Weetje: in Leuven wordt Champions League gespeeld. Niet in het voetbal weliswaar, dat zou al te gek zijn. De discipline die op Champions League-niveau beoefend wordt, is het stelen van fietsen. Met enkele onnavolgbare vaardige bewegingen veranderen de rijwielen in een mum van tijd van eigenaar. Ook wordt elk foutje genadeloos afgestraft op dit niveau. Helaas vertolk ik in de hele Champions League-metafoor de rol van de obligate Belgische deelnemer. Ik maak deel uit van het strijdtoneel, maar daarmee is ook alles gezegd.
Nadat een handvol maanden geleden op korte tijd twee fietsen bruusk uit mijn leven werden weggerukt, was het deze keer de beurt aan de derde (qua volgorde wordt de logica wel gerespecteerd). In tegenstelling tot de vorige keren moest daar zelfs geen (crimineel) vernuft voor aan te pas komen. Het volstond dat ik mijn fiets enkele dagen aan de Delhaize liet staan, bevestigd aan een hek door middel van een slot rond de zadelpen. Nu zullen jullie denken: wat, rond de zadelpen!? Dan kan iemand het zadel er gewoon even af draaien en daar gaat de fiets! Wel, dat was exact waar ik niet aan dacht. In de rapte, op weg naar weer een afspraak waar ik in het beste geval op het nippertje op tijd zou komen, leek de zadelpentactiek me best waterdicht. Quod non. In minder hoog aangeschreven fietssteelcompetities/-steden kom je er misschien mee weg, maar in de Leuvense Champions League wordt elk foutje cash betaald. Of toch op zijn minst in natura.
Mijn reactie op dergelijk verlies, het zoveelste in wat stilaan een verdienstelijke rij begint te worden, is even aandoenlijk als wanhopig. Na een eerste fase van woede en ontgoocheling, ga ik onvervaard over tot de orde van de dag. Conform mijn ervaring met misdaadzaken (in zowel boeken als films), begin ik met het uitkammen van de crime scene. Een uur lang veldonderzoek in de nabije en minder nabije omgeving gaf echter niet het gewenste resultaat. In deel 2 van het onderzoek dring ik de cyberwereld binnen. Zoekertjessites worden afgeschuimd, wie zomaar mijn fiets te koop aanbiedt zal het geweten hebben. Ook hier: geen succes. De werkelijk allerlaatste en dus meest wanhopige fase is nu aangebroken: heeft iemand van jullie (3 à 4) lezers toevallig een rode Lespo mountainbike gezien in de buurt van Leuven? Ik wil er terug mee de Champions League in, ik voel dat ik er stilaan klaar voor ben.
Op onbewaakte momenten, een schaars goed, durf ik het al eens ruiterlijk toegeven: mijn BV-schap is tanende. Nadat in het najaar van 2009 mijn tweede plaats op Het Groot Dictee der Nederlandse Taal hét mediagebeuren van het moment was, of toch op zijn minst hét dicteegebeuren van het moment, op de aandacht voor de overwinnaar en de prestaties van de bij het brede publiek bekende deelnemers na, is daar in het voorjaar van 2015 nog bitter weinig van te merken. De laatste keer dat ik spontaan herkend werd op straat is toch alweer maanden geleden. Het bleek toen om een oud-klasgenoot te gaan. Maar wie me kent, weet dat ik niet bij de pakken blijf zitten. Onder een dikke laag lethargie gaat het heilige vuur schuil, klaar om bij een juiste stand van de wind onstuitbaar op te flakkeren.
Dat ik meer dan vijf jaar heb moeten wachten om mijn rentree te maken aan de top, heeft verschillende oorzaken. Belangrijkste daarvan is mijn gebrek aan kwaliteiten. 't Is te zeggen, ik ben enkel goed in dictee en in tombola. Die eerste troef is zoals algemeen geweten al uitgespeeld, terwijl de doorgroeimogelijkheden in de tombolasfeer vrij beperkt zijn. En toen was daar opeens mega-BV. Bij De Ideale Wereld hadden ze de geniale ingeving om een BV-spel te ontwikkelen, naar analogie met Megascore en Megabike. Simpel uitgelegd komt het erop neer dat je een ploeg BV's moet samenstellen en vervolgens punten krijgt afhankelijk van hoe vaak ze met hun smoelwerk de boekskes sieren. Op de actualiteit inspelen kan door een maximum van twee transfers per week. Overduidelijk mijn meug dus, als ex-BV die het heilige vuur alsook busladingen nutteloze weetjes in zich draagt.
Intussen zijn we zeven weken ver in de competitie en mijn team prijkt op een mooie vierde plaats. Qua slechte timing kan deze blog dan nog tellen, aangezien de door mij bijeengesprokkelde verzameling BV's de voorbije drie weken de hoogste positie (1) bekleedde. Helaas moest K3 zo nodig splitten op een moment van financiële krapte, waardoor naast tienduizenden meisjeshartjes ook het mijne in twee brak. Voor wie er nog aan mocht twijfelen: Josje ís een hoer! Hoe dan ook, met de hulp van collega's Sander en Kristof, gecombineerd met mijn natuurlijke scherpzinnigheid en neus voor meurende rioolpers, blijft de eindoverwinning het doel. Het zou meteen ook het ultieme bewijs zijn dat mijn repertoire veel uitgebreider is dan alleen maar dictee en tombola, twee dingen die, het mag gezegd, al bij al niet zo heel veel talent vereisen.
Hoeveel tijd kan het schrijven van een reisverslag precies in beslag nemen? Het zijn die grenzen die ik met veel overgave aan het aftasten ben. De terugkeer uit Thailand dateert van eind november, maar de beschrijving van ons wedervaren wordt moeiteloos over de jaarwisseling getild. Wat nu volgt zou in elk geval het laatste bedrijf moeten zijn, vooraleer de herinnering definitief door de vergetelheid wordt opgeslokt.
Volgens mijn aantekeningenblad was de laatste dag van de jungletrekking dag 12 van onze reis. Heel bizar, want zowel in mijn hoofd als in de hoofden van de metgezellen liep de reis vanaf dat moment op zijn laatste poten, terwijl er toch nog 8 dagen te gaan waren. De avond van dag 12 was hoe dan ook nog van het memorabele soort. Via onze guest house werd een bezoekje aan het massagesalon geregeld. De jongens werden samen in de ene kamer gestouwd, de meisjes in de andere. Wie dacht dat het misschien wat ongemakkelijk zou aanvoelen om een gezamenlijke oliemassage te krijgen, heeft nog geen rekening gehouden met de heersende dress code. Slechts gehuld in een minuscule 'visnetslip' moesten we ons lot ondergaan. Het gevolg laat zich raden: zenuwachtig jongens-onder-elkaar geschater waardoor uiteindelijk enkel de lachspieren na een uur echt losgemaakt lijken.
Onze mannelijkheid kon maar best dringend herwonnen worden. Maak daar drinkend herwonnen van. Met een paar giganteske Changskes (let op de paradox) voor de neus aanhoorden we een stevige Thaise covergroep. De zanger, een metalhead met duivelshoorns op het hoofd, mikte duidelijk op de grote stadions. Zijn attitude was erop gericht om de wereld te veroveren, maar helaas is de liefde (nog) niet wederzijds. Het ongeveer 15-koppige publiek, niet te verwarren met 15.000-koppige publiek, reageerde in elk geval laaiend enthousiast. De show verviel al snel in een soort collectieve karaoke, met als hoogtepunt toch wel reisgenoot Siem, die tegen het einde van het optreden met veel aplomb naar voren stapt om een liedje aan te vragen. Gezien zijn status als praktiserende westerling, staat hij vervolgens ongeveer een minuut lang met een geldbiljet te zwaaien naar de ademloze mensenzee, alvorens het kleinood in de collectebus te deponeren. Meteen ook de minst anonieme gift in de geschiedenis van de liefdadigheid. Of de covergroep na deze forse kapitaalsinjectie (50 baht oftewel een goeie 1 euro) op Europese tournee is vertrokken, was bij het ter perse gaan van deze blog nog niet bekend.
Het beste wat je kan doen na een geslaagd bacchanaal, is natuurlijk de volgende dagen alle alcohol eens lekker uitzweten. Exact dat hebben we niet gedaan. De volgende dag ging het immers richting Ko Chang, een eiland dat het onder andere moet hebben van zee en strand. Tussen het ontspannen door vonden we toch tijd om er (voor een tweede keer deze reis) met de scooter op uit te trekken en om te snorkelen in de hierboven vermelde zee. Voor mezelf leverde dat twee vaststellingen op. Eén: ondanks dat ik schrik heb op elk voertuig dat door mezelf wordt bestuurd, lukt rijden met een scooter verrassend goed. Twee: ondanks dat ik ooit een zwembrevet op de 50 meter schoolslag heb veroverd, lukt zwemmen in de open zee verrassend slecht. Dat weten we dan ook alweer.
De tijd om weer huiswaarts te keren was nu echt aangebroken. Maar niet zonder in Bangkok nog een heuse pingpongshow mee te pikken. Een pingpongshow is te vergelijken met de gelijknamige sport, maar dan zonder paletten. En de ballen worden vanuit een vagina gelanceerd ter vermaak van het publiek, dat ook. Misschien kwam het door ons torenhoge verwachtingspatroon, maar al bij al viel het geheel toch wat tegen. De pingpongballen 'floepten' bijvoorbeeld niet echt uit hun lanceerplatform en er werden geen levende dieren uit flamoezen getoverd. Wat daarentegen wel op onze goedkeuring kon rekenen, was de truc waarbij water werd veranderd in cola. Ook dat transformatieproces verliep helemaal in lijn met het thema. Een waardige afsluiter van drie weken leven in Thailand en nog veel meer weken bloggen over Thailand, kan ik besluiten.
Tradities zijn er om heel af en toe lichtjes te veranderen. Dat is maar één van de mogelijke argumentaties om te wettigen dat de oplijsting van het voorbije jaar deze keer niet op 31 december is gebeurd, zoals altíjd. Niet dat er ook maar iemand van wakker ligt natuurlijk. Tussen pot, pint en het langgerekte Thailand-reisverslag door, hieronder 2014 opgelijst, exclusief voor de lezers van deze blog. Zoals wel meer dingen op deze blog, ja.
Man van het jaar: Luc De Vos
Vrouw van het jaar: Lana Del Rey
Beste film: Snowpiercer
Beste song:
1. Lana Del Rey - West Coast
2. Birdy - Wings
3. Kiesza - Hideaway
4. Ten Walls - Walking with Elephants
5. Damon Albarn - Hostiles
6. Clean Bandit feat. Jess Glynne - Rather Be
7. Tove Lo (Habits remix) - Stay High
8. Oscar and the Wolf - Strange Entity
9. Christine and the Queens - Christine
10. Katy Perry - Dark Horse
Beste cd: Ultraviolence (Lana Del Rey) en Everyday Robots (Damon Albarn)
Beste tv: De Ideale Wereld; Amateurs; Aad, Tom & Tom in Stadion; House of Cards; België - VS op het WK.
Wat wens ik mezelf toe in 2015?
Meer blogs, meer doelpunten en eenzelfde gezondheid, niet noodzakelijk in die volgorde.
The night train is coming.. --> Welcome to the jungle!
Vraag: hoe krijg je vier Thai op een scooter? Antwoord: wacht tot ze de scooter nemen. Na een doortocht langs de schitterende tempelruïnes van Ayutthaya, kwamen we in Chiang Mai weer in aanraking met de specifiteiten van het Thaise verkeer. Het stapelen van gezinsleden op de scooter is daar één van. Een ander kenmerk is zeker en vast de beschaafde chaos. Door Boeddha himself is het verboden om in het openbaar blijk te geven van frustratie of ressentiment. Dat zorgt voor een bizar schouwspel in het verkeer. Snelheidsbeperkingen zijn zo goed als onbestaande en de gemiddelde Thai draait zijn hand niet om voor een zot inhaalmanoeuvre meer of minder. Maar uit woede wild beginnen claxonneren? Dat nooit! De toeter wordt slechts beredeneerd gebruikt, om op een gecontroleerde wijze, met één zuinige druk op de knop, ontgoocheling aan te geven. De relatieve stilte die hierdoor heerst in een wild meanderende grootsteedse autostroom, is dan ook even onwerkelijk als een caleidoscopische videoclip zonder soundtrack.
Ons vervoermiddel om in Chiang Mai te geraken mocht er ook zijn. Het hier namelijk om een trein. Maar niet zomaar een trein. Nee, het betrof dé nachttrein, die enkel zijn stalplaats verlaat bij het vallen van de avond, om dan als een razende gek het hermetische duister van de nacht open te scheuren. Tenminste, zoiets had ik in gedachten. De eerlijkheid, die altijd weerkerende verdoemde eerlijkheid, gebiedt me te zeggen dat de nachttrein in kwestie verdacht veel weghad van een gewone trein. Hoewel hij ontegensprekelijk 's nachts reed, dat kan niemand ontkennen. Tel daarbij zitplaatsen die in een wip omgetoverd worden tot slaapkabinetten, die op hun beurt mijn slapeloosheid urenlang buitenspel hebben gezet, en de eindbalans van de nachttrein oogde alsnog positief - hooguit iets minder spectaculair dan vooraf gedacht.
Gezien de nabijheid van de jungle is Chiang Mai de gedroomde uitvalsbasis voor excursies. Ook ons stond een driedaagse tocht door de wildernis te wachten, onder de deskundige leiding van gidsen Vie en Pot. Zij begeleidden ons van dorp naar dorp, om dan 's avonds onder het 'genot' van onbestemde zelfgestookte alcohol straffe verhalen te vertellen. Desgevraagd zet Vie een boompje op over het onderwijssysteem of hoe jammer het is dat de opiumplantages intussen verboden zijn. Ongevraagd doet hij dat ook. De combinatie van de urenlange verhalen van Vie, het slapen op houten vloeren, de industriële dosissen lauwe alcohol en ook wel een klein beetje het wandelen doorheen de jungle, maken dat de vermoeidheid op dag 3 toch toeslaat. Gelukkig is er die dag een dorpsoudste bereid om ons, zeer uitzonderlijk (wij zijn uitverkoren ten opzichte van de andere toeristen, dat spreekt), op audiëntie te ontvangen. Niet dat ik het nog nodig had (zie de blog van 01/12), maar we krijgen allemaal een zelf gesponnen bandje rond de pols dat ons voorspoed en geluk zal brengen. Het moedwillig uitdoen van het bandje brengt dan weer tegenslag en ongeluk, waardoor ieder van ons zelfs weken later nog met een vuil bandje rond de pols loopt. Dronken junglebewoners: 1. Naïeve westerlingen: 0.
