Ik ben troubled girl
Ik ben een vrouw en woon in (België) en mijn beroep is kleuterjuf.
Ik ben geboren op 04/07/1987 en ben nu dus 36 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: juweeltjes maken, schilderen, lezen, werken met kids.
ik heb een hoofd vol gedachten, onzeker, creatief, kind van recent gescheiden ouders, en sinds dec 2014 'depressief'
Ik hoor de laatste tijd weinig van mijn moeder. Laat staan zelden eens een berichtje; niet om te horen hoe het met mij gaat, maar om de laatste nieuwe roddels die zij gehoord heeft te vertellen.
Een paar nachten geleden hebben we nog eens een 'gesprek' gehad.
Ik was die avond uit geweest met men beste vriendin en toen ik thuis kwam zag ik dat mijn moeder nog online was. De ideale moment om eens te vragen waarom ze zo laat nog wakker was. Helaas is het gesprek niet uitgedraaid op een gezellige conversatie, maar op een twee uur durende tirade langs beide kanten.
Het hele gesprek begon natuurlijk met small-talk. Het grappige en meest cliché ooit: het weer. Nog geen 3 minuten laten zei ze me dat ze had gehoord dat er mensen in Spanje achter haar rug aan het praten zouden zijn (Mijn moeder heeft samen met mijn vader in Spanje gewoond, maar is nu met haar nieuwe lover terug naar België)
Eerlijkheidshalve heb ik haar moeten bekennen dat er hier met geen woord over haar gesproken wordt.
Binnenkort hebben wij ook een familiefeest. Ik hou er me nu al voor vast, want ik weet dat het nooit meer hetzelfde zal zijn. Mijn grootmoeder langs moeders kant geeft een feest omdat ze 90 jaar wordt en dat moeten we vieren. Mijn grootmoeder zou het liefst van al mijn moeder én mijn vader aanwezig zien. Maar mijn allerliefste mama heeft de bom laten vallen met de boodschap: als jouw vader komt, dan blijf ik thuis. Hier heb ik ze ook even mee geconfronteerd en net zoals altijd had ze er een uitleg voor. (een uitleg die ik alleen maar zever vind!)
Toen mijn moeder net in België was zijn wij een koffietje gaan drinken zodat zij haar verhaal eens kon vertellen van de breuk. Ik had toen alleen maar de kant van mijn vader gehoord en ik vond het dan ook niet meer dan fair om haar kant ook eens te beluisteren. Ze is heel open en (redelijk) eerlijk geweest. Als mijn moeder een verhaal vertelt dan klinkt dit eerder als een soap, en vaak ziet het er zo uit ook, maar dat is nu even terzijde. Ik ken ze goed genoeg om te weten dat ik een aantal dingen met een korrel zout moet nemen. Na dit lange en heel intieme gesprek heb ik haar om tijd gevraagd. Ik had het moeilijk met het idee dat mijn ouders zouden gaan scheiden, laat staan dat mijn mama een nieuwe lover zou aanbrengen in de familie. Ik was er helemaal niet klaar voor. Zij beloofde mij toen die tijd te geven, tot een maand en een half later. Vlak voor ik naar Spanje zou vertrekken liet ze mij weten dat ze een verjaardagscadeau had voor mij en of ze deze mocht komen brengen. Ik vond het een leuk idee om mijn moeder nog eens te zien, maar toen vertelde ze me dat ze niet allen kwam. Ik zei haar dat ik geen behoefte had om de nieuwe vlam in haar leven te zien en dat ik liever had dat ze alleen zou komen. Dat was geen optie. Of een verjaardagscadeau gebracht door de nieuwe lover, of geen verjaardagscadeau. Begrijp me hier niet verkeerd. Het verjaardagscadeau heeft er niets mee te maken! Het principe daarintegen wel!
Nu ik toch goed op dreef was met haar de waarheid te vertellen over hoe IK me voelde, wat een moeilijk gegeven is voor mijn moeder omdat ze de laatste tijd alleen maar zichzelf en haar nieuwe vriend ziet staan, besloot ik om het erop te wagen en ook dit onderwerp aan te snijden. De reactie die ik hier kreeg liet de stoom uit mijn oren komen. Zij vertelde me dat ik er me maar gewoon bij moest neerleggen. Als ik hem nu niet zou zien dan zou ik hem binnen 2 jaar wel zien, dus waarom zo onvolwassen doen en wachten?! Ik kreeg ter plaatse een hardverzakking! Mijn eigen moeder die geen rekening houdt met mij en enkel aan haar eigen geluk dacht? Mijn eigen moeder die me zit te pushen in een situatie waar ik helemaal niet klaar voor ben?
Met spijt in het hart heb ik haar vertelt dat als ze me niet wil zien zonder haar nieuwe lover, ze me een lange tijd gewoon niet zal zien. Dit deed enorm veel pijn om te zeggen, maar ik ben er helemaal niet klaar voor om de vervanging van mijn vader te zien.
Ik moet bekennen dat de afgelopen maanden mijn moeder heel hard verandert is. Ze is niet meer de vrouw die ze was. Ze is 20kg afgevallen, nieuwe borsten, nieuwe man, nieuw land, en enkel haar eigen gevoelens en meningen die nog tellen... Een psycholoog zou hier al snel het label midlife-crisis op kunnen plakken... Daar moet niemand gestudeerd voor hebben.
Even terug naar onze gespreksnacht. Mijn moeder stelde me opeens de vraag: 'Dus ik mag niet gelukkig zijn als jullie dat niet zijn?' Mijn moeder spreekt heel veel in de IK vorm en heeft het op de moment heel moeilijk om zich te verplaatsen in andere personen. Hier heb ik het heel moeilijk mee en ik besloot te proberen haar dit te laten inzien. Ik zei haar dat ik de vraag ook kom omdraaien en daarmee postte ik: 'Ik mag me niet slecht voelen omdat jij gelukkig wil zijn?' Haar antwoord dat me verstomde was 'Was veel beter als iedereen zich bij de situatie neerlegde, dan zou het voor iedereen gemakkelijker zijn en zou iedereen zich beter voelen'
Sorry mama, maar het zou voor jou gemakkelijker zijn en jij zou je beter voelen!
Dit was dan ook het laatste dat ze tegen mij zei. Ik heb niet meer gereageerd. Ik wist ook niet hoe!
Dit gesprek hebben we nu 6 dagen geleden gehad en ik heb sindsdien ook niet meer van mijn moeder gehoord.
Zoals je ziet, ik ben nog steeds aan het wachten op iets positief dat staat te gebeuren in mijn leven!
Ondertussen zitten we al enkele dagen in Spanje en ik ben een heel ander mens.
Ik heb het gevoel van weg te zijn van de realiteit en dat ik hier kan doen en laten wat ik wil.
Samen met men beste vriendin bestaat onze week vooral uit eten, slapen en uitgaan. En voor iemand die in België weinig fut heeft om uit de zetel te komen om iets te gaan drinken met vrienden, is het hier een openbaring.
In de namiddag slapen naast het zwembad of aan het strand en 's avonds heerlijk uitgaan naar de plaatselijke bars en discotheken is hemels.
Ik heb hier niemand vertelt dat ik een vriend heb, en ergens wil ik ook niet dat ze het weten.
We hebben al een aantal vriendelijke en knappe (!) mannen leren kennen en hebben ons er kostelijk mee geamuseerd. Begrijp me niet verkeerd, alles is beschaafd gebleven, maar toch was het leuk om in het middelpunt van de belangstelling te staan! Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik me de laatste keer zo gevoeld heb en zeker niet wanneer ik elke avond zin had om tot in de vroege uurtjes te gaan stappen.
Sinds ik hier ben, ben ik ook beginnen nadenken en piekeren. Piekeren is zowat het enige constante in mijn leven, dus daar ben ik ondertussen heel goed in geworden.
Ik ben beginnen twijfelen over het leven. Of dit nu alles is wat ik wil... Is dit wat het leven voor de rest van mijn leven zal bieden? Voor eeuwig en altijd samen met mijn vriend, waarschijnlijk ooit kinderen, trouwen, werken tot mijn 70e, poetsen, en elk jaar uitkijken naar de zomer om met de familie op vakantie te gaan?
Nooit meer verliefd worden op een andere man? Nooit geen dingen doen die je anders niet kan doen?
Het is me al een paar keer in mijn hoofd geschoten dat ik misschien heel men leven opnieuw moet starten. Verhuizen naar Spanje, hier werk zoeken, hier mezelf tot rust brengen, met mezelf in het reine komen en alles achterlaten wat ik heb. Ik ben er me van bewust dat ik vele dingen zou missen, maar ook vele dingen waarvan ik blij zal zijn dat ik er vanaf ben. En als ik er goed over na denk... Als ik geen partner zou hebben zou ik het onmiddellijk gedaan hebben. Ik heb geen werk, ik heb geen kinderen, ik ben nog jong genoeg om me aan te passen, dus reden genoeg om het wel te doen. Door deze gedachten ben ik zelf beginnen twijfelen over men relatie. Is dit alles? Gaat dit blijven duren? Na de scheiding tussen mijn ouders, geloof ik ook niet meer in het eeuwig en voor altijd gedoe. Zowel mijn ouders als zijn ouders zijn/waren gelukkig getrouwd. Voor al meer dan 25 jaar. Dat was iets om me aan vast te houden. En dat is bij mij nu verdwenen.
Heeft er iemand een antwoord op mijn volgende vraag?!
Hoe lang zijn mensen ervoor gemaakt om samen te blijven??
Vandaag is het mijn verjaardag en ik kijk er enorm naar uit!
Sinds gisteren ben ik met mijn beste vriendin naar Spanje afgereisd omdat mijn vader hier woont.
Mijn ouders zijn nu ongeveer een maand uit elkaar en mama woont terug in België samen met haar nieuwe vriend.
Vroeger woonden ze samen in Spanje, maar sinds de scheiding woont papa hier alleen. Dus ik was heel blij om hem na deze moeilijke periode nog eens te zien!
Van 3 op 4 juli vier ik altijd mijn verjaardag (omdat ik geboren ben om 00u04), maar dit jaar moest ik het iets rustiger aandoen omdat ik me ziek voelde.
Samen met mijn beste vriendin en mijn vader zijn we naar de japanner gaan eten - wat overhéérlijk was - en daarna rustig iets gaan drinken. Omdat ik me echt niet goed voelde besloten we maar om naar huis te gaan en buiten op het terras nog een fles cava te openen. Het was een heerlijk warme avond, gezellig op een terras, heerlijk windje, alles ging geweldig!
Rond middernacht belde mijn moeder om me een gelukkige verjaardag te wensen. Sinds de breuk loopt ons contact niet zo goed en is communicatie iets heel moeilijks geworden! Na de normale verjaardagswensen en de vraag of ik het ging vieren, begon ze over mijn vader te praten. Ze moest hem dringend spreken en vroeg of ik een skype-afspraak kon regelen tussen hen.
Tot dat moment ging alles goed met mijn vader, maar na te weten dat ze binnenkort zou bellen, ging alles bergaf.
De enige communicatie tussen hen is ruzie, chantage, en erin wrijven hoe gelukkig mijn o-zo-lieve-moeder is met haar nieuw lief! (empathie is vaak ver te zoeken langs mijn moeders kant)
Voor ik het goed en wel doorhad had mijn vader meer dan genoeg gedronken na dat telefoontje. Hij was helemaal van slag, boos, verdrietig, bang om haar te spreken en moest dringend wat frustratie kwijt. Dat dit niet de beste oplossing was met drank wist ik ook wel, maar wat kon ik anders? Hem dat ook nog afnemen? Maar neem het van mij aan, ik heb mijn vader nog nooit dronken gezien, en om dit op je verjaardag mee te maken was geen mooi zicht.
Toen hij besloot om te gaan slapen, was ik opgelucht. Een beetje nachtrust zou hem goed doen en morgen is er een nieuwe dag waar ik hem kan vertellen dat hij zich zo niet in de drank moet storten als het hem allemaal teveel wordt. Hij is nooit een drinker geweest, maar de laatste tijd durft hij regelmatig aan de wijn te zitten.. En ik kan het hem niet kwalijk nemen.
Voor ik het goed en wel besefte hoor ik ineens een raar geluid. Ik ren naar binnen en zie mijn vader in de keuken al bloedend op de grond liggen. Hij was hard gevallen. Een zware bloedneus, bril kapot, een snede in zijn gezicht en een opgezwollen neus. Hij zag er niet uit en ik wist onmiddellijk dat hij naar het ziekenhuis moest. Na wat discussie over al dan niet te gaan zijn we in de auto gestapt en zijn we naar het ziekenhuis gereden. Ik was blij dat ik me die avond niet zo goed voelde, medicatie moest nemen en daardoor niet kon drinken. Ik ben met hem naar de ehbo gesneld en daar hebben ze hem verzorgd. Ik moest er gewoon op letten dat hij rustig in zijn bed ging liggen en dat hij niet zou overgeven. Zijn snede werd dicht geplakt en zijn neus gestelpt.
Thuis gekomen is hij terug op het terras gaan zitten en beginnen huilen als een kind. Ik heb mijn vader nog nooit zo verdrietig gezien en alles kwam eruit. Hoe erg hij het vindt dat hij en mijn moeder uiteen zijn, hoe moeilijk hij het vindt als ze berichten naar hem stuurt om hem uit te dagen, ... Hij huilde en huilde en ik huilde mee.
Ik wist dat het diep zat, maar dat hij erzo vanaf ziet had ik niet door. (Al is dat misschien wel heel naïef van mij.. Hij is ook al 15kg afgevallen)
Dus zo zag mijn verjaardag eruit... Veel donkere gedachten, zelf ziek zijn, met je vader naar de ehbo en heel kwaad zijn op mijn moeder. Want zij is degene die dit gecreëerd heeft! Zij heeft van de één op de andere dag (letterlijk) beslist om haar leven te veranderen, zonder erbij na te denken hoe ze ook onze leven beïnvloedt.
Morgen dan maar een poging doen om mijn verjaardag in te halen!
Ik heb al alles geprobeerd om mijn warrige hoofd te ordenen. Dagboeken, quotes, ... maar niets dat ik kan volhouden. Met het gedacht dat typen sneller gaat dan handgeschreven schriftjes ga ik het toch eens wagen op een blog.
Voor al diegene die het leven al zo somber inzien, is dit misschien niet het beste dat je kan lezen.
Voor ik verder ga even een kleine voorstelling van mezelf.
Ik ben een jongevrouw van 27 jaar (nog voor een paar dagen), een kleuterjuf, iemand met een hoofd vol gedachten, onzeker, creatief, jong van geest, roker (al wil ik daar wel vanaf), samenwonend, controlefreak, kind van recent gescheiden ouders, en sinds december 2014 depressief.
Het woord depressief was een zwaar etiket om opgeplakt te krijgen en nog zwaarder om te dragen. Ik probeer al een hele tijd te zoeken hoe ik het geluk kan vinden, maar dit lijkt (buiten een paar opflakkeringen) niet zo simpel.
Ken je dat gevoel dat als je denkt dat het beter gaat, er ineens een bom valt die alles weer overhoop haalt? Wel, zo ziet mijn laatste half jaar eruit!
Met de hulp van een psychologe probeer ik nu zoveel mogelijk te verwerken; so keep on the good faith!
De reden van mijn titel "a little girl in a big world" wil dan ook betekenen dat ik mezelf een moeilijk plaatsje kan geven in de wereld. Ik ben altijd de vrolijkheid zelve geweest, heb het leven toegelachen en toen ineens is het gestopt.
Ik heb 9 maanden bij mijn schoonouders gewoond. Mijn vriend en ik hebben een huis gekocht, maar we moesten nog zoveel verbouwen dat we beslisten om bij de inlaws te gaan wonen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben hen heel dankbaar dat we daar konden logeren, maar de omgang tussen ons was niet altijd gemakkelijk. Ik denk dat het wonen bij de inlaws, de verbouwingen en het storten in mijn werk de druppel is geweest in een al overvolle emmer.
De afgelopen 6 maanden is er nog zoveel gebeurd waardoor er alleen maar meer verwarring ontstaat in mijn hoofd.
Hieronder een kleine oplijsting van de dingen die ik heb meegemaakt:
- de negativiteit bij de inlaws
- te horen krijgen dat er vanaf september geen werk meer voor mij zou zijn (ben nu officieel werkloos)
- mijn vriend (waarmee ik al 2 jaar bezig ben om kinderen te krijgen) die zegt om de kinderdroom op 'on hold' te zetten
- constante vermoeidheid
- scheiding van mijn ouders (na 30 jaar!!)
- de nieuwe vriend/minnaar van de mama
-wekelijkse tripjes naar de psychologe
- ...
Ik wil nog even meegeven dat dit geen blog is om medelijden op te wekken. Dit is een blog om mijn gevoelens van me af te schrijven. Niemand is verplicht om dit te lezen, niemand hoeft er zich maar iets van aantrekken.. maar ik ben er zeker van dat er nog jonge mensen zijn, zoals mezelf, die net als ik door een moeilijke periode gaan in hun leven. Mensen die denken dat dit van mij waarschijnlijk maar peanuts is! En dat kan ik ook begrijpen.
