|
Ri:
hebben wij jou voor onze voordeur gevonden!
Ra: Mmm.
Ri: Nu ben je ineens zo stil. Ik vind dit nochtans
behoorlijk grappig.
E: Loser.
Ra: Lul. Ah nee, sorry, ha ha
ha! Dat kan ik nu
niet meer zeggen!
Ri: Ik zal je zelfs meer zeggen. Je zag er echt
verschrikkelijk uit!
Ra: Hoezo?
Ri: Ralph, ik wil je niet kwetsen, maar je zag eruit
alsof je tien kilometer met je lip over een trekhaak had gehangen. Terwijl de
auto reed wel te verstaan!
E: Amai ja, Richard. Dat was gieren toen!
Ri: Erika, zwijg. Dit is serieus.
Ra: Ik snap er niks meer van.
Richard, er wordt gebeld, riep Erika vanuit de keuken.
Richard zat voor tv zijn wekelijkse zondagnamiddagshow te kijken op de Duitse
tv. Hij had een degout gekregen van Vlaamse zenders sinds ze hem een keer beet
genomen hadden bij een verborgen camera programma. Sindsdien weigerde hij systematisch
elk Vlaams programma-aanbod. Duitse shows vond hij eigenlijk ook maar niks en
hij kon bovendien geen letter Duits verstaan. Maar zijn koppigheid hield de
bovenhand. Duitse shows dus. Doe jij maar open. Jij bent tenslotte de vrouw
des huizes. Mijn handen zijn nat, was haar tegenargument. Droog ze dan af!
Tegen zo een uitspraak kon ze natuurlijk niks beginnen. Ze nam de handdoek,
droogde haar handen af en liep naar de splinternieuwe deur. Voorzichtig met de
voordeur, was het enige wat Richard haar nog na riep. Erika had ondertussen
met de grootste zorg de deur geopend, maar zag niets. Ze deed een stapje naar
voren om eens om de hoek te kijken. Ze zag nog net een grijs autootje
wegtuffen. Maar net toen ze haar voet neerzette schrok ze zich dood. Ze was op
een baby gaan staan! Ze riep Richard. Man, wat zag er dat kind gehavend uit.
Dat kon niet alleen door haar voet gekomen zijn, dat bestond niet! Richard kwam
eraan. Dat rook ze wel! Ja, wat is er? Erika kon niets meer uitbrengen. Ze
staarde naar het kind. Richard begon iets in de gaten te krijgen. Was is das?
Dat was zijn standaard zinnetje geworden sinds hij Duitse shows was beginnen
kijken. Iedereen vond het verschrikkelijk dom, maar Richard bleef het nu al
geruime tijd gebruiken. Ik ben een polyglot, zei hij dan.
Na ongeveer twee minuten kwam er een einde aan het
verbaasde gedrag van beide mannen. Richard had als eerste zijn verstand
teruggevonden en dacht te weten hoe hij moest reageren in dergelijke situaties.
Alsof hij elke dag zoiets meemaakte zei hij koelbloedig: Wat nu? Erika werd
compleet overdonderd met zijn vraag en slingerde haar eerste gedachten de wijde
wereld in. Laten we hem houden. Nu hebben we toch nog een kind! Alé, t is
goed, dan moet ik u de komende tien jaar ook al geen verjaardagscadeau meer
kopen. Was hem wat, geef hem een naam en doe ook maar wat pleisters op zn
wonden want hij ziet er niet zo gezond uit. Precies of je er op bent gaan
staan. Erika deed wat er van haar gevraagd werd en opeens was het een gezin van
drie. Wat een vrije zondagnamiddag zo al niet kan opleveren dacht Richard nog.
(wordt vervolgd)
|
