Ik ben Kirsten Dewaelheyns, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Kiki.
Ik ben een vrouw en woon in Malle () en mijn beroep is Ambtenaar .
Ik ben geboren op 29/12/1971 en ben nu dus 53 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Maatschappij - Economie - leefmilieu - mobiliteit - participatie.
sterk betrokken op de onmiddellijke omgeving, het samenleven
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Beoordeel dit blog
vanzelfsprekend van de straat
10-10-2018
Blancoblad
Alles begint met een blancoblad. Een pen, een idee of misschien juist teveel ideeën waardoor het allemaal wat ongeordend in je hoofd blijft ronddwarrelen en niet wordt neergeschreven. Alleszins, vorige week lukte het goed. Dan rolden de letters uit mijn hand.
Ik vond ook dat ik best wel kon vertellen over de manier waarop ik tracht creatief om te gaan met mijn omgeving. Waarbij ik zelfs na het volgen van 2 jaar kleuradvies en interieurdesign - in tegenstelling tot vele andere medestudenten - niet op zoek ging naar wat in de boekskes voorgekauwd werd gepresenteerd, maar met volle overgave net naar die meubels en aankleding zocht die het uniek maken... Veelal botste ik hierbij op dingen met een verhaal, een geschiedenis, doorleefd, in handen geweest van een voorouder...
Ik vond dat ik best wel kon vertellen dat mijn eigen interieur bestaat uit 90% gerecycleerd materiaal, doorheen de jaren verzameld. Enerzijds was het in het begin eerder om economische redenen dat de tafel van "tanke Marie" mijn huis werd binnen gesleurd. Of dat het shell bestek (met roos), door mijn mams nauwkeurig bijeengespaard met de gelijknamige zegeltjes, in mijn lade terecht kwam. Alles 1 grote Kringwinkel van afdankertjes. Maar de shellmessen sneden, mijn tafels stonden op 4 poten, mijn bed was warm... vele jaren na elkaar. Meer heeft een mens eigenlijk niet nodig.
Toch werkt de menselijke geest onverwoedbaar verder. Staat niet stil, wil het steeds beter, coherenter, rustiger... en vooral naar de hand zetten. Een eigen creatieve stempel drukken. Ook in het interieur. De tafel van "tanke" verdween op zolder, wegens te klein. Oude kasten kregen een goede plek in het tuinhuis. En er werd gepimpt! Want er ontpopte zich in mij een ecologische visie op gebruik van materialen, waardoor ik nu nog steeds het hergebruik eerder hanteer dan de nieuwkoop.
En ook durfde ik zonder blikken of blozen vertellen dat De Kringwinkel mijn woonwinkel is, zo ook de online veiling www.uwkringding.be, die al mooie unieke pareltjes opleverde. Voorwerpen en meubels met een verhaal. Die mooi zijn, of zó lelijk dat ze weer super mooi zijn! En ik doe aan slow shopping. Een meubel snel gekocht, zal zijn werk wel doen, maar zal vaak niet de waauww! zijn in je interieur.
En ik wou ook nog vertellen hoe leuk het is om op zoek te gaan naar je eigenheid in je interieur, zonder veel geld uit te geven. Mits je heel eenvoudige interieurregels volgt. Maar aan dat laatste kwam ik niet meer toe...
Er verscheen een blancoblad. Een kans om opnieuw te beginnen. Bij deze dus de poging.
ps: Bij de shellmessen horen nu ook de shellglazen ;-)
Vandaag zat ik met heel wat experten aan tafel. Dat weet ik want sommigen dragen de titel van "expert". Net zoals ik. Een titel, me gegeven, op een mooie, redelijk onbepaalde dag... De titel kwam er niet omwille van het slagen in een examen, een uitzonderlijke actie in het werkveld of een uitvinding. Nee, het was een administratieve wijziging. Tout court.
Steeds opnieuw wordt ik onwennig bij het uitspreken van mijn functie, wanneer ik me moet voorstellen. Ik had namelijk graag een iets bescheidener woord gehad... iets neutraler. Want hoe komt het over als de persoon in kwestie zelf al zegt dat hij of zij "expert" is? Eerlijk? Pretentieus, hooghartig, zichzelf boven de groep uitwurmend, tot de top! Expert! Wat het wel moet zijn? Geen flauw benul.
Maar waar wil ik naartoe... natuurlijk kan ik wel iets. De jaren ervaring in mijn job, geven me behoorlijk wat kennis, zelfzekerheid en credibiliteit in het werkveld. Ik ben altijd uit op vernieuwing, vooruitgang en tracht in mijn materie bij de kop van het peleton te zitten... Ik wil vooruitstrevend zijn en mezelf en de omgeving uitdagen tot beter.
Maar expert... Ik voel de hiaten in mijn denken. De onvolmaaktheden in mijn acties, mijn visie. Dat rijmt niet met een expert.
Een collega zei me onlangs. Waar jij geweldig in bent, is dat je met iedereen kan praten, dat iedereen voor jou gelijk is. Dat noch rang, noch stand, inkomen of afkomst enig verschil maakt... Ik was door haar woorden aangegrepen. Ze gingen over mijn visie op de samenleving. En over mijn plek in deze gemeenschap, waar ik me echt een deel van voel.
Dit wil ik meenemen in mijn politiek engagement. Je kan maar je gemeenschap aanvoelen door er naar te luisteren. Je kan pas goede beslissingen nemen, als alle partijen gehoord zijn. Je kan pas tot actie overgaan, wanneer je echt zeker bent dat je niemand over het hoofd hebt gezien. Want dat zijn de experten. Participatie geeft vorm aan een samenleving, doet mensen groeien.
Misschien kan ik mijn "so called expertise" hiervoor nog inzetten... Niet makkelijk, waarschijnlijk met onvolmaaktheden in mijn acties en met gaten in mijn denken.... Maar vooral samen met mijn gelijken! See you later, aan een tafel, samen zoekend naar oplossingen voor ons allen en onze gemeente. I hope so!
Vandaag ook even terugdenken aan alle mensen die voor 9/11 en sinds dat moment omgekomen zijn in oorlogen en terroristische aanvallen, van welke aard ook. De twin towers brachten terreur dichterbij, de beelden branden sindsdien op onze ogen. Het verscherpte het discour, het vergrote de angst...
Ik hoop dat er steeds opnieuw in onze samenleving openheid wordt gecreëerd om het gesprek luider te laten klinken dan het geroep van extremisme en de klank van wapens.
daar zorgt hij voor, papi, mijn allerliefste vader
mijn God, ben ik blij dat jij er bent.
warmte en geborgenheid voel ik steeds opnieuw, in het binnenste van mijn ziel,
ik wens het iedereen toe...
Dit doet me denken aan het lied van Paul Van Vliet...
"Ik heb soms van die akelige dagen Dat alles me te groot wordt en te veel En wat ik aangehaald heb Kan ik slecht verdragen En alles wat ik nog moet doen Grijpt me naar de keel.
Ik word al zenuwachtig wakker Dat wordt alleen maar erger Door dat driftige gejakker Met een koffer vol verantwoordelijkheid Waaraan ik me vertil En honderdduizend dingen die ik eigenlijk niet wil
En ik moet nog zoveel doen Ik moet nog zóveel doen Kan ik nou vandaag niet weer eens even net als toen
Veilig achterop Bij vader op de fiets Vader weet de weg En ik weet nog van niets Veilig achterop Ik ben niet alleen Vader weet de weg Vader weet waarheen Ik weet nog hoe het rook Ik weet nog hoe het was Met mn armen om hem heen Mn wang tegen zn jas Vader weet de weg Ik weet nog van niets Veilig achterop Bij vader op de fiets."
Gisteren zei ik het nog aan de buurman...:"Waarom ben ik toch zo geïnteresseerd in alles wat me omringt??" En dan heb ik het niet over het luisteren, eventueel het licht aanraken van een probleem, een zaak, het verhaal van iemand. Het beestje vindt het blijkbaar steeds nodig om dieper te graven, meer te investeren, om een poging te ondernemen om de knoop te ontwarren, de hulp te zijn die iemand of een organisatie nét nodig had.
De geest van het beestje is dan vaak echt wel in overdrive, zelfs op weg naar een geweldige (echt, super!) monoloog van Johan Heldenbergh over Marx. Mieke kon er niet van over: "Staat uwe kop dan nooit stil??" Grappig, maar heel terecht. Ook dit is me met de paplepel ingegeven. De wereld is maar zo groot, als je hem zelf maakt. Maar ook zo diepgaand. Een eenvoudig antwoord bestaat vaak niet. Meerdere invalshoeken zijn essentieel om te bekijken, kortzichtig een bocht nemen zal ik niet vaak doen, ook al is enige impulsiviteit me eigen door behoorlijk wat passie!
Effe een voorbeeldje? 2 situaties... Vanuit de personen die me antwoordden, heel aannemelijk en eigenlijk ook correct. Vanuit de klant/burger...om ter plekke te ontploffen! Het geeft wel een dieper probleem weer waar onze samenleving aan leidt, systemen die een eigen leven leiden, waarin medewerkers hun "ding" doen. Maar waarbij het welzijn van de klant/burger over het hoofd wordt gezien.
1. Tijdig maaltijden geboekt in het woonzorgcentrum voor vader en nonkel. Een kwartier voor de maaltijd check ik of de tafel gedekt is. Blijkt van niet... Hierop spreek ik de kok aan die me doodleuk meldde dat er niets in zijn agenda stond en we dus geen eten kregen. In mijn woorden kan niet schrijven hoe ik werd aangesproken, maar het was grof, kort en niet klantvriendelijk. Na overleg met de directie, waarbij hij op de vingers werd getikt, werd er alsnog eten voorzien. Niet heel enthousiast van zijn kant. Viel de wereld op mijn hoofd? Nee. Maar ik ben verantwoordelijk voor mijn papa en nonkel dat er eten is. Dan moet dit er ook zijn! Een restaurant in de buurt was geen optie, gezien we heel wat activiteiten hadden gepland.
2. Containerpark, papa is verhuisd. Auto volgeladen met containerparkgedoe. Getimed, wanneer het wegbrengen, strakke planning. Identiteitskaart wordt aan de slagboom niet aanvaard. Ik roep de wachter die me zegt dat hij me niet kan binnenlaten. "Mijn auto zit wel VOL!": zeg ik duidelijk. Maar hij zwigt niet, maar zegt me wel dat ik de 4de ben deze week... En meld je dit niet aan de gemeente? Nee, dat moet u doen, zegt hij volmondig... Nu eerlijk gezegd, dat zal ik ook doen! Maar als er een systemisch probleem is, dan wordt er toch verwacht dat de paraplu niet wordt opengetrokken?? Daar stond ik dan. Auto vol, stinkend gedoe. Het enige wat ik kon doen was afdruipen.
Waarom vertel ik dit nu? Op zich kleine, geen verschrikkelijke gebeurtenissen. Maar misschien wel kenmerkend voor onze samenleving. We bouwen systemen waarvan we overtuigd zijn dat ze perfect werken. Of zouden moeten. Dat is natuurlijk niet, gezien er ook mensen functioneren in deze structuren. Maar het probleem schuilt zich in het systeem krampachtig willen aanhouden, terwijl de klant/burger hier de dupe van is. En de medewerkers in de structuren hebben niet door dat zij mogelijk niet alleen het probleem veroorzaken, maar vooral het systeem kunnen verbeteren.
Dit gaat over het gevoel van eigenaarschap! Als de wachter van het containerpark het gevoel heeft de zaak in handen te hebben, en niet zomaar een schakel in het systeem te zijn, zal zijn goesting om het probleem te melden als vanzelfsprekend opborrelen. Niet de fout van de persoon, wel van de organisatie en het systeem. Hetzelfde geldt voor de kok, overigens een zeer goede!
Een samenleving is complex, te bekijken als een groot systeem met vele subsystemen. Door me hier even in te verdiepen, merk ik dat we alert moeten blijven en steeds opnieuw moeten nadenken over alle gevolgen die bepaalde beslissingen en systemen/organisaties kunnen teweeg brengen. Vooral niet ten koste van klant/burger maar ook niet ten koste van de medewerker!
Groen is 't gras Groen is 't gras Onder mijne voeten
Ik heb verloren m'n beste vriend Ik zal hem zoeken moeten
Hé daar plaatsgemaakt voor de jongedame
En de koekoek op het dak Zingt z'n lied op zijn gemak
O mijn lieve Augustijn Deze dame zal het zijn (2x)
Vraag me niet hoe het komt dat mijn geest, plots, bij het wakker worden dit liedje uit de schuif haalt... met bijhorende dans uiteraard! Misschien omdat ik gisteren heel wat kinderen met volle teugen heb zien spelen tijdens de volksspelen op het grasplein aan het kasteel? Telkens opnieuw is het een enorm genot om aan dit evenement van gebuurte Schrobbershoek te mogen meewerken. Kinderen worden er door het buurtcomité behoorlijk in de watten gelegd, mama's en papa's kunnen genieten van pintje en hapje!
Dat feit katapulteert me terug naar mijn wilde scoutsjaren van scouts en gidsen Sint-Alena in Dilbeek. Gescheiden meisjes/jongens, met de jin als enige gemengde groep. 3jaar jonggidsen leiding met een superteam. Vervolgens 2jaar materiaalmeester en natuurlijk fourage! Wie ooit op kamp is geweest en de smaak te pakken had, keek elk jaar halsreikend terug uit naar de voorbereiding, voorkamp en kamp!
Ik blijf het nog steeds verbazingwekkend vinden hoe jongeren als een kleine gemeenschap geweldig voor elkaar kunnen zorgen! Ouders hebben er elk jaar zoveel vertrouwen in dat hun waardevolste goed, hun kinderen, goed zullen worden begeleid. En terecht! Een leider/leidster is gemaakt van een bepaald soort bouwsteen, gekneed uit de eigen groep om vroeg of laat op te staan als een persoon die met voldoende zelfvertouwen kinderen een heuglijke tijd kan bieden!
Oh nostalgie... ik wou dat ik het als 20jarige nog eens kon beleven... Maar ja, nu zijn er andere verantwoordelijkheden die zeer zeker ook voldoening geven ;-)
Maar als het even kan, nodig me gerust eens uit. Het slapen in een tent hoeft niet zo persé meer, kampvuur meemaken sla ik niet af!!! Dan zal ik wel uit volle borst meekweelen: "Groen is gras, groen is gras, onder mijne voeten..."
Nog nooit zo erg uitgekeken naar een Malse regen.
En plots, na zoveel weken waren de eerste regenwolken annex
onweer er dan. Een plezier voor alle zintuigen: het horen van de opluchting van
de Hortensias, het ruiken van alle graspollen opspringend, met elke harde
druppel die neerkomt op het rosse gazon, het lichaam dat eindelijk terugkomt
tot normale temperatuur met het voelen van de frisse, dikke druppels; de natuur
zien ademen!
Had het nog veel langer geduurd, had ik een Malse regendans georganiseerd.
Maar gelukkig kon ik hier wijselijk van afzien. De buren zijn veel gewoon, maar
dat zou er toch ook wat over zijn geweest Er zat stilaan wel een portie hopeloosheid
in mijn lijf, mijn woorden. Ik was uitgezaagd, kon als vrijzinnige - niets
meer doen dan een stil gebed en hopen dat er toch nog 1 god ons welgezind zou
zijn.
Soms dacht ik dat ons mama van hierboven op haar troon deze
droogte had georganiseerd. Ons mama kon veel, heel veel Misschien vond ze dat
we wat verlicht konden worden van het onderhoud van haar tuin en schakelde ze
de waterknop even af zodat alles binnen de kortste keren stopte met groeien
Nee, grapje. Spijtig genoeg hebben we dit aan onszelf te
danken, wat bepaalde Trumpjes onder ons ook mogen beweren. Nee, hier spreekt
niet de groen-lobby. Hier spreekt een bezorgde bewoner. Deze bezorgdheid kreeg
een saus van angst mee, bij het zien van de snelle veranderingen om me heen. Bij
het idee dat the point of no return gepasseerd zou zijn
Mijn ouders leefden (papa nog steeds) heel erg mee met de
natuur en weersomstandigheden die op de tuin hun invloed hadden. Als fulltime
bedienden, trokken ze elke avond, elk weekend én elk verlof gezwind de tuin in
om alle mogelijke groenten en bloemen weelderig te laten groeien. Alles volgens
VELT principes, groenten ingemaakt voor een volledige winter en de 5
daaropvolgende; Wijn werd zelfgemaakt, bepaalde jaren zelfs goudse kaas
erbovenop, met KEFIR en yoghurt! De zonnepanelen op het dak werden eind jaren 70
geïnstalleerd om tot vorig jaar perfect dienst te doen. Zoveel jaren warmde de
zon van april tot oktober het warme water van het gezin van 5 personen op.
Nooit heb ik 1 dag geen warm bad/douche kunnen nemen!!
Sinds januari werd dit alles duchtig door elkaar gegooid!
Van de materiële zaken in huis en in de tuin nemen we stap voor stap afstand,
soms al eens met een dikke vette traan of een geweldige smile. Wat mijn ouders
me geleerd hebben, hoe in het leven te staan, wat een gemeenschap en zorgen
voor iemand betekent, hoe zorgzaam we met de natuur moeten omgaan, nemen ze me
niet meer af! Dat draag ik mee in mijn lijf en mijn ziel! Mijn hoog sensitiviteit
heb ik mijns inziens van vaderskant. Ook dat is me dierbaar.
Zo voel ik de laatste tijd de impact van de scherpe zon die
mijn moestuin tot een kleine woestijn veranderd, diep en intens aan. Ik noem
het een gave, maar begot ook een verschrikkelijke last om dragen. Want elke
aanslag op de samenleving en de natuur, voel ik tot in mijn diepste vezels, al
was de boom die wordt omgezaagd, een voorouders die me nu voor eens en altijd
wordt ontnomen!
Hopelijk kan ik volgend jaar de plant en zaaikalender terug
met mijn ogen toe gebruiken. Dat zorgt voor heel wat gemoedsrust bij mezelf,
zodat ik me uitgeslapen kan richten op positieve acties om onze wereld te
bewaren voor onze nakomelingen.
Ik weet niet of de Kempenaar dit zo zou zeggen... alleszins ik wil het even zo uitdrukken... Man, man, man !!
Het geeft een wederkerende hopeloosheid weer, die je voelt wanneer figuren zaken, aandacht naar zich toetrekken, waar ze geen recht op hebben. Wanneer de persoon misbruik maakt van de situatie om "concullega's" uit te spelen... Een Trumpke onder ons midden?
Voor de man/vrouw in de straat geraakt dit wansmakelijke vertoon zelfs met dit hete weer ondergesneeuwd of was dit gewoon helemaal niet zichtbaar... Daar hopen deze personen natuurlijk op. Dat de strategie niet bloot komt te liggen, dat het passeert zoals het koele, snelle water van een klaar heldere bergrivier. Echter is dit Malle, zonder al dit fraais. Met vooral geen hoogtes. Op zich gaat het over een klein event voor nieuwkomers in de gemeente, dat verplaatst werd naar 14 september (voor de verkiezingen) terwijl dit steeds in november plaatsheeft. De sokkel staat al klaar... met bijhorend vocht. De folders zullen weelderig aanwezig zijn ;-) Op zich niets wereldschokkends. Maar het is de zoveelste uiting van geen respect voor politieke tegenstanders. En voor sterke burgerbewegingen. (Ik verklaar me straks nader.)
Zoals vaker het laatste anderhalf jaar, spendeer ik vele uren alleen achter de laptop, situaties overdenkend, met dossiers (mobiliteit,...) in de hand, telefoon in de aanslag om experten te raadplegen. Buitenlandse connecties horen hier ook bij, de Malse grenzen liggen zelfs voorbij Dubai ;-) Maar nu ik uit de kast ben gekomen als GROEN/SOCIAAL/LIBERALE onder de hoed van Progressief Malle, heb ik het genoegen om ook bij mijn collega's een enorme inhoudelijke gedrevenheid en kennis te vinden. Want beleid maken doe je niet vanuit 1 hoofd, maar in samenwerking met gelijkgestemden en met burgers die er een andere mening op nahouden en je eigen idee geweldig in vraag kunnen stellen. Hmm, een kolfje naar mijn hand ;-) Niet voor niets ontstond er in onze wijk Voorkensheide, met heel wat gedreven & bezorgde burgers, de vzwVooruitkenheide en MalleMobiel (FB).
En nu juist op 14 september 2018om 20u wordt door vzw Vooruitkensheide, de grote mobiliteitsavond georganiseerd in De Notelaar. Dit terwijl de leidende politiek de nieuwkomers zal begroeten met een tripel...
Niet minder dan "deandereKrisPeeters" zal ons 1,5u entertainen over Mobiliteit... Over ringwegen en andere
mobiliteitsmythes…
Laten we vanuit de burger het heft in handen nemen, als de mobiliteit van Malle voor de heersende politieke mandataris niet belangrijk meer is. (Ps: waren reeds 1 maand op de hoogte van dit event - inhoud wordt strategisch weggevaagd door een "event voor nieuwkomers")
Het platvloerse "strateegs" van de heren/dames politiek, zet alle mensen die ter goeder trouw willen werken aan een beter Malle in hun hemd. Waarvoor dank, bij dit weer kunnen we er nog tegen. Maar erger nog, weerom worden welgemeende participatie-acties monddood gemaakt.
Malse Politiek, als je "the balls" hebt, stuur dan vertegenwoordigers van op je lijst... en laat zien dat misschien zij wel inhoudelijk werk aankunnen en niet vies zijn van een klein debatje rond mobiliteit.
Zorgen voor... vroeg of laat komt het op je pad. Je kan ervoor kiezen, zoals een ouder voor kinderen zorgt. Of als liefhebbende partners voor elkaar. Als kinderen voor de ouders! Soms kies je niet, maar wil je ook niet anders... Soms is het er plots en vraagt de situatie meteen alle hens aan dek! Het is een zegen, dat wij, mensen, empatisch vermogen hebben om ons om de situatie en het leven van anderen gratuit te bekommeren. De wereld zou er barslecht aan toe zijn, mocht dit niet bestaan...
Ik hoorde het verhaal van een collega wiens mama dementerend is en alle hulp nodig heeft van haar man. Maar ook hij gaat gebukt onder lichamelijke zorgen. Toch wil hij de zorg om zijn vrouw niet opgeven, zelfs ten koste van zichzelf. Dochterlief neemt dan maar de zorg op haar om papa op zijn benen te houden. Wonderschone relaties, diepgeworteld, onwrikbaar.
De mantelzorger, een mooi begrip, er zijn er zovelen. In alle vormen, in oneindig veel situaties. Alles wat ze doen, met volle overgave, doch soms ook met gevaar om te kraken onder de verantwoordelijkheid, de fysieke uitdaging die het ook met zich meebrengt. Gelukkig hebben we in Vlaanderen een sterk uitgebouwd netwerk van vrijwilligers, organisaties, zorginstellingen die gedeeltelijk of zelfs helemaal de zorg overnemen. Gelukkig bestaat er zorgverlof om bijstand te kunnen geven aan ouders of kinderen. Spijtig genoeg vallen er nog steeds mensen uit de boot, door de mazen van het net, omwille van kostprijs van de zorg... De bijkomende zorg wordt uitgesteld, ook al is het niet verantwoord... De lokale overheid zou hier zeker een rol in moeten spelen!
Waarom ben ik gevoelig aan dit thema? Sinds januari, na de plotse dood van mijn moeder die mantelzorger was over mijn vader, verkenden we met hem de kliniek in Asse, een super revalidatiecentrum Inkendaal en uiteindelijk een woonzorgcentrum. Mochten we kunnen kiezen, dan stelden we dit nog even uit, maar de zorgvraag was te groot.
Na deze rollercoaster, zijn we stilaan aan het bekomen. En dit ook dankzij de zorgende handen van verplegend personeel. Want eindelijk kunnen we terug thuiskomen bij hem, zijn we minder met zorg bezig maar eerder met welzijn en leven! De tijd die er is, proberen we kwaliteitsvol in te vullen: Een goed gesprek, vooral veel humor... soms al eens een zweefvluchtje in Oostmalle (met dank aan de hulp van de piloten!)... Binnenkort plannen we zeker nog een museumbezoek en een pintje op een goed terras. En ja, we zijn mantelzorgers, maar eerder in een luxe-editie...
Dankjewel, om zo goed voor hem te zorgen! En hopelijk worden alle mensen die hier nood aan hebben op dezelfde manier opgevangen. Dat zou de wereld nog schoner maken!
Even serieus. Ontelbare keren worden we overstelpt met berichten over de klimaatopwarming. Gaat het niet over de oproep om minder met de auto te rijden of toch wat minder vlees op je bord te leggen, dan gaat het over de nefaste ontwikkeling van de hitte in onze contreïen of het verdwijnen van een zoogdier waar we nog niet veel van gehoord hebben.
Tot enige tijd geleden was ik zelf als een Jeanne D'Arc in de weer om - vooral via facebook - mijn medemens te overtuigen om meteen in actie te schieten ter bescherming van ons dierbaar milieu. Mijn paard stond steeds gezadeld klaar, mijn harnas werd niet uitgetrokken. Ik moet toegeven dat de strijd niet altijd zo duidelijk was, de winnaar al helemaal niet. Ik hoop echter dat mijn vorige acties en tochten iets hebben bijgedragen tot het welbehagen van onze moeder Aarde.
De laatste tijd merk ik bij mezelf toch een afkeer van de talloze berichten over haar ondergang. Het raakt me zeker nog steeds, maar de negativiteit die er steeds bij komt kijken, paralyseert me, doet me verstijven en letterlijk de andere kant opkijken. De mails worden niet meer geopend, de afzender zegt al genoeg waar het over zal gaan... Mijn prullemand raakt bedolven onder noodkreten uit de wereld. Maar waarschijnlijk ben ik niet alleen.
En dit zet me dan terug op mijn paard! Want als iedereen dit doet, is het helemaal om zeep! Daarom trek ik terug mijn Jeanne D'Arc equipment aan! Maar verander van strategie!
Ik ga de positivo toer op! Want wat zijn de Kempen mooi! Hoe een geweldig natuurgebied hebben we vlakbij het centrum van Oostmalle liggen, Sherenbos genaamd. Als Natura2000 gebied te koesteren, meer nog, uit te breiden... zodat dieren zonder moeite te doorsteek kan maken naar Salphen en het andere natuurgebied Zoerselbos. Hoe geweldig het is om te kunnen fietsen tussen de groene weiden en landbouwgronden! Hoeveel bossen Malle telt! Hoe knap het is dat sommige gemeenten blijven kiezen voor straten, dreven, lanen... met bomen! Kathedraalzuilen hoog! De groene Airco's, zorgen voor verse lucht, eten en drinken voor vele dieren. Dus ook voor ons;-)!
Groen denken zal ons alleen maar positiever doen kijken naar de toekomst. Het lijkt alsof we veel zullen moeten laten schieten, maar de kwaliteit van ons leven zal er alleen maar op vooruit gaan... Neem dat gewoon van mij aan en van Jeanne D'Arc!
Zorgen voor... 
Even serieus.
