Erika en Richard waren de ouders van Ralph. Hij was twaalf jaar. Eigenlijk was Ralph wel een redelijk normaal kind. Behalve zijn reactievermogen was alles behoorlijk intact. Zijn ouders hadden het altijd druk. Vorig jaar hadden ze een babywinkel overgenomen. Ralph had maar één droom, hij wou later schrijver worden. Hij deed nu al zijn best om te oefenen door stomme en vooral onnozele verhaaltjes te schrijven. “Kijk eens mama wat ik nu weer geschreven heb!” Helaas antwoordde zijn moeder altijd met “Nee, ik kijk niet. En dit om twee redenen Ralph, ten eerste zijn uw verhaaltjes dwaas en ten tweede vooraleer ik alles begrepen heb met uw schrijffouten is het al weer morgen.” Ralph kon daar eigenlijk maar weinig op zeggen. Ze had tenslotte gelijk.

“Morgen wordt het een belangrijke dag, jongen”, zei Richard, zijn vader. Ralph, die van toeten noch blazen wist, negeerde hem, zoals gewoonlijk. Hoeveel keer dat hij dat al wel niet gezegd had was al niet meer op twee handen te tellen.

Het was morgenavond. “Ralph zet u eens neer en houd je goed vast. We hebben twee belangrijke dingen te vertellen.” Ralph ging de handboeien halen die zijn ouders altijd lieten rondslingeren in hun slaapkamer en ketende zich er mee vast aan zijn stoel. Nu zat hij goed vast. “Oké pa, laat maar komen!”

Erika en Richard: Wel Ralph, we hebben er lang over nagedacht, maar vonden het toch nodig dat we je dit vertelden.
Ralph: Komt er nog wat van of wat?
Ri: Of wat ja, dat wil ik wel eens zien. Grote bek ja, maar dat is ook alles, prullenman.
Ra: Hoorde ik nu iets of wat was dat geruis in m’n oor?
Ri: LAP
Ra: Ah jong.
Ri: Ja dat is het nadeel als je je vastketent, dan kan je niet gaan lopen hé, zalig! Erika, neem de afstandsbediening eens… PATAT… dat zal je leren!
Ra: How jong, verdomme mijn neus kapot!
Ri: Ja dat was de bedoeling wat dacht je, dat ik een andere post zou opzetten of wat? Alé, wil je het nog horen?
Ra: Neen!
Ri: Mmm, ik hoorde precies ook wat geruis… Luisteren of anders maak ik u helemaal kapot!
Ra: Ja ja , ’t is al lang goed.
Ri: Kijk…
Ra: Ik zie niks… PATAT!
Ri: Wat is dat met u man? Je hebt me bijna zover gekregen dat…
Ra: Wat nu weer?
Ri: Dat ik uw lippen er af snij! En niet gewoon, maar met een bot mesje dat ik eerst eens in de mesthoop steek. Begrepen? Ah nee, ik ben nog iets vergeten, zout. Ik strooi er dan nog wat zout op! Haha, zo goed!

Ralph werd stil.

Ri: Goed, ik denk dat we kunnen beginnen. Kijk, uw moeder is eigenlijk uw vader!
Ra: En jij mijn moeder dan?
Ri: Neen, ook uw vader.
Ra: Dus ik heb twee vaders?
E: Ja Ralph, ik heet eigenlijk Erik.
Ra: Amai, dat is ook wel lachen!
E: Ralph, ik ben serieus nu!
Ra: Ik ook mama, euh papa bedoel ik, sorry.
Ri: Dit is niet om te lachen!
Ra: Nee, je hebt gelijk. Wat is daar nu grappig aan?
E: Ik heb op mijn achttiende een operatie laten uitvoeren. Toen ben ik Erika geworden.
Ra: Een operatie bij slager Rudy?
E: Nee Ralph, in het ziekenhuis en houd alsjeblieft op met die flauwe zever!
Ra: En heb je nog zo van die spectaculaire verhalen?
Ri: Ik heb het begrepen. We kunnen er beter over zwijgen Erika. Het heeft geen zin. Maar dan zullen we nu eens over jou beginnen. Dan zal er wel minder gelachen worden! Door u toch, dan kunnen wij eens lachen!
Ra: Ik ben eens benieuwd.
Ri: Twaalf jaar geleden…
 

(wordt vervolgd)