Woensdag 4 april 2012

Soms denk ik dat het het waard is, het martelaarschap van de kanker, als het ook anderen aanzet meer van het leven te genieten. Dan komt er toch nog iets moois uit voort ...

Nacht van 6 op 7 april 2012

M'n lichaam geeft me met deze kankerboodschap de kans om tot in de kern van m'n wezen HERBOREN te worden. Elke door diep verdriet gebroken cel die m'n functioneren en welzijn tot nog toe ondermijnd heeft, zal vernietigd worden door de chemo. Sandra sterft. Een nieuwe Sam rijst als een feniks uit haar eigen as op.

Maandag 30 april 2012, ontslag uit het ziekenhuis.

Ik heb écht het gevoel dat mijn ervaringen uit het verleden me zijn moeten overkomen om me gewapend te krijgen voor deze uitdaging, en ze hebben deze uitdaging anderzijds ook wel opgeroepen, maar nu is mijn kans om uit die circulariteit uit te breken. En die kans, die grijp ik. En wel met beide handen.

Donderdag 12 juli 2012

Het is magisch. Vanochtend hier te kunnen zitten, vensters wagenwijd open, af en toe een zonnestraal op mijn naakte benen.

Het is geen toeval dat ik geconfronteerd werd met een kwaadaardig gezwel in m'n linkerborst, waardoor niet alleen mijn levensfilosofie, maar ook mijn lijf tot haar diepste essentie gebeeldhouwd wordt. Herschapen, herboren wordt. 

Het is wonderlijk. Wat er sindsdien allemaal al op me af is gekomen. Herkenning van nooit eerder ontmoette mensen op een onzegbaar, ondefinieerbaar niveau. Van familie ook. Als je met je hart naar mensen kan zien, hen via je hart kan ontmoeten, dan zijn er geen grenzen. Dan voel je dat er geen verschil is tussen die Ander en jij. Dan ervaar je een ontroerende Verbondenheid van een overweldigende schoonheid. Zou dit De Waarheid zijn?

30 augustus 2012, 3u30, de nacht na de 5e chemo

Ik kreeg een nieuw contract van onbepaalde duur wat m'n leven (na de kanker) betreft. Dat is iets wat een blijvende, nederige indruk achterlaat. En ik wil niets liever dan die indruk delen met de wereld. 

Ik wil ook vaker en bewuster (nog) stilstaan bij de eenvoudige schoonheid van het leven: de open blik van een langslopend meisje, dat ondanks mijn kale hoofd eerlijk naar me glimlacht, het drukke getsjilp van nestende vogels, Erna de schildpad die naar me toe gespurt komt wanneer ik me in de tuin van mijn vader begeef, een onverwacht uitnodigend telefoontje van bezielende mensen met wie ik te lang geen contact meer had, de overdonderende kracht van een zich ontluikende dag, de kracht van de wind en regen, het mogen ervaren van de niets-eisende gedragenheid van vriendschap. 

Geluk is iets dat in de kleine dingen van de alledaagsheid vervat zit, maar we moeten het willen zien. En doordat we door TV, GSM, computer, sociale media “bezig” gehouden worden, komen we er niet toe om met ons hart te kijken. Want willen we daartoe komen, dan hebben we verstilling nodig. Stilte rondom. Stilte die zich van buitenaf naar binnen kan keren om vanuit die innerlijke stilte écht te kunnen luisteren naar de essentie van je eigen bestaan. 

15 september 2012

Van de dood kan je niet winnen.

Al van bij onze geboorte

zijn we voorbestemd om te sterven.

Ik heb dus niets te verliezen …

22 december 2012

Ik leerde nooit te waarderen wat het leven te bieden heeft. De kanker heeft me eerst een beetje doen sterven zodat ik mezelf opnieuw kon uitvinden.

16 mei 2013

Het niets doen valt me zwaarder dan ik dacht. De transitie van het Doen naar het gewoon terug kunnen Zijn, Thuis Zijn met en bij mezelf lijkt verder van me af te staan dan ik vermoedde...het wordt een ware oefening om te genieten van wat wél is en kan.

23 september 2013

… een noodlanding in de werkelijkheid... dat wat je plant wordt doorkruist met wat de loop van het leven zélf voor je in petto heeft …niets is nog zeker. 

19 juni 2014

Ik heb te leren me ermee te verzoenen dat niet alleen mijn borsten weggenomen werden. Ik heb te leren aanvaarden dat die operatie slechts het begin was van een veel existentiëler, ingrijpender proces dat in werking is getreden. Het proces van een mezelf ontdoen van alle verdedigingslagen en -mechanismen, van misgroeide en misplaatste zelfopvattingen ook. Van niet op authenticiteit berustende persoonlijkheidskenmerken en -herinneringen. 

5 juli 2014

Net zoals mijn geest heeft dat lichaam van mij veel te lang opdracht gekregen om zich sterk te houden, terwijl het hunkert naar een onderstroom van zachte aandacht …

1 december 2013, 4u20 in de ochtend. 'Take2'

De kanker is als een wervelstorm door me heen geraasd, een spoor van vernieling achterlatend, waar ik de gevolgen niet van heb kunnen overzien. Behandeling na behandeling heeft me op de vlucht gejaagd, weg van de plaats van onheil. Toen de storm was gaan liggen, ben ik met de moed der wanhoop aan mijn terugkeer begonnen. Het huis waarin ik 41 jaar gewoond had, was met de grond gelijk gemaakt. Brokstukken, her en der verspreid, getuigden van een broosheid die meedogenloos neergehaald was door de niet te voorziene kracht van Moeder Natuur.

Van de aanblik van al het puin rondom wordt deze mens deemoedig. Nederig ook. Doet me ontzag krijgen voor het onnoembare van dat iets dat zoveel krachtiger en zoveel oneindiger is dan dit kleine mensje.

Als een Trümmerfrau zoek ik uit het overgebleven puin de hoekstenen die de nieuwe fundamenten van mijn huis zullen vormen. Behoedzaam bouw ik, op de maat van mijn nieuwe ritme, een ander bestaan op. Met verende grondvesten die mee kunnen deinen op de golven van een eventuele nieuwe storm.

Een nieuw huis bouwen om in te kunnen wonen vraagt tijd. Veel tijd als je je bedenkt dat je niet alleen je eigen architect bent, maar evengoed ook aannemer en uitvoerder.

Het vraagt ook bedachtzame studie. Observatie. Vergelijkingsmateriaal. Blauwdrukken tekenen. Overleg. Beslissingsvaardigheid en koersbepaling. En tenslotte ook discipline om met de nodige uitvoeringscapaciteiten de nieuwe koers bewust aan te houden.

Hier is waar ik me nu bevind. Op de brokstukken van een toen, met een nog maagdelijk witte blauwdruk in de hand. Pen in de aanslag voor de krijtlijnen van mijn nieuwe bestaan.

Mijn 'take2' van het leven. 

Vertaald naar Corona:

Het virus is als een wervelstorm door ons bestaan geraasd, een spoor van vernieling achterlatend waar we de gevolgen niet van hebben kunnen overzien. Toen de storm was gaan liggen, zijn we met de moed der wanhoop aan onze terugkeer begonnen.

De organisatie van de maatschappij in dewelke we eeuwenlang gefunctioneerd hadden, was met de grond gelijk gemaakt. Brokstukken, her en der verspreid, getuigden van een broosheid die meedogenloos neergehaald was door de niet te voorziene kracht van Moeder Natuur. Van de aanblik van al het puin rondom worden de mensen deemoedig. Nederig ook. Doet ons ontzag krijgen voor het onnoembare van dat iets dat zoveel krachtiger en zoveel oneindiger is dan wij, kleine mensen.

Als Trümmerfrauen zoeken we uit het overgebleven puin de hoekstenen van de nieuwe fundamenten die ons huis zullen vormen. Behoedzaam bouwen we, op de maat van ons nieuwe ritme, een ander bestaan op. Met verende grondvesten die mee kunnen deinen op de golven van een eventuele nieuwe storm.

Een nieuwe maatschappij vormgeven om in te kunnen functioneren vraagt tijd. Veel tijd als je je bedenkt dat we niet alleen onze eigen architect zijn, maar evengoed aannemer en uitvoerder. het vraagt ook bedachtzame studie. Observatie. Vergelijkingsmateriaal. Blauwdrukken tekenen. Overleg. Beslissingsvaardigheid en koersbepaling. En tenslotte ook discipline om met de nodige uitvoeringscapaciteiten de nieuwe koers bewust aan te houden.

Hier is waar we ons nu bevinden. Op de brokstukken van een toen, met een nog maagdelijk witte blauwdruk in de hand. Pen in de aanslag voor de krijtlijnen van ons nieuwe bestaan. Onze ‘take2’ van het leven.

https://maatschapwij.nu/blogs/corona-kantelpunt/

Sam Janssens

29 maart 2020