Sammie was eigenlijk heel anders dan Lieve, maar toch waren zij beste vriendinnen. Terwijl Lieve voortdurend probeerde in de gratie van Kaat te vallen deed Sammie daar absoluut geen moeite voor en dat was waarschijnlijk wel haar voordeel.

Kaat, Jenny, Lieve en Sammie zaten in dezelfde klas. Ze waren ook allemaal even oud. Sammie was ongetwijfeld de verstandigste van de vier. Was, wel te verstaan. Tot in het vierde middelbaar wedijverde zij met de slimste van de klas om de hoogste punten. Ze had nooit gewonnen. Geen enkele keer. Ze strandde telkens op enkele procentjes van de slimste. Maar je kon er zeker van zijn dat ze in de top drie stond. Het was een beetje zoals de hitparade. Elke week iets anders. Alleen kon zij nooit juichen met de overwinning. Net zoals bij Kaat, waar ze ook nooit haar beste vriendin werd, maar altijd pas tweede of derde. Flor, de grootste loser van de klas, had haar ooit de Eddy Merckx van het college genoemd. D’ en Eddy zei hij dan. En iedereen maar lachen. Maar het grappige is eigenlijk dat er dan niet met Sammie, maar wel met hem gelachen werd. D’ en Eddy had altijd gewonnen. Hij vergiste zich met Poulidor. Natuurlijk had hij dat niet door. Nu in het zesde middelbaar was Sammie één van de domste leerlingen geworden. Inderdaad, geworden. Volgens de specialisten had dat te maken met een jeugdtrauma dat ze niet had kunnen verwerken.

Sammie was een echte dierenvriend. Geen gewone dierenvriend, maar zo één die elke week honderd frank zou geven aan Greenpaece of WWF. Haar vader daarentegen was echt tegen dieren. Hij was alleen vóór dode dieren. En dan nog het liefst op zijn bord. Vlees eten dat die man kon, niet te geloven. Op een dag was Sammie teruggekomen met haar rapport. Haar ouders wisten dat het altijd net niet was, maar deze keer had haar vader gezegd: “als je de volgende keer niet de eerste bent van de klas ga je wat meemaken!” Ze toonde haar rapport. Dat stond natuurlijk weer vol met fantastische scores. En toen kwam de onvermijdelijke vraag. Ze had er haar al op voorbereid dat ze slaag zou krijgen, of toch minstens een mep in haar gezicht. Haar vader was opvallend rustig gebleven toen ze moest bekennen dat ze slechts het tweede hoogste percentage gescoord had. Dat was raar. Hij vroeg haar om mee te gaan naar de tuin. Haar vader ging even het tuinhuisje binnen en kwam buiten met een stevig touw. “Wat ga je daar mee doen papa?” vroeg ze, “niets” zei hij veelzeggend terug. “Kom maar eens mee.” Drie stappen verder toverde haar vader een fantastische cowboygreep uit zijn mouwen en trok het touw stevig rond het middel van zijn dochter. “Nu heb ik je!” Hij sleurde haar mee naar de paal van de schommel. Met grote stevige halen bond hij haar daar aan vast. “Wat ben je aan het doen, papa?” vroeg ze met tranen in haar ogen. “Niets”, zei hij weer. Hij liep vlug terug naar het tuinhuisje om een splinternieuwe rode spade tevoorschijn te halen. “Speciaal gekocht voor deze gelegenheid!” Weeral met grote halen verwijderde hij de grond vlak voor de voeten van zijn dochter, die intussen luidkeels aan het brullen was. “Nog even geduld, het gat moet zeker een halve meter diep zijn!” Toen kwam haar moeder, met een smile van hier tot in China aanlopen met een mand vol met kleine poesjes. Sammie had drie jaar geleden een poes gekregen van haar oma voor haar verjaardag. Haar vader had ze al meermaals koud willen maken, maar als puntje bij paaltje kwam kon hij het toch niet over zijn hart krijgen. Hij had toch zo een lieve dochter. Nu was de situatie wel even anders. Sammie moest gestraft worden en bovendien had de poes vorige week gejongd en vijf extra poesjes was toch wel van het goede teveel. Dit was mijn kans, moest hij gedacht hebben. Sammie had nog steeds niet door wat er ging gebeuren. Haar pa nam één voor één de poesjes hardhandig uit de mand en dropte ze in de kuil. “Ben je een hok aan het maken, papa?” “Ja, maar ik denk dat ze het een beetje te koud hebben dus ik zal er maar wat zand bovenop gooien, denk je niet?” Nog voor Sammie ook maar iets kon uitbrengen was hij al begonnen met de zopas verwijderde aarde netjes terug in de kuil te doen. Zijn vrouw stond te grijnzen. Sammie kon geen woord meer uitbrengen. Wat was dat allemaal! De kuil was verrassend snel gevuld en alsof dat nog niet volstond, begon haar vader de grond nog een beetje aan te stampen. “Ziezo, opgeruimd. Zeg vrouwke, is ’t eten nog niet klaar?”

Sinds die zomerdag was Sammie veranderd. Ze was erg gesloten en haar schoolresultaten waren beneden elk peil. Maar ja, gebeurd is gebeurd zeiden de specialisten dan. Niets meer aan te doen.

(wordt vervolgd)