Vorig jaar had ik die wedstrijd gewonnen en dit jaar wilde ik mijn prestatie evenaren. Ik wist dat het wat moeilijker ging zijn dit jaar om dit te verwezenlijken. Vorig jaar vond ik het een prachtige wedstrijd en hoopte opnieuw op een prachtige wedstrijd met een vernieuwd parcours.
Het weer was alleszins veel beter dan vorig jaar en zoals gewoonlijk maakte ik alles in gereedheid voor de start van de triatlon. Zoals vorig jaar moesten we met de fiets naar de startplaats van het zwemmen fietsen. Het tempo lag beduidelijker trager dan vorig jaar en we kwamen toch iets te laat aan in de wisselzone, hoewel we een eindje voor de groep uitreden. We hadden hooguit nog een kwartier en ik wilde nog wat gaan lopen voor het zwemmen, maar dat viel eigenlijk in het water... plots was het nog 5 minuten voor de start en ik moest nog mijn wetsuite aantrekken... nog nooit zo snel mijn wetsuite aangetrokken en ik snelde naar de start en schoof wat naar voor. Gelukkig kon ik op tijd bij mijn ploegmakkers Robin en Fredje staan om het zwemmen aan te vatten. Na een aantal minuten daar te staan, begon de hoofdscheidsrechter met de briefing... ik begon al lichtjes te beseffen waarom ik mij zo gehaast had... dat was voor niets nodig.
De vrouwen mochten dan eerst van start gaan en 5 minuten later was het onze beurt. Na 4 minuten mochten we het water in. Het was toch eventjes wennen aan de temperatuur... echt warm was het water niet... ik moest toch naar adem happen... Ik was klaar om van start te gaan... ik zag nog een heleboel triatleten op de trap staan om in het water te springen. Plots hoor ik tot mijn grote verbazing het startsignaal om te vertrekken... ik vertrok snel en ik heb maar een aantal tikken gevoeld. Gelukkig !! Ik bleef goed doorzwemmen tot ik plots iemand vanuit de linkerkant zag komen en voor mij uit bleef zwemmen. Ik kon hem goed volgen en bleef zwemmen in zijn spoor. De hoge golven in het water maakten het zwemmen zkr niet makkelijker op en eenmaal we aan het keerpunt waren, haalden we constant de vrouwen in die 5 minuten voor ons waren gestart. Soms zelfs ongelukkig... dat ik ze helemaal niet had gezien... soms zelfs slalom er rond zwemmen... het was toch een warboeltje :)
Eenmaal aangekomen in het zwemmen kon ik heel snel mijn pak uittrekken tot aan de helft van mijn lichaam en liep ik snel de wissel binnen, ik wisselde zo snel mogelijk en begon de fietsproef als eerste van het hele pak. Ik keek achterom en er was niemand te bespeuren. Ik fietste een stevig tempo en ik voelde dat ik veel macht in de benen had. Ik bleef dat tempo goed aanhouden en ik bleef de vooruitgestarte vrouwen inhalen. Er was wel wat wind die dag en ik had het gevoel dat hij nooit echt in het voordeel was. Ik verzwakte niet en kon goed mijn tempo onderhouden, eenmaal 2 ronden afgelegd van 15 km zag ik niemand achter mij, wat mij enigszins verraste... Dan moesten we nog de aanloopstrook terugfietsen naar de wisselzone van het lopen. Dit stuk viel wel wat tegen, want het was heel de tijd tegen de wind in. Het was ook een recht stuk, wat ook in mijn nadeel was, want ze konden mij zien fietsen. Dat stuk tegen wind hield ik mij toch een beetje in, want het lopen komt eraan en ik wilde die loopproef toch goed beëindigen. Plots keek ik achter mij om en ik zag een glimp van een andere fietser. Dit kon alleen maar Michael Dewilde zijn... ik bleef mijn tactiek behouden en kwam toch als eerste aan in de wisselzone. Ik wisselde goed en ik liep snel de wisselzone uit. Ik kon snel mijn looptempo aanvatten. Ik hoorde net nog dat ik 40 seconden voorsprong had ongeveer. Ik liep wel wat in het onbekende, want ik wist totaal niet hoe de loopronde in elkaar zat. Ik zag plots een rode mat liggen. Ik liep erover en keerde. Ik zag Michael lopen en ik zag dat ik zo'n 200m voorlag. Ik onderhield mijn tempo en versnelde niet. Ik kwam plots bij een rondpunt en wist echt niet waar ik moest lopen, gelukkig zag ik daar terug een mat liggen en liep erover. Ik keerde terug en plots kreeg ik te horen dat ik het fietspad mocht volgen en rechtdoor moest lopen op het rondpunt. Ik volgde de instructies op en plots zag ik dat ik in de straflus aan het lopen was... dat was ook niet echt de bedoeling, maar gelukkig kon ik gewoon rechtdoor lopen en mijn baan verder zetten. Ik had 1 ronde afgelegd. Dan kwam ik terug aan het keerpunt en ik keek voor mij uit en zag Michael niet lopen... ik was verwonderd... Na een tijdje zag ik hem. Hij zei tegen me dat ik was verkeerd gelopen. Ik wist echt van niks... en ik liep verder en ik dacht dat ik niks verkeerds had gedaan. Ik kwam terug bij dat rondpunt en toen vertelde iemand mij dat ik inderdaad verkeerd was gelopen en ik 2 keer die lus moest lopen om zo niet gediskwalificeerd te worden. Ik twijfelde geen seconde en deed dat! De scheidsrechters en Michael zouden ook op de hoogte gebracht worden. Eenmaal ik die tweede lus nam, was Michael genaderd tot ongeveer 100m. Nog 1 ronde te gaan! Ik probeerde wat sneller te lopen, maar hield nog wat overschot. Michael kwam niet meer dichter en zelfs op het laatste kon ik nog wat uitlopen omdat ik nog wat sneller ging gaan lopen. Zo kwam ik alleen aan de finish. Natuurlijk was ik reuzeblij en opgelucht dat het terug was gelukt. Michael kwam zo'n 30 seconden later aan. Er was nog een kleine discussie aan de finish, maar het besluit stond vast dat ik gewonnen had... Jammer dat dit moest gebeuren, het was zeker niet mijn bedoeling om zo te winnen!!
Na talloze reacties van triatleten hebben ze me gezegd dat ik niets heb verkeerd gedaan en dat ik die overwinning verdien. Dat doet me wel deugd!! Ik was natuurlijk ook reuzeblij dat ik terug die triatlon op mijn naam kon schrijven. Ik hoop natuurlijk mijn vorm te behouden, want volgende wedstrijd is Brugge. Het is in West - Vlaanderen en ik wil mij daar natuurlijk ook bewijzen tegenover vele toppers die daar deelnemen.
