Het appartement is als een verkeerstoren op een vliegveld: vrij uitzicht naar noord, oost en west. Alleen zuid levert een dode hoek. Gevolg is, dat gewild of ongewild een ruime kijk op de omgeving permanent aanwezig is en weinig zaken aan het oog ontsnappen. Zo waren wij bij een toevallige blik door een raam getuige van een uitzetting uit een appartement in het woonblok aan de overkant van de straat van een vrouw, zoon, hond en papegaai onder het toezicht van deurwaarder en politie en met steun van de gemeentediensten. Na wat gekrakeel en geloop in de straat dook een auto op die zich over de uitgewezenen ontfermde. Ondertussen waren de gemeentediensten al begonnen met de ontruiming. De vrachtwagen was snel vol met hopen zakken afval. Volgden dan huisraad en meubelen. De eigenaars kwamen ter plaatse en daar verscheen een kuis-en ontsmettingsploeg. Enkele uren later hing er al een affiche "te huur" aan het raam voor de derde maal al sinds het woonblok drie jaar geleden in gebruik werd genomen.
Ik was bijna vergeten dat ik nog een Blog had.Nu dat ik mijn geliefde Vlasselaar verlaten heb, mijn huis verkocht en een appartement meer in het centrum van Wezemaal betrek komt er veel vrije tijd beschikbaar. Tijd misschien om eens terug aan de slag te gaan!
Niet alleen de carnavelgekte slaat deze dagen toe. Ook de massale uittocht naar de ski- en warme gebieden draait op volle toeren en dat zogezegd in een periode van volle economische en financiële crisis met baanverlies voor duizenden in zijnnasleep. Maar wat zeiden de romeinen reeds: geef het volk brood en spelen en het zal niet morren. Nu: de spelen wel, maar zal het brood volgen? Of hebben de OCMW's nog poen in overvloed om bij te springen. De belastingbetaler zal het snel merken!
"Etenstijd" is over. Volgeboekt. Een smaakvol menu overgoten met heerlijke wijnen genoten in aangenaam gezelschap. In een sfeervolle omkadering met rustgevende achtergrondmuziek.Een sas aan de inkomdeur zou zeker bij winderig of koud weer het comfort voor de eerste tafels verhogen. Wachten geblazen op de volgende honger.
Sint Valentijn: patroon van de liefhebbenden. Patroonsfeest dat door de commercie zijn diepere zin heeft verloren.Geliefden genieten elke dag van hun status en laten dit blijken in kleine alledaagse dingen en hebben al die tralala niet nodig.Maar men kan aan al die tramelan die rond de veertiende gemaakt wordt niet ontsnappen. Waarom er dan geen deugd van maken en een restaurantje reserveren om deze kunstmatige roes even te aanschouwen. Vooruit: het wordt "etenstijd". Zullen zien wat er van komt.
Zelden komt men ze nog tegen: de lui die het harde leven te lijf gaan in de trand van onze Vlasselaarse voorouders. Den Dirk is er zo ééntje.Zoals in de vroegere harde tijd koppelt hij een bijbaan aan zijn ploegenwerk in de brouwerij, nu niet meer als keuterboertje, maar als man van alle fronten thuis: hovenieren, tuin-en bosonderhoud,grachten opruimen, enz. , waarvoor men op hem tegen een eerlijke vergoeding beroep kan doen. Ook van vrijwilligerswerk is hij niet vies zoals drank serveren tijdens optredens van de lokale fanfare. Overdreven luxe en comfort gaan aan hem voorbij. Neen, met de fiets in weer en wind naar de job.En wie ziet men nog van Vlasselaar naar Wezemaal trekken met de kruiwagen, vol alaam om een of andere klus te gaan verrichten.Het is een ydillisch zicht, den Dirk met zijn volle baard en snor. En steeds goedgezind.Een man met veel gezond verstand. Gelukkig dat er nog zulke figuren bestaan.En bij een goeie pint ben ik met hem overeengekomen dat hij mij dit jaar komt depanneren door mijn tuin om te graven.
Plots, jaren geleden,dook hij plots op ophet pleintje aan het monument voor de gesneuvelden toen hij zijn intrek nam in de vroegere Citroën-garage alwaar hij zijn werkplaats voor metalbewerking installeerde.Alras was hij gekend als een duveltje doet al, van het lassen van een gebroken stuk tot het fabriceren van allerhande aanhangwagens.Ook met een particuliere opdracht kon men bij hem terecht.Aan de hand van een paar summiere gegevens zag hij de bedoeling, schoot in actie en pront bekwam men het gewenste resultaat.Ook elders stond hij steeds paraat om een handje toe te steken zoals biv. bij het monteren van de kerststal van de Landelijke Gilde. Goede technische raad had hij steeds ter hand.Hij was een echte volksmens. Eén van zijn dada's was regelmatig even binnenwippen bij zijn overbuur, het café Wisemaele, om er zijn druppelke te pakken. Dat konden er wel al eens meer worden 's avonds aan de toog tijdens uitbundige discussies.Niemand was hem te min, kwam overeen met iedereen als men maar geen capsones verbeelde of vervelend deed.Daar maakte hij korte metten mee.Grappen waren hem ook niet vreemd zoals biv. als leurende negers hun waar kwamen slijten in de Wisemaele. Hij kon hen aan het lijntje houden, zonder echter hen te kleineren, en hen tenslotte nog een drankje offreren.En ineens was hij uit het straatbeeld verdwenen. Sukkelde met zijn gezondheid, de druppelkes smaakten niet meer. Wat er juist misliep was onduidelijk, maar hij was aan de chemo. En dan begin maart, wisselde hij het tijdelijke met het eeuwige.Velen zullen hem missen. Zijn begrafenis hebben wij afgerond op passende wijze met enkele druppelkes ter zijner ere in de Wisemaele.
Uit de rokerige ervaringen tijdens de maidenbak werden snel besluiten getrokken. De oven werd toegankelijker geplaatst, een gat in de buitenmuur geboord en een stoofbuis op de uitlaat van de oven aangesloten. En ja, de werkomstandigheden waren veel verbeterd. De volgende weken werd onze komst met spanning afgewacht door Franne en Siemen. Voor hen vooral was dit bakken een fascinerende ge beurtenis om er met hun neusje op te staan. Maar het feit dat opa Piet telkens een snoepje achterde hand had was ook niet vreemd voor hun enthoesiasme.Het bleef niet alleen bij brood bakken. Op aanvraag van Hilde en Pieter werd de oven uitgetest voor het bakken van pizza's. En daar leende hij zich uitstekend voor zodat de pizza's een vast artikel werden op het bakmenu te Lubbeek. Maar aan alles komt een einde. Zo ook aan onze baksessies op verplaatsing toen eindelijk de restauratie van de oven op onze vertrouwde plek af was.
Uitgenodigd op een koffietafel kan men er soms op onverwachte disgenoten vallen. En uit de gesprekken kan men tot vreemde vaststellingen komen, zoals bijvoorbeeld hoe bepaalde personen van achter de gordijnen het gaan en komen in hun omgeving gadeslaan en daar hun mening over vormen.Zo zaten Denise en ik onlangs met een koppel uit onze gemeente in het Brusselse samen aan tafel. Om geen namen te noemen: de man in kwestie wordt al eens vernoemd als suisse of onderpastoor. Wordt over koetjes en kalfjes gepraat tot zijn vrouw Denise laat opmerken dat ik en haar buurman ter dorpe, namelijk Piet te close met elkaar zijn.Denise heeft deze inmenging in de privacy gepareerd en de historiek van deze kameraadschap gesitueerd. Waar houden sommige mensen zich toch mee bezig!Wij hebben Piet op de hoogte gebracht van de perceptie van deze verwerpelijke verhouding. Nu Gilberte, Piet's echtgenote, dit ook te weten is gekomen ziet zij met argwanende blikken de ontmoetingen van deze twee gasten te gemoet.Kunt ge begrijpen.
We gaaan nu niet naast ons schoenen lopen, maar men moet toch toegeven dat sommigen brood zien in onze grensoverschrijdende bekendheid om publiciteit te maken voor hun zaak. De sponsoring die daar aanvast hangt is niet om naar huis te schrijven maar min of meer aan de lage kant.Zo krijgen we elk jaar een kalender met het duidelijke logo van een bekende Wezemaalse firma, waarvan verwacht wordt dat wij bij mediabezoek hierop de aandacht zouden vestigen. Een firma uit het naburige Gelrode lost dit eleganter op door ons in een werkpak te steken met haar publiciteit op onze stoere borst, zodat niemand ernaast kan kijken. Hierdoor voelen wij ons zielsverbonden met wielerploegen zoals Quickstep of voetbalploegen zoals Club Brugge, maar dan zonder de bijhorense moneten.
Alle ongemakken van een geimproviseerd bakhuis in acht genomen verliepen de voorbereidende activiteiten naar behoren.Piet kon zijn energie uitleven in de moule bij het kneden van de klassieke soorten brood. Roger leverde de bijbehorende logistieke steun die culmineerde in het openen van de onvermijdelijke fles wijn. En dan hop: het aansteken van de oven. Het was al opgevallen dat de oven geen schouw naar buiten had en de zwartberookte muren lieten vermoeden dat de rook tussen de dakpannen zijn uitweg moest zoeken. Niet zo een elegante oplossing op eerste zicht.Inderdaad: de eerste takken vatten amper vuur of het bakhuis vulde zich met rook die moeizaam naar boven kronkelde op weg naar de open lucht. En plots was er groot alarm. De buren niet bewust van het bestaan van de oven, laat staan dat daar twee kornuiten gingen bakken, belden ,opgeschrikt bij het zien van de rook die door de dakpannen kwam, Hilde op om de brand te melden.Maar Hilde kon snel de gemoederen bedaren.Voor de rest verliep alles rustig. Alleen het bakresultaat voldeed niet voor honderd procent. Maar ja, een ongewone oven, die tevens tientallen jaren niet meer gebruikt werd , vraagt aanpassing van de stoker die de nodige ervaring met dit tuig moet opdoen.Besluit: de bak viel alles bij alles nog mee, lessen werden getrokken en wijzigingen aan de installatie werden gepland. Meer hierover volgt.
Tussen de afbraak en het in gebruiknemen van de nieuwbouw van de oven zouden een paar maanden verlopen. Technische werkloosheid dus? Dat was buiten de waard, in casu Piet en Roger, de fameuse laatste mohikanen, gerekend. Inderdaad Piet wist dat in een oude boerderij in Lubbeek, eigendom van zijn dochter, nog een oven stond in één der stallingen.Dus op verkenning. En daar onder vuil en stof stond een stuk bak-archeologie: een ijzeren rechthoekige oven, type Boerenbond van na de tweede wereldoorlog. Na wat opruimingswerk en een vlugge inspectie werd de oven operationeel bevonden en kon gepolst worden naar de toestemming van de bewoners, Hilde, Pieter en de kinderen Franne en Siemen, om hier enkele weken de donderdagse avondrust te komen storen.Geen probleem, men kon van hun gastvrijheid genieten al konden zij hun sceptisisme over het lukken van de twee moeilijk verbergen. Aan de slag dus om zich zo goed en kwaad mogelijk te installeren. De basis outfit werd uit Holsbeek naar Lubbeek verhuisd. Verlichting werd geinstalleerd. Accoord voor stroomaftakking en watervoorziening werd gesloten.En nu op weg naar de maidenbak!
Het plan om het bakhuis met subsidies te renoveren liet ook zijn sporen na in de stilaan traditie geworden omgevings- en werkingsomstandigheden. Het door de subsidierende instantie uitgewerkte lastenboek legde een hoop verplichtingen op die door de eigenaar op een bizarre wijze werden geinterpreteerd.Zo verdween de berucht geworden collectie lege wijnflessen, getuige van de bourgondische sfeer waaronder de bak doorgaans doorging. De karakteristieke houtkachel, die steeds fideel geholpen had om de winterperiode knusjes te overleven,werd genadenloos in stukken geslagen en vervoegde het oud ijzer.Een blusapparaat deed zijn intrede, want de bureaucratie achtte het nodig om van achter haar tafel de aandacht te vestigen op het feit dat al meer dan dertig jaar onder acuut brandgevaar gebakken werd.Dit is maar een greep uit de diverse gevolgen. Maar één ding moet aangestipt worden, de kers op de taart: eindelijk is er een geschreven huurcontract,dat met moeite de toets met de CAO van de bakkers en banketbakkers heeft doorstaan.Als compensatie voor het gebruik van het bakhuis en vooral voor de levering van stroom ter elektrische maar zo sfeerloze verwarming van het bakhuis dient in de gratis broodbehoefte van de eigenaar voorzien.Het ter beschikking gestelde verwarmingsapparaat werd door onze twee moedigen door wat performantere toestellen vervangen, die dank zij de eerder slappe winter het nog enigzins leefbaar houden.Doch de bakkers, zij bakken voort!
Was er al sleet op de bakkersgezellen, het bakhuis bleef niet achter.Binnen in de oven brokkelde het plafond hier en daar wat af, zonder echter direct gevaar voor instorting te vrezen. Hieraan verhelpen zou ook niet zo vanzelfsprekend zijn. Buiten kwamen er meerdere gaten in de lemen bekleding wat de thermische isolatie niet ten goede kwam. Dat probleem zouden onze twee knarren even onder handen gaan nemen. Maar de eigenaar van het bakhuis had andere plannen. Hij had vernomen dat er zich al enkele malen problemen hadden voor gedaan bij het aansteken van de oven, nml dat het vuur doofde en het hout enkel maar smeulde als het dieper in de oven werd geschoven. Hij dacht dat het aan de oven lag. De twee bakkers waren ervan overtuigd dat het aan het hout lag, wat inderdaad het geval was.Maar hij gebruikte dit als excuus om de ware drijfveer voor zijn plannen te verdoezelen. Hij zag brood in de kans op subsidies voor de renovatie van het ganse bakhuis waardoor dit stuk patrimonium in goede staat aan zijn nakomelingen zou overgaan.Het dossier heeft wat voeten in de grond gehad en werd uiteindelijk goedgekeurd. Maar de uitvoering zal nog tot veel kopzorgen leiden! Het eerste werk was de vernieuwing van de oven zelf. Deze werken namen meerdere weken in beslag en in die periode bakten onze twee kameraden op verplaatsing.Op een paar details na is dit werk af. De licht gewijzigde vorm van de oven vraagt enige aanpassing van de manier van aansteken maar de oven heeft de baktesten met vrucht doorstaan.Hij is weer klaar voor jarenlange dienst. Vraag is: zijn de twee mohikanen dat ook?
Jaren lang hebben de " Backersgesellen Hof ter Winghe" in tij en ontij de donderdagavond hun manneke gestaan en zijn zij uitgegroeid tot ware vaklui die hun creativiteit konden botvieren in het bakhuis. Zelfs werden zij gevraagd om elders ovens te gaan inbakken en de eerste knepen van het vak aan te leren.Dat dit niet zo vanzelfsprekend was zal blijken uit de verschillende sectoren waarin zij voor de kost opereerden: zaakvoerder,kunstschilder, veiligheidsmanager, militair, laborant, verpleger en handelsvertegenwoordiger. Daarbij komt nog dat het leeftijdsverschil tussen de oudste en de jongste zowat 35 jaar bedroeg.Dat het niet altijd koek en ei was en er soms pittige discussies werden gevoerd hoeft niet te verwonderen, doch bewees de hechte band in de ploeg. Maar ook hier hebben de tand des tijds en wijzigende levensomstandigheden,o.a. druk, verhuis naar buitenland,andere prioriteiten, ziekte, rusthuis, hun tol geeist en vielen er een voor een af.Sinds een paar jaar zijn er nog twee moedigen die naam en faam verdedigen, de hand dapper ter vane.
Alles begon met de renovatie begin jaren zeventig van vorige eeuw van Het Hof ter Winghe, gelegen in een no-mansland tussen Vlasselaar en Holsbeek. Toen ook het bijbehorend bakhuis in 1974 glorieus uit zijn as was verrezen konden enkele mannen, de eigenaar, een kunstschilder en een gepensionneerd bakker, niet aan de verleiding weerstaan om ook werkelijkde oven in gebruik te nemen en op gans traditionele en ambachtelijke wijze, compleet manueel, brood, taarten en koeken te bakken. De nodige hetzels om de oven te stoken worden ofwel zelf gekapt, ofwel bij fruitboeren verkregen,ofwel door recuperatie van oude houtmijten bekomen. In de eerst volgende jaren groeide dit groepje uit tot een zevental personen, enkel mannen toegelaten, en waren de "Backersgesellen Hof ter Winghe" in een mum van tijd uitgegroeid tot een begrip niet alleen lokaal maar, via de media: krant, radio en televisie, tot ver buiten de streek. Tevens wordt het bakhuis ook vermeld in bepaalde publicaties en wandel- en fietsgidsen.In principe kan men elke donderdagavond, winter en zomer, lente en herfst, deze olijke bende aan het werk zien.
Vlasselaar achterlijk? Vergeet het! De wildgroei van samenhokkingsvormen ,die niet weg te slaan is uit de publiciteit van de media, schiet ook hier wortel.De buurt is sinds kort de bevoorrechte aanschouwer van een openbloeiende lesbische liefde. Wachten is op de officiêle voltrekking ten gemeentehuize met hopelijk grootse festiviteiten in de nasleep.
Inderdaad, er beginnen zich trekjes van grootstad mentaliteit voor te doen. Een voorbeeld: een koppel autochtonen dat zich door een jarenlang verblijf in Brussel nobeler achtte door zich te verfransen en zodoende neerkeek op de boerkes van Vlasselaar kwam noodgedwongen terug neerstrijken in de buurt. Na het overlijden van de man bleef de vrouw enigzins teruggetrokken en afstandelijk wonen.Tot dat ook zij onlangs het tijdelijke voor het eeuwige ruilde, zonder nochtans dat, op een enkele uitzondering na, de naaste buren hiervan op de hoogte werden gebracht en de meesten zelfs pas na de begravenis haar heengaan toevallig vernamen.De anoniemiteit van de grootstad steekt zijn neus aan het venster!
Vlasselaar een door God vergeten gat? Vergeet het! Vlasselaar is het middenpunt van de wereld, waar de as door de aardkorst komt waarond de aarde onverstoord draait. Want ik ben er geboren. Wat de buitenwereld betreft, is het wat anders. In de goede oude Wezemaalse tijd werd dit gehucht al denigrerend bekeken. Op de school al werden die van Vlasselaar als onbeholpen snotters versleten. Dit verbeterde geenszins na de creatie van Groot-Rotselaar dat Vlasselaar als een uitverkoren stortplaats meent te kunnen gebruiken. Vlasselaar was nochtans een uitgelezen oase van vrede en rust. Bevolkt door hardwerkende mensen, in bijberoep meestal kleine landbouwers, die het inderdaad niet te breed hadden. Maar iedereen kende iedereen en hielp waar het nodig was.Waar de contacten onderhoudenwerden in de talrijke staminees, bij de coiffeuer, de beenhouwer en de kruidenier. Waar de facteur, de melkboer en de bakker de verspreiders waren van la petite histoire.Tot zij de perzikken ontdekt hebben. Vanaf dan begon de plek te groeien naar een relatieve welstand.Maar het bleven die van Vlasselaar! Gefrustreerd? Neen. Wel verzekerd van hun eigenwaarde. En dan kwam de A2. Deze sneed Vlasselaar compleet af van de rest. Erger nog, nam nog een stuk af waarin bovendien de trots van Vlasselaar lag: het kapelleke. Ondertussen is de perzikteelt verdwenen, maar ook het rustig landelijke karakter. De lokale nering is reeds lang verdwenen onder de druk van de grote winkelketens. Het iedereen kent iedereen is verdwenen. De grond wordt er verkaveld tot in het oneindige en de nieuwbouw vult de laatste groene gaatjes op.Raar zijn de nieuwkomers die nog willen contact leggen in de goede gemoedelijke sfeer en een hand opsteken om te groeten.Vlasselaar wordt stilaan slachtoffer van de verstedelijking en degradeert van een levendige groen oase tot slaapstee voor voortijlende tweeverdieners. De weinige autochtonen koesteren hun oude herinnereingen.
Ik ben Roger Tuerlinckx, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Den Tuur.
Ik ben een man en woon in Vlasselaar (Vlaanderen) en mijn beroep is Gepensionnerde.
Ik ben geboren op 13/09/1934 en ben nu dus 89 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Kwaad vuur stoken; met ezels bezig; bakken.
Moet niet te "au serieux" genomen worden
We gaaan nu niet naast ons schoenen lopen, maar men moet toch toegeven dat sommigen brood zien in onze grensoverschrijdende bekendheid om publiciteit te maken voor hun zaak. De sponsoring die daar aanvast hangt is niet om naar huis te schrijven maar min of meer aan de lage kant.Zo krijgen we elk jaar een kalender met het duidelijke logo van een bekende Wezemaalse firma, waarvan verwacht wordt dat wij bij mediabezoek hierop de aandacht zouden vestigen. Een firma uit het naburige Gelrode lost dit eleganter op door ons in een werkpak te steken met haar publiciteit op onze stoere borst, zodat niemand ernaast kan kijken. Hierdoor voelen wij ons zielsverbonden met wielerploegen zoals Quickstep of voetbalploegen zoals Club Brugge, maar dan zonder de bijhorense moneten.
Tussen de afbraak en het in gebruiknemen van de nieuwbouw van de oven zouden een paar maanden verlopen. Technische werkloosheid dus? Dat was buiten de waard, in casu Piet en Roger, de fameuse laatste mohikanen, gerekend. Inderdaad Piet wist dat in een oude boerderij in Lubbeek, eigendom van zijn dochter, nog een oven stond in één der stallingen.Dus op verkenning. En daar onder vuil en stof stond een stuk bak-archeologie: een ijzeren rechthoekige oven, type Boerenbond van na de tweede wereldoorlog. Na wat opruimingswerk en een vlugge inspectie werd de oven operationeel bevonden en kon gepolst worden naar de toestemming van de bewoners, Hilde, Pieter en de kinderen Franne en Siemen, om hier enkele weken de donderdagse avondrust te komen storen.Geen probleem, men kon van hun gastvrijheid genieten al konden zij hun sceptisisme over het lukken van de twee moeilijk verbergen. Aan de slag dus om zich zo goed en kwaad mogelijk te installeren. De basis outfit werd uit Holsbeek naar Lubbeek verhuisd. Verlichting werd geinstalleerd. Accoord voor stroomaftakking en watervoorziening werd gesloten.En nu op weg naar de maidenbak!
Het plan om het bakhuis met subsidies te renoveren liet ook zijn sporen na in de stilaan traditie geworden omgevings- en werkingsomstandigheden. Het door de subsidierende instantie uitgewerkte lastenboek legde een hoop verplichtingen op die door de eigenaar op een bizarre wijze werden geinterpreteerd.Zo verdween de berucht geworden collectie lege wijnflessen, getuige van de bourgondische sfeer waaronder de bak doorgaans doorging. De karakteristieke houtkachel, die steeds fideel geholpen had om de winterperiode knusjes te overleven,werd genadenloos in stukken geslagen en vervoegde het oud ijzer.Een blusapparaat deed zijn intrede, want de bureaucratie achtte het nodig om van achter haar tafel de aandacht te vestigen op het feit dat al meer dan dertig jaar onder acuut brandgevaar gebakken werd.Dit is maar een greep uit de diverse gevolgen. Maar één ding moet aangestipt worden, de kers op de taart: eindelijk is er een geschreven huurcontract,dat met moeite de toets met de CAO van de bakkers en banketbakkers heeft doorstaan.Als compensatie voor het gebruik van het bakhuis en vooral voor de levering van stroom ter elektrische maar zo sfeerloze verwarming van het bakhuis dient in de gratis broodbehoefte van de eigenaar voorzien.Het ter beschikking gestelde verwarmingsapparaat werd door onze twee moedigen door wat performantere toestellen vervangen, die dank zij de eerder slappe winter het nog enigzins leefbaar houden.Doch de bakkers, zij bakken voort!
