Onlangs verscheen op het internet het filmpje van Kayleigh , het autistische meisje die, terwijl ze aan het wachten was op haar bus, werd aangevallen door enkele jongeren uit haar klas. Geloof het of niet, ik ken de pester een klein beetje, niet persoonlijk, maar ze zat ooit nog op mijn school. Ook toen werd ze al eens beschuldigd van het een of ander, maar daar gaat het nu niet om. Mijn ouders waren absoluut geschokt, nadat ze de beelden zagen, ik al heel wat minder, net als héél wat andere leeftijdsgenoten. Dit gebeurt elke dag, en elke week in je eigen school, niet altijd even erg, maar voor het gepeste kind, zijn het (zoals K. H. (de pester) zo mooi verwoordde, helaas herinneringen voor later ) . Wat zou u doen moest uw kind beschuldigt worden van pesten, of zelf gepest zou worden? 

Uiteraard, een logische reactie als je hoort dat je kind gepest wordt, is dat je bezorgd bent. Als uw tiener een zoon is, kan dit vreselijk ongemakkelijk zijn. Uw zoon wil (meer dan meisjes) op haar eigen benen staan, en zal liever zijn ervaringen willen bespreken met zijn vrienden, dan met zijn ouders. Veel tieners zien het als een persoonlijke vernedering om tegen hun ouders te moeten bekennen dat dat blauw oog helemaal niet is van tegen een kast te lopen, en dat hun gsm helemaal niet uit hun broek is gerold , maar is gepakt. Als ouder moet je inderdaad op de hoogte zijn van hoe het allemaal zit, maar je kind kan zich daar vreselijk ongemakkelijk bij voelen. Let daar bij op!

Als uw kind zelf pest, kan u natuurlijk ook bezorgd zijn, u kan moeilijk geloven dat uw bloedeigen kind, iemand bereidwillig zo ongelukkig maakt. Dan ben je bezorgd, waar hebben wij een grote fout gemaakt? Wel, een voorbeeld, als uw kind klein was, en hij hoorde bijvoorbeeld van een bomaanslag op het journaal, en uw kind vraagt wie dat gedaan heeft, en jij antwoordt bvb: een Marokkaan, dan zal uw kleine spruit automatisch een andere kijk hebben op mensen van de in dit geval Marokkaanse nationaliteit, als je de voornaam zegt, zal dat al helemaal minder zijn. Maar ook de pester kan het moeilijk hebben met de bezorgdheid van zijn/haar ouders. Je kind zal zich in 4 op de 5 gevallen schamen. Let dus ook ermee op dat je niet te meelevend ermee omgaat, want hoe je het ook draait of keert, heeft je kind grote fouten gemaakt. 

Stel u voor, in de lagere school was je kind een van de meest geliefde personen, goed in de klas, mooie punten, veel vriendjes en vriendinnetjes,... Het leek een fantastische leerling te zijn, met ook een fantastisch hart, aangezien iedereen hem of haar zo graag had. Uw kind komt in de secundaire school terecht, en zijn punten zijn minder, vertelt minder over zijn klas, en er komen geen vrienden en vriendinnen spelen. Op een dag krijgt u een telefoontje van de directeur, om te vragen eventjes te gaan zitten. Uw kind wordt zwaar gepest... Een van de reacties die je zeker niet mag hebben, en zeker niet tonen aan je kind, is ongelovigheid. Het kan dat je ongelovig bent, Uw zoon, mooi, leergierig en sympathiek , het slachtoffer van pesten? Het kan wel degelijk, reageer niet ongelovig, want op die manier kan ook de steun van ouders voor uw kind wegvallen.

Uiteraard kan u uw ogen moeilijk geloven, maar het staat hier zwart op wit. Uw zoon of dochter heeft een klasgenootje een blauw oog geslaan en zijn gsm afgepakt. Al weet ik niet hoe dat voelt, het moet vreselijk zijn om dat te lezen. Ongeloof is hierbij een logische reactie, maar ook in deze situatie is dat niet echt een aanrader. Uw kind kan zich meer en meer gaan schamen, hij heeft zijn ouders teleurgesteld, en ze kunnen het maar niet geloven...

Uw kind wordt gepest, omdat het zich ongelukkig had uitgelaten over een familiaal onderwerp. Jij bent razend: ' Hoe kon je nu zeggen dat je moeder in een afkickcentrum zit!' . Dit is een vreselijk foute reacite, je kind voelt elke aanraking met de wereld wegvallen: zijn vriendjes zijn er niet meer voor hem, en zijn vader is boos, terwijl hij zijn moeder nooit ziet... Boos zijn, helpt niet in deze situatie... 

Telefoon, de moeder van Anita, een klasgenootje van je dochter Adame. 'Goedemorgen mevrouw, ik zou u graag nog eventjes spreken voor u Adame naar school brengt. Gisterenavond is Anita ongelukkig thuisgekomen van school. Adame zou haar hebben uitgelachen omdat ze Joods is, en omdat ze niet naar de Godsdienst-les komt.' Godverdomme, denk je. Ik heb  Adame zodanig opgevoed, dat ze iedereen moest aanvaarden zoals ze waren, en dan doet ze zoiets. Eerst en vooral gebeurt dit zeer veel, racisme, en zeker op deze leeftijd. Kinderen met hoog temperament vliegen tegen kinderen met een andere huidskleur makkelijker uit en schelden dan het slachtoffer de huid vol. Inderdaad kan je dan boos zijn, maar met alleen boos te zijn, los je niets op. Zoek oplossingen, bestaan er pilletjes om temperament te minderen? Is het mogelijk om Anita en Adame voor een tijdje uit elkaar te houden? 

Bedankt voor het lezen van deze blog. Hebt u opmerkingen? Laat het dan zeker niet om ze achter te laten in het gastenboek. 

Groetjes TienerMetTroubles

Je hebt het vast gemerkt, uw kind is nu 12 en begint te veranderen. O, mijn God, hoor ik jullie denken, kan ik mijn kind gewoon niet houden zoals het is? Wel, lieve ouders, neen. Dat gaat niet, je kind verandert en wil ook veranderen. Ik ervaar dat mijn ouders het er moeilijk mee hebben, en ik besef dat dit gevoel niet alleen bij mijn ouders zal leven...

Ik begon met het idee te spelen met deze blog na een fikse ruzie met mijn ouders. Hierover komt nog wel een brief aan jullie, maar het kwam erop neer dat mijn ouders helemaal niet verstaan wat ik wil, ik wil leven. Ieder kind wil leven, maar een kind die net in zijn puberteit komt, wil dat nog een stukje levendiger. Alles verandert, en dat is ook zo voor u, mevrouw of meneer de ouder. Uw kind gaat zich afstandelijk gedragen, en dat doet misschien wel pijn, uw kind gaat grove taal gaan gebruiken en dat doet misschien wel pijn, maar zeker in deze periode van hun leven, is het belangrijk dat je ze laat doen. Natuurlijk is het niet de bedoeling dat je beginnende puber naar wilde fuiven gaat en omgaat met zware vrienden, al gebeurt dat wel.

Met deze blog wil ik ouders laten voelen dat het ook voor hun puber helemaal niet zo gemakkelijk is, en dat de relatie ouder/puber fiks omlaag, maar zeker ook vooruit kan gaan, zolang uw kind zich gelukkig kan voelen in uw gezin. Uiteraard doet u daar uw best voor, dat doen mijn ouders ook, maar toch voel ik mij soms vreselijk ongelukkig. In deze blog wens ik anoniem te blijven, maar bij deze wil ik hij verontschuldigen bij mijn ouders voor die vreselijke ruzie, in de hoop dat ze het misschien ooit, zonder het helemaal te beseffen dat het over hen gaat, deze blog zullen lezen.

Ik zal proberen op zijn minst elk weekend een brief te postten, over onderwerpen waarmee hoogstwaarschijnlijk ook uw puber worstelt. Goed, dit was dan mijn eerste brief aan gelukkige, ongelukkige, vreemde, volkomen normale, dikke, dunne, intelligente en debiele ouders over gelukkige, ongelukkige, vreemde, volkomen normale , dikke, donne, intelligente en debiele pubers. Met vriendelijke groet, TienerMetTroubles