Sammie en Jenny waren twee dikke vriendinnen geworden na hun middelbare schoolperiode, zeker 180 kilogram. Bovendien waren ze na het zesde echt heel close. Ze deden veel samen, fietsen, wandelen, op vakantie gaan, naar de cinema en nog meer van al dat fijns. Vandaag was het weer fietsdag. Elke week werden de nodige kilometers afgemaald.

Vorig jaar hadden ze twee fantastische rijwielen gekocht. In promotie hadden ze slechts 400 euro moeten neertellen voor hun beiden. Het was Sammie’s idee geweest om fietsen te gaan kopen, dus wou zij per sé de betaling doen. En daar liep het toen weer eens mis. Van Bancontact moest Sammie, en Lieve ook trouwens niets weten. ‘Altijd cash’ was hun slagzin geworden. Omdat het niet voorzien was om de bikes in promo te kopen had Sammie een pak geld op zak. Nadat de, toch wel ietwat dwaze verkoper, hun de rekening gepresenteerd had, haalde Sammie haar Plop-portefeuille boven… 400 euro, shit zeg, zoek dan maar eens de juiste briefjes bij elkaar… Haar tel- en rekenvermogen was sinds haar traumatische poesjeservaring danig achteruitgeboerd. Herhaaldelijk bood Lieve haar hulp aan, maar neen, ze moest en zou het zelf betalen. Op den duur werd Sammie dat gezeur zo beu dat ze haar koelbloedigheid verloor. Ze zette haar rechterhand in de nek van Lieve en smashte haar gezicht op de toonbank. Met een geweldige knal plofte haar aangezicht op de glazen plaat. Gebroken neus. De verkoper wilde de hulpdiensten bellen, maar dat was volgens Lieve niet nodig! Maak dat mee! Ze wist perfect wat te doen in zulke situaties. Het was niet de eerste keer dat er zoiets gebeurde. Na nog wat prul- en denkwerk werd er uiteindelijk toch betaald en trapten ze het af, met de twee fietsen.

Waar zouden ze vandaag eens heen gaan? Door de jaren heen hadden ze de hele streek binnenstebuiten gefietst. Alle wegen zaten in Lieve’ s geheugen. Geen enkele weg, kruispunt of brugje had nog geheimen voor haar. Sammie’s memorie liet het om de gekende reden afweten, maar zij vertrouwde volledig op de kundigheid van haar vriendin. Zij legde dan ook wekelijks het traject vast. Al vlug maakten haar twijfels plaats voor een concreet idee. Ze zouden naar de Burger King fietsen, weeral, een paar Dubbel Whoppers binnensteken en weer koers zetten richting huis. Vlug telwerk leerde Lieve dat dat een tochtje van om en bij de 30 kilometer zou zijn. Ideaal, de perfecte afstand.

(wordt vervolgd)