De afgelopen weken waren misschien wel de meest intense en verwarde uit mijn leven. Ik ben verdwaald in mijn eigen psyche en heb op een pijnlijke manier duidelijk gemaakt dat ik nog steeds niet met mijn eigen psychische zwaktes om kan gaan. De banden weer verbroken met de realiteit om in een eigen wereld te gaan leven waarin ik grenzen heb opgezocht die ik waarschijnlijk beter ver buiten het zicht kan laten.
Vluchtend van de beperkingen in mijn eigen wereld dook ik terug onder in de waanwereld waarin ik mijn eigen kwaliteiten ver overschatte en het respect voor mijn omgeving verloor, waardoor ik mensen heb afgeschrikt die het beste met me voorhebben. Twijfels over mezelf had ik niet meer. Dit terwijl ik in gewone doen juist altijd mijn eigen handelingen kritisch onder de loep neem en dit als een van mijn sterkste eigenschappen beschouw.
De personen die me dit duidelijk wilde maken wil ik bij deze bedanken, want hier was moed voor nodig. De arrogante, zelfgenoegzame en blinde manier waarmee ik met deze kritiek omging heeft schade aangericht die ik niet zomaar kan herstellen. Mea culpa. Dit zou niet opnieuw mogen gebeurd zijn. Nog niet lang geleden probeerde ik mezelf aan te praten dat ik niet psychotisch was... Ontkenning is een psychisch afweermechanisme om de eigen gevoelens en gedachten niet onder ogen te moeten zien en waaraan ik me zwaar bezondigd heb.
Het is een vreemde aandoening, een persoonlijkheidsstoornis. In mijn geval aanlokkelijk omdat de waargenomen eigen beperkingen wegvallen en een droomwereld opengaat. Een voor mezelf meestal aangename trance, die me echter niet meer in staat stelt om mezelf te controleren en waaraan ik altijd een kater overhoud. Ik hoop dat dit de laatste keer was dat ik dit heb laten gebeuren, want zelfs al glij ik meestal vanzelf (en dus niet door het gebruik van wiet) in deze toestand, ik zou er ondertussen toch al beter mee moeten kunnen omgaan.
Maar het is handiger voor mezelf om er achteraf mee te lachen. Zo van: "Felix jongen, wat voor gekke fratsen heb je nu weer uitgehaald, jij kapoen..." Maar het is nooit aangenaam om te horen dat mensen schrik van je hebben gehad en zich ernstige zorgen hebben gemaakt. Het was me het ritje echter wel, dolle (idiote) fratsen bij de vleet. Net geen Fear and Loathing in Antwerp, maar het had er met momenten wat van... Momenten van krankzinnige schoonheid en zaken waar ik liever niet meer aan herinnerd word.
Maar genoeg gespeeld nu, tijd om de echte wereld weer tegemoet te treden...
Toen ik een tiental jaar geleden met mijn gezin naar Indonesië ging werd ik in een hotel op een klein eilandje 's nachts gestoken door een groot insect. De pijn was zwaar om te verduren en omdat ik niet meer kon slapen ging ik op het terras van het hotel zitten, dat uitkeek op de zee. De pijn ging weg maar mijn lichaam en geest waren klaarwakker. Ik zag de zon opkomen en las verder in het boek dat ik mee had genomen. Het verhaal ging over een man die na zijn dood in de hemel terecht was gekomen.
Hij vulde zijn dagen met uitgebreid ontbijten, gesprekken met bepalende figuren uit de geschiedenis, golfen, seksuele avonturen... Na meer dan honderd jaar in deze hemel te hebben geleefd werd hij dit zo beu dat hij ervoor koos om ook uit dit tweede leven te stappen en definitief te sterven. De idee van leven na de dood heeft me nooit echt bezig gehouden, dat zien we dan wel weer (of ook weer niet), maar de idee dat er een god zou bestaan heeft me altijd al beziggehouden. Waarom zijn er zoveel mensen op deze wereld die er geen moment aan twijfelen en waarom zijn zovelen in België en omstreken zo zeker dat er niets goddelijks bestaat?
Hierover nadenkend kwam ik tot de conclusie dat alles een oorzaak en een gevolg heeft, niets staat op zichzelf. Een oorzaak zelf is dan weer het gevolg van een andere oorzaak en een gevolg is dan weer een oorzaak van iets anders. Een gevolg heeft ook nooit een enkele oorzaak, maar een samenwerking van oneindig veel oorzaken tezamen die effect hebben op één enkel punt in de geschiedenis. De wereld is met andere woorden een ongelooflijk complexe plaatst, die dan nog eens onder invloed staat van oneindig veel factoren in het heelal.
Mensen hebben hebben nood aan verklaringen voor de manier waarop de wereld in elkaar zit. Op dit ogenblik wordt in onze contreien vooral gekeken naar wetenschappelijke verklaringen. Deze zijn niet zo uitgewerkt (en hebben dat ook niet tot doel) dat ze een aannemelijk antwoord kunnen bieden op de vele existentiële vragen en ook op dit moment blijft de wetenschap nog vele antwoorden schuldig. Bovendien zijn er zoveel wetenschappelijke categorieën dat het moeilijk wordt om hieruit een coherent wereldbeeld te vormen, hoewel de afzonderlijke domeinen uiteraard uitermate interessante bevindingen bevatten, die allen nuttig zijn.
Ik zie een mogelijke verklaring tussen het verdwijnen van het gedeeld geloof in onze contreien en de vele psychologische problemen die zich in onze maatschappij voordoen. De reden om te leven kan voor velen niet meer gegeven worden door de kerk. Maar met het afwijzen van de Katholieke Kerk werd voor velen meteen ook heel het christelijke geloof afgewezen, wat twee geheel verschillende zaken zijn. Het christelijk geloof kan helpen om het eigen leven vorm te geven en de geschiedenis van onze voorouders beter te begrijpen. Gooi het kind niet met het badwater weg met andere woorden, waarbij de kerk dus het water en kinneke Jezus dus het kinneke is.
Het is normaal dat een geloofsbeweging na verloop van tijd veranderd in een religie, aangezien het niet meer duidelijk is wat precies verzonnen is en wat wel degelijk gezegd werd door bijvoorbeeld Jezus of profeet Mohammed (vrede zij met hem) en er nood komt aan een structuur. Dit probleem is er echter niet (of toch niet in die grote mate) met Haile Selassie (hij is nu eenmaal nog niet zolang dood, waarvan vele speeches en quotes werden bewaard. Uit deze speeches, quotes, de studie van de geschiedenis en het feit dat hij een enorm gerespecteerd staatsman was is het voor mij duidelijk dat hij op eenzaam hoog niveau stond op spiritueel, intellectueel en statelijk niveau.
Terwijl staatshoofden in democratieën meestal slechts enkele jaren krijgen om hun visie uit te werken en ze er dikwijls meer aan doen om opnieuw verkozen te worden in plaats van om goed te besturen (twee totaal verschillende dingen spijtig genoeg), kon Zijne Keizerlijke Majesteit zich een heel leven lang voorbereiden op zijn taak. Hij kon bovendien ook niet machtiger worden omdat hij nu eenmaal al de machtigste man in Ethiopië was. Hij heeft er ook niet voor gekozen, het was zijn lot om de troon te bestijgen. Hij was de definitie van een filosoof-koning, wat Plato reeds omschreef als de best mogelijke staatsvorm. De enorme vooruitgang die Ethiopië maakte onder zijn bewind was hiervan het gevolg.
Hij was zijn hele leven lid van de Ethiopische Orthodoxe Kerk, die vrijwillig en zonder dat het land ooit gekoloniseerd werd Ethiopië is binnengekomen en leefde bescheiden en voor zijn volk. Een quote die dit (gedeeltelijk) kan bevestigen is de volgende: "There is no protection from the demand that a man's worth be assessed by achievements."
In mijn zoektocht naar inspiratie heeft H.I.M. (His Imperial Majesty) de laatste jaren zo'n indruk op me gemaakt dat ik niet anders kan dan zijn werk van eenheid tussen volkeren en ontwikkeling van de mensheid op fysiek en spiritueel vlak mee te helpen voortzetten, hij zei namelijk: "It is not enough for children to be recipients of education. They should never forget that the responsibility for passing on this knowledge to others and or handing it over to the next generation rests on them."
Een oordeel is een mening die je vormt na nadenken of overleg. Meningen zijn nodig om onze levenswereld vorm te geven, wat stabiliteit geeft aan je bestaan. Ieder zijn belevingswereld, maar het is maar hoeveel belang je eraan hecht. Een mening die rigide is vormt de oorzaak van vele problemen. De capaciteit om de eigen meningen kritisch te blijven bevragen is een grote sterkte, omdat we op deze manier de weg inslagen van wijsheid. Alles is relatief, zoals Einstein heeft aangetoond.
Filosoferen is een levenswijze, het bijhouden van wat we als waarheid beschouwen en het schrappen van wat fout blijkt zorgt evenzeer voor een stabiliteit, die evenwel onderhevig is aan verandering. Dit maakt het leven interessant, het weten dat je eigenlijk niets zeker weet zorgt ervoor dat de weg die we voor onszelf uitstippelen niet zorgt voor een beperking van de eigen mogelijkheden. Wie de ketenen van de eigen waargenomen realiteit wegneemt komt in een wereld vol mogelijkheden.
Om te overleven in die wereld waarin niets zeker blijkt hebben we een sterk vertrouwen in de eigen mogelijkheden nodig. We geloven dikwijls pas dat we iets kunnen wanneer we positieve commentaar ontvangen over onze verwezenlijkingen. Net om deze reden is het belangrijk voorzichtig te zijn met negatieve kritiek naar anderen toe. Want zoals een kogel ons lichaam kan verwoesten kan harde kritiek onze ziel ernstig beschadigen.
Geen kwaad zien, horen of spreken is een persoonlijk streefdoel. Dit wil zeggen dat ik probeer om in alles het potentieel te zien of te horen en dat zo ook probeer over te brengen naar anderen. Positieve kritiek met andere woorden, opbouwend maar niet blind voor de tekortkomingen. Mijn vader leerde me ooit hoe je best negatieve kritiek kan brengen als het echt niet anders kan. Dat gaat als volgt: je begint met een compliment te geven over bijvoorbeeld de vorderingen die iemand al heeft gemaakt, waarna je de kritiek zo objectief mogelijk uit, om vervolgens terug te eindigen met een positieve noot, over bijvoorbeeld het potentieel dat je nog ziet.
Iedereen oordeelt, maar de manier waarop we deze oordelen uiten is van essentieel belang om de kritiek geen onderdeel van het probleem te laten worden. Inzicht in de oorzaak van problemen is dus belangrijk, want het is makkelijk om kritiek te geven, maar wie geen deel is van de oplossing, is deel van het probleem. Wie graag kritiek geeft op een ander laat merken dat hij of zij zich wil profileren door zich boven de andere te plaatsen, wat dikwijls een teken van weinig vertrouwen in het eigen kunnen is. Dit is dan weer regelmatig dankzij kritiek die ze zelf te verduren hebben gehad, van zichzelf of van anderen.
Luister zeker ook naar bijgevoegde link alsjeblieft:
Antwerpen is de mooiste stad van van de wereld, daar zijn de meeste Antwerpenaren het over eens. Dit is geheel subjectief, maar de liefde voor de plaats waar je woont is hoe dan ook iets positiefs. Hoewel ik graag zou geloven dat Antwerpen nu al de mooiste stad van de wereld is zijn er op dit ogenblik teveel factoren die het enorme potentieel van onze geliefde stad remmen. Het onvermogen van vele Antwerpenaren om te communiceren met mensen van andere culturen is in mijn ogen ons grootste probleem.
Hier zijn verschillende oorzaken voor. Sommigen hebben simpelweg geen nood aan contact met andere culturen, anderen hebben er schrik van en voor velen is de taalbarrière een probleem. Wie geen nood heeft aan contact met andere culturen zal in ieder geval niet in Antwerpen Noord wonen, waar dit contact onontbeerlijk is door de hoge diversiteit aan gemeenschappen. Velen die schrik hebben om te communiceren met 'allochtonen' hebben schrik dat zij de stad zullen overnemen, maar wanneer we kijken naar steden zoals NY zien we dat deze schrik ongegrond is en de diversiteit een potentiële goudmijn is. De taalbarrière blijft natuurlijk de grootste drempel en de moeilijkste om weg te werken.
Onlangs heb ik een enquête afgenomen bij vele honderden Antwerpenaren in opdracht van de stad, onder de ondervraagden waren vele 'nieuwe Belgen' die veel moeite deden om de taal te leren. Hun grootste probleem bleek dikwijls dat ze het Nederlands weinig konden oefenen met mensen die de taal wel vloeiend spreken. Antwerpenaren hebben dikwijls de gewoonte om snel in het Engels of Frans te spreken tegen mensen die de eigen taal niet kennen. Het heeft geen nut om hier schuldigen aan te duiden voor de grote taalachterstand die vele Antwerpenaren hebben, de verantwoordelijkheid ligt bij de leerlingen om hard te studeren en bij de 'autochtonen' om hun daarbij te helpen.
Maar wanneer we kijken naar het nieuwe beleid in onze geliefde stad zien we dat vele initiatieven die onze nieuwe buren proberen te helpen bij de integratie financiële steun wordt afgenomen. Hierdoor worden vele organisaties verplicht om enkel op vrijwilligers te steunen, maar dit maakt het uiteraard veel ingewikkelder.
Ik heb echter een groot vertrouwen in de toekomst van onze stad, omdat ons potentieel ongekend is. We zijn economisch, cultureel en historisch een wereldstad en dorp tegelijkertijd, dit is een enorme kracht die we de komende jaren en decennia voluit tot ontwikkeling moeten brengen. En daarbij heeft elke Antwerpenaar de verantwoordelijkheid om deze kracht ook bij zichzelf tot ontplooiing te brengen, want een stad is maar zo sterk als de som van zijn inwoners.
Geloof is eer ruim begrip, een begrip dat dikwijls wordt verward met religie. Geloof is iets wat eigen is aan alle mensen, elke persoon gelooft in iets, of dit nu in zichzelf, iemand anders, liefde, optimisme, wetenschap of God is. Een religie daarentegen gaat uit van dogma's, dit zijn bepaalde onveranderlijke principes waarmee men moet instemmen om zich bijvoorbeeld christen, moslim of praktiserend jood te noemen. Hoewel deze principes dikwijls tegenstrijdig lijken aan elkaar is dit niet noodzakelijk het geval.
De joodse godsdienst is de oudste van deze drie religies en handelt over gebeurtenissen die tot 4000 jaar terug gaan. Abraham is volgens de overlevering de eerste Jood en het was zijn taak om de wereld te bevrijden van de afgodendiensten. Mozes was dan weer diegene die het joodse volk uit slavernij bevrijdde in Egypte, waarna de Thora op de berg Sinaï werd ontvangen. Vervolgens werd Saul de eerste koning van de joden en nam koning David zijn plaats in. Zijn zoon Salomo bouwde de eerste tempel in Jeruzalem en na zijn dood werd het koninkrijk in twee delen gesplitst, namelijk in Israël en Judea.
Israël werd veroverd door de Assyriërs en Judea enkele eeuwen later door Babylon. De Thora blijft hun heilig geschrift en om bepaalde details van het joodse geloof niet verloren te laten gaan werden ook de Misjna, de Talmoed en andere heilige boeken geschreven. Het eerste kenmerk van dit geloof is het monotheïsme, wat impliceert dat God de mensheid heeft geschapen en voor hen zorgt. Ten tweede maakt de Thora bepaalde wetten kenbaar die gevolgd dienen te worden. Dit volk werd reeds door de Grieken en Romeinen beschouwd als zeer filosofisch, omwille van hun geloof in een abstracte God.
Het christendom is eveneens een Abrahamitische, monotheïstische religie die Jezus evenwel als de messias beschouwt die in het Oude Testament wordt voorspeld. Het is gebaseerd op de evangeliën zoals die werden opgeschreven door enkele van de eerste volgers van Jezus Christus, met name Mattheüs, Lucas, Johannes en Marcus. Centraal in het geloof staan onderwijs, de kruisdood en de opstanding van Jezus. In de loop der tijd ontstonden er twee grote stromingen binnen het christendom, namelijk het oosterse en het westerse christendom.
De derde grote Abrahamitische, monotheïstische godsdienst is de islam, die Mohammed als profeet heeft. Islam betekent onderwerping en betekent dus dat moslims zich onderwerpen aan Gods wil en wetten (sharia). Hun heilig boek de Koran bestaat uit teksten die de profeet (vrede zij met hem) werden ingegeven door de aartsengel Gabriël. De soenna van Mohammed beschrijft de levenswijze, gezegden en standpunten van de profeet. De islam bestaat uit vijf zuilen, namelijk de geloofsbelijdenis (sjahada), de rituele gebeden (salat), aalmoezen (zakat), de ramadan (saum) en een pelgrimstocht naar Mekka (hadj).
Wat elke van deze religies verbindt is de verwachting dat er een Messias zal komen die vrede zal brengen na tijden van grote rampspoed. De joden hebben Jezus van Nazareth niet aanvaard als deze Messias (met uitzondering van enkele kleine stromingen), maar volgens de christenen én de moslims zal Jezus (die bij de moslims een van de profeten is en wordt aangeduid met de naam Isa) (nogmaals) reïncarneren.
De laatste monotheïstische geloofsbelevenis die ik wil bespreken is rastafari. De naam komt van Ras Tafari Makonnen, de laatste Ethiopische keizer, die gekroond werd als Haile Selassie en als een goddelijke reïncarnatie van Jezus Christus wordt beschouwd. Ook kreeg hij bij zijn kroning de namen King of Kings, Lord of Lords, Conquering Lion of the Tribe of Judah en Elect of God. Bovendien was hij een nakomeling van koning Salomo en koningen Sheba van Ethiopië. Rasta's beschouwen hun geloof niet als een religie, maar als een manier van leven, gebaseerd op de Bijbel, dat naast de Kebre Negest (waarin de overleveringen van de Ethiopische koningen werd opgetekend) het heilige boek is.
Het geloof is gebaseerd op de voorspellingen van de profeet Marcus Garvey, die zei dat er een koning zou opstaan die alle (zwarte) mensen zal terugleiden naar het moederland Ethiopië (geboorteplaats van de eerste mens). De westerse beschaving wordt dikwijls omschreven als verdorven en krijgt de naam Babylon, naar het Babylonische rijk, waar de joden naartoe werden verdreven en er 'onheilige' gewoonten op na werden gehouden. De dreadlocks die rasta's dikwijls typeren stammen uit een tekst van het Oude Testament, waarin staat dat de haren niet mogen geknipt worden.
Voor vele Vlamingen is geloof iets van het verleden, iets dat we dankzij de Verlichting en het (dikwijls terecht) afwijzen van de Katholieke Kerk niet meer nodig hebben. De Katholieke Kerk deed/doet zich namelijk tegoed aan het vergaren van een enorme materiële rijkdom en een hiërarchie die machtsstrijd en intriges in de hand werkt, wat geheel tegen de leer van Jezus Christus indruist.
Maar mede dankzij de Verlichting en het huidige kapitalistisch denksysteem zijn velen in onze maatschappij uitermate individualistisch en egoïstisch geworden. We vergaren materiële rijkdom die we niet nodig hebben en kijken op naar mensen die het (dikwijls enkel financieel) 'gemaakt' hebben. Het individu gaat boven het maatschappelijke en concurrentie is geen modewoord, maar een inherente eigenschap van ons economisch systeem.
Door dit individualisme worden we blind voor het feit dat een individu enkel maar door zijn omgevingsfactoren en geschiedenis succesvol genoemd kan worden en verliezen velen elke voeling met enige vorm van spiritualiteit. Dit terwijl de idee van vrije wil die zo sterk leeft binnen het individualisme toch maar erg beperkt is. We zijn allen afhankelijk van onze genen, onze omgeving en een grote dosis geluk om het te maken. Of je deze omgevingsfactoren nu omschrijft als geluk hebben, de hand van God of je het liever wetenschappelijk wil verklaren... we hebben allemaal een helpende hand nodig om te geraken waar we willen. Daar geloof ik in.
Om te eindigen nog een quote van Zijne Keizerlijke Majesteit Haile Selassie:
"The temple of the most high begins with the body which houses our life, the essence of our existence. Africans are in bondage today because they approach spirituality through religion provided by foreign invaders and conquerors. We must stop confusing religion and spirituality. Religion is a set of rules, regulations and rituals created by humans, which was supposed to help people grow spiritually. Due to human imperfection religion has become corrupt, political, divisive and a tool for power struggle. Spirituality is not theology or ideology. It is simply a way of life, pure and original as was given by the Most High of Creation. Spirituality is a network linking us to the Most High, the universe and each other..."
Democratie is een staatsstructuur die de inspraak van de bevolking moet garanderen en is bijgevolg een mooi ideaalbeeld. Maar om een democratie vruchtbaar te maken moet de bevolking duidelijk weten waar de politici voor staan én moeten ze in staat zijn om het reilen en zeilen van de regeringen en andere machtsfunctionarissen te kunnen beoordelen. Hiervoor is een vrije media nodig die als doel heeft een zo objectief mogelijke weergave van de werkelijkheid te geven.
Objectiviteit is eveneens een ideaalbeeld dat erg moeilijk te bereiken is. Om deze objectiviteit zo goed mogelijk te benaderen is een sterk onderwijssysteem nodig dat kinderen en jongeren voorbereidt op de arbeidsmarkt, maar ze evenzeer een kritische denkwijze bijbrengt. Enkel op deze manier kan een democratie werkbaar zijn. Ons huidig educatief systeem behoort tot een van de beste ter wereld, maar is zonder twijfel nog voor verbetering vatbaar.
Om het met de woorden van Zijne Keizerlijke Majesteit Haile Selassie te zeggen:
"In all the countries We have visited, We have noted that education is the basis of greatness, the power, the pride and prosperity of a nation."
Er zijn echter veel (betere) alternatieven voor de huidige, dikwijls strakke vormen van lesgeven die momenteel worden aangeboden in ons onderwijssysteem en geen rekening houden met de verschillen tussen kinderen. Lesgeven via video's en online oefeningen zijn hiervan een goed voorbeeld, zoals de Khan Academy, een online videotheek (www.khanacademy.org). Ik vrees dat de huidige politici in ons land bij de huidige onderwijshervorming een kans hebben gemist om een grote stap voorwaarts te zetten.
Grote veranderingen blijken dan ook zeer moeilijk te zijn voor de Belgische politici, dit door de manier waarop ons kiessysteem is gevormd. Onze regeringen zijn namelijk allemaal coalitieregeringen, waarbij verschillende partijen een regering vormen. Dit zorgt voor moeilijke regeringsonderhandelingen, maar dikwijls ook voor besluiteloosheid of compromissen waar niemand echt tevreden mee kan zijn.
Grote veranderingen zijn echter nodig, en de besluiteloosheid die onze eigen politici kenmerken vinden we evengoed terug op het allerhoogste niveau. Het terugdringen van de CO2-uitstoot, ontbossing, overbevissing... zijn bijvoorbeeld essentieel voor de gezondheid van onze planeet en de mensen erop, maar het is een eigenschap van veel politici (alsook van anderen) om de belangen van het eigen land (of economie of zichzelf) als belangrijker te beschouwen dan die van de Mensheid in zijn geheel.
Het is nodig om over de partij- en landsgrenzen heen te kijken om echte vooruitgang te boeken, om politieke oorlogjes binnen een regering of echte oorlogen tussen landen of volkeren te eindigen. Hier denk ik aan de toespraak van Zijne Keizerlijke Majesteit Haile Selassie I voor de Verenigde Naties in 1963:
"Until the philosophy which holds one race superior and another inferior is finally and permanently discredited and abandoned: That until there are no longer first-class and second-class citizens of any nation; That until the color of a man's skin is of no more significance than the color of his eyes; That until the basic human rights are equally guaranteed to all without regard to race; That until that day, the dream of lasting peace and world citizenship and the rule of international morality will remain but a fleeting illusion, to be pursues but never attained."
Op dit ogenblik is er slechts één supermacht in de wereld, namelijk de Verenigde Staten. Hoewel, of net omdat, ze een gigantische schuldenberg meetorsen houden de machthebbers in de VS de touwtjes strak in handen. Voor wie zich niet verdiept in de machtsverhoudingen op deze planeet schijnt dit dikwijls een goede zaak te zijn. De Verenigde Staten van Amerika lijken een democratie te zijn. Maar hoewel de bewoners van dit 'lichtbaken' om de vier jaar hun stem mogen uitbrengen om een president te kiezen blijkt de democratische waarde van dit proces zeer zwak te zijn.
De presidentskandidaten van de democraten en republikeinen worden gekozen door leden van de partij tijdens de voorverkiezingen. Dit is op zich een vorm van democratie. Maar het grote probleem schuilt in het feit dat deze kandidaten veel geld nodig hebben om hun campagne te financieren. Deze steun ontvangen ze echter wanneer zij aan de donateurs van deze grote geldsommen bepaalde beloftes doen die ze tijdens hun eventuele ambtstermijn moeten uitvoeren.
Dit wil spijtig genoeg zeggen dat een president geen vrije beweegruimte heeft om objectieve beslissingen te nemen. De huidige president Barack Obama is hier duidelijk geen uitzondering op. Zijn gehele kabinet bestaat uit mensen met sterke banden binnen de financiële wereld.
Abraham Lincoln waarschuwde zijn landgenoten hier zelfs al voor in de 19e eeuw. Hij zei:
"The money powers prey upon the nation in times of peace and conspire against it in times of adversity. The banking powers are more despotic than a monarchy, more insolent than autocracy, more selfish than bureaucracy. They denounce as public enemies all who question their methods or throw light upon their crimes. I have two great enemies, the Southern army in front of me and the bankers in the rear. Of the two, the one at my rear is my greatest foe.
I see in the near future a crisis approaching that enerves me and causes me to tremble for the safety of my country. Corporations have been in throne, an era of corruption will follow and the money power of the country will endeavour to prolong its reign by working upon the prejudices of the people untill the wealth is aggregated in a few hands and the republic is destroyed."
Deze profetische woorden van Abraham Lincoln zijn bewaarheid.
Een deel van deze quote in het bijzonder intrigeert mij: "the money power of the country will endeavour to prolong its reign by working upon the prejudices of the people untill the wealth is aggregated in a few hands and the republic is destroyed".
Wanneer ik denk aan vooroordelen in Amerika komt de haat tegen moslims direct bij me op. Deze haat ontstond grotendeels op 11 september 2001. De aanvallen tegen de inwoners van de VS waren voor toenmalig president Bush het gedroomde excuus om Afghanistan en Irak binnen te vallen. Osama Bin Laden werd als dader aangeduid, maar vele factoren van deze aanslagen blijven op zijn minst gezegd mysterieus.
Wat er echter wel met zekerheid gezegd kan worden is dat moslims sinds 9/11 door velen als paria's beschouwd worden. De schrik voor terrorisme zat en zit er bij sommigen nog steeds dik in. Om de staat zogezegd te beschermen werden grote informatienetwerken uit de grond gestampt. Deze informatienetwerken zijn, vooral door de komst van het internet, op het eerste zicht niet gelijkaardig aan informatienetwerken zoals de Gestapo of de Stasi.
Maar ze bestaan wel degelijk en blijven een groot gevaar voor de echte democraten overal ter wereld. We moeten af van de idee dat we positieve, democratische verandering kunnen verwachten van de machtigen in deze wereld. Het zijn namelijk zij die er alle belang bij hebben om de ongelijkheid en verdeeldheid in deze wereld in stand te houden. De VS is in sneltempo een politiestaat aan het worden, grote delen van de bevolking zijn ontevreden en uitten dat ook steeds meer, maar in de media krijgen ze geen gehoor. De media in de VS is nog meer dan de onze een werktuig van de financiers.
Mainstream media brengen spijtig genoeg meestal maar zeer beperkte berichtgeving en halve waarheden. De financiële markten staan nog steeds op instorten en worden geregisseerd door diegenen met de meeste materiële rijkdom. De nationale bank van de Verenigde Staten, de 'Federal Reserve', is zelfs niet meer in openbare handen. De overname van de VS door de financiële wereld is een feit.
Hier komt bij dat de militaire slachtkracht van dit land even groot is als dat van alle andere landen ter wereld tezamen en ze basissen verspreid over de gehele wereld hebben. De Verenigde Staten van Amerika zijn een instrument geworden van de grootste machtswellustelingen op de aarde. Maar net zoals het Romeinse Rijk ten onder is gegaan aan excessen en hebzucht, zal dit ook gebeuren bij dit rijk.
Want de echte macht ligt bij het volk, de machtshebbers kunnen niet zonder ons, wij kunnen wel zonder hen.
Onze wereld staat op een punt dat niet te vergelijken valt met een andere periode in de geschiedenis. Er zijn op dit ogenblik zoveel factoren die nieuw zijn, waar de mensheid nog niet geheel mee vertrouwd is geraakt en die ervoor hebben gezorgd dat velen zich verloren voelen. Ik reken mezelf in ieder geval tot deze groep. Maar terwijl technologie, wetenschap en materialisme voor velen de enige antwoorden lijken op de problemen die onze wereld teisteren ben ik van oordeel dat deze elementen, hoewel ze uiteraard nuttige en noodzakelijk middelen zijn, nooit de belangrijkste antwoorden kunnen bieden.
De problemen die onze wereld op dit ogenblik omvatten zijn groter dan ooit. Al deze problemen bespreken zou me vele tientallen, zoniet honderden pagina's kosten. Het grootste probleem is en blijft oorlog, dat in een les Internationale Betrekkingen perfect omschreven werd als 'Het Ultieme falen van de Menselijke Geest'. Hoewel oorlog onze contreien sinds de Tweede Wereldoorlog niet meer heeft getroffen is de wereld verre van ontdaan van deze ziekte. Wereldoorlog I moest de oorlog zijn die alle oorlogen voorgoed zou beëindigen. Na deze tragedie werd de League of Nations opgericht, met datzelfde doel voor ogen. Collectieve Veiligheid en ontwapening moesten ervoor zorgen dat lidstaten geen oorlog meer zouden voeren met elkaar. Maar toen Italië het keizerrijk Ethiopië in 1935 binnenviel werd pijnlijk duidelijk dat zelfs oorlog tussen lidstaten niet voorkomen kon worden.
Een tweede poging werd ondernomen na de Tweede Wereldoorlog. Om de organisatie (Verenigde Naties) meer slagkracht te geven werd de Veiligheidsraad opgericht. De permanente leden kunnen bij unanimiteit (en met genoeg stemmen van niet-permanente leden) beslissingen nemen over onderwerpen die betrekking hebben op de internationale veiligheid en vrede. Die beslissingen zijn bindend voor alle leden van de Verenigde Naties. Deze privileges werden geschonken aan de grootste mogendheden (die aan de juiste kant stonden tijdens Wereldoorlog II), omdat de werking van de VN anders net zoals bij de League of Nations op de helling zou komen te staan.
Wat dit met andere woorden (en een beetje kort door de bocht) wil zeggen is dat een beperkte groep van 5 landen (de VS, Rusland, China, Frankrijk en Verenigd Koninkrijk) kunnen beslissen over het lot van de gehele wereld. Maar ook deze werking blijkt niet (meer) genoeg. In 2003 schonden de Verenigde Staten het VN-charter door Irak binnen te vallen. Als de 'verdediger van democratie' zich al niet meer houdt aan een democratisch opgesteld charter wordt de autoriteit ervan op losse schroeven gezet. Bovendien is de invulling van de Veiligheidsraad ondertussen geen correcte afspiegeling meer van de machtsrelaties in de wereld.
Ik waag me voorlopig nog niet aan een: 'hoe zou het dan wel moeten'. Maar het besef dat we in een wereld leven die uitermate oneerlijk en ondemocratisch blijkt te zijn is op zich een harde, maar waardevolle les. Ik ben een idealist in hart en nieren, maar het is nodig om een goed beeld te krijgen van hoe de wereld op dit moment werkt om het ooit -hopelijk- te kunnen veranderen.
Het is mijn droom een steentje in de rivier der eeuwigheid te werpen, zodat die nooit meer hetzelfde stroomt.
Zoon van Rita Mosselmans en Geert Vermeulen, broer van Elisabeth. Het is een voorrecht deel te mogen uitmaken van dit gezin. Mijn ouders zijn namelijk beiden lieve, intelligente en mooie mensen die er in geslaagd zijn een leven op te bouwen waarvoor ik veel respect heb, mijn zus is op dit moment hetzelfde pad aan het bewandelen. Ikzelf ben mijn weg aan het zoeken maar ben stilaan zeker welke richting ik wens uit te gaan.
Mijn zus en ik zijn opgevoed op een erg open manier. Ik kan me niet herinneren wanneer mijn ouders me ooit iets hebben verboden. Zij probeerden enkel om ons te gidsen in de zoektocht die het leven is. Hiervoor probeerden zij duidelijk te maken wat goed voor ons zou zijn, maar kregen we de vrijheid om zo veel mogelijk eigen keuzes te maken. Elisabeth en ik waren als kind twee uitersten, zij maakte van de grote bewegingsruimte die onze ouders voor ons creëerden duchtig gebruik en had vele hobby's, vriend(inn)en, dromen...
Ikzelf was meer introvert en speelde liever thuis met lego, kapla, playmobil of soldaatjes dan die grote boze wereld tegemoet te treden. Thuis voelde ik me veilig, was ik gelukkig. Zo gelukkig zelfs dat mijn vader me zei dat ik niet zo gelukkig mocht zijn, niet omdat hij me dat geluk niet gunde, maar omdat hij dacht te weten dat een leven nooit kan bestaan uit enkel gelukkige dagen. Daarom wilde hij me voorbereiden op de donkere kant van het leven.
Dit nam niet weg dat ik tot mijn 20ste levensjaar eigenlijk nooit zwarte dagen heb gekend. Er werd nog steeds voor me gekookt, de was werd gedaan, school vergde niet al te veel moeite... en mijn persoonlijkheid was geëvolueerd naar die van een zelfzekere jongeman. Ik vulde mijn dagen voornamelijk met documentaires, films en series kijken, sporten, mijn toenmalige vriendin Marie Charlot en wiet roken... alleen of met vrienden.
Een van de vele dingen waar we graag over filosofeerden was de toekomst. Van de wereld, maar ook van onszelf. De conclusie was elke keer weer: er is heel erg veel ruimte voor verbetering... en wij zullen voor verandering zorgen, want we kunnen niet verwachten dat iemand anders het voor ons zal doen. In mijn zoektocht naar spirituele inspiratie las ik in diezelfde periode 'Vrede Aanraken' van de Boeddhistische monnik Thich Nhat Hanh. Hij probeert de schoonheid van het leven duidelijk te maken en slechte ervaringen of gewoonten als compost te beschouwen, waarop altijd een nieuwe bloem kan groeien.
Deze lessen bleven me bij en ik probeerde ze toe te passen in de dagelijkse werkelijkheid. Dit lukte en ik sloeg erin om enkel in het heden te leven, compleet vrij van zorgen en uitermate bewust van de schoonheid die zich rondom me bevond. Als ik zoek naar een woord om dit te omschrijven kom ik enkel op hemels uit. Doordat mijn bewustzijn bevrijd was van nutteloze gedachten ontstond er als het ware een 'nieuwe Felix'.
In deze nieuwe staat van bewustzijn smolten onzekerheden weg als sneeuw voor de zon en droomde ik overdag. Ik droomde over een wereld waarin de natuur terug ruimte krijgt, waar mensen eindelijk bewust zijn van het feit dat haat destructief is voor diegene die haat en waarin gelijkheid niet langer een streefdoel maar een verworven recht is. Het grote verschil tussen mijn persoonlijkheid in normale toestand en in die van 'groter bewustzijn' zorgde ervoor dat ik zelf argwaan kreeg. Na wat research en een bezoek aan mijn dokter bleek dat ik 'psychotisch' was, dit wil in psychiatrische termen zeggen dat iemand het normale contact met de - door zijn omgeving ervaren- werkelijkheid (gedeeltelijk) verliest.
Dit was in ieder geval van toepassing op mezelf. Deze psychotische ervaringen staan ver af van wat als normaal beschouwt wordt in onze samenleving. Ik werd pas helemaal wakker geschud na een reis in Ghana, waar de natuur nog ruimte had, de zon scheen en de mensen meer open leken te zijn. Toen ons vliegtuig landde merkte ik onmiddellijk dat het tij gekeerd was. De droom waarin ik ondertussen enkele maanden leefde spatte pijnlijk uiteen en de donkerheid van de realiteit omringde me sterker dan ooit tevoren.
Wie dacht ik wel te zijn? Iemand die denkt verandering te kunnen brengen? Hoe zou ik dit denken klaar te spelen? Waarom waande ik mezelf zo speciaal? Wat beteken ik? Een uitermate existentiële crisis met andere woorden. De enige antwoorden die ik vond waren negatief. Ik had nog helemaal niets gepresteerd, had alles al gekregen, nergens voor moeten vechten, van dag tot dag geleefd alsof er geen morgen zou bestaan. Het ontbrak me aan karakter om de vicieuze spiraal om te keren.
Ondertussen ben ik 24 jaar en sta ik nog niet veel verder, maar de zekerheid dat ik mijn leven wil leiden om de toekomst helderder te maken heb ik herwonnen en wil ik nooit meer loslaten. Dit is het relaas van mijn gevecht om toch gehoor te geven aan de droom van een mooiere wereld.
