true memoires

Inhoud blog

	Heb ik iets voor haar gedaan
	Toen ze voor me kookte


	Proficiat!

Zoeken in blog

Beoordeel dit blog

true memoires

18-01-2018

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

The one you never forget!!!

There's always that one special person in your life. Beter kan ik het niet omschrijven.
Die ene waar je altijd aan blijft denken, die je maar niet uit je hoofd kan zetten. Op sommige momenten zijn ze nadrukkelijk aanwezig in je leven, op andere momenten iets minder maar blijven ze toch in je achterhoofd spoken.
Waarom??? Ik weet het tot op de dag van vandaag nog steeds niet.

Allerlei vragen komen steeds in me op. Waarom kan ik haar niet vergeten? Wat is er zo speciaal aan haar? Waarom zit ik steeds aan haar te denken? Waarom droom ik steeds over haar? Waarom herinner ik me alles over haar zo goed? OM ZOT VAN TE WORDEN. Vooral omdat je diep vanbinnen weet dat die persoon jou niet meer op diezelfde manier ziet. En toch, moest ze ook maar 1 teken van leven geven aan je, maakt niet uit wat, dan zou je springen om terug bij haar te staan.

Alles weet ik nog over haar, van de eerste ontmoeting tot onze eerste berichtjes. Eigenlijk heb ik nooit de moed gevonden om ze van mijn telefoon te verwijderen. Alsook niet de eerste foto die ik ooit van haar heb genomen om het strand om 02u snachts. Dat was onze eerste afspraak. We waren natuurlijk al 2 maand aan het chatten via whatsapp. s'Avonds belden we elkaar zo goed als dagelijks en bleven meestal tot vroeg in de ochtend aan de telefoon hangen. De eerste afspraak is er eigenlijk stom gekomen. Ik was onderweg naar zee om een strandwandeling te maken en mijn hoofd leeg te maken. Toch was ik al de hele weg met haar aan het sms'n. Niets speciaal aangezien we al de hele dag met elkaar aan het sturen waren. Op een gegeven moment zei ze tegen me, ik ga mee, pik je me op? Ik was toen net het tankstation van Wetteren voorbij.
Ik dacht eerst dat ze dit voor het lachen zei, maar nee hoor. Voor ik besefte dat ze het meende was ik de afrit waar ik moest afslagen reeds voorbij. Ik zei dan maar dat ik de volgende afslag zou nemen en besloot haar adres in te geven op de GPS. Die besloot mij langsheen het stadion van Gent te sturen waar net een voetbalwedstrijd afgelopen was. Natuurlijk, FILE. Ongeduldig als ik was om haar voor de eerste keer te zien besloot ik terug te draaien. Ik heb echter nooit toegegeven aan haar dat ik ongeduldig was om haar voor de eerste maal te zien. Beetje macho gedrag veronderstel ik. Achteraf gezien had ik dat beter gedaan omdat zij een persoon was die dat geapprecieerd zou hebben. Op de weg naar zee kregen we terug te maken met file. Typisch voor de belgische wegen. 1u snachts en file. Ze zag duidelijk dat dit me begon te enerveren en begon met me te lachen en me te kalmeren. Uiteindelijk na 45 minuten file kwamen we aan in Oostende. Na een wandeling op de dijk zakten we af naar het strand waar ze net de hutjes op het strand hadden geplaatst. We nestelden ons tussen 2 hutjes in tegenover elkaar. Net genoeg plaats ertussen zodat het gezellig was. Zij volledig ingewikkeld in mijn jas en nog een dekentje erbij omdat ze het koud had. Ondanks de kou hebben we daar toch tot 5u samen gezeten, pratend met elkaar over vanalles en nog wat. De nacht was voorbij gevlogen alsof het niets was. Veel te kort eigenlijk.

To be continued....

Geef hier uw reactie door