Na het incident van donderdag 10 februari heb ik aantal looptrainingen geschrapt en dit omgewisseld in wat fietstrainingen. Mijn voet was duidelijk al aan de betere hand, maar ik voelde toch dat er iets niet klopte aan mijn bekken aan de rechterkant... en hoopte natuurlijk dat de osteopaat dit probleem zou kunnen oplossen.
Op dinsdagmorgen mocht ik gaan en na de sessie kreeg ik te horen dat mijn bekken terug vast zat en dat dit wel de reden kan zijn van de plotse pijn aan mijn voet. Ik mocht ook terug rustig lopen en donderdag mocht ik ook de snelheidstraining afwerken. Maar hij stelde wel vast dat ik toch wel nog een keer snel moest terugkomen om te controleren hoe alles evolueert. Op vrijdagavond moest ik nog een keer teruggaan.
Dit was natuurlijk positief nieuws en savonds kon ik bijna niet meer wachten om te gaan lopen ;). Ik liep een herstelloopje van 48 min op een rustig tempo en ik moet eerlijk zeggen. Het voelde wel wat raar en anders aan... en ik had nog maar 4 dagen niet gelopen. Ik was natuurlijk heel blij dat ik terug pijnvrij kon lopen.
Dan kwam die snelheidstraining. ik zat toch wel met een aantal vraagtekens. Hoe zal dit verlopen? hopelijk herval ik niet...? Met het volste vertrouwen begon ik te starten aan de 12 keer 200m op een zeer hoge intensiteit. Ik kan u verzekeren echt leuk is die training niet, want het is echt afzien hoewel het heel korte stukken zijn. Ik liep ook sterke tijden wat mij natuurlijk fantastisch was. Na afloop van de training was ik natuurlijk vooral blij dat ik die training heb kunnen afwerken zonder iets gevoeld te hebben van pijn aan mijn voet.
Na de training voelde ik toch wel lichte pijn aan mijn onderkant van mijn voet langs binnen... maar het was maar van korte duur, want als ik thuiskwam was die pijn terug verdwenen... toch bleef dat wel een beetje hangen... want het moet zijn dat het toch nog niet volledig helemaal juist zit allemaal.
De tweede afspraak op vrijdag aan de osteopaat verraste mij wel, want inderdaad er werden nog een paar correcties uitgevoerd en normaal gezien zou nu alles in orde moeten zijn. Ik was wel heel erg moe na die afspraak... je mag dat zeker niet onderschatten wat dit van je lichaam vraagt. Nu natuurlijk hopen dat die pijn aan mijn ondervoet snel verdwijnt en die nu ook niet meer voel.
De dag erop mocht ik een snel voorbereidingsloopje doen en echt vlot ging het niet. Maar ik had geen last van mijn voet en na de training kwam die pijn niet opspelen. Gelukkig want zondag staat er een veldloop op het programma in Wallemote. Daar zal het moeten gebeuren en ik hoop natuurlijk zonder blessures die veldloop te kunnen beëindigen.
Op donderdag 10 februari werkte ik zoals gewoonlijk mijn looptraining af in het stadion van Izegem. Er stond 7 keer 1000m op het programma met een hoge intensiteit. De looptraining verliep heel vlot tot er na de 4de 1000m iets niet klopte aan mijn rechtervoet. Ik had het gevoel dat ik een stressfractruur had en kon bijna niet meer steunen op mijn voet. Toch deed ik eens mijn schoen uit om te kijken of er niets dubbel zat ofzo... ik kroop er terug in... maar geen succes. Het zinderend gevoel in mijn voet was nog niet verdwenen en ik moest noodgedwongen mijn training stilleggen. Nochtans de 1000 meters verliepen uitstekend...
Ik checkte voor alle zekerheid nog een keer mijn voet, want ik heb al eens een stressfractruur gehad aan diezelfde voet en weet ongeveer wel hoe het voelt om dat te hebben. Na het nakijken twijfelde ik wel of ik een stressfractruur had, het moet wel iets anders... ik hoopte er natuurlijk op he ;)
Ik kwam thuis en belde snel naar mijn trainer Dirk... hij stelde voor om eerst foto's te nemen. Ik nam snel initiatief en belde meteen naar mijn huisdokter en ik had geluk. ik kon op 11 februari in de namiddag al foto's gaan nemen. Ik was natuurlijk blij, want ik wilde zo snel mogelijk bevestiging hebben van wat er nu eigenlijk precies met mij scheelt.
Op vrijdag 11 februari ging ik gaan werken en mijn voet voelde toch wel beter aan... en had geen pijn meer. Wat positief was :) Nu nog hopen dat de foto's ook positief nieuws kunnen brengen. Na de foto's genomen te hebben, kon ik bijna niet wachten en deed snel de enveloppe open. En ja hoor... wat een geluk er was nergens een manifestatie van een stressfractruur te bespeuren. Dat was al een grote opluchting! Nu nog de oorzaak weten te vinden waarom ik juist pijn had aan mijn voet. De enige mogelijkheid die ik voor ogen had, was naar een osteopaat te gaan, want ik had al een paar keer gevallen met de MTB en ook 1 keer tijdens het skiën wanneer het ijzig lag. Misschien zat er iets niet meer op de juiste plaats waardoor dit doorstraalde naar mijn voet.
Ik belde naar de osteopaat en hoopte natuurlijk zo snel mogelijk te gaan, maar die mensen hebben het ook zo druk en het moet natuurlijk ook passen voor hen. Ik kon ten vroegste dinsdagmorgen gaan, wat mij tevreden stelde en nu hopen dat dit de oplossing zou bieden. Door die blessure kon ik natuurlijk niet deelnemen aan de derde intraclubwedstrijd in het sterrebos. Wel jammer... want ik had een recupweek en voelde mij fris en ik had echt wel het gevoel dat ik mijn recordtijd ging verbeteren.
Maar dit alles stelt natuurlijk niks voor, wat Linde Herreman heeft doorgemaakt. Diezelfde week kreeg ik te horen dat Linde werd omvergereden door een auto in Portugal tijdens een fietstraining. Ik hoorde ook dat ze in coma lag en dat haar situatie niet zo goed was. Ik hoop natuurlijk dat alles terug in orde gaat komen en dat ze spoedig mag herstellen !!!
