Ik ben gewoon een meisje met mijn eigen gedachten, gevoelens en ideeën. Ik was verliefd en had de tijd van mijn leven met die ene jongen. Maar aan alles komt uiteindelijk een einde. Maar hij bleef in mijn hoofd rondspoken. Zijn beertje, foto, en al die trein en -bustickets die ik versleten heb om bij hem te raken, kan ik nog steeds niet wegdoen. Vrienden en familie doen hun best om mij te troosten, maar niemand begrijpt echt wat ik doormaak. Het enige wat even oplucht is, mijn fiets nemen, naar de Leie fietsen en uitwaaien. Altijd op het zelfde bankje met mijn aansteker en pak L&M. Probeer ik te vergeten, nu besef ik dat het al veel beter gaat. En dat ik na het weggooien van al zijn herinneringen door kan gaan met mijn leven.
