De gouden generatie Rode Duivels is er al een aantal jaren naar op zoek, maar de fans hebben 'm al beet: de 'referentiematch'. De referentiematch is de wedstrijd die tot in de nabije eeuwigheid als de maat der dingen zal gelden, waarin de intrinsieke kwaliteiten helemaal tot uiting komen, waarin het potentieel volledig benut wordt. Dat was het geval voor de Belgische supporters op 18 juni in Bordeaux. De Rode Duivels deden anderhalf uur lang hun best, maar de fans maakten het in de anderhalf uren die volgden pas echt memorabel. Een dag, een avond en een nacht lang stond 'Bordeaux' niet voor een kwaliteitslabel van wijn maar voor een kwantiteitslabel van bier.
Met het reisgezelschap hadden we gelukkig de nodige voorzorgen genomen. Na de match tegen Italië in Lyon te hebben meegepikt, reisden we door naar Lacanau, op 60 kilometer van Bordeaux. In laatste instantie werd beslist om na de wedstrijd tegen de Ieren toch maar ter plaatse in Bordeaux te overnachten. Via Airbnb boekten we een slaapplaats, met als enige criteria: niet te duur en in het centrum. Als gevolg daarvan kwamen we in een pand terecht met ongelijke vloer en de penetrante geur van kattenpis. Maar het bleek inderdaad niet te duur en in het centrum, dus klagen zou flauw zijn. Bovendien was de gastvrouw schoon van ver. Gehuld in een minirokje kwam haar wespentaille beeldig tot uiting, al zag ze er van dichtbij nogal afgeleefd uit. De ongemeen zachte handdoeken in de badkamer brachten ons tot de enige logische conclusie: we hadden hier te maken met een vrouw van lichte zeden. Geen callgirl maar eerder in het goedkopere segment, type niet te duur en in het centrum.
De wandeling naar het restaurant was waanzinnig, en dat had zelfs nog niks met de Ieren te maken. Als in een film van David Lynch struinde het ene na het andere rare creatuur voorbij. Een man met een kat in zijn nek, een rastafari met de ogen paraplu op een hoge fiets, een hond(!) met België-pet, vrouwen met weggepiercet gezicht, hipsters van alle slag, de obligate Maghrebijnen in goedkope joggings, kunstenaars, alcoholisten en alles daartussen.. Een bevreemdende ervaring, die wandeling van 10 minuten. Met het vallen van de avond begon het straatbeeld evenwel te normaliseren. Normaliseren als in: het werd volledig overgenomen door tienduizenden dronken Belgen en Ieren. Bier bleek daarbij een ideaal glijmiddel om de overzeese relaties te smeren. Er werd gezongen (als in: lalalalala), gedanst (als in: bewegen van links naar rechts) en geklonken op de net gesmede vluchtige vriendschapsbanden.
Mijn kater de volgende ochtend was geheel in lijn met het feest. Een moment lang twijfelde ik er zelfs aan of ook een figuurlijke kater de oorzaak kon zijn van de penetrante geur. Om maar aan te geven dat het echt geen kattenpis was, die kater van me.
Mijn voetbalseizoen 2015-2016 zit er bijna op. Ik ben er eerlijk gezegd niet rouwig om, en volgens mij is dat gevoel wederzijds. Ook het voetbalseizoen 2015-2016 zal niet treuren om van mij verlost te zijn. Voor zover mijn aanwezigheid al opgemerkt werd in de eerste plaats, natuurlijk. Want verdorie, wat leidde ik een anoniem bestaan tussen de witte lijnen van de groene grasmat en de zwarte lijnen van de blauwe sporthalvloer. Het lijkt alsof die lijnen mijn hoogstpersoonlijke Bermudadriehoek afbakenden. Met dat verschil dan dat de driehoek in kwestie voor de gelegenheid vier hoeken telt en de ligging ervan week na week van plaats wisselde. Maar voor het overige: als twee druppels water de Bermudadriehoek. Eén voet erbinnen en de volgende 50 of 90 minuten (afhankelijk van het type voetbal) was er geen spoor van mij te bekennen.
Althans, dat is het verhaal wat de statistieken vertellen. Zij maken melding van mijn participatie aan het gebeuren, maar dan lijkt de informatiestroom abrupt stil te vallen. Dierbare vrienden en familie aanschouwen met een zorgelijke frons de cijferweergave. Nog eens de gegevens controleren. Nee, hier staat het toch duidelijk: 0 goals, 0 assists. Wat heeft hij weer al die tijd staan uitvreten op dat veld!? En toch. Bij nader inzien klopt mijn bewering van de eerste alinea niet. Pech voor wie het gelezen heeft (waaronder ikzelf), maar de waarheid heeft naast zijn rechten ook zijn plichten. Ik was het ganse seizoen lang all over the place. Dravend met de bal zoals in mijn beste dagen, slenterend zonder de bal zoals alle dagen. Verdedigers van me afschuddend alsof het vervelende vliegen zijn, passes bijna zonder uitzondering inch perfect, balverlies een curiositeit. Prachtig. Een mens zou haast vergeten dat een zaalvoetballer zonder goals en assists, die bovendien niet noemenswaardig kan verdedigen, niet per definitie een wereldspeler is.
Waar liep het dan mis? Ik vrees dat we hier te maken hebben met een oud zeer, dat ik de voorbije jaren met de nodige moeite van me heb weten af te schudden. Nu is het echter helemaal terug: de verdembelerisering van mijn voetbal. Een term verwijzend naar Moussa Dembélé, mogelijk de beste Belgische voetballer aller tijden. Hij glijdt op onnavolgbaar elegante wijze voorbij zijn bewakers, en zijn laatste slechte pass dateert van 2004, maar het gaat allemaal geen ene ruk vooruit. Dembélé doet schitterende dingen op een voor hem voorbehouden lap grond ter hoogte van de middenlijn. Medespelers, pers en publiek gapen er vol bewondering naar, de man die het scorebord bedient kijkt werkloos toe. Het is door dat verdembeleriseringsproces dat ik dit seizoen ben opgeslokt. Met dien verstande dat medespelers er misschien niet direct uit bewondering naar gapen en pers en publiek er geen moer om geven.
Ik wens Moussa Dembélé alvast een uitstekend EK toe.
Bestaat er een fantastischer feest dan Hemelvaart, in onze contreien? En hoe zit dat nu weer met de ontstaansgeschiedenis ervan? Dat en nog veel meer zal in wat volgt niet worden uitgespit. Zeker is dat Jezus zijn rol weer te spelen had. Jezus Christus, zoals 's mans volledige naam luidt, was het type mens dat weleens iets meemaakte. Hij kon geen stap buiten zetten of er gebeurde wat, geen vijf broden en twee vissen aanraken zonder ophef, zelfs niet rustig sterven zonder een verrassende comeback te maken. Als hij in dit tijdperk zou leven, zou ik zoiets hebben van: hier JC, neem jij mijn blog maar! Ja, ik zou hem JC noemen omdat hij zo'n goeie vriend zou zijn.
JC zou ruimhartig aanbieden dat ik in ruil zijn Bijbel mag volkladden. Dat moet je mij geen twee keer vragen natuurlijk, ik ben al lang op zoek naar een nieuw medium. In het Nieuwste Testament zal het dan ook uitsluitend gaan over de problemen van deze tijd, zoals daar zijn moeilijke wijven op Tinder en de driehoek op het middenveld van de Rode Duivels die maar niet marcheert omdat we er niet in slagen om bij voorzetten vanaf de flank met voldoende volk in de backlijn te komen. Ook zal ik daar de basis leggen voor mijn eigen feestdag. In tegenstelling tot andere feestdagen zal het dan echter niet zijn van de luiwammes uit te hangen. Ter mijner eer en glorie dient er van 's morgens tot 's avonds, respectievelijk vroeg en laat, noeste arbeid te worden verricht. Het volk zal massaal zware stenen van punt A naar punt B moeten sleuren. Nadien dienen deze stenen terug van punt B naar punt A te worden gesleept, waarna ik tevreden mijn feestdag voor geëindigd verklaar. Met grootse projecten kan je weinig mis doen.
JC vindt het allemaal best, zolang mijn feestdag maar niet overlapt met een van de zijne. Kan ik niet beloven trouwens, ik heb ook maar twee handen.
Abaaoud, Abdeslam, Abrini, Bekraoui,... Terreurexperts rollen over elkaar met meningen, analyses en voorspellingen, maar heeft er iemand al eens bedacht dat zo'n terreurcel misschien wel alfabetisch is opgebouwd? Nee? Ik wel! Dat impliceert ineens dat we nog niet van de miserie af zijn, er is nog ruwweg 12/13e te gaan. Deze losse gedachte zomaar even tussendoor. Mocht het ooit de waarheid blijken, dan was ik toch maar mooi de eerste om het op te merken. En mocht dat niet het geval zijn, dan heeft nauwelijks iemand het gelezen. Zo'n onpopulaire blog heeft in feite niks dan voordelen, als je het eens van naderbij bekijkt.
In tussentijd (= de periode tussen twee blogs, die alsmaar groter wordt) heeft er zich een belangrijke wijziging voorgedaan in mijn Bilzers caféleven. Nu goed, dat was de voorbije jaren haast onbestaand, maar het blijft een belangrijke wijziging. Na 16 jaar is mijn favoriete café Paperclip (spreek uit: dé Paperclip) namelijk van eigenaar veranderd. De immer joviale Roel besliste dat het tijd was voor iets anders, en dat zullen mijn lezers geweten hebben. Een ritje down memory lane brengt me bij het jaar 2000. De legendarische Bilzerse Brugstraat bood plaats aan twee iconische cafés: De Kroeg enerzijds, thuishaven van ruig volk met veel te brede broeken, en Syndrome anderzijds, exclusief terrein voor Johnny's en Marina's in SN of Zino & Judy. Wij vertoefden meestal in De Kroeg, omdat The Offspring, Korn en Limp Bizkit toen gelijktijdig hun état de grâce hadden én omdat ons modebewustzijn al sterk genoeg ontwikkeld was om in een wijde boog rond SN of Zino & Judy te lopen.
Tot we op een dag besloten dat andere iconische Brugstraat-café eens zijn kans te geven: café Paperclip, met die prachtige gevel, houten latten in de kleuren van de Belgische vlag. De Paperclip bestond zelfs toen al decennia, hoewel het voor Roel nog allemaal moest beginnen. Een cliënteel vinden was moeilijk, vaak zaten we alleen met een man of vier aan de toog jenevers aan 40 frank te hijsen. Tegenwoordig is het waarschijnlijk not done om 15- of 16-jarigen zich laveloos te laten zuipen, maar Roel was een cafébaas naar zijn tijd. Af en toe een beleefde waarschuwing ten spijt werden de glazen hoe dan ook gevuld. Ik kan hem niet dankbaar genoeg zijn daarvoor, dat we zowel de geneugten als de gevaren van alcohol zelf hebben mogen ontdekken. Misschien is zijn afzwaaien een mooi moment om ook definitief een streep te trekken onder mijn jeugd. Tot hier en niet verder*.
