|
Hey,xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Zoals beloofd, hier
weer wat berichtjes van onze avonturentocht naar Tsjechisch Zwitserland.
En ja, wij zijn wééral
weg, ik weet het. :roll:
Maar ik sterf liever
met een hoop aan levenservaring en belevenissen, dan met een pak spaarcenten,
die toch niets meer waard zijn.
Dat is zowat onze
filosofie op het moment.
Vrijdagavond met z'n
allen, lees Anja alleen, nog druk in de weer geweest met inpakken.
Het gaat koud worden,
jongens, alom paniek in de keet thuis. Iedereen op zoek naar winterkleren, want
die hebben we thuis nog niet nodig gehad. Dikke jassen, sjaals, handschoenen,
ik zie het allemaal de revue passeren hier. "Zouden we die wel echt nodig
hebben?" hoor ik ze hier een paar maal na mekaar zeggen. Ik denk het wel,
zeg ik nog, het gaat koud worden, jongens. Jullie hebben toch ook internet,
vraag ik me dan af.
Ik mag al vroeg gaan
slapen, leuk he. Maar ik moet dan ook rijden. :twisted:
Anja gaat de rest nog
doen, en geloof me, dat is nog een hele boel hoor.
Al om 4h20 gaat de
wekker. Normaal zou ik hem dan gegooid hebben zo ver hij maar kon vliegen. Maar
ik bedwing me, en al snel realiseer ik mij, dat het voor een goed doel is.
YEAHHHH, we gaan vertrekken!! Eindelijk is het er van gekomen. Ik keek er al
een tijdje naar uit. Ik had ooit wat fotos gezien van de Nonnenfelzen in
Sachsen. En de zandbrug in Tsjechisch Zwitserland. Ik werd daar meteen naar toe
getrokken. Ik weet niet wat me overkwam, maar ik moest en zou daar naartoe
gaan. En ja, we zijn er mee weg.
De eerste 500 km
gingen als een fluitje, geen verkeer, en we konden vlotjes door rijden. Maar
toen begon het te sneeuwen. Ik dacht nog, dat is dadelijk wel weer voorbij.
Maar nee hoor. Het
werd met de minuut kouder en erger. :-(
Tot we de grens van
Tsjechië naderden. Jongens, toen begon het feest. Wat was dat? Nooit gezien of
meegemaakt. Je kon bijna niets meer zien. Ongelooflijk veel sneeuw.
Vrachtwagens en autos sneeuwden in, terwijl ze stapvoets verder reden. Als je
stopte, was je verloren, en kon je niet meer verder. Natuurlijk heb je overal
weer van die helden, die denken dat ze het warm water uitgevonden hebben, en
die gaan je voorbij. Zo met een grijns van, ga aan de kant, stomme Belg! Ik
laat je even zien hoe wij rijden hier. Maar ja, een eindje verder staan ze dan.
En dan veroorzaken ze files van hier tot in Tokyo. We zagen kettingbotsingen
gebeuren vlak voor onze ogen. En het ergste is, je kan daar niets aan doen,
alleen maar hopen dat het net niet bij jou gebeurt. Autostrades werden
afgesloten, zo erg was het.
Ik denk dat we 3 uur
gedaan hebben over de laatste 58km. Angstaanjagend was het, zeg. :shock:
MAAR gelukkig, wij
hebben ons hoofd koel gehouden, afstand gehouden, en heel voorzichtig gereden.
En we hebben de afrit gehaald, zonder brokken aan de auto. Maar ik denk
stiekem, dat er toch hier en daar wel een nat plekje in de broek van sommige
was. :twisted: En terecht, het was een hel.
Onderweg nog snel even
een stop gemaakt aan een Tesco, en wat inkopen gedaan voor we verder reden naar
ons huisje.
Dan veilig aan ons
huisje aangekomen, netjes de sleutel overhandigd gekregen, en op verkenning
gegaan.
Veel te groot als
vakantie huisje, zeg. Maar ja, beter te veel plaats dan te weinig, hé.
Toch nog zelf een
lekkere maaltijd in mekaar gestoken, en natuurlijk, zeker niet te vergeten
de eerste PIVOS naar binnen gewerkt.
Ik vreesde er een
beetje voor dat het ging lukken. Maar dat viel eigenlijk weer heel goed mee.
:lol:
Om 20h15 kreeg ik dan
onverwachts bezoek van Jan met de hamer. En die zei me dat het hoog tijd was om
in mijn beddebak te kruipen.
En weet je wat? Ik heb
dat dan maar onmiddellijk gedaan. Ik was met geen stok of zelfs met geen pivo
meer te houden. Zo ben ik wel, hé. Keihard. :twisted:
Zo dat was het voor
vandaag.
Tot een volgend
berichtje.
Staf en familie.
P/s: foto's volgen nog, want het wil niet goed lukken met de internetverbinding hier. :-(
|
