1/4 stayertriatlon Weiswampach (LUX) op 21 augustus 2011
Na
vorig jaar niet meegedaan te hebben, heb ik besloten daar terug eens deel te
nemen. De trainingen verliepen deze week terug heel vlot en ik hoopte toch een
keer op een glansprestatie, want het was toch al reeds een tijdje geleden.
Hopelijk staat het geluk nu eens aan mijn kant !! Ik had donderdag ook een
goede looptraining erop zitten en hoopte eindelijk eens te kunnen slagen in een
stayerwedstrijd, wat dit seizoen nog niet echt gelukt is. In het lopen kwam ik
altijd iets te kort en ik wilde mijzelf terug bewijzen dat ik het nog altijd
kan.
Zaterdag vertrokken we richting Sankt Vith, want daar bleven we overnachten.
Dit was tamelijk dicht bij Wieswampach. Toch wel een mooie streek hoor... echt
genieten. Ik mocht dan nog een voorbereidingsloopje doen, van vlakke wegen was
er daar geen sprake. Toch wel eens iets anders en heb er echt wel van genoten.
Het was ook een prachtige dag met uitstekend weer. Moeilijker waren toch wel de
3 versnellingen, niet simpel als het nergens vlak ligt. Dan volgde het uitgebreide
fantastische avondmaal. Heerlijk was het !! Nu het bed in en hopelijk kan ik
snel slapen. Niet gemakkelijk met de warmte, maar al bij al viel het nog mee.
Ik stond smorgens op en had er zin in vandaag. De wegen lager er wel wat nat
bij, maar bleef hopen dat het droog zal blijven. Na een uitgebreid ontbijt
maakte ik alles klaar om naar de wedstrijd te vertrekken. We waren uitermate
ruim op tijd en konden nog een keer naar de supermarkt in Wieswampach om daar
ons middagmaal te kopen.
Maar warm dat het daar was, echt drukkend warm!! Hopelijk zal dit geen effect
hebben tijdens mijn wedstrijd???
Tom, Koen en ik hadden elkaar gesproken om samen het fietsparcours te
verkennen... Voor dit wist ik niet echt welke wielen ik juist ging gebruiken
voor de wedstrijd. Zal ik mijn trainingswielen of wedstrijdwielen gebruiken...?
Toch verkende ik het parcours met mijn trainingswielen. Het verkennen van het
parcours verliep vlot en ik voelde dat de benen in orde waren. Ik was enorm
verrast van de goede wegen, er was echt geen putje meer te bespeuren in
vergelijking met 2 jaar geleden. De wegen lagen er gelukkig ook droog bij.
Na de verkenning twijfelde ik nog steeds met welke wielen ik zou gaan fietsen.
Ik kon maar niet beslissen... tot ik toch de knoop doorhakte om met mijn
trainingswielen de wedstrijd aan te vatten. Ik wilde goed mijn bochten
aansnijden zodat ik met zo veel mogelijk snelheid de klimmetjes kon aanvatten.
Hopelijk een wijze beslissing...????
Tijdens de verkenning kreeg ik ook te horen dat er zonder wetsuite wordt
gezwommen, want in Luxemburg is het vanaf 20 graden zonder wet suite. Het water
had een temperatuur van 20,8 graden. We hadden het aan ons been. Eerste
wedstrijd zonder wet suite, benieuwd wat dit zal geven...??? Ook werden de
concurrenten overlopen, ik hoorde dat er toch wel een aantal toppers meededen
en dat het zeker niet gemakkelijk zal zijn om op het poduim te staan of top 10
plaats te halen. Het zwemmen wordt terug heel beslissend in deze wedstrijd !!!
Ook mijn beste vrienden "de wespen" waren daar ook terug van de
partij... hopelijk kunnen ze van mij afblijven ;), tijdens het middagmaal waren
ze alvast niet van mij weg te slaan. Ik moest zelfs noodgedwongen eten in de
auto.
Ik begaf mij naar de startplaats van het zwemmen, en zag dat er niet al te veel
roze badmutsen te bespeuren waren. Nochtans hadden Tom, Koen en ik een roze
badmuts. Waarom eigenlijk...? Naarmate de start dichterbij kwam, mochten we
dichter en dichter bij de startlijn. Eenmaal we bijna in het water mochten,
riepen ze de namen af van degene met een roze badmuts in volgorde. Dit vond ik
heel goed gevonden, want zo konden we ons makkelijk plaatsen en moesten we niet
drummen voor onze plaats. Eenmaal alle roze badmutsen in het water waren, dan
pas mochten de andere in het water. Na enkele minuten hoorde ik het startschot.
Ik startte goed, maar na 200m kreeg ik het al moeilijk en moest mijn tempo
laten zakken. Geen goed teken, want ik moest plaatsen inleveren. Ik probeerde
mij te herpakken en kon nog net de aansluiting vinden met een groepje. Ik gaf
echt alles om me aan dit groepje aan te klampen, want dit wordt belangrijk voor
het verloop van de wedstrijd. Het kostte mij toch heel veel moeite, maar ik gaf
niet op en bleef net aan het staartje hangen. Tot aan de laatste boei moest ik
de rol lossen. Ik baalde natuurlijk, maar ik bleef doorzetten zodat de
achterstand niet te groot zou zijn. Eenmaal ik uit het water stapte zag ik Tom
en Koen uit de wisselzone rennen met hun fiets. De achterstand valt al bij al
nog mee en probeerde dit nog goed te maken met een snelle wissel en een goed
fietsnummer. Ik wist dat ik heel snel het gat moest dichten en dat dit moest
gebeuren op de klim. Ik gaf echt het volle pond in de klim zodat ik snel
aansluiting zou vinden bij een groepje. Ik haalde er zelfs nog een aantal in en
eenmaal boven kon ik bij Koen aansluiten, anders was er niemand meer te
bespeuren. Eenmaal we met 4 waren draaide het niet zo soepel rond. Ik probeerde
nog mijn inspanning verder te zetten om zo een ander groepje in te halen. Op
een punt zag ik Tom fietsen met nog 3 andere. Dat was een mikpunt, maar toch
zou dit lukken alleen. Ik vroeg hulp en die kwam ook, maar ik miste toch wel
overtuiging. Het draaide wel rond, maar het mocht zeker nog sneller gaan. Ik
was natuurlijk al blij dat het ronddraaide en iedereen zijn
verantwoordelijkheid nam. Plots haalden we nog een groepje van 3 in. De groep
werd groter, hopelijk draaien ze allemaal goed mee. Eenmaal in de 2de ronde op
de klim waren we er terug een aantal kwijt. We waren terug met 4. Gelukkig de
sterksten en we bleven goed rond draaien. De achterstand ten op zichte van de
koplopers vergrootte wel. Maar ik was al blij met de samenwerking in de groep. De verschillende klimmetjes kregen hun effect, want ik begon stilletjesaan de vermoeidheid te voelen. Hopelijk kan ik nog een goeie loopproef afleggen. Tijdens de laatste afdaling nam ik in de laatste bocht het voortouw en kon gelukkig als eerste de bocht nemen, ik zag dat ik een kleine voorsprong had. Zo kwam ik als eerste de wisselzone binnen... blijkbaar toch een goede keuze van mijn wielen!! Ik wisselde vlot en kwam als tweede uit de wisselzone. Ik volgde gewind mijn voorganger en liep mooi in zijn zog. Het was een stevig tempo, maar kon gelukkig volgen. Eenmaal op de klim moest ik toch wel bijten, maar ik bleef doorzetten. Eenmaal boven kon ik in de afdaling gedeeltelijk wat recuperen en dan voelde ik mij toch wel beter en beter worden. Ik keek even achter mij en zag niet direct een tegenstander. Ik bleef mooi zijn zog volgen, plots nam ik over en probeerde wat te versnellen. Ik had het gevoel dat ik een hoger tempo kon lopen. Ik hoorde dat hij het moeilijk kreeg en ik zette door... Ik onderhield goed mijn tempo en kwam als 4de de eerste ronde door. Ik probeerde goed mijn tempo te onderhouden en gaf veel energie in de klim tijdens de 2de ronde, want echt ver zat hij niet achter mij. Eenmaal boven kon ik terug een snelle afdaling lopen en probeerde nog sneller te lopen dan de eerste ronde. Tijdens de inschrijving had ik gezien dat we 2 ronden moesten lopen en ik wilde mijn 4de plaats zeker niet uit handen geven. Eenmaal ik dichter bij de finish kwam, begon ik mij af te vragen of ik nog een ronde moest lopen... mijn ouders stonden aan de kant en bevestigden dat ik nog een ronde moest lopen. Eventjes kreeg ik het toch wel een mentale klap, want ik had echt alles gegeven die 2de ronde. Ik liet verstandig het tempo zakken, want moest eventjes bekomen. Hopelijk haalt er niemand mij nog in !!! Eenmaal terug op de klim probeerde ik terug wat te versnellen, maar dat ging heel moeizaam !! Ik begon er toch een beetje mee in te zitten om mijn 4de plaats te verspelen. Toch overleefde ik de klim en kon tijdens het afdalen terug een stevig tempo lopen. Op een moment keek ik eventjes achter mij om en zag gelukkig niemand achter mij lopen. Ik kreeg terug een mentale opkikker. Ik kon terug weer versnellen en alles geven richting finish. Eenmaal ik dichter bij de finish, kon ik het bijna niet geloven. Echt een bevrijding en eenmaal ook een fantastisch gevoel dat het eindelijk eens is gelukt om een goed loopnummer af te werken in een stayerwedstrijd. Ik haalde ook een 4de plaats op een internationale wedstrijd wat zeker niet slecht is !! Ook geen last gehad van de drukkende warmte tijdens de wedstrijd, wat heel positief is !!!
Eenmaal de late prijsuitreiking op zijn einde liep, moesten we terug huiswaarts. Zeker niet te onderschatten, want het was nog 3.30 uur rijden naar huis. Gelukkig kon ik rekenen op mijn ouders die deze opdracht tot een goede einde hebben gebracht. Daarvoor wil ik mijn ouders toch bedanken voor de talloze inspanningen die ze geleverd hebben tijdens verschillende triatlonwedstrijden, want zonder hen zou ik deze prestaties zeker niet verwezenlijkt hebben. Mijn ouders blijven me steunen en helpen en dat is heel belangrijk in het triatlonwereldje !!
Na een mentale tik in Eupen probeerde ik mij volop op te laten voor de triatlon in Izegem. De conditie is er en de vorm ook! Ik voelde me ook beter en beter worden, dus ik was gemotiveerd om een goeie prestatie te leveren in Izegem. Ik wist wel dat er een enorm sterk deelnemersveld in Izegem startte. Dus hopen op een top 10 plaats, dit zal moeilijk worden. Of ik mentaal al klaar was, zullen we wel zien he...???
Het weer was ons terug gunstig gezind, want de zon zat afwisselend te schijnend. Ik ging 's morgens gaan kijken naar neef Simon die deelnam aan de 1/8 triatlon in Izegem. Hij heeft het voortreffelijk gedaan en komt volgend jaar onze club vergezellen. Wat ik fantastisch vind !!!
De start tijdens het zwemmen verliep niet vlekkeloos, de kano verliet zijn plaats te laat. Waardoor ik gehinderd werd, het snel starten lukte mij niet zo goed waardoor ik waarschijnlijk geen aansluiting had bij het 2de groepje. Toch vond ik van mezelf dat ik goed aan het zwemmen was en had het gevoel dat ik aan het terugkeren was naar het 2de groepje. Eenmaal ik er bijna bij was, heb ik een fout gemaakt om er terug van weg te zwemmen aan de buitenkant. Had ik beter niet gedaan !!! Ik kwam ongeveer als dertigste uit het water. Ik had dus duidelijk de grote groep gemist en miste toch wel het doorzettingsvermogen om er terug volop tegen aan te gaan. Was er mentaal toch iets niet in orde? Tijdens het fietsen draaide het echt voor geen meter rond en ik voelde mij eigenlijk ook niet zo super. Ik liet wat begaan en hoopte nog op een goeie loopproef. Tot plots terug het noodlot toesloeg, mijn achterband was aan het lossen en dit voelde ik heel snel in de bochten. Ik probeerde alles uit de kast te halen om mijn groep te volgen, maar dit lukte totaal niet meer. Mijn achterband stond helemaal lek. Wat een pech, wat een pech... nochtans ik was gemotiveerd om het lopen zeer snel aan te vatten.
Ik bleef niet bij de pakken zitten en wilde nog de loopproef afleggen. Dit wilde ik nog doen voor de vele supporters !! Ik liep nog een uitstekende loopproef en mag eigenlijk positief terugblikken van mijn vorm en conditie.
Maar het mag nu wel een keer keren hoor... het geluk mag nu ook eens aan mijn kant staan !!! Hopelijk volgende week meer succes in Weiswampach !!!
Na toch een wat moeilijk begin na het festival van Tomorrowland begonnen de trainingen uiteindelijk toch weer wat te lukken, toch voelde ik mij op bepaalde trainingen niet al te fris en dat baarde mij wel een beetje zorgen. Want direct na het festival heb ik er terug de pees opgelegd en misschien had ik dat beter niet gedaan. Nu hopen dat ik met frisse benen kan starten in Eupen.
Hoogdag is het vandaag. Ik wilde hier uitermate goed presteren en was eigenlijk wel een beetje op zoek naar revanche na wat er is gebeurt in Leuven. De week ervoor had ik met mijn beste vriend Robin alles gaan verkennen in Eupen. Ik had er wel zin en had toch wel poduimdromen.
Zoals afgesproken sliep ik bij Robin in Zolder zodat het maar een uurtje meer rijden was naar Eupen, want in Eupen startte de wedstrijd al om 10 uur in de morgen. Smorgens stond ik op na eigenlijk niet zo goed geslapen te hebben. Misschien een slecht voorteken??? Ook mijn darmen lieten mij in de steek... begon al wat te twijfelen of ik er eigenlijk wel klaar voor was. Na een goed ontbijt en alles klaar te hebben gelegd vertrokken we richting Eupen. Toch nog even naar trainer Dirk gebeld, wat ik moest doen in verband met mijn probleem. Neem een imoduim in op dat uur en dan zal het wel lukken. Voor we vertrokken vroeg Robin nog tegen mij of ik alles meehad en niets had vergeten. Ik gaf hem een zelfzeker antwoord dat ik in orde was en dat we snel richting Eupen mochten vertrekken.
Na ongeveer half weg te zijn, begon het al een beetje te kriebelen. De weersomstandigheden waren ons gelukkig gunstig gezind. Tot plots Cotnie riep... KHEB MIJN WET SUITE vergeten. Ik zal moeten terugkeren, want er stond op de site dat je niet zou mogen starten zonder wet suite. Ik probeerde Robin nog over te halen dat dit echt niet zou lukken. We zullen niet op tijd in Eupen zijn... Cotnie stelde mij gerust dat het wel zal lukken. We gaan daar nog op tijd zijn! Ik vertrouwde hem en Cotnie nam de eerste afrit en reed vliegensvlug terug richting Zolder. Eenmaal in Zolder begon ik toch sterk te twijfelen of we wel op tijd in Eupen zullen zijn, ik begon al lichtjes te panikeren. Maar ik moest rustig blijven voor de wedstrijd... wat helemaal niet gemakkelijk was.
Als ik 9 uur op mijn klok zag verschijnen, had ik het echt niet gemakkelijk! Maar Robin bleef me geruststellen dat het wel zal lukken en dat alles heel dichtbij lag en we op tijd aan de start zullen staan. Na wat sukkelen als we in Eupen waren kwamen rond 9.30 aan op de parking. We maakten ons heel haastig klaar en zorgden dat we alles meehadden. Gelukkig heeft mijn nonkel en tante mij nog wat geholpen met allerlei zaken. Ik keek nog een keer naar mijn klok en zag het echt niet meer goed komen eigenlijk, maar bleef hopen !!!
We moesten dan nog een eind naar boven fietsen met ons materiaal, dan voelde ik echt al mijn energie wegslippen... Dat is alleszins geen goed teken. Eenmaal we boven waren, hebben we ons al lopend ingeschreven... de minuten bleven genadeloos doorlopen. Ik zette mijn loopschoenen in de wisselzone en stapte onmiddelijk op mijn fiets om als een sneltrein naar de volgende wisselzone te trekken. Ik keek echt benauwelijk naar mijn horloge. Nog 5 minuten... !!! Ik reed als een halve gek door de mensenmassa naar de wisselzone en riep ze naar de kant te gaan. Ik kwam de wisselzone binnen, en hoorde de speaker de minuten aftellen. Nu moet je je naar de start begeven. Ik moest mijn fietsplaats nog zoeken, eenmaal ik die vond was het nog 2 minuten... ik kwam helemaal zot... vond dan mijn zwembril niet... dan toch... die speaker begon maar af te tellen... Op een gegeven moment riep ik gewoonweg: "ZWIJGT" Ik kon het bijna niet meer aan. Ik kon zelfs mijn fietspedalen niet met rekkers vastmaken, want gewoonweg geen tijd genoeg. Eenmaal alles klaargezet hoorde ik het startschot !!!
Mijn droom aan diggelen en ik stond daar met tranen in mijn ogen! Ik had nog mijn wet suite vast in mijn handen en zag ze allemaal zwemmen in het water. Er was zelfs nog iemand die mij hoop had gegeven dat ze de start wat gingen uitstellen, maar het heeft niet mogen zijn! Ik zag mijn ouders verstijfd staan. Mijn pa riep me nog dat ik niet meer hoef te starten. Maar nee zei ik tegen mezelf. Ik ga starten, want je weet nooit. Eenmaal ik de knop had gemaakt, hielpen er tal van mensen mijn wet suite aantrekken en spraken ze mij moed in, want ik stond nog altijd te wenen van verdriet en ontgoocheling. Ik keek voor mij uit en zag de triatleten genadeloos verder zwemmen. Eenmaal het pak aangetrokken, liep ik naar de start naar beneden en sprong onmiddelijk het water in. Voor ik in het water sprong zag ik de laatsten zo'n 200m verder van mij zwemmen.
Ik zwom zo snel mogelijk naar voren, maar had niet echt het gevoel dat het super ging. Na een aantal minuten haalde ik al de eersten in. Plots kwam ik terecht in een hele grote bende, hoe moet ik deze hier oversteken... Na wat gewriemel en geduw lukte dit ook nog tamelijk vlot... dan was er eventjes een gat en dan zag ik terug een bende voor mij liggen, net voor de boei om te draaien. Heel slecht moment dus, daar heb ik toch wel wat verloren van mijn inhaalrace. Ik werd daar serieus gehinderd, maar gaf terug het volle pond en haalde de ene na de andere in. Bij het volgende keerpunt kon ik sneller keren, want er was gelukkig wat minder volk op dat moment. De gaten werden ook steeds groter en de groepen ook steeds kleiner. Ik onderhield echt een stevig tempo en kwam groepje per groepje dichter. Het inhalen verliep nu ook wat minder snel dan voorheen. Eenmaal ik nog een groep voorbijstak was er grote leegte. Dan kon ik alles goed bekijken en zag de eerste al uit het water gaan. Ik haalde nog een aantal triatleten in kwam samen met Bart Schrooyen uit het water. Ik liep naar boven en wist in de verte niet waar ik zat, hoever ik achter was... Ik wisselde tamelijk snel en begon een stevig tempo te fietsen, maar overdreef zeker niet, want de weg is nog lang. Ik haalde nog wat triatleten in... en eigenlijk zitten die normaal achter mij in het zwemmen. Ik moet zeggen dat deed eigenlijk wel pijn...!!! Nu ik bleef hopen op nog een goede afloop. Tijdens het fietsen ging het goed, maar nu ook niet zo super. Na de eerste ronde kreeg ik te horen dat ik op de 7de plaats aan het fietsen was. Ik was echt wel verwonderd en dat gaf mij toch wel extra energie om er zeker nog het beste uit te halen.
Tijdens de laatste ronde begon ik het wat moeilijk te krijgen en voelde toch wel de inspanningen... Eenmaal kwam ik als 7de in de wisselzone. Ik stapte van mijn fiets en voelde toch dat mijn benen leeg waren! Ik probeerde een tamelijk hoog tempo te lopen, maar dat ging echt niet... het lopen ging echt niet van leien dakje. Het parcours was ook niet vlak en zeker niet van de poes. Ik probeerde me op te lappen met cola en water, want er hadden mij toch al tamelijk veel triatleten ingehaald. Mijn drijfveer was ook dat ik wilde eindigen en ik wilde zeker niet stoppen nu ik al zover was. Ik probeerde dus alles uit mijn kast te halen. Ik begon de 2de ronde al wat beter in mijn ritme te komen. De cola en het water begonnen te werken. Maar toch bleef ik slechte momenten kennen tijdens het lopen, het was echt met ups en downs. Ik bleef wel doorzetten en zette de laatste ronde in. Tijdens de laatste ronde had ik nog wat hoger ritme te pakken dan de tweede ronde, ik kon ook terug weer versnellen wanneer ik wilde. Ik haalde zelfs nog een paar triatleten in. Eenmaal ik de finish had bereikt had ik natuurlijk een dubbel gevoel. Eenmaal toch wel blij dat ik de finish had bereikt, maar toch wel een gemiste kans op poduim. Dit was zeker haalbaar geweest. Ik eindigde als 12de van het hele pak. Als je weet dat er meer dan vierhonderd triatleten zijn gestart, heb ik er dus ook meer dan vierhonderd ingehaald in het zwemmen. Wat toch wel de moeite is. Op zich geen slechte prestatie, maar er had zeker veel meer ingezeten.
Eenmaal na de wedstrijd kun je nog wat eten en napraten, tot plots een wesp mij had uitgekozen om eens te steken. Ik had echter niets misdaan en toch moest die wesp mij steken. Wat een pechdag zeg !!! Ik kreeg er nog een dikke bult van ook, gelukkig hebben ze er snel zalf opgedaan.
Ik hoop echt van harte dat dit nooit meer zal voorvallen, want dit is echt niet goed voor het zelfvertrouwen. Ik hoop eigenlijk ook het hoofdstuk pech te willen afsluiten, want het blijft maar duren... !!! Hopelijk kan ik mij snel herpakken en kan ik schitteren in het BK kwarttriatlon Izegem.
