Nadat een handvol maanden geleden op korte tijd twee fietsen bruusk uit mijn leven werden weggerukt, was het deze keer de beurt aan de derde (qua volgorde wordt de logica wel gerespecteerd). In tegenstelling tot de vorige keren moest daar zelfs geen (crimineel) vernuft voor aan te pas komen. Het volstond dat ik mijn fiets enkele dagen aan de Delhaize liet staan, bevestigd aan een hek door middel van een slot rond de zadelpen. Nu zullen jullie denken: wat, rond de zadelpen!? Dan kan iemand het zadel er gewoon even af draaien en daar gaat de fiets! Wel, dat was exact waar ik niet aan dacht. In de rapte, op weg naar weer een afspraak waar ik in het beste geval op het nippertje op tijd zou komen, leek de zadelpentactiek me best waterdicht. Quod non. In minder hoog aangeschreven fietssteelcompetities/-steden kom je er misschien mee weg, maar in de Leuvense Champions League wordt elk foutje cash betaald. Of toch op zijn minst in natura.

Mijn reactie op dergelijk verlies, het zoveelste in wat stilaan een verdienstelijke rij begint te worden, is even aandoenlijk als wanhopig. Na een eerste fase van woede en ontgoocheling, ga ik onvervaard over tot de orde van de dag. Conform mijn ervaring met misdaadzaken (in zowel boeken als films), begin ik met het uitkammen van de crime scene. Een uur lang veldonderzoek in de nabije en minder nabije omgeving gaf echter niet het gewenste resultaat. In deel 2 van het onderzoek dring ik de cyberwereld binnen. Zoekertjessites worden afgeschuimd, wie zomaar mijn fiets te koop aanbiedt zal het geweten hebben. Ook hier: geen succes. De werkelijk allerlaatste en dus meest wanhopige fase is nu aangebroken: heeft iemand van jullie (3 à 4) lezers toevallig een rode Lespo mountainbike gezien in de buurt van Leuven? Ik wil er terug mee de Champions League in, ik voel dat ik er stilaan klaar voor ben.

Dat ik meer dan vijf jaar heb moeten wachten om mijn rentree te maken aan de top, heeft verschillende oorzaken. Belangrijkste daarvan is mijn gebrek aan kwaliteiten. 't Is te zeggen, ik ben enkel goed in dictee en in tombola. Die eerste troef is zoals algemeen geweten al uitgespeeld, terwijl de doorgroeimogelijkheden in de tombolasfeer vrij beperkt zijn. En toen was daar opeens mega-BV. Bij De Ideale Wereld hadden ze de geniale ingeving om een BV-spel te ontwikkelen, naar analogie met Megascore en Megabike. Simpel uitgelegd komt het erop neer dat je een ploeg BV's moet samenstellen en vervolgens punten krijgt afhankelijk van hoe vaak ze met hun smoelwerk de boekskes sieren. Op de actualiteit inspelen kan door een maximum van twee transfers per week. Overduidelijk mijn meug dus, als ex-BV die het heilige vuur alsook busladingen nutteloze weetjes in zich draagt.

Intussen zijn we zeven weken ver in de competitie en mijn team prijkt op een mooie vierde plaats. Qua slechte timing kan deze blog dan nog tellen, aangezien de door mij bijeengesprokkelde verzameling BV's de voorbije drie weken de hoogste positie (1) bekleedde. Helaas moest K3 zo nodig splitten op een moment van financiële krapte, waardoor naast tienduizenden meisjeshartjes ook het mijne in twee brak. Voor wie er nog aan mocht twijfelen: Josje ís een hoer! Hoe dan ook, met de hulp van collega's Sander en Kristof, gecombineerd met mijn natuurlijke scherpzinnigheid en neus voor meurende rioolpers, blijft de eindoverwinning het doel. Het zou meteen ook het ultieme bewijs zijn dat mijn repertoire veel uitgebreider is dan alleen maar dictee en tombola, twee dingen die, het mag gezegd, al bij al niet zo heel veel talent vereisen.

Volgens mijn aantekeningenblad was de laatste dag van de jungletrekking dag 12 van onze reis. Heel bizar, want zowel in mijn hoofd als in de hoofden van de metgezellen liep de reis vanaf dat moment op zijn laatste poten, terwijl er toch nog 8 dagen te gaan waren. De avond van dag 12 was hoe dan ook nog van het memorabele soort. Via onze guest house werd een bezoekje aan het massagesalon geregeld. De jongens werden samen in de ene kamer gestouwd, de meisjes in de andere. Wie dacht dat het misschien wat ongemakkelijk zou aanvoelen om een gezamenlijke oliemassage te krijgen, heeft nog geen rekening gehouden met de heersende dress code. Slechts gehuld in een minuscule 'visnetslip' moesten we ons lot ondergaan. Het gevolg laat zich raden: zenuwachtig jongens-onder-elkaar geschater waardoor uiteindelijk enkel de lachspieren na een uur echt losgemaakt lijken. 

Onze mannelijkheid kon maar best dringend herwonnen worden. Maak daar drinkend herwonnen van. Met een paar giganteske Changskes (let op de paradox) voor de neus aanhoorden we een stevige Thaise covergroep. De zanger, een metalhead met duivelshoorns op het hoofd, mikte duidelijk op de grote stadions. Zijn attitude was erop gericht om de wereld te veroveren, maar helaas is de liefde (nog) niet wederzijds. Het ongeveer 15-koppige publiek, niet te verwarren met 15.000-koppige publiek, reageerde in elk geval laaiend enthousiast. De show verviel al snel in een soort collectieve karaoke, met als hoogtepunt toch wel reisgenoot Siem, die tegen het einde van het optreden met veel aplomb naar voren stapt om een liedje aan te vragen. Gezien zijn status als praktiserende westerling, staat hij vervolgens ongeveer een minuut lang met een geldbiljet te zwaaien naar de ademloze mensenzee, alvorens het kleinood in de collectebus te deponeren. Meteen ook de minst anonieme gift in de geschiedenis van de liefdadigheid. Of de covergroep na deze forse kapitaalsinjectie (50 baht oftewel een goeie 1 euro) op Europese tournee is vertrokken, was bij het ter perse gaan van deze blog nog niet bekend. 

Het beste wat je kan doen na een geslaagd bacchanaal, is natuurlijk de volgende dagen alle alcohol eens lekker uitzweten. Exact dat hebben we niet gedaan. De volgende dag ging het immers richting Ko Chang, een eiland dat het onder andere moet hebben van zee en strand. Tussen het ontspannen door vonden we toch tijd om er (voor een tweede keer deze reis) met de scooter op uit te trekken en om te snorkelen in de hierboven vermelde zee. Voor mezelf leverde dat twee vaststellingen op. Eén: ondanks dat ik schrik heb op elk voertuig dat door mezelf wordt bestuurd, lukt rijden met een scooter verrassend goed. Twee: ondanks dat ik ooit een zwembrevet op de 50 meter schoolslag heb veroverd, lukt zwemmen in de open zee verrassend slecht. Dat weten we dan ook alweer. 

De tijd om weer huiswaarts te keren was nu echt aangebroken. Maar niet zonder in Bangkok nog een heuse pingpongshow mee te pikken. Een pingpongshow is te vergelijken met de gelijknamige sport, maar dan zonder paletten. En de ballen worden vanuit een vagina gelanceerd ter vermaak van het publiek, dat ook. Misschien kwam het door ons torenhoge verwachtingspatroon, maar al bij al viel het geheel toch wat tegen. De pingpongballen 'floepten' bijvoorbeeld niet echt uit hun lanceerplatform en er werden geen levende dieren uit flamoezen getoverd. Wat daarentegen wel op onze goedkeuring kon rekenen, was de truc waarbij water werd veranderd in cola. Ook dat transformatieproces verliep helemaal in lijn met het thema. Een waardige afsluiter van drie weken leven in Thailand en nog veel meer weken bloggen over Thailand, kan ik besluiten.

Man van het jaar: Luc De Vos

Vrouw van het jaar: Lana Del Rey

Beste film: Snowpiercer

Beste song:

1. Lana Del Rey - West Coast

2. Birdy - Wings

3. Kiesza - Hideaway

4. Ten Walls - Walking with Elephants

5. Damon Albarn - Hostiles

6. Clean Bandit feat. Jess Glynne - Rather Be

7. Tove Lo (Habits remix) - Stay High

8. Oscar and the Wolf - Strange Entity

9. Christine and the Queens - Christine

10. Katy Perry - Dark Horse

Beste cd: Ultraviolence (Lana Del Rey) en Everyday Robots (Damon Albarn)

Beste tv: De Ideale Wereld; Amateurs; Aad, Tom & Tom in Stadion; House of Cards; België - VS op het WK.

Wat wens ik mezelf toe in 2015?

Meer blogs, meer doelpunten en eenzelfde gezondheid, niet noodzakelijk in die volgorde.

Ons vervoermiddel om in Chiang Mai te geraken mocht er ook zijn. Het hier namelijk om een trein. Maar niet zomaar een trein. Nee, het betrof dé nachttrein, die enkel zijn stalplaats verlaat bij het vallen van de avond, om dan als een razende gek het hermetische duister van de nacht open te scheuren. Tenminste, zoiets had ik in gedachten. De eerlijkheid, die altijd weerkerende verdoemde eerlijkheid, gebiedt me te zeggen dat de nachttrein in kwestie verdacht veel weghad van een gewone trein. Hoewel hij ontegensprekelijk 's nachts reed, dat kan niemand ontkennen. Tel daarbij zitplaatsen die in een wip omgetoverd worden tot slaapkabinetten, die op hun beurt mijn slapeloosheid urenlang buitenspel hebben gezet, en de eindbalans van de nachttrein oogde alsnog positief - hooguit iets minder spectaculair dan vooraf gedacht.

Gezien de nabijheid van de jungle is Chiang Mai de gedroomde uitvalsbasis voor excursies. Ook ons stond een driedaagse tocht door de wildernis te wachten, onder de deskundige leiding van gidsen Vie en Pot. Zij begeleidden ons van dorp naar dorp, om dan 's avonds onder het 'genot' van onbestemde zelfgestookte alcohol straffe verhalen te vertellen. Desgevraagd zet Vie een boompje op over het onderwijssysteem of hoe jammer het is dat de opiumplantages intussen verboden zijn. Ongevraagd doet hij dat ook. De combinatie van de urenlange verhalen van Vie, het slapen op houten vloeren, de industriële dosissen lauwe alcohol en ook wel een klein beetje het wandelen doorheen de jungle, maken dat de vermoeidheid op dag 3 toch toeslaat. Gelukkig is er die dag een dorpsoudste bereid om ons, zeer uitzonderlijk (wij zijn uitverkoren ten opzichte van de andere toeristen, dat spreekt), op audiëntie te ontvangen. Niet dat ik het nog nodig had (zie de blog van 01/12), maar we krijgen allemaal een zelf gesponnen bandje rond de pols dat ons voorspoed en geluk zal brengen. Het moedwillig uitdoen van het bandje brengt dan weer tegenslag en ongeluk, waardoor ieder van ons zelfs weken later nog met een vuil bandje rond de pols loopt. Dronken junglebewoners: 1. Naïeve westerlingen: 0.

Na een stukje oorlogsgeschiedenis was het tijd voor wat ontspannings-heden. In het Erawan Nationaal Park ligt een van de mooiste watervallen van Thailand. Een tocht van een goed uur tegen de berg op brengt de wandelaar langs zeven natuurlijke bekkens, gevuld met turkooizen water. Ideaal om heerlijk te verfrissen midden in het groen, ware het niet dat het Erawan Nationaal Park eveneens de meest agressieve vissen ter wereld herbergt. Voor één keer is het niet mijn reisgids die spreekt maar ikzelf. Mochten de vissen niet in se ongevaarlijke specimen zijn maar wel piranha's, er zouden elke maand in het Erawan Park meer toeristen de dood vinden dan arbeiders tijdens de bouw van gans die spoorlijn. (Mogelijk zou de toeristenstroom na een aantal maanden wel wat terugvallen.)

Vol vissenbeten zetten we aldus snel koers naar Sangkhlaburi. Sangkhlaburi zou het witte konijn van de reis moeten worden, een door alle reisgidsen schandelijk over het hoofd geziene vergeten parel. Het was dat, of die reisgidsen hadden gelijk om gespreid over 500 bladzijden met welgeteld geen woord over dit dorp te spreken. Die reisgidsen hadden gelijk om gespreid over 500 bladzijden met welgeteld geen woord over dit dorp te spreken. Drie nachten spendeerden we in een dorp met als voornaamste bezienswaardigheid drie bruggen, om de een of andere reden vlak naast elkaar - wat op zich wel een bezienswaardigheid is, nu ik er zo over nadenk. Maar het geluk schuilde in de kleine hoekjes. 

Zo konden we de eerste avond gratis en voor niks een thaibox-tornooi meemaken op het marktplein. Met genoeg bier (Changskes) bij de hand en enthousiaste Thai in de buurt, werd al snel vergeten dat het misschien raar is om te kijken naar 10-jarige kinderen die elkaar KO proberen te slaan. Hoe dan ook hebben Belgen niemand lessen te leren als het op kindermisbruik aankomt, dus daar waagden we ons met volle overtuiging niet aan. De volgende dag bezochten we wat de grappigste tempel van de reis zou blijken te zijn. De naam van het bouwwerk achterhalen blijkt een huzarenstuk, maar laat ik mij beperken tot te zeggen dat de verering van de eindbaas van de tempel (het hoogste ambt in de boeddhismehiërarchie achterhalen is misschien geen huzarenstuk, dus steek het gerust op luiheid deze keer) grappige proporties aannam. Naast een hele collectie foto's en een akelig realistisch wassen beeld van de ouwe baas, hadden zijn acolieten er niet beter op gevonden dan 's mans laatste auto uit te stallen in een soortement glazen bak. We zouden nog een plejade aan tempels te verwerken krijgen, maar dé Temple of Laugh, daarvoor was Sangkhlaburi verantwoordelijk.

Behalve het gidsen, dat zich eerlijk gezegd beperkte tot de bevelen 'Picture!' en 'Take picture!', beschikte Kèje immers nog over een ander talent: handlezen. Zij zag in mijn hand niet minder dan een glorierijke toekomst. Ik zou rijk trouwen, met een huisvrouw nog wel. Dat laatste wordt vooral in Thailand als een plus gezien neem ik aan, een land dat het zonder dienstencheques moet stellen. Maar ik ga het gegeven paard natuurlijk niet in de bek zitten kijken. Ook critici die handlezen een 'pseudowetenschap' durven noemen kan ik makkelijk de mond snoeren: Kèje las bovengenoemde toekomst eerst in mijn rechterhand, verifieerde nadien voor alle zekerheid mijn linker en bekwam exact hetzelfde resultaat! Toeval kan dat toch niet zijn, geef toe.

De afreis naar Bangkok verliep voorspoedig. Voorspoedig zoals in: geen minuut geslapen tijdens de 16 uur durende reis, maar het vliegtuig is niet neergestort. Ik waagde me voor de zekerheid al aan een alcoholische verfrissing (misschien wel het laatste in lange tijd!) en was blij enige navolging te bemerken. Het ultravroege aankomstuur in Bangkok zorgde vervolgens voor een vliegende start. Al snel werden enkele algemeen aanvaarde wijsheden over de Thaise bevolking op losse schroeven gezet, om later tijdens de reis finaal op de schop te gaan. Ten eerste: Thai spreken géén Engels, in tegenstelling tot wat iedereen vooraf tegen mij beweerde. Misschien dat er een paar uitzonderingen rondlopen in de bekendste vakantieoorden, maar de gemiddelde Thai spreekt niet meer Engels dan wij Thais spreken. Ten tweede: Thaise vrouwen zijn verrassend lelijk. Wie zich verwacht had aan busladingen perfect gemodelleerde schoonheidskoninginnen (ik), komt bedrogen uit. Sekstoerisme in Thailand moet zowat het equivalent zijn van een strandvakantie in Oostenrijk, for all I know. Tenzij het over ladyboys gaat dan, zo bleek al heel snel. 

Als eerste activiteit stond er namelijk een begeleide fietstocht door Bangkok op het programma. De begeleiders van dienst luisterden naar de namen Andy en North, maar naar het geslacht van de eerste hadden we het raden. Dat deden we dan ook uitgebreid, tot North redding bracht: Andy was wel degelijk een vrouwtje nu. Een pak van ons hart, waardoor er ten volle genoten kon worden van de rit door de vele smalle steegjes (khlongs) die Bangkok rijk is. Omdat het leven van de Thai zich altijd half binnen en half buiten afspeelt, wordt hun leefwereld op deze manier nogal letterlijk binnengedrongen (toepasselijk hoogtepunt: tv-toestel aan de ene kant, Thaise man in zetel op een meter afstand ertegenover, en 16 fietsers die dit huiselijke tafereel bruusk doorkruisen). Na een lange dag volgde een lange avond. Onder het mom van ultieme kennismaking was eentje geentje. Vrij unaniem werd Singha-bier boven Chang-bier verkozen, maar omdat "Wie drinkt er nog een Changske?" nu eenmaal beter klinkt zou Chang in de volgende weken steeds meer de voorkeur krijgen. De 'one night in Bangkok' loste alvast de verwachtingen in.

Nu ook niet zó revolutionair, hoor ik jullie denken. Maar zoals wel vaker hebben jullie ongelijk. De laptop vervangt niet alleen de pc, ook de telefoon moet er in één moeite door aan geloven - dat ons nieuwbakken werkinstrument tevens de functie van microgolfoven op zich neemt zou gepland zijn voor de volgende update. Het projectteam achter dit staaltje magie, luisterend naar de naam Lync, beseft maar al te goed dat zij goud in handen hebben. Tijdens een infovergadering werden alle kanttekeningen van tafel geveegd zoals dat hoort: hooghartig. Een snuivende neus volstond meestal als repliek bij bedenkingen als "Nu moeten wij die laptop dus altijd meezeulen wanneer we van thuis willen werken?" (de telewerkers); "Telefoons van collega's kunnen dus niet meer gewoon overgenomen worden?" (een ijverige collega); "Die headset brengt vast mijn haar in de war." (ik). Alles werd op grootse wijze gepareerd.

Lync is ook niet zomaar Lync. Het leert ons kennismaken met nagelnieuwe hoogdravende principes als de 'clean desk policy' en het 'plaatsonafhankelijk werken'. Concreet moet de hele bureau, inclusief laptop, elke avond opnieuw opgeruimd worden. Zo heeft iedereen elke ochtend de kans om te gaan zitten waar ze willen, want zoals we allemaal weten is de mens geen gewoontedier maar een specimen dat liefst iedere dag opnieuw zijn vaste routine omgooit. Het feit dat we nu voor elk document naar de kast moeten wandelen in plaats van het gewoon uit onze lade te halen, is een kleine prijs om te betalen*. Ruw geschetst zijn er dan ook drie kantelpunten in de geschiedenis van de mensheid, namelijk de uitvindingen van respectievelijk het vuur, het wiel en Lync. En die eerste twee gebruiken we dan nog nauwelijks bij onze dagelijkse payrollverwerking, kan je nagaan. Het is dus met een gerust gemoed dat ik mijn deel van de werkvloer tijdens het grootste deel van november onbemand achterlaat. In tussentijd test ik de next big thing uit: plaatsonafhankelijk niksdoen.

*de waarheid gebiedt me wel te zeggen dat mijn luiheid zulke proporties aanneemt dat ik bij lichte twijfel gewoon 'ja' antwoord, ongeacht de vraag. Maar dat is persoonlijk.