Het is alweer veel te lang geleden dat mijn bazinneke en ik nog een blogje hebben gemaakt. Dat is natuurlijk niet omdat we geen leuke dingen meer hebben beleefd, maar vooral omdat mijn baasjes vaak het fototoestel niet in aanslag hadden om die leuke momenten op beeld vast te leggen.
Vorige week zondag deed er zich echter nog eens een ideale gelegenheid voor om wat kiekjes te maken. Mijn baasjes hadden afgesproken met de baasjes van mijn vriendinnetje, Zina, om te gaan wandelen op de Mechelse heide. Natuurlijk mochten Zina en ik ook mee. We hebben werkelijk 8 km lang geravot en gestoeid met elkaar. We hebben leuk samen kunnen spelen en we hebben alletwee zelfs braafjes geposeerd voor de camera zoals echte fotomodellen.
Aan het eind van de dag was iedereen beslist moe en voldaan. De hondjes lagen na thuiskomst meteen in een diepe slaap, lekker nadromen van al het spelen en rennen.
Op de laatste dag van onze reis beleefde ik nog een heel groot avontuur. Samen met mijn baasjes nam ik in Pejo eerst de kabelbaan tot ongeveer 2000 meter om daarna nog eens een grote kabelbaan te nemen tot op 3000 meter. Ik vond het allemaal leuk en spannend, terwijl mijn baasje toch een beetje bang was . Eens aangekomen op 3000 meter hoogte mocht ik lekker in de sneeuw ravotten. Wat was ik blij dat het daar een beetje frisser was dan beneden en in de sneeuw kon ik natuurlijk mijn hartje weer helemaal ophalen.
Na dit verfrissend avontuur op 3000 meter zakten we met de lift terug tot op 2000 meter. In de lift vonden de Italianen mij toch zo'n braaf en mooi hondje en werd ik dan ook geaaid en geknuffeld langs alle kanten. Ja, aandacht heb ik op reis zeker niet tekort gehad.
Het was voor mij in elk geval een leuke en ook zeer leerrijke ervaring. Ik heb in overvolle bergbussen gezeten, in skiliften, in een reisbus en meer dan 1000 km in de auto. Ik heb in juli in de sneeuw kunnen spelen. Thuis blijf ik altijd netjes met mijn pootjes uit de beek en uit het water, maar ginder heb ik al het bergwater verkend: meertjes, rivieren, beekjes,... . Het water was dan ook zo verfrissend en lekker vers om te drinken. Ook in het hotel ben ik een voorbeeldhondje geweest. Als mijn baasjes gingen zwemmen of gingen eten, bleef ik braaf in mijn benchke, zonder probleem. Iedere avond zat ik lekker met mijn baasjes beneden in de bar waar ik vaak nog een lekker dutje deed ondanks al het lawaai of soms luide muziek. Het leukste aan de vakantie was voor mij waarschijnlijk nog het klauteren in de bergen. Ik doe echt niets liever dan op rotsen kruipen en naast het pad springen zoals een echte berggeit. Kortom, Italië was voor mij en mijn baasjes fantastisch en we kijken al uit naar onze volgende reis.
Lieve kleine Tsuki, ook al kan je dit natuurlijk niet lezen, bij deze bedanken baasje en bazinneke jou voor de fantastische reis. Je was voor ons echt het braafste en knapste hondje in heel Italië. Je bent echt een voorbeeldig Shiba'ke geweest en je hebt ons schitterende momenten bezorgd op vakantie! Dikke knuffel van baasje en bazinneke!
Lieve Kerselerekes, ook jullie nogmaals bedankt dat we zo'n fantastische Shiba in ons midden mochten verwelkomen en natuurlijk ook bedankt voor de hulp bij de opvoeding waar jullie thuis al mee gestart waren en waar we samen op de hondenschool nog steeds aan verderwerken.
Op de zesde dag organiseerde het hotel een barbecue in de bergen. Dit is altijd ongelooflijk tof en vooral het eten smaakt natuurlijk tien keer beter dankzij de berglucht. De wandeling naar de barbecue toe stuurde ons langs Lago delle Malghette, een idyllisch bergmeertje.
Op de vierde dag trok ik met mijn baasjes naar de watervallen van Saent in Val di Rabbi. Dit was eerst een behoorlijk stevig klim om tot bij de watervallen te geraken en daarna moesten we dit hele eind natuurlijk ook weer naar beneden. Het was bloedheet die dag en ik was blij dat er sproeiers langs de weg voor verkoeling konden zorgen en dat ik af en toe met mijn pootjes in het water kon.
De vijfde dag deden mijn baasjes het iets rustiger. We maakten een wandeling die vertrok in Dimaro. Daarna gingen mijn baasjes raften en mocht ik wat bijslapen op de hotelkamer waar ik me intussen al goed thuis voelde. Dat deed deugd.
Vandaag stond er een grote wandeling op het programma tussen de rotsen op meer dan 2000 meter hoogte. Wat ik niet wist, is dat je in juli ook in de sneeuw kon ravotten. Daar heb ik me eens lekker uitgeleefd. Mijn wandeling was trouwens nog veel langer dan die van mijn baasjes want ik vond het leuk om overal nog wat omweg te maken en wat hoger te klauteren. Het pad was nog niet uitdagend genoeg voor mij. Hihi.
De tweede dag zijn we naar Lago di Tovel geweest. Opnieuw heb ik lekker in het water gespetterd en visjes proberen te vangen. Blijkbaar wisten ze hier ook dat ik op komst was, want er stond zelfs een waarschuwingsbordje dat ik geen beren mocht drijven . Wandelen tussen de rotsen vond ik echt geweldig. Ik beklom elke grote steen om dan te poseren voor de foto. Ik genoot echt van het uitzicht en de frisse berglucht!
Ik ben van gisteravond terug van mijn grote avontuur in Italië. Dat was me nogal wat! De Italiaanse bevolking was helemaal onder de indruk van het rosse berggeitje dat daar rondliep. Ik ben tientallen keren gefotografeerd en honderden keren geknuffeld en geaaid. Samen met mijn baasjes heb ik ook vanalles beleefd. We hebben stevige wandelingen gemaakt, skiliften genomen, in een 4-sterrenhotel overnacht (waarvoor dank aan de patron) waar ik een goed omheind lekker groot balkon had,...
Omdat het zo'n gigantisch avontuur was, moet ik mijn foto's spreiden over verschillende blogjes. Ik heb me in Italië dan ook van mijn meest fotogenieke kant laten zien. Hieronder vinden jullie de foto's van mijn eerste dagje in Italië.
We hadden in Madonna di Campiglio de lift genomen naar 5 laghi (meer dan 2000 meter). Daar aan het meertje wilden de lokale bergkoeien absoluut met mij kennismaken. Ze bleven stomverbaasd het rosse berggeitje dat daar liep achtervolgen. Thuis ben ik niet gek op water, maar daar in Italië was het bergwater zo lekker dat ik er overal met mijn pootjes in ben geweest en van ben gaan drinken. De rotsen waren ook interessant. Iedere grote rots die we tegenkwamen, wilde ik absoluut beklimmen.
Op de wandeling met mijn lieve vriendin Zina (zie vorig blogje) heb ik ook iets
nieuws geleerd. Normaal gezien mijd ik alle plassen, poelen en beekjes. Als ik
er per ongeluk met mijn pootjes in geraak, vind ik het niet zo erg, maar ik zal
er nooit echt bewust in gaan staan.
Zondag was echter een grote uitzondering.
Zo begon ik de namiddag: lekker fier en proper.
Maar mijn vriendin Zina is een echte waterrat en ik wilde ZO
graag met haar spelen. Er zat dus niets anders op dan ook het water te
verkennen. En eigenlijk was het zo erg niet. Ik zag dingen op de bodem drijven
en stak zelfs mijn snuitje onder water om die blaadjes en takjes van de bodem te
halen, waarna ik natuurlijk niezend en proestend met mijn hoofdje uit het water
kwam. Ik ging wel niet zo diep in het water dat ik niet meer kon staan, zelfs
aan mijn buikje kwam het water niet, maar toch was dit voor mij al een
behoorlijk grote stap.
Na de waterspelletjes genoot ik van het zonnetje met mijn
nat snuitje en modderpootjes. Kijk maar eens op de foto's hoe fier en blij ik
ben.
Zondag heb ik nog eens een lange namiddag met mijn goede vriendin Zina kunnen razen. Ik ren zo graag rond haar heen. We hebben samen door de bossen en velden gespurt om uiteindelijk moe maar voldaan lekker rustig op onze dekentjes te liggen in de living terwijl onze baasjes samen tafelden. Een heerlijk namiddagje en avondje, zowel voor de baasjes als voor de hondjes! En natuurlijk hartelijk dank aan het baasje van Zina voor de mooie foto's van ons!
Pootjes!
Lekker crossen met Zina!
Waar zijn de hondjes?
Takje delen?
En natuurlijk samen beloond worden voor het netjes komen als de baasjes roepen.
Vandaag in de namiddag was het exact één jaartje geleden dat ik het levenslicht zag ten huize 'Van het Kerselereke'. Zoals het past voor een echte gipsy-prinses was ik natuurlijk al meteen een pittige, zelfverzekerde en dappere jongedame. Mama Suke had meteen haar pootjes vol met de twee sterke pups met een eigen willetje. Ook onze eerste weken waren we behoorlijk actieve pups. We leerden supersnel bij, met dank aan mama en de fokkers natuurlijk.
Een karakterbeestje ben ik nog steeds. Ik geniet van mijn echt Shiba-leventje. Ik ben graag actief bezig, maar kan 's avonds zeker ook lekker knus op de zetel genieten met mijn baasjes. Ik speel en train heel graag (ja, zelfs die strenge meneer en mevrouw op de hondenschool zie ik dolgraag ook al kennen ze alle Shibatrucjes door en door. ) Mijn eerste baasjes (fokkers) zie ik dus nog twee keer per week en dat vind ik super. Het is altijd fijn om nog even met hen en natuurlijk met mama te ravotten na de training.
Vandaag ben ik natuurlijk extra verwend, met een lekker bot met merg en een nieuwe bal. Fantastisch toch, zo'n luxeleventje.
Iedere dag ga ik ook wandelen met mijn baasjes en in de zomer mag ik mee op vakantie naar Italië. Mijn baasjes zouden me echt niet meer kunnen missen en zijn dan ook ontzettend dankbaar dat ze zo'n lieve knappe Shibadame in hun gezinnetje hebben mogen verwelkomen. Bij deze nog eens bedankt aan de Kerselerekes, want zonder jullie was dit voor ons nooit mogelijk geweest!
Hieronder zie je eerst een paar foto's van hoe ik er precies een jaar geleden uitzag (en hoe klein ik toen was).
Hier zijn nog enkele recente foto's. Wat een knappe dame ben ik toch geworden hè?!
En tot slot vind je nog een foto van de familiereünie van enkele weken
geleden (met mijn mama en mijn zus, weliswaar alledrie totaal uit
vacht). Bij de laatste foto staan de baasjes er wel niet helemaal op,
maar de hondjes keken er zo leuk op dat ik vond dat de foto toch een
plaatsje op het blogje verdiende.
 "Laughing"){kind=icon}
 "Very Happy"){kind=icon}
