Ik weet echt niet wat ik wil... Ik mis hem, en toch ben ik ook verliefd op iemand anders. Ik snap mezelf gewoon niet meer. B heeft me gekwetst, mij in de steek gelaten, in een zwart gat van leegte laten vallen en J was er om me op te vangen. Altijd al eigenlijk. Wanneer ik bij J ben, ben ik gewoon gelukkig! Hij kan mij altijd doen lachen (hoe cliché dit ook klinkt). Dankzij hem, ook door mezelf, maar door hem heb ik grenzen verlegd! Zijn motivatie is gewoonweg eindeloos, hij heeft gewoon echt zo'n grote impact op mij, die niet veel mensen hebben. Ik zou zelfs bijna zeggen dat hij de enige is die dit kan bij mij! Ook praten met hem gaat zo gemakkelijk! Vanzelf gewoon! Het maakt ook niet uit op welk moment van de dag/nacht heb ik ondervonden. En ja, ik heb dat befaamde gevoel van vlinders in de buik bij hem... Een euforisch gevoel, onbeschrijfelijk dat ik zelfs nu, wanneer ik over hem schrijf, voel. Maar J heeft een vriendin, en ik weet dat hij zielsveel van haar houdt, maar toch heb ik een klein gevoel, dat hij ook iets voor mij voelt. Hupla, weer zo cliché. Maar het lijkt vaak echt gewoon zo. Ofwel observeer ik hem echt gewoon té veel... Maar, als het zelfs anderen opvalt, die niks weten van mijn gevoelens... Als ze zeggen dat het zo opvat dat wij bij elkaar willen zijn? Dan twijfel ik toch wel echt minder aan dat gevoel. Op dat moment zelf natuurlijk echt wel, zeker omdat ik toen dacht dat ik diegene was waardoor het opviel, en ik me zo zelf gewoon van alles verweet. En daardoor wilde ik niet meer te veel bij hem gaan, en hij kwam ook bijna niet meer naar mij en ik dacht echt dat ik dus de achterloper was. Nu denk ik, met enige twijfel natuurlijk, anders. Ik denk dat hij vecht tegen wat hij voor mij voelt. Waarom? Omdat hij een vriendin heeft, ouder is, mijn leider was, aan wat anderen zouden denken, dacht... Ik weet het natuurlijk ook niet, maar dit is toch wat ik ervan denk... En daarom nam hij dus afstand, hij begon me leuker te vinden dan zou mogen. En daar wou hij iets tegen doen. 's Nachts babbelen alleen met een lid is natuurlijk niet zo normaal om te doen.. En er dan over liegen, of het toch minimaliseren tegenover medeleiding? Dan denk ik toch echt, dat ik voor hem ook iets meer ben... Maar al is het zo, wat doe ik er dan aan hé. Ik heb nu geen vriend meer, nee die heeft me gekwetst en laten zitten, zonder enig gemis van zijn kant. Maar J, hij heeft nog steeds een vriendin, en hij is nog steeds vijf jaar ouder dan mij...
Vandaag is het mijn verjaardag, en ik dacht, waarom begin ik niet eens met een blog. Ik schrijf namelijk heel graag, en op deze manier kan ik het schrijven onderhouden. Eigenlijk wordt mijn blog een soort van mijn eigen dagboek, alleen zal ik niet de enige zijn die het kan lezen. Toch zal ik schrijven over mijn leven en over mezelf. Ik zal laten zien wie ik ben, de échte ik, kan je hier terugvinden!
