Verpleegster: Meneer Stokjes, u kan meekomen.
Moeder: Laat meneer er nog maar af, ’t is nog een kleine snotaap.

De schelle stem van de verpleegster deed mij ontwaken en de por van mijn moeder maakte dat ik klaar wakker was.

Moeder: Kom, het is aan ons.
Ik: Ja, dat heb ik nu ondertussen ook wel door.

De plaatsen langs mij waren intussen ingenomen door een bejaard stel. Ze kwamen ook voor de tandarts denk ik, zoniet dan zouden ze toch dringend eens een afspraak moeten maken. Mij moeder en ik stonden op en liepen naar de deuropening. Daar moest ik even wachten op haar. Wandelen, het is niet aan iedereen besteed of was het nog van die lelijke val van de trap tijdens haar jeugd. Toen ze er uiteindelijk was, volgden we de verpleegster naar de tandartsenpraktijk, twee deuren verder aan de overkant van de gang. Met een glimlach op haar snoet liet ze ons binnen.

 
(wordt vervolgd)