Tandarts: Kom jij hier maar liggen
Ik: Hier?
T: Neen, daar.
I: Ah daar.
T: Ja daar. Mevrouw jij mag ondertussen in de kamer hiernaast wachten.

Ik wandelde naar de tandartsstoel en legde mij rustig neer. Het was precies al een oude praktijk. Ik was hier ook nooit eerder geweest, rotte tanden heb je ook niet elke dag natuurlijk. Bij de tandarts hadden ze vorige week gezegd dat ik dringend gespecialiseerde hulp nodig had, zo erg was mijn gebit er aan toe. Mijn moeder had dan ook onmiddellijk deze afspraak vastgelegd. Hier lag ik nu…

T: Lig je goed?
I: Heel goed, een deken erbij zou nog beter geweest zijn, maar dat kan niet zeker?
T: Natuurlijk niet. Het is hier geen hotel hé. Hier gaat het om leven of dood!
I: Oei, gaat het pijn doen?
T: Wat denk je?
I: Dat het pijn doet.
T: Inderdaad, en ik waarschuw je, het zal serieus pijn doen. Waarom denk je dat ik je moeder naar een andere kamer gestuurd heb?
I: Ah ja, dat klopt.
T: Zeker dat het klopt.

Tandarts Lesbos was in de wijde omtrek bekend om zijn, enerzijds nogal gruwelijke aanpak van zijn patiënten, anderzijds om zijn efficiëntie. Eerst goed bang maken, vooral bij jonge patiënten en vervolgens uitstekend werk leveren.
Tandarts Lesbos had ondertussen al door dat ik behoorlijk lag te trillen in zijn stoel. Zo had hij het graag. Nogal ostentatief haalde hij een geweldige spuit tevoorschijn. “Zo dan, we gaan even wat verdoven.” Ik kreeg niets meer gezegd. Maar net voor hij de spuit in mijn mond plantte nam hij een maskertje zette het op mijn gezicht en…

(wordt vervolgd)