Ik heb vandaag niet veel te melden eigelijk. 'k Zit de ganse dag maar wat rond te dwalen in het doolhof dat "mijn brein" heet. Niet echt specifiek positieve of negatieve gedachten, maar gewoon wat neutraal aan het dagdromen.
Toenjuist kwam ik op een HEEL mooi stukje tekst terecht en wil dit toch even delen:
------------------------------------------- Er was ooit een jongeman die beweerde dat hij het mooiste en meest perfecte hart ter wereld had. Een oude man daagde hem uit. De menigte keek naar het hart van de oude man. Het klopte krachtig, maar zat vol met littekens. Er ontbraken stukken en andere stukken waren er voor in de plaats gezet, maar deze pasten niet erg goed. De oude man keek naar de jongeman en zei: 'Ik zou mijn hart nooit voor het jouwe willen ruilen. Elk litteken staat voor iemand aan wie ik mijn liefde heb gegeven -- ik scheur er steeds een stuk uit en geef het aan hen. Soms geven zij mij een stuk van hun gebroken hart, en dat probeer ik dan langs die afgebroken randen in te passen. Wanneer iemand mijn liefde niet beantwoordt, blijft er een pijnlijk gat over. Deze gaten blijven openstaan en herinneren mij er aan dat ik ook van deze mensen hou. Misschien zullen ze op een dag naar me terugkomen en die ruimte opvullen'. ------------------------------------------
'k Vond het echt een mooi tekstje, de oude man die getekend is door relaties en gemaakt tot wat hij nu is... Moest er ooit een oude man zijn geweest die dit werkelijk had gezegd kreeg hij ongelooflijk veel respect van mij.
Eergisteren had ik men ex nog eens gesproken... misschien beter niet gedaan, maar langs de andere kant weet ik nu wel hoe het zit. 't Begon allemaal luchtig en amuzant, maar toen ik wat dieper begon te vragen over de "kameraad" waar ze veel tijd mee doorbracht, bleek dat ze sex heeft gehad(nogaltijd dus) en dit na amper 2 weke uit te hebben met mij.
Ergste van al is dat haar "kameraad" (zoals ze hem noemde), haar ex bleek te zijn die ze voor mij had dus. Even bij vermelden dat die ex haar misbruikte en sloeg en door deuren gooide enzo. Ik voelde me ongelooflijk gebruikt en bezijkt, ik voelde me de "Rebound-jongen". Had ze wel gevoelens voor mij, was ze wel klaar voor n andere relatie, wou ze gewoon sex, wou ze gewoon vlug iemand om te probere de andere te vergeten? Kheb die avond m'n auto gepakt en als een gek rondgereden, man ze hebbe me weer goed liggen die vrouwen. 'k Had voor de eerste keer in jaren een traantje gelaten.
Na wat gekalmeerd te zijn en geprobeet het te relativeren, reed ik gelukkig zonder kleerscheuren naar huis en belandde in mijn bed. Ik had er gisteren met een vriendin over gepraat en kmoet zeggen 't luchte verschikkelijk op en voel me vandaag eigelijk wel goed moet ik zeggen.
Enkele vraagstukken blijven me wel puzzelen. Waarom doet ze wat ze doen? Heeft ze nood aan een destructieve relatie? Wil ze gewoon veel ruzie, heeft ze daar zo nood aan? Keert ze terug naar hem omdat het "vertrouwd" is en mijn liefde en warmte niet gewoon kon raken? Wat ik wel weet is dat er nu veel dingen duidelijk zijn geworden waarom ze bepaalde dingen deed tijdens onze relatie. Ze heeft vroeger, en nog steeds, veel meegemaakt, ook haar ouders zijn niet echt normaal te noemen. Het heeft haar gewoon veel emotionele littekens gegeven waardoor haar perceptie van wat hoort te zijn en wat volgens haar juist is, totaal verstoord is. Ze had/heeft veel problemen en kon sommige dingen moeilijk aanvaarden van mij, maar 't is nu allemaal duidelijk. Ze kreeg pillen van de dokter... anti-depresiva denk ik. En telefoonnummers van therapeuten. Ze heeft professionele hulp nodig.
Ik dacht dat ik haar kon helpen, en had dat ook zoveel mogelijk geprobeert. Maar niets wat ik deed bleek te helpen, het zit gewoon zo diep bij haar. Pff, zoveel dingen worden duidelijk nu, kvoel me best wel rot, 'k hield zoveel van haar... waarom kiest ze geweld en haat en ruzie boven liefde, warmte en tederheid?... Kbegin te twijfelen aan mezelf. Moest ik harder zijn tegen haar? Moest ik haar meer commanderen?... Misschien. Maar ik ben zo niet. Wederzijds respect en eerlijkheid zijn nogaltijd de twee belangerijkste dingen die ik zoek in een relatie... Achja zo ist leven he.
"Mijn ex". Wel, 1 van mijn exen waarbij ik 2j mee samen ben geweest en eigelijk men eerste "echte" relatie was heeft dus een nieuwe vriend gevonden... Die dag zat er natuurlijk wel aan te komen maar je zou zeggen dat na 4j dat we uiteen zijn, 't mij niets meer zou doen. Niets is minder waar. Toen ik van haar vernam dat ze iemand had leren kennen was het juist of er een willekeurige bijstander mij een scherp groot keukenmes recht in mijn hart stak. Zo kan ik de pijn het best omschrijven.
Nu moet ik er wel bijvertellen dat in die 4 jaar dat we uiteen waren, nog regelmatig contact hadden en ja... ook sex af en toe. Ook al waren we geen koppel meer de band die wij hadden was gewoon enorm sterk en die is het nog steeds, alhoewel ik haar gewoon haar leven laat lijden net zoals zij dat doet voor mij. We weten dat het nooit meer goed zal komen tussen ons maar er zijn wel nog sterke gevoelens.
In die 4jaar heb ik zelf ook wel terug een vriendin gehad en zij had daar toen enorm hard van moeten wenen (had ik achteraf van een vriendin gehoord) of het waar is of niet maakt in principe niet veel meer uit. 't Was eigelijk men eige domme fout dat het uit was geraakt in de eerste plaats, ik was n jaar of 18, onervaren in het wel-en-wee van relaties, zat niet helemaal lekker met men gedachten (ook omwille van men traumatische jeugdervaringen) en besefte niet wat ik had tot ik het kwijt was.
Ik ging graag opstap was juist een 25 kilo vermagerd, meisjes gaven me eindelijk aandacht na al die jaren en was "in de fleur van men leven". Achteraf gezien was ik gwn een domme kloot vind ik. Maarja ik ben nog jong en moet van men leven genieten relaties komen later, zei men moeder en een paar van mijn oudere familieleden... ze hebben gelijk. Maar misschien ook niet, dan denk ik waarom moet ik wachten terwijl het perfecte meisje hier voor mij staat... ochja only time will tell.
Na elke emotionele ervaring zoals 'een verloren liefde', zag ik af maar tegelijkertijd maakte ik mezelf hard. Ik heb zo een muur rond mij, wel eerder een burcht met ophaalbrug, een sloot, wachters en een leger van 5 miljoen man nu, dat ik niemand meer vertrouw buite mezelf ik ga af op wat mijn gevoel, mijn instinkt, me zegt. En achteraf gezien had ik dat al eerder moeten doen want bij een andere relatie dat ik had nadien negeerde ik dat stemmetje in men hoofd, maar blijkbaar achteraf zat ik telkens juist. Enfin.
Als laatste wil ik het het hebben over men laatste relatie die nu ongeveer een maand gedaan is. We zijn niet lang samen geweest, een 3tal maanden, maar het was wel intens. Ik hield enorm veel van haar (ook al dacht ik dat ik dat nooit meer zou kunnen). Maar ze was enorm jaloers, maar leerde ermee leven ik deed alles voor haar, msn meisjes weg, netlog en aslpage weg... alles voor haar. Zij deed hetzelfde uiteraard. En dacht dat zij het meisje zou zijn waar ik oud mee ging worden... Het lot besliste anders, ik voelde me op het laatste echt OPGESLOTEN, ik kon geen kant meer uit. Keek ik toevallig naar een meisje had ik prijs, stuurde me een oude vriendin mij nog eens een berichtje om te vragen hoe het was, had ik prijs. Het werd me echt teveel en er was maar 1 optie wat ik nog had om de mizerie te beëindigen... Het Uitmaken... waarna een lange lijdensweg volgde. De scenario's die zicht toen in mijn hoofd afspeelde waren die precies van een psycho, ik maak(te) over elk detail een groot verhaal, complotte liever. Ik zag in elke uitspraak die ze deed elke lichaamsbeweging een complot om mij te bedriegen...
Wel teneerste zal ik mij even voorstellen... Mijn naam is... wel laten we het houden bij Troubledboy. Ik ben eigelijk vrij nieuw in het "blog-gebeuren". Maar het zou een terapeutische werking hebben. 't Is het proberen waard lijkt me zo.
Mijn leeftijd.. ergens tussen de 20 en de 30. De rede dat ik met deze blog begin is eigelijk om men gedachten een beetje op orde te krijgen en het is misschien goed om achteraf terug te kijken hoe ik mij op een bepaalde dag voelde. En zo emotioneel te groeien?... well we'll see.
Mijn karakter... wel, ben een 'meestal' stille rustige jongen, ik kan goed luisteren en kan meestal wel goede raad geven aan mensen die wat met problemen zitten maar zelf krop ik veel op en kan moeilijk emotionele gebeurtenissen verwerken. Vandaar ook de naam "TroubledBoy". Mijn gedachten zijn vaak verwarrend of ronduit angstaanjagend voor anderen ALS ik die dan ooit vertel wat meestal niet gebeurt...
Ben van plan om via deze weg proberen mijn gedachten wat op orde te brengen.
Zo, ik denk dat dit wel zal volstaan voor vandaag.
"Mijn ex". Wel, 1 van mijn exen waarbij ik 2j mee samen ben geweest en eigelijk men eerste "echte" relatie was heeft dus een nieuwe vriend gevonden... Die dag zat er natuurlijk wel aan te komen maar je zou zeggen dat na 4j dat we uiteen zijn, 't mij niets meer zou doen. Niets is minder waar. Toen ik van haar vernam dat ze iemand had leren kennen was het juist of er een willekeurige bijstander mij een scherp groot keukenmes recht in mijn hart stak. Zo kan ik de pijn het best omschrijven.
