Wijselijk had hij zijn radio weer afgezet en haalde nu bij momenten bijna 100km/u. Zo een slechte auto. Ralph had hem voor amper 1000 euro op de kop kunnen tikken. Nu ongeveer twee jaar geleden. Hij was er ondertussen wel bijna. Althans dat hoopte hij. Met een Twingo weet je maar nooit en kun je best op alles voorbereid zijn. Daarom had hij altijd een kan benzine in de koffer liggen. Zuipen dat die auto kon, niet te geloven. Het enige nadeel was nu wel dat zijn koffer altijd vol zat.

Een echte verrassing was het niet voor Ralph. Hij moest bijtanken. Het lampje van zijn tank brandde. Normaal kun je dan nog wel een tijdje verder rijden, maar niet met een Twingo. Dat had Ralph al wel ondervonden. Hij stuurde zijn groene boot van de weg, zette de motor stil langs de inrit van een huis, opende het portier, stapte uit en liep naar zijn koffer, ongeveer één meter verder. Op het moment dat hij zij koffer wilde openen kwam een reusachtige truck recht op hem afgestormd. Wat een geluid! Prachtig! De blinkend zwarte pick-up reed rakelings langs hem af en parkeerde vlakbij de voordeur van het huis. Hij was waarschijnlijk de eigenaar.

Andere: Alles goed meneer?
Ralph: Niet echt, een beetje bijtanken.
A: Heb je voldoende benzine bij?
R: Tot aan het volgden tankstation denk ik.
A: Ah, ik zie het al, een Twingo. Wacht ik heb hier nog tientallen liters. Mijn Ford verbruikt veel. Ik heb altijd een voorraad. En je weet nooit waarvoor je benzine nog kan gebruiken. Ik heb er wel eens sterk aan gedacht om mijn vrouw en kinderen in brand te steken, maar toch maar niet gedaan. Enfin, momentje, ik kom je zo helpen.

Wat er toen door Ralph’s hoofd ging, zal wellicht niemand ooit weten. Daar stond hij dan. Links van hem een waardeloze lege Twingo en vijf meter voor hem een prachtige zwarte pick-up. Een Ford. Hij kende het type auto niet, maar qua uitzicht wellicht de beste auto op de markt. Hij moest een keuze maken. Nu. Eigenlijk was het een doodeenvoudige keuze. Eeuwige vernedering met zijn Twingo of een echt leven met die Ford pick-up. Verrassend genoeg nam hij de juiste beslissing. Opvallend rustig en koelbloedig deed hij een paar stappen naar de Ford. Het portier was nog open, de sleutels staken in het contact. De bestuurder was immers direct uitgestapt en naar achteren gelopen. De dwaas, dacht Ralph. Nu was er geen weg meer terug. Hij startte de Ford en zette hem in rear. Wat een geluid! Nogal voorzichtig reed hij achteruit. Hij kwam rakelings langs zijn Twingo. Draaide het stuur naar rechts, zette hem in drive en stoof weg. Nergens ook maar één spoor te bekennen van Marc, de eigenaar, althans volgens de sleutelbos. In de achteruitkijkspiegel werd zijn Twingo kleiner en kleiner. Nóg kleiner! Een vette grijns spreidde zich uit over Ralph’s gezicht. Wie had dat ooit van hem gedacht. Hij alvast niet. Sinds zijn geboorte was Ralph voorbestemd voor het ongeluk. Blijkbaar had hij dat vandaag kunnen omzeilen…

(wordt vervolgd)