LIEFDE, amour, liebe, love,... en het einde ervan. Daarover zal dit bericht gaan.
In september vorig jaar kwam ik een meisje tegen dat ik echt geweldig vond, liefde op het eerste gezicht was dat voor mij.
Ik kon en kan haar niet uit mijn gedachten krijgen, elke dag, elk uur, elke minuut en elke seconde! Maar het mocht niet zijn, al snel wist ik dat zij voor iemand anders was gevallen. Maar ik ben niet meteen een opgever en bleef dus voor haar vechten. Uiteindelijk wist ze van mijn liefde en wou ze bij me zijn MAAR niet in een relatie. Enken als 'friends with benefits' zoals dat genoemd wordt. Ze was niet klaar voor een relatie zei ze. Een tijdje heeft dit gewerkt maar we werden er uiteindelijk toch allebei ongelukkig van, al dat liegen. Want niemand mocht het van haar weten, ze schaamde zich voor me denk ik. Constant hadden we hierover ruzie, maar echt constant. Totdat op een dag de bom barstte en ze niet meer met me wou spreken. Ik heb haar gesmeekt het goed te maken maar het zat er niet meer in volgens haar. Een paar maanden later leerde ik een heel leuk meisje kennen, een beetje ouder dan mij maar echt zalig! Toen mijn 'ex' of hoe ik het moet noemen dit hoorde kon ze me plots wel vertellen dat ze altijd verliefd op me was geweest maar te veel schrik had voor een relatie. Ik zag haar nog altijd graag dus wou absoluut met haar samen zijn, ik zou er alles voor hebben gedaan. Maar ik pushte haar te hard en nu wilt ze mij echt niet meer zien. Verwijderd uit haar gsm, gedeletet van facebook, verdwenen uit haar leven met als laatste bericht 'STOP MET MIJN LEVEN KAPOT TE MAKEN'. Dat is de laatste herinnering die ik heb aan mijn eerste liefde.
Ik weet niet hoe ik hiermee om moet en hoop dat ze mij ooit kan vergeven.
Nu heb ik besloten te doen wat zij deed voor mij, me uithongeren om er 'goed uit te zien'.
