Ik ben Kirsten Dewaelheyns, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Kiki.
Ik ben een vrouw en woon in Malle () en mijn beroep is Ambtenaar .
Ik ben geboren op 29/12/1971 en ben nu dus 53 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Maatschappij - Economie - leefmilieu - mobiliteit - participatie.
sterk betrokken op de onmiddellijke omgeving, het samenleven
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Beoordeel dit blog
vanzelfsprekend van de straat
22-08-2018
Systemen die een eigen leven leiden
Gisteren zei ik het nog aan de buurman...:"Waarom ben ik toch zo geïnteresseerd in alles wat me omringt??" En dan heb ik het niet over het luisteren, eventueel het licht aanraken van een probleem, een zaak, het verhaal van iemand. Het beestje vindt het blijkbaar steeds nodig om dieper te graven, meer te investeren, om een poging te ondernemen om de knoop te ontwarren, de hulp te zijn die iemand of een organisatie nét nodig had.
De geest van het beestje is dan vaak echt wel in overdrive, zelfs op weg naar een geweldige (echt, super!) monoloog van Johan Heldenbergh over Marx. Mieke kon er niet van over: "Staat uwe kop dan nooit stil??" Grappig, maar heel terecht. Ook dit is me met de paplepel ingegeven. De wereld is maar zo groot, als je hem zelf maakt. Maar ook zo diepgaand. Een eenvoudig antwoord bestaat vaak niet. Meerdere invalshoeken zijn essentieel om te bekijken, kortzichtig een bocht nemen zal ik niet vaak doen, ook al is enige impulsiviteit me eigen door behoorlijk wat passie!
Effe een voorbeeldje? 2 situaties... Vanuit de personen die me antwoordden, heel aannemelijk en eigenlijk ook correct. Vanuit de klant/burger...om ter plekke te ontploffen! Het geeft wel een dieper probleem weer waar onze samenleving aan leidt, systemen die een eigen leven leiden, waarin medewerkers hun "ding" doen. Maar waarbij het welzijn van de klant/burger over het hoofd wordt gezien.
1. Tijdig maaltijden geboekt in het woonzorgcentrum voor vader en nonkel. Een kwartier voor de maaltijd check ik of de tafel gedekt is. Blijkt van niet... Hierop spreek ik de kok aan die me doodleuk meldde dat er niets in zijn agenda stond en we dus geen eten kregen. In mijn woorden kan niet schrijven hoe ik werd aangesproken, maar het was grof, kort en niet klantvriendelijk. Na overleg met de directie, waarbij hij op de vingers werd getikt, werd er alsnog eten voorzien. Niet heel enthousiast van zijn kant. Viel de wereld op mijn hoofd? Nee. Maar ik ben verantwoordelijk voor mijn papa en nonkel dat er eten is. Dan moet dit er ook zijn! Een restaurant in de buurt was geen optie, gezien we heel wat activiteiten hadden gepland.
2. Containerpark, papa is verhuisd. Auto volgeladen met containerparkgedoe. Getimed, wanneer het wegbrengen, strakke planning. Identiteitskaart wordt aan de slagboom niet aanvaard. Ik roep de wachter die me zegt dat hij me niet kan binnenlaten. "Mijn auto zit wel VOL!": zeg ik duidelijk. Maar hij zwigt niet, maar zegt me wel dat ik de 4de ben deze week... En meld je dit niet aan de gemeente? Nee, dat moet u doen, zegt hij volmondig... Nu eerlijk gezegd, dat zal ik ook doen! Maar als er een systemisch probleem is, dan wordt er toch verwacht dat de paraplu niet wordt opengetrokken?? Daar stond ik dan. Auto vol, stinkend gedoe. Het enige wat ik kon doen was afdruipen.
Waarom vertel ik dit nu? Op zich kleine, geen verschrikkelijke gebeurtenissen. Maar misschien wel kenmerkend voor onze samenleving. We bouwen systemen waarvan we overtuigd zijn dat ze perfect werken. Of zouden moeten. Dat is natuurlijk niet, gezien er ook mensen functioneren in deze structuren. Maar het probleem schuilt zich in het systeem krampachtig willen aanhouden, terwijl de klant/burger hier de dupe van is. En de medewerkers in de structuren hebben niet door dat zij mogelijk niet alleen het probleem veroorzaken, maar vooral het systeem kunnen verbeteren.
Dit gaat over het gevoel van eigenaarschap! Als de wachter van het containerpark het gevoel heeft de zaak in handen te hebben, en niet zomaar een schakel in het systeem te zijn, zal zijn goesting om het probleem te melden als vanzelfsprekend opborrelen. Niet de fout van de persoon, wel van de organisatie en het systeem. Hetzelfde geldt voor de kok, overigens een zeer goede!
Een samenleving is complex, te bekijken als een groot systeem met vele subsystemen. Door me hier even in te verdiepen, merk ik dat we alert moeten blijven en steeds opnieuw moeten nadenken over alle gevolgen die bepaalde beslissingen en systemen/organisaties kunnen teweeg brengen. Vooral niet ten koste van klant/burger maar ook niet ten koste van de medewerker!
