Stel je woont in een binnenstad. In het centrum van Maastricht bijvoorbeeld. Geen voortuin te bekennen, de straat begint - letterlijk - voor je voordeur. Zoals in de meeste binnensteden.
Het is (nog steeds) zomer en je zit van het zonnetje te genieten op een stoel.
In onze van digitale communicatie vergeven maatschappij kun je dan je smartphone of tablet pakken en met je buurman bellen, tweeten, whats-appen of chatten over - bijvoorbeeld - je favoriete voetbalclub.
Je kunt ook gewoon de buurman toeroepen dat het bier koud staat en of hij er eentje komt pakken. Wel ff zelf een klapstoeltje meenemen.
Een uurtje later zit je gezellig met de buren van links, rechts en de overkant de kansen van bijvoorbeeld MVV in het nieuwe seizoen door te nemen. Je vrouw neemt met de overbuurvrouw onder het genot van een wit wijntje de laatste roddels over GTST door en je dochter giechelt met haar hartsvriendin van 3 deuren verder over foto's van Justin Puber, euh, Bieber in de TINA. Foto's worden stevig blozend bewonderd.
Gezellig. Sociaal. Maatschappelijk betrokken. Of toch niet? Oom Agent komt langs en verbiedt je "samen te scholen". Jullie overtreden de wet! Conform de verordeningen mag je niet buiten de door de gemeente aangewezen gebieden samen zitten, laat staan drinken ...
Op straffe van een fikse boete dienen jullie onmiddellijk de openbare ruimte - het stoepje voor je deur dus - vrij te maken. Oom Agent is op deze mooie zomerdag onverbiddelijk. Regels zijn regels. Punt uit. Je mag blij zijn dat Oom Agent niet al gelijk zijn bonnenboekje getrokken heeft.
Vraag: Waar is het misgegaan in deze maatschappij? Hoe is het mogelijk dat datgene wat we het meeste missen, sociale coherentie, gemeenschapsgevoel, bij de wet verboden is? Actief tegengewerkt wordt door de lokale overheid? Is onze maatschappij al niet veel te ver geanonimiseerd, te veel geïndividualiseerd? Een maatschappij waarin naar het lijkt slechts hooligans en motorclubs nog een sterke sociale samenhang kennen?
Samen met je buren kletsen, een biertje drinken, elkaar opvangen in zware tijden, elkaar een handje helpen. En samen feesten bij een huwelijk, kampioenschap of gewoon een buurtbarbecue. 50 jaar geleden bestond het nog. Kon het nog.
Kom op! Het kan nu ook. Het vereist aanpassing van de regelgeving, het vereist flexibiliteit van de wetshandhavers. Het vereist empathie, inlevingsvermogen en inzicht in onze leefgemeenschap van onze bestuurders.
Pas de wet aan: verbied slechts beroepsmatige verkoop van drank in en uitbaten van de publieke ruimte. Agenten leid je op, leer ze mensen en het sociale leven te begrijpen. Leer ze meer dan handhaver en toeschouwer te zijn. Leer ze participeren.
Bestuurders, begeef je temidden van je stadsgenoten. Pak een biertje, luister en praat mee.
Laten we samen de binnenstad weer van en voor de bewoners maken!
Onze kleinzoon Milan is 3 jaar en komt bij ons logeren. Zijn mama geniet eindelijk van een welverdiende vakantie in het buitenland met haar vriend.
Volgend jaar mag Milan ook met mama mee in het vliegtuig. Maar dit jaar heeft hij een weekje vakantie bij Oma en Opa. Eerst nog 's middags afscheid nemen van de juffies, zoals Milan de leidsters van het kinderdagverblijf noemt, daarna enthousiast de auto in. Helemaal van Flevoland mee naar Limburg, waar Oma en Opa in het witte huis wonen.
Honderduit babbelend is hij onderweg al heel goed in staat om dingen voor straks te regelen. Wat gaan we eten Oma? Mag ik ook een snoepje Oma? Nee Opa, ik zei het tegen Oma! Mag ik straks een spelletje Oma? Oma, gaan we weer Aaaaargghhhhh! doen? Opa heeft mazzel, hij is de chauffeur en wordt geacht (meestal) niet deel te nemen aan de gesprekken.
Voor we het weten heeft hij 2 uur vol gebabbeld en staan we bij de Chinees voor een afhaalmaaltijd. En zoals zoveel kinderen weet hij heel goed wat hij lekker vindt! Opa en Oma smaakt het trouwens ook erg goed.
Om Milan lekker te laten slapen en te voorkomen dat hij ons - zoals meestal bij zijn mama - om 6 uur 's ochtends al wakker roept, passen we een truukje toe: de luiken in de logeerkamer (al snel door Milan omgedoopt tot ZIJN kamer) gaan potdicht vóór hij naar bed gaat. Als hij bovenkomt is het al donker. Even plassen, tandjes poetsen, washandje over het snoetje en ... het helpt! In no time slaapt hij als een roos. De babyfoon blijft ruisstil en als we die avond naar bed gaan kunnen we zelfs doorslapen tot 8 uur de volgende ochtend. Heerlijk!
Logeren bij Oma en Opa is eigenlijk toch een beetje een feestje. Met bezoeken aan de speeltuin, pretpark de Valkenier; met een nieuwe zandbak in de tuin (zo'n schelp, waarvan de deksel ook als minibadje dienst doet) en samen duplo bouwen met Opa. Of samen met Oma een spelletje doen: Mario Party. Geen flauw idee hoe het werkt maar lol voor drie!
Ons kleinkind is trouwens een gezonde eter: er gaan rustig 1 á 2 boterhammen in met ontbijt en met de lunch net zo makkelijk. Warm eten is ook geen enkel probleem, hoewel er altijd voorspelbare voorkeuren zijn. Welk kind lust er geen macaroni? En soms bij wat minder favoriete maaltijden valt soms 'per ongeluk' een brokje groenvoer op de grond. Echt per ongeluk hoor Opa!
Ook hoeft hij mama gelukkig niet te missen. Elke avond face-time'd Oma met zijn mama en gebruikt Milan beeldtelefonie alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. 20 jaar geleden zou dit een scène in Startrek geweest zijn! En mama ziet dat het goed gaat met haar hartendief. Ook een zorg minder.
En 's avonds? Dan zitten Oma en Opa uitgevloerd op de bank met een spelletje of samen een film te kijken. Want al hebben we samen dan 7 kinderen, op deze leeftijd is zo'n energieke (b)engel een aanslag op je energiepotje. Maar we genieten van ons kleinkind. De hummel.
Ik snap Nederlanders soms niet meer. Gisteren las ik een stukje over een enquete van de Telegraaf waar ik met mijn pet niet bij kan.
Oké, de Telegraaf is niet veel meer dan een Privé maar dan dagelijks in plaats van wekelijks uitgebracht en met een (naar ik dacht) uitstekend financieel katern. Maar het is wel de grootste krant van Nederland. Dus met duidelijk een bepaalde mate van invloed op de Nederlandse maatschappij.
Wat heeft de Telegraaf nu op zijn geweten? Het volgende. Naar verluidt heeft het katern "Vrouw" aan 5000 vrouwen de vraag voorgelegd met wie ze het liefste vreemd zou gaan.
Even vooraf: ik reageer nu hetzelfde als wanneer de vraag aan 5000 mannen gesteld zou zijn.
Als eerste: wat voor seksuele moraal, wat voor normen en waarden heb je als medium, als je vreemdgaan als een doodnormale keuze ziet.
Wat zegt dat over de insteek van alle andere artikelen? Hoe kan ik (bijvoorbeeld) de mening in een financieel artikel in de Telegraaf nog vertrouwen als tegelijkertijd dit medium vreemdgaan als de gewoonste zaak van de wereld beschouwt?
Als tweede: in wat voor wereld leven wij als 5000 vrouwen doodgemoedereerd aangeven vreemd te willen gaan met een leuk uitziende man. Let wel: je kunt alleen vreemd gaan als je een partner hebt.
Geen woord van afkeuring, geen stellingname tegen het idee, geen seconde de overweging "wat doe je jouw partner aan".
Als laatstejaars ik jullie: is seks verworden tot een ruilmiddel? Tot een verslaving, waarbij je gewoon de spuit omruilt voor je een nieuwe shot neemt?
Waar blijft dan nog het vrijen met liefde voor elkaar, met tederheid en intimiteit, met het delen van liefde, geluk en genot, uniek en alleen tussen jou en je partner?
Betalen we nu de prijs voor de ongelimiteerde impliciete verwijzingen naar seks in bijna elke reclame uiting, bij elk entertainment (behalve de open dag van de EO)? Alles moet sexy zijn.
Brengen we sex terug tot het banale dierlijke en vergeten we de menselijke toegevoegde waarde Liefde?
Experimenteer met sex als je vrij bent. Als je niemand aan je gebonden hebt. Vindt uit wat je wilt, waar je gelukkig mee bent. Homo, lesbisch, hetero, dat maakt niet uit. Maar blijf mens: blijf trouw aan je partner, geef hem/haar je liefde en respect zolang je een partner hebt. En ja, je zult fouten maken; maar hopelijk zul je je schamen, er van leren en vergeeft je partner je. Dat hoort bij een mens zijn.
TsoaC zwijgt hier niet over.
TsoaC is ook te volgen op thesmileofaclown.wordpress.com
Armoede is dit jaar een deel van mijn belevingswereld geworden. Ik help sinds maart als vrijwilliger twee ochtenden per week mee bij Stichting Leergeld.
Deze stichting biedt in het hele land via lokale vrijwilligersorganisaties aan arme kinderen de mogelijkheid op een klein stukje sportief/sociaal leven (zwemles, lidmaatschap sportclub) of beperkte steun bij de aanschaf van elementaire behoeftes voor school: een simpele fiets, schoolboeken of een oude, door de stichting opgeknapte pc.
En geloof me, je komt tot de ontdekking dat je je gewoon geen voorstelling maken kunt van de omstandigheden waarin een grote groep mensen in ons eigen rijke Nederland verkeren.
En nu zie ik deze week een artikel in de Volkskrant op internet over armoede bestrijding. Ik lees het met stijgend onbegrip en boosheid.
Het artikel gaat over een bizar standpunt van de politiek: "Wij nemen geen subsidie aan van de EU voor armoede bestrijding in Nederland." De reden?
Kabinet en tweede kamer vinden "dat armoedebeleid een nationale kwestie is."
En: men "wil niet bijdragen aan het zinloos rondpompen van geld." Alle lidstaten dragen namelijk bij aan het fonds en alle lidstaten kunnen er een beroep op doen.
Hallo, dames en heren politici (en ja, ook jullie, de adviserende ambtenaren op de departementen), hebben jullie acute hersenverweking!?
Hebben jullie niet door wat een ongelofelijke arrogantie jullie tentoonspreiden? Vinden jullie het gek dat vele Nederlanders het idee hebben dat jullie volkomen los staan van de realiteit?
Armoede DIENT NU EN OP ELKE DENKBARE WIJZE bestreden te worden. Ook in dit internationaal vergeleken toch zo geweldig presterende landje, zoals onze gelauwerde MP zo duidelijk wist op te sommen in zijn recente H.J Schoo lezing.
Dames en heren politici, vele duizenden kinderen gaan met honger naar school.
Oh, helaas behoort dat niet tot uw persoonlijke ervaringswereld?
Tienduizenden kinderen kunnen alleen nog meedoen aan een sociale of sportieve activiteit, dankzij de liefdadigheid van derden.
Ach, U doet bij elke collecte aan de deur braaf een Euro in de collectebus?
Zeventigduizend gezinnen - dit aantal groeit elke dag - in Nederland worden wekelijks door 150 voedselbanken van voedsel voorzien.
Fijn, dat u uit solidariteit nog maar één keer per maand uit eten gaat!
Honderdduizenden zogenaamde ZZP'ers leven noodgedwongen zonder vangnet voor arbeidsongeschiktheid, zonder pensioenopbouw en met een inkomen wat niet eens de steeds maar stijgende vaste lasten dekt.
Wow, U heeft uw werkster pas nog een Euro per uur salarisverhoging gegeven?
Maak onmiddellijk gebruik van de mogelijkheid die de EU biedt met dit hulpfonds. Geen fout nationalisme meer. Geen braafste jongetje van de klas geleuter meer.
Voor 2013 was er in de EU 500 miljoen aan voedselhulp te verdelen uit dit fonds. Circa 40 miljoen Europeanen lijden aan 'materiële ontberingen (bron: dagelijks bestuur EU). 19 EU landen hebben er een beroep op gedaan (voorbeeld: België 12 miljoen). Zijn de Belgen zoveel armer dan wij? Nee. Ze zijn slimmer.
En wat betreft de keuze van onze politici hoe het gigantische probleem wel aan te pakken (ik citeer:) "Een intensieve samenwerking tussen voedselbanken, bedrijven en gemeenten om voedselverspilling tegen te gaan. (Woordvoerder staatssecretaris J. K. van Sociale Zaken)."
Mijn God, wat een armoedig idee. Maar wel kenmerkend voor de huidige generaties politici.
Speculanten en Rating Agencies: een nieuwe, subjectieve en oncontroleerbare machtsfactor
TsoaC zegt:
Speculanten en Rating Agencies: een nieuwe, subjectieve en oncontroleerbare machtsfactor.
De afgelopen paar jaar heeft zich een fenomeen ontwikkeld tot een machtsfactor dat zijn weerga niet kent.
In het verleden was de economische macht redelijk helder verdeeld. Na de industriële revolutie ontwikkelden technologische bedrijven zich tot spelers van formaat. Met het voortschrijden van de techniek ontwikkelde de internationale handel zich verder en ontstonden ook hier spelers van importantie. Centrale banken werden na de invoering van de gouden standaard, maar meer nog na het loslaten van de volledige dekking van het papiergeld een partij die de economie (mede) stuurde. En regeringen konden in de tweede helft van de 20e eeuw via hun monetair beleid ook invloed uitoefenen op de economische ontwikkeling.
De huidige globalisering en de digitale revolutie, welke beider ontwikkeling de laatste decennia nauw samenhangen, hebben echter onvoorziene consequenties. Informatie gaat razendsnel de wereld over. Media hebben zeer vergaande invloed op het economisch sentiment. Steeds meer nieuwe spelers kunnen 24/7 via oude media (tv, radio, krant, weekblad) en de nieuwe media (blogs, tweets, youtube, skype, whatsapp, etc. via laptop, tablet, smartphone) hun meningen geven. Negatief nieuws gaat tegenwoordig als een "wave" de wereld door. Het is niet meer belangrijk of het feiten betreft; wat telt is hoeveel publicity gegenereerd wordt. We leven in de emotie maatschappij.
En dit is nu spekkie voor het bekkie voor de nieuwe machtsfactor. Speculanten bepalen de richting van beurskoersen, de prijs van olie, de prijs van voedsel, etc, met hun termijn-transacties. Korte termijn winst is hun doel. Rating Agencies communiceren hun "onderzoeken" en de daaruit door henzelf getrokken conclusies en bepalen daarmee welke rente een land moet betalen voor de financiering van hun schulden. Hoe veel een international voor vreemd vermogen dient te betalen. Wat een macht! En macht levert opdrachten op, levert omzet op.
Ziehier, 2 groepen machthebbers welke onvoorstelbaar veel voordeel kunnen hebben bij samenwerking. Onrust en emotie levert beiden enorme winstmogelijkheden op. De economische markten reageren wel. De klassieke partijen (de staat, gemeenten, woningcorporaties, beleggingsfondsen, bedrijven, pensioenfondsen, etc.) doorzien de gewijzigde spelregels op de financiële markten onvoldoende. Herkennen de consequenties niet.
Het wordt hoog tijd om beperkende maatregelen te nemen. Om zorg te dragen dat niet een individueel belang gediend wordt, maar het algemeen belang. Te beginnen met controle op rating agencies. Te vervolgen met stabilisering en maximale ranges waarin rente mag fluctueren. Met bestrijding van buitenproportionele speculatie. Laten we de wereld wat mooier maken voor alle mensen. Want wie betaalt anders de rekening? Uiteindelijk altijd en alleen wij: via hogere belastingen, lagere pensioenen, hogere prijzen (denk aan benzine, voedsel, energie, woonplaatsen, gemeentelijke belastingen, btw), sociale onrust en hogere werkeloosheid.
