Na een kleine rustperiode na triatlon Brugge en terug wat opgebouwd te hebben, hoopte ik toch terug op een goede prestatie in Kortrijk. Ik had geen verwachtingen voor de wedstrijd, maar wilde die zo goed mogelijk afwerken. ik was ook benieuwd hoever ik al stond met de conditie.
Het weer zat goed mee en het zonnetje scheen. Ik had er zin om te starten, want het parcours in Kortrijk spreekt mij wel aan!! Tijdens het zwemmen verliep de start niet zo super, ik zat terug helemaal aan de buitenkant. Zodat ik weinig hinder zou ondervinden van slagen. Na 300 meter kon ik me terug bij een groep voegen en bleef daar zwemmen. Het tempo was hoog, maar niet super hoog. Ik kon mij gemakkelijk oriënteren en schoof zelfs geleidelijk wat op. Ik bleef wel in de groep en zwom nooit op kop. Eenmaal het einde naderde voelde ik mij niet vermoeid en ik probeerde nog wat meer naar voor te gaan. Tijdens het uitstappen voelde meteen dat het goed zat en ik liep snel naar mijn fiets in de wisselzone. Ik wisselde zo snel mogelijk en probeerde zo snel mogelijk aansluiting te vinden met de groep. Eenmaal op de fiets zat ik al in mijn schoenen en kon ik gemakkelijk doortrekken naar de groep, eenmaal in de groep was ik al mijn opzet geslaagd. Ik had mij vandaag voorgenomen om niet teveel te doen in het fietsen en om dan eens uit te pakken in het lopen... wat nog niet is gelukt dit seizoen. Ik voelde dat mijn benen heel goed waren en dat er power op zat en had er zin in om die triatlon tot een goed einde te brengen.
Tot plots het noodlot toesloeg... na een bocht trok ik rechtstaand op en plots brak mijn linkerpedaal af. Ik verloor de voeling met mijn groep en moest een gaatje dichten, ik reed verder met een 1/4 pedaal en kon gelukkig het gaatje dichten. Mijn schoen bleef er maar niet op, schoof iedere keer eraf en eenmaal het omhoog ging, moest ik toch mijn wedstrijd staken.
Dit is echt een zware ontgoocheling, want de benen waren echt wel goed. Top 10 plaats was zeker terug haalbaar geweest, wat ook mijn doel was. Ik wilde eens mijn lopen testen na wat uitgerust te hebben in het fietsen, wat ik tijdens dit seizoen nog niet had gedaan. Mijn stayer klassement is naar de vaantjes, ik had me voorgenomen aan 4 stayer wedstrijden deel te nemen. Om opgenomen te worden ben je verplicht aan 4 wedstrijden deel te nemen en door de verplichte opgave is dit niet meer mogelijk. Dat is toch wel grote streep door mijn rekening.
Door dit voorval heb ik besloten niet deel te nemen aan de stayer wedstrijd in Vilvoorde en mij volledig te concentreren op de maand augustus om daar top te zijn. Daarom las ik nu 2 zware trainingsweken in om mijn conditiepeil terug te verhogen. De volgende wedstrijd dat ik dan zal doen vindt plaats op 21 juli in Kapelle - op - den - bos. Die wedstrijd staat wel een beetje in functie van Eupen. Ik hoop natuurlijk dat ik daar wat meer geluk zal hebben en dat ik die wedstrijden op een sportieve manier kan beëindigen.
Het is zover... een aangestipte wedstrijd waar ik uitermate goed wil presteren. Het was ook een fel bevochten wedstrijd om je te kunnen inschrijven voor die wedstrijd, wat je allemaal niet moet doen om te kunnen deelnemen aan bepaalde wedstrijden.
Een aantal dagen voor de wedstrijd begon ik eigenlijk wel een beetje te twijfelen of ik wel voldoende was gerecupereerd van mijn druk wedstrijdprogramma en trainingen die ik had gedaan in de week van Brugge. Ik had wel veel zelfvertrouwen opgebouwd van de afgelopen prestaties en hoopte toch te kunnen schitteren in Brugge met een top 10 plaats.
Op zaterdag, de dag van de wedstrijd voelde ik mij nog een beetje stram aan de spieren van een intervaltraining op woensdag. Hopelijk is dat geen slecht teken. Ik was toch wel een beetje nerveus omdat er toch heel wat toppers meededen en heel wat supporters waren opgetrommeld om mij aan te moedigen. Ik wilde niet falen en wilde nog een keer alles uit de kast halen om me te tonen in de prestieuze wedstrijd Brugge.
De wedstrijd startte gelukkig laat in de namiddag want het weer was niet al te goed, heel de morgen regende het pijpestelen en er was enorm veel wind. Eenmaal rond 15h was het opgehouden met regenen en het bleef gelukkig droog tot de avond. De wind bleef maar blazen en dat was toch wel een factor die de wedstrijd heel zwaar maakte tijdens het fietsen.
Na alles mooi klaargezet te hebben in de wisselzone warmde ik mij lichtjes op al lopend met Bart Colpaert. Ik had wel geen schoenen bij en deed dit met mijn sleffers... niet echt handig maar al bij al was het beter dan met blote voeten te lopen... Na de opwarming maakte ik mij klaar om aan het zwemnummer te beginnen. Ik zag dit nummer het minst van allemaal zitten omdat er altijd toch wel veel wordt gevochten om een goede plaats te bekomen. Je moet goed tegen een stootje kunnen en hopen dat je goed gepositioneerd bent tijdens het zwemmen, want sommige atleten kunnen zeer vervelend doen tijdens het zwemmen.
Ik zette mij tactisch misschien niet zo best aan de startlijn, maar ik nam de veiligste beslissing zodat ik zonder slag of stoot kon vertrekken op het startsignaal. Ik zat helemaal aan de buitenkant en dat was niet bepaald de kortste weg. Het startschot werd gegeven en ik vertrok goed, maar dat was het ook... ik kon niet meer versnellen en ik kon uiteindelijk maar een hoog tempo tijdens het zwemmen aanhouden. Eenmaal de groepjes bijna gevormd waren kon ik vanuit de buitenkant me bij een groepje voegen. Ik kon het tempo goed volgen en moest niet meer diep gaan. Toch voelde ik aan dat ik nog sneller zou kunnen zwemmen, maar bleef op mijn plaats bij het groepje. Misschien wel een verstandige keuze. Ik zag het einde naderen en probeerde nog wat op te schuiven om zo snel de wisselzone in te gaan. Eenmaal in de wisselzone ging alles tamelijk vlot en ik zag Bert Jammaer net langs mij passeren... ik was toch wel verwonderd dat ik nog zo dicht zat tijdens het zwemmen en begon mezelf moed in te spreken. Ik zag Bert voor mij fietsen en probeerde zijn spoor te volgen, na een aantal inhaalmanoeuvres kon ik zijn spoor volgen. Maar het had mij toch wel een beetje moeite gekost. Plots kreeg ik een wat minder moment en moest wat meer afstand laten... ik keek even achterom en ik zag Bart Aernouts naderen (de topfavoriet). Ik nam wat gas terug en liet mij inlopen en zag dat er nog een paar het spoor van Aernouts aan het volgen waren, ik nam de laatste plaats van het treintje in en volgde gezwind mee. Maar na een tijdje begon het echt lastig te worden om het spoor te volgen, maar ik bleef volhouden... plots zag ik dat mijn voorligger wat meer afstand moest laten... het gaatje werd groter en groter... en ja het was gebeurd... ze waren gaan vliegen. Ik bleef het spoor van mijn voorligger volgen, want echt sneller kon ik niet meer, die stramheid in mijn dijen deed mij parten spelen. Mijn voorligger reed wel nog altijd goed door en ik keek even achter mij om en zag niemand naderen. Eenmaal we aan het keerpunt kwamen zag ik de koplopers fietsen en eigenlijk zaten we niet zo ver achter. Ik bleef erin geloven.
Dan kwam het stuk met de wind mee... en dat had ik toch wel een beetje onderschat... ik moest toch wel harken om het spoor van mijn voorligger te volgen. We haalden Bart Colpaert in en sprak hem positieve moed in. Ik bleef ook doorzetten en zag dat Bart niet kon aanpikken, misschien wel verstandig. Na een tijdje begon het ook op te geraken bij mij, want eenmaal een stuk met wind mee gefietst, kregen we nog de volle laag tegen wind in een open vlakte. Op dit moment begon mijn veer te kraken en moest ik de rol lossen van mijn voorligger... het tempo ging er volledig uit en ik moest mij dringend herpakken. Dirk Bullen stoof mij voorbij alsof ik volledig stil stond. Ik sprak mezelf moed in en probeerde het zog van Bullen nog wat te volgen... maar tevergeefs. Plots zag ik Bert Jammaer voor mij vallen in een bocht. Ik kon hem net ontwijken en fietste verder op mijn eigen tempo. Ik onderhield duidelijk een lager tempo om wat te recuperen voor het lopen... mijn verstand begon me dat duidelijk te maken. Ik weet nog altijd niet of dit eigenlijk wel nodig zou geweest zijn... Bert Jammaer reed mij voorbij en ik kon gemakkelijk zijn tempo volgen, ik bleef heel de tijd achter hem tot aan de wisselzone. Plots zag ik Bart Becquart en Bart Colpaert nog net bij ons aansluiten. We kwamen dus met 4 aan in de wisselzone. Het afstappen verliep wat chaotisch, bijna gevallen... maar gelukkig kon ik nog net op tijd corrigeren. Ik wisselde tamelijk snel en kon het spoor van Bert en Bart volgen. Het tempo was iets te snel en ik moest een gaatje laten. Toch bleef ik Bart voor mij zien tijdens het eerste lopen. Na de eerste ronde gelopen te hebben, begon het al heel wat minder te gaan. Ik heb echt moeten doorbijten om de 2de ronde tot een goed einde te volbrengen. Ik mag echt van geluk spreken dat er mij niemand heeft kunnen inhalen, want ik ging er geen antwoord op gehad hebben. Ik was reuzeblij dat ik aankwam en hoorde door de speakers dat ik 9de was geëindigd. Dit was een bevrijding en ik was super gelukkig dat mijn opzet was geslaagd. Toch voelde ik mij wel een klein beetje ontgoocheld omdat er toch meer had ingezeten... misschien had ik mij niet moeten inhouden in het fietsen... tijdens het lopen voelde ik dat mijn krachten bijna op waren en dat ik beter een gelleke had genomen, ik begon met stramme dijen aan een wedstrijd, tijdens het tegen wind fietsen begon dit op te spelen... Ik miste misschien wat frisheid tijdens een druk wedstrijdprogramma. Maar al bij al ben ik reuzecontent op mijn uitstekend seizoensbegin en ik hoop nog te kunnen schitteren op de volgende wedstrijden die volgen.
Nu heb ik wat rust verdiend en dat bouw ik terug op naar de maand augustus die voor mij ook een heel belangrijke periode wordt. Hopelijk kan ik terug een triatlon op mijn naam schrijven in die periode!
