Ik ben Kirsten Dewaelheyns, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Kiki.
Ik ben een vrouw en woon in Malle () en mijn beroep is Ambtenaar .
Ik ben geboren op 29/12/1971 en ben nu dus 53 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Maatschappij - Economie - leefmilieu - mobiliteit - participatie.
sterk betrokken op de onmiddellijke omgeving, het samenleven
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Beoordeel dit blog
vanzelfsprekend van de straat
31-07-2018
Zorgen voor...
Zorgen voor... vroeg of laat komt het op je pad. Je kan ervoor kiezen, zoals een ouder voor kinderen zorgt. Of als liefhebbende partners voor elkaar. Als kinderen voor de ouders! Soms kies je niet, maar wil je ook niet anders... Soms is het er plots en vraagt de situatie meteen alle hens aan dek! Het is een zegen, dat wij, mensen, empatisch vermogen hebben om ons om de situatie en het leven van anderen gratuit te bekommeren. De wereld zou er barslecht aan toe zijn, mocht dit niet bestaan...
Ik hoorde het verhaal van een collega wiens mama dementerend is en alle hulp nodig heeft van haar man. Maar ook hij gaat gebukt onder lichamelijke zorgen. Toch wil hij de zorg om zijn vrouw niet opgeven, zelfs ten koste van zichzelf. Dochterlief neemt dan maar de zorg op haar om papa op zijn benen te houden. Wonderschone relaties, diepgeworteld, onwrikbaar.
De mantelzorger, een mooi begrip, er zijn er zovelen. In alle vormen, in oneindig veel situaties. Alles wat ze doen, met volle overgave, doch soms ook met gevaar om te kraken onder de verantwoordelijkheid, de fysieke uitdaging die het ook met zich meebrengt. Gelukkig hebben we in Vlaanderen een sterk uitgebouwd netwerk van vrijwilligers, organisaties, zorginstellingen die gedeeltelijk of zelfs helemaal de zorg overnemen. Gelukkig bestaat er zorgverlof om bijstand te kunnen geven aan ouders of kinderen. Spijtig genoeg vallen er nog steeds mensen uit de boot, door de mazen van het net, omwille van kostprijs van de zorg... De bijkomende zorg wordt uitgesteld, ook al is het niet verantwoord... De lokale overheid zou hier zeker een rol in moeten spelen!
Waarom ben ik gevoelig aan dit thema? Sinds januari, na de plotse dood van mijn moeder die mantelzorger was over mijn vader, verkenden we met hem de kliniek in Asse, een super revalidatiecentrum Inkendaal en uiteindelijk een woonzorgcentrum. Mochten we kunnen kiezen, dan stelden we dit nog even uit, maar de zorgvraag was te groot.
Na deze rollercoaster, zijn we stilaan aan het bekomen. En dit ook dankzij de zorgende handen van verplegend personeel. Want eindelijk kunnen we terug thuiskomen bij hem, zijn we minder met zorg bezig maar eerder met welzijn en leven! De tijd die er is, proberen we kwaliteitsvol in te vullen: Een goed gesprek, vooral veel humor... soms al eens een zweefvluchtje in Oostmalle (met dank aan de hulp van de piloten!)... Binnenkort plannen we zeker nog een museumbezoek en een pintje op een goed terras. En ja, we zijn mantelzorgers, maar eerder in een luxe-editie...
Dankjewel, om zo goed voor hem te zorgen! En hopelijk worden alle mensen die hier nood aan hebben op dezelfde manier opgevangen. Dat zou de wereld nog schoner maken!
