wat hij deed was een beetje lachen met haar ellende. Het was inderdaad dikke miserie met Kaat. De Nul had elke vorm van vaderschap direct in alle toonaarden verworpen. Naar eigen zeggen voelde hij er zich niet klaar voor. Dat klopte ook, meer nog, hij zou er nooit klaar voor zijn. Daar stond ze dan, alleen, zonder hulp. Haar drie vriendinnen zorgden wel wat voor haar. Maar tenslotte was het haar en niet hun kind zeiden ze. En dat was juist.

Het enige waar Fons belangstelling voor had getoond was voor de uitgetelde datum voor de bevalling: 12 december. Kaat begreep niet vanwaar die overdreven interesse kwam, tot op die bewuste 12 december dan. Fons was vroeg uit de veren, had een snit naar binnen gestoken en zijn hoogzwangere dochter gewekt. “Je gaat een weekendje logeren bij Jenny”, had hij geroepen. Kaat was natuurlijk direct opgestaan, hoewel ze het vreemd vond dat Jenny haar niet verwittigd had, maar stelde verder geen vragen, bang om in eventuele klappen te moeten delen zoals een paar maanden geleden na een feestje. Het zou niet de eerste keer zijn dat Fons losse handjes had. Waarschijnlijk had hij dat van zijn vrouw Betsy geleerd. Kaat zocht vlug wat kleren bij elkaar en amper een half uur later zaten ze al in de Citroën. Fons had echter een geweldig plannetje klaar. Hij had er lang over moeten nadenken. Eindelijk was de grote dag aangebroken. Het was hoog tijd om te bevallen vond hij. Die ellende met Betsy indertijd wilde hij nooit meer meemaken. “Ik moet nog vlug even langs het ziekenhuis, iets wegbrengen”, zei hij tegen haar toen ze net de straat uitreden. Kaat geloofde alles, natuurlijk, zo was ze wel. Fons reed ondertussen aan een hels tempo verder. Een kwartiertje later kwam het ziekenhuis al in hun vizier. Maar voor ze het goed en wel door had, had Fons haar al voor de ingang gedropt. “Durf niet terugkomen zonder baby”, waren zijn laatste woorden. De losse handjes indachtig, liet ze haar vrijwillig opnemen en wachtte…

(wordt vervolgd)