Dus waar zal ik beginnen met mijn struggle. 

Zal helemaal van het begin beginnen. 

Mijn vader was militaire in de jaren '90 wanneer er nog effectief militaire verplichtingen waren vanaf u 18j, hij zag het helemaal zitten voor er in te gaan leren met een wapen omgaan, de wereld zien min en dergelijke. Maar het probleem was dat er oorlog uitbrak in Joegoslavië dus moest als wapen transporteur naar daar gaan, geen enkele probleem aan één kant. Hij moest maar tot Hongarije gaan wapens brengen voor de militaire dat effectief mee moesten vechten, dus hij kwam aan in het stad Debrecen met zijn brothers in arms waar ze toevallig naar een plaatselijke stripclub zijn gegaan voor wat te amuseren en geld te verbratsen. 

Wat hij niet wist is dat hij men moeder daar ging leren kennen in die stripclub. 

Dus ze waren plezier aan het maken zich bezatten en lapdances krijgen, hij ziet daar een zwart gekruldharige vrouw dansen en zegt tegen haar ik wil een prive lapdance krijgen van jou. Wat zij natuurlijke deed. 

Ze gingen dus samen naar een privékamer, men vader betaalt en hij krijgt zijn goesting ik weet niet effectief alles in detail maar hij werd opeens verliefd op haar en zij op hem. Dus papa ging vaker haar bezoeken en haar halen voor op dates te gaan die vonk ging maar harder en harder aan wakkeren. Uiteindelijke moest men vader terug naar België, wat hem wel tegen zat maar hij hield toch contact met haar via brief wisselingen. Wat effectief op het meest romantische manier kon geschreven worden (zelfs ik verschoot ervan toen ik die brieven las dat papa zo was). 

Maar goed dus uit eindelijk door die romantisch gedoe ging papa een ring kopen, stapte zijn auto in en vertrok naar Hongarije om haar hand te vragen. Hij deed het voor de hele familie natuurlijk omdat het een verplichting is in de zigeunerse cultuur. In december 1993 zijn ze getrouwd grote bruiloft met alle toeters en bellen eraan wat je allemaal zou gewild hebben op een bruiloft. 

2 jaar later1995 heeft men moeder mij op de wereld gebracht, wat voor hun echt een geluk bracht in het begin dan in 1996 mijn zus, 1998 mijn broertje en 1999 mijn kleine zus. Men ouders dachten dat alles perfect ging gaan maar zo ver ik me herinner heb ik het meeste van mijn jeugd zitten te verhuizen van stad naar stad, land heen en terug. Wat natuurlijk voor kinderen heel ambetant kan zijn vooral als u ouders constante ruzie maken wanneer je 8jaar, ze denken dat een kind alles vergeet om dat we dom over komen. Maar toch kan ik men moeder haar suïcidale gedrag herinneren hoe vaak heb ik het wel niet gezien dat men moeder haar zelf heeft proberen op te hangen of haar aders proberen door te snijden. Ik kan me zelfs herinneren hoe vaak men ouders mij hebben opgesloten in de kelder omdat ik zo gezegd me misdroeg hallo zeg ben een kind geweest. Natuurlijk dat kinderen zich soms misdragen maar dat wil niet zeggen dat ze hun kind zo moesten behandelen. Dus men jeugd was echt geen pleziertje geweest, ook het feit erbij te zetten dat ik vaak gepest werd op school om willen van mijn dubbele cultuur en mollige postuur. 

Op 10 jarige leeftijd zijn mijn ouders uiteindelijk gescheiden, wat mij hard heeft geraakt omwille van dat ik juist een persoon ben dat graag in zoveel wil kunnen geloven zoals het eeuwige liefde, geluk, samenwerken, uithoudingsvermogen en dergelijke wat er in een relatie noodzakelijk zijn. Maar ja niet alles is gelijk de verhaaltjes uit een boek. 

Dus de scheiding is gebeurt ik moest naar het middelbaar gaan. Waarvoor ik heel blij was dacht in men eigen nieuwe school, nieuwe vrienden maken een mooie nieuwe start. Natuurlijk was dat niet het geval veel jongens van men oude school waren er ook aanwezig op die school endan nog in men klas jippie voor mij zeker. Niet dus ze zijn terug begonnen met mij te pesten spullen afpakken, men kastje openbreken, mijn gsm kapot maken, mij verwondingen toe brengen en noem maar op. Dan nog naar huis gaan wat ik zelfs wou vermijden. Mijn moeder is door de scheiding in een depressie beland en verwaarloosde haar kinderen serieus hard. Huiswerk of oefenen voor school ging moeilijk, terwijl het voor mij heel belangrijk was dat ik kon slagen elk jaar. de leraren wisten van mijn situatie en hebben ze mij de toestemming gegeven om in de middagpauze en na school in het computerlokaal te zitten zo dat ik toch alles kon doen. Dat was echt de grootste cadeau dat ik kon krijgen. Alleen had ik nog altijd schrik om naar huis te gaan soms kwam ik zelfs rond 8u 's avonds thuis en ging ik rechtstreeks naar men kamer mijn bed in kruipen. 

Maar wil niet zeggen dat ik er nog van al die gedoe van af ben, neeh helemaal niet. Die pesterijen konden nooit stoppen, men moeder haar gedrag ging nooit stoppen. Uiteindelijk ging het een aantal keren zover dat ik zelfs mijn eigen heb proberen op te hangen of uit de raam te springen. Ze zijn allemaal wel mislukt omdat er heel toevallig iemand mij heeft tegen gehouden zodat het toch niet zou gebeuren. Uit al die miserie van school heb ik opeens besloten om van school te veranderen wat toen één van de beste beslissingen was dat ik ooit heb genomen. Opeens in die school zijn de pesterijen gestopt, waardeerde ze mij meer en respecteerde ze mij ook meer. Ik kon iedereen helpen en zij mij. Iedereen zij zelfs dat die school de meeste krapulste school is van heel Leuven, wat helemaal niet waar was ik zeg het u was de meest aangenamen school waar ik ooit heb gezeten alleen dat ik de beslissing later heb genomen om naar deeltijds onderwijs te gaan en alleen te gaan wonen omdat ik effectief niet meer bij mijn moeder kon wonen ook niet bij mijn vader omdat hij ons constant vervangde met andermans kinderen. Dus ja op mijn eigen gaan wonen en school. Was één van de domste of tewel de slimste keuze dat ik ooit heb gemaakt neeh domst sowieso anders zou ik nu een diploma hebben gehad. Ik kon gewoon niet meer concentreren en dan nog liefdes verdriet om willen van 1 meisje maar hierdoor in een heel diepe depressie van 3 jaar gezeten drugs en feestjes kwamen in het beeld om van die depressie af te geraken. Het lukte mij maar niet ben nu nog altijd op die meisje smoor verliefd, zij was de meest wonderbaarlijke dat mij ooit overkwam. Waarom? Omwille van onze gelijkenis met elkaar. Alleen ben ik nooit serieus durven te gaan me haar omdat ik mijn hart niet wou laten breken door iemand heb genoeg mee gemaakt dus had ik schrik zij dat ook ging doen. En nu hebben we opeens geen contact meer met elkaar omdat mensen mij dingen hebben zitten te zeggen, wat natuurlijk mij paranoia heeft gemaakt. 

Dus kort samen gevat werd gepest op school, mijn ouders gaven niet echt om mij, heb men school opgegeven, kreeg moeilijk overal werk omdat ze denken dat ik niet goed genoeg was en de meisje van mijn dromen negeert mij nu helemaal. Aleeh hoort leven zo hard te zijn? Of is het gewoon zo? 

Stay tuned for my next blog see you later 

Goodnight 

Richy